Leuk om ook een topic voor de volwassenen te beginnen!

In groep 7 en 8 werd duidelijk dat ik andere interesses had dan leeftijdsgenoten (filosofie, natuurkunde etc.) en op een ander niveau werkte en nadacht. Toen ik eenmaal op het gymnasium zat, voelde ik me minder vreemd. Daar waren kinderen die nog veel slimmer waren. Ik denk ook niet dat ik uitzonderlijk hoogbegaafd ben hoor, IQ ergens rond de 130.

In mijn sociale kring en familie hoef ik me niet aan te passen, daar is iedereen slim / slimmer. Maar in studie- en werksituaties heb ik er last van. Tijdens de middelbare school en opleidingen daarna, vond ik het heel moeilijk om mezelf te motiveren als een opdracht te makkelijk of eentonig was. Op mijn werk heb ik dat ook. Dat heeft me wel beperkt in studies en in mijn carrière.

Verder vind ik het soms lastig om samen te werken met mensen die minder snel denken of mijn gedachtengang niet volgen. Ik sla soms wat denkstappen over, kan wat chaotisch overkomen. Mensen volgen me dan niet meer. Of ik maak spreadsheets met een logica die alleen ik snap, hahaha. En dan zijn mijn gedachten of spreadsheets niet geniaal of zo hoor, maar gewoon anders. Delegeren vind ik ook lastig omdat ik aan gedelegeerd werk dezelfde hoge eisen stel als aan mijn eigen werk. Ik heb hierdoor liever een solistische functie dan een functie waarbij ik intensief samen moet werken of mensen leiding moet geven. Dat laatste heb ik wel geprobeerd, maar ging niet goed.

En jij, Banana?

Ik ben er op mijn 26ste achter gekomen omdat mijn ex vond dat ik moest testen. Ik was vroeger altijd al anders er vielen dus heel wat stukjes op hun plek.

Waar ik met name tegenaan loop is communicatie. Ik ga soms inderdaad 6 stappen te snel en ben heel direct. Dat is aan de ene kant de directe communicatie die hb’ers kunnen hebben en aan de andere kant communiceert mijn familie ook zo. Daarnaast het hoogsensitieve. Dat heb ik jaren vakkundig weggestopt tot het niet meer kon. Ik kan aan het eind van de dag compleet overprikkeld zijn. Met name geluiden zijn voor mij een trigger. Heel fijn met een kind dat altijd geluid om zich heen moet hebben en heel veel herrie heeft. Ook geuren kunnen bij mij echt hoofdpijn veroorzaken. Kantoortuinen zouden voor mij echt een regelrechte hel zijn.
Wat ik verder merk ik dat als een onderwerp mijn interesse heeft ik me er helemaal in vastbijt. Tijdens mijn studie fysiotherapie heb ik me ook verdiept in voeding door heel veel online te lezen. Daarna kwam ik er achter dat ik hb ben en heb ik me daar helemaal over ingelezen. Zo heb ik steeds projectjes waar ik me helemaal op stort en waar ik in no time heel veel vanaf weet. In mijn werk echt heel handig. Daarnaast ben ik niet super sterk als het aankomt op taalgebied. Met name ‘moeilijke’ woorden weet ik vaak niet hoe ik ze schrijf. Dit is eigenlijk altijd zo geweest en als Coping strategie heb ik mezelf aangeleerd om dat soort woorden niet te gebruiken. Een vaardigheid die in mijn werk heel goed van pas komt. Ik moet daar namelijk wetenschappelijke teksten om kunnen zetten in begrijpelijke teksten of video’s.

Ik denk zelf niet dat ik hoogbegaafd ben. Ben er nu wel veel mee bezig ivm zoon en dan komt de vraag wel boven. Ik vertoon zeker tekenen ervan maar ik denk dat m'n iq te laag zou zijn. Nooit laten testen hoor maar dat denk ik. Wel herken ik veel van de gevoeligheden en zijnskenmerken bij mezelf. En dat ik mezelf altijd als een beetje een misfit heb gevoeld. Ik heb geen standaard school en studie pad gevolgd en ik functioneer ook niet goed in een werkende sfeer. Ik herinner me dat ik in meetings zat en dan zat ik op een soort meta niveau over de meeting na te denken, wat voor onzin het allemaal was, waar het over ging. Kan het ook niet goed uitleggen maar daar word ik enorm iebelig van. Als ik dus ooit weer ga werken doe ik het liever zelf op m'n eigen manier. Op de één of andere manier denk ik wel dat dit er een beetje mee te maken kan hebben.

Ik had laatst een reünie van m'n middelbare school (Atheneum Plus) en het was heel opvallend en ook fijn om te zien wat voor bunch of misfits we eigenlijk waren destijds en nog steeds eigenlijk wel beetje zijn. Een paar die arts of psycholoog waren geworden en verder mensen die allemaal maar 'wat gedaan' hadden, ondanks hun goed stel hersenen allemaal maar wat aankloten met die carrière. Dat vond ik wel opvallend en voelde voor mij wel een beetje fijn.

Ik merk steeds meer dat ik overprikkeld raak. Daar had ik nooit zo'n last van in m'n jeugd en in m'n studietijd ook niet maar toen was ik zo'n einzelganger dat ik 't waarschijnlijk nooit gemerkt heb. Nu kan ik die externe prikkels niet meer vermijden (kinderen) en merk ik het pas.

Dus al met al denk ik het niet echt maar misschien wel? Ik weet 't niet. M'n man is volgens mij officieel volgens de iq test wel hoogbegaafd of iig meerbegaafd (weer z'n exacte Iq cijfer niet meer precies) en ik heb zo het idee dat onze zoon een lekkere cocktail van ons beiden is.

Mijn therapeut vroeg het toevallig en zei dat ik daar kenmerken van vertoon. Maar ik moest erom lachen, want slim ben ik niet vind ik zelf.

Maar lees wel even mee, aangezien het waarschijnlijk wel handvaten kan geven.

Bij mijn eerste baan liep ik op een bepaald moment vast, ik pakte zonder al te veel moeite nieuwe kennis op en beheerste het soms beter dan medewerkers die er nog maar kort zaten. Ik kreeg dan ook te horen dat ik 'sneller dan verwacht' groeide en ze wisten ook niet zo goed wat ze met me aan moesten. In diezelfde periode had ik veel contact met Minx die bezig was met hoogbegaafdheid en toen vielen er wel wat dingen op de plek. Ik heb me nooit laten testen want ik zie geen meerwaarde in het weten; uiteindelijk gaat het om wie ik ben en dat ik goed in mijn vel zit.

De middelbare school heb ik eigenlijk met twee vingers in mijn neus doorlopen, maar nooit het maximale uit mezelf gehaald. Daarna ben ik gaan studeren en heb ik nominaal mijn studie afgerond. Ik snapte overigens nooit waarom mensen vakken niet haalden, zo moeilijk was het toch niet als je er even voor ging zitten? Mij is de mogelijkheid geboden om te promoveren, maar dit zag ik niet zitten; langdurige projecten trek ik slecht, ik ben veelal op zoek naar concreet resultaat.

Net als Filoria kan niet iedereen altijd mijn gedachtengang volgen omdat ik nogal snel associeer en dingen aan elkaar knoop. Ik vind het heerlijk om overzichten te maken en informatie aan elkaar te koppelen. Inmiddels werk ik al weer iets meer dan 7 jaar bij mijn huidige werkgever. Het team waarin ik zit, bevat veel 'vakidioten' en slimmeriken, wat het werken een stuk makkelijker en leuker maakt. Mijn leidinggevende zou ook wel eens hoogbegaafd kunnen zijn als ik zie hoe snel ze kan schakelen, welke grapjes ze maakt en ook taken toebedeeld waar ik energie van krijg. Ook als ik hoor hoe haar dochter(s) school ervaren zou me het echt niets verbazen.

Omdat het lekker loopt op mijn werk, ben ik er zelf niet veel mee bezig. Mijn dochter is ook wel vlot met alles en op basis van hoe ik dingen ervaar of oppak, probeer ik dingen ook bij haar aan te leren of mee te geven.

Reuze interessant dit.
Ik ben ook nooit getest op hoogbegaafdheid, ik ben gelukkig ook nooit tegen problemen aangelopen en dan zie ik inderdaad de meerwaarde er niet zo van.

Ik weet dus niet of ik hoogbegaafd ben, sowieso wel hsp, en itt Filoria leef ik juist in een omgeving met echte doeners en harde werkers. Ik vind het soms ook best lastig om te gaan met familieleden die wat minder begaafd zijn, ik snap niet dat zij dingen niet snappen.
Aan de andere kant snapt mijn man soms niet hoe ik ooit zo slim kon zijn, omdat ik soms helemaal niet logisch na kan denken of simpele rekensommen niet snap. 😅

Mijn dochter is ook precies zoals ik, zit op school in alle plusgroepen, maar ervaart gelukkig ook geen echte problemen. Maar doordat ik ook 'anders denk' kan ik haar vaak wel handige handvaten meegeven.

Mijn man is hoogbegaafd. Wat zijn precieze leeftijd was toen hij getest werd weet ik eerlijk gezegd niet meer, en ook niet welke testen er precies gedaan zijn. Wel dat het een combinatie van verschillende testen was, en dat het testen in totaal drie volle dagen heeft geduurd. En zijn IQ werd vastgesteld op ten minste 150, waarbij hogere scores niet gegeven werden omdat die niet betrouwbaar genoeg zouden zijn.

Wat voor mijn man ongelofelijk belangrijk is, is dat hij continu geprikkeld of uitgedaagd wordt. Als dat zo is is hij de allerbeste versie van zichzelf. Ontzettend gemotiveerd en gedreven, heel enthousiast, en hij leert ongelofelijk snel. En dan niet zozeer uit boeken, maar door anderen te observeren, en doordat hij heel snel informatie kan verwerken, doorgronden en combineren.

De keerzijde is dat hij heel lui en vervelend wordt als hij die prikkels niet heeft, en ook geen andere motivatie heeft voor wat hij moet doen. Dan is ie ook echt niet vooruit te branden, en wordt ie bijna zelfdestructief in z'n gedrag. Inmiddels begrijp dat ie dat doet om kunstmatig druk voor zichzelf te creëren, om daar vervolgens z'n motivatie uit te halen.

Het duidelijkste voorbeeld daarvan is hoe hij met zijn studie omgegaan is. Als hij bijvoorbeeld een vak van acht weken had, dan deed ie helemaal niets tot aan de allerlaatste dag. De avond voor het tentamen kopieerde en las hij vervolgens alle literatuur. Dat duurde tot diep in de nacht omdat hij echt op het allerlaatste moment begon. Zelfs dan kon hij het zonder die druk namelijk niet opbrengen om te beginnen. Zo heeft hij het letterlijk voor ieder tentamen aangepakt, en hij heeft er nooit een gemaakt maar niet gehaald. Toch was het zelfs nog erger, want hij ging vaak helemaal niet naar tentamens, tot aan de allerlaatste herkansingsmogelijkheid die hij nog had, vaak jaren later.

Tussen zijn eerste inschrijving en afstuderen heeft in totaal negen jaar gezeten. In de tussenliggende jaren heeft hij ook allerlei andere dingen gedaan, maar al met al was het één grote zoektocht, eigenlijk. Dat hij uiteindelijk toch afgestudeerd is komt omdat hij er van overtuigd was dat hij het "papiertje" nodig had om het soort baan te krijgen dat bij hem past.

Na z'n studie is hij bij een Nederlandse multinational begonnen in een traineeship, en daar bleek ie vervolgens weer als een vis in het water te zijn. Binnen vijf jaar was ie doorgegroeid tot directeur (en daarmee nog altijd de jongste van het bedrijf). Daarna heeft hij binnen twee jaar weer een stap gezet, en nu is hij alweer iets meer dan twee jaar v verantwoordelijk voor een internationaal bedrijfsonderdeel met duizenden werknemers en een omzet en winst van honderden miljoenen. En het vervelende is: daar is voor hem de uitdaging ook al wel weer van af.

Wat hij hier nu mee moet weet hij zelf eigenlijk ook nog niet. Er bestaat altijd wel weer ergens een volgende stap omhoog, maar hij vindt nu al dat z'n baan steeds meer uit politiek bestaat, en steeds minder uit wat voor hem zelf belangrijk is: de inhoudelijke uitdaging, en het bouwen van het team. Bij zo'n volgende stap wordt dat alleen maar erger, en dat lijkt hem echt vreselijk. Maar als hij bij wijze van spreken nog vijf jaar het soort banen blijft doen als hij nu heeft, en zakt ie gegarandeerd weg richting dat vervelende door het gebrek aan uitdaging en prikkels. Dus dat is ook geen optie. En dan is ie nu ook nog altijd maar midden-30. Gelukkig krijgt hij hier nu hulp bij van een coach, daar is ie zelf heel positief over en ik denk ook dat het hem echt kan helpen.

Verder is hij gelukkig ook heel sociaal, hij heeft een grote en hechte groep vrienden en bouwt op zijn werk ook snel sterke relaties op. Wat dat betreft merk je niet aan hem dat hij anders is dan anderen. Al kan ie ook wel heel goed op zichzelf zijn, alleen zijn.

Ik ben zelf overigens nooit getest, herken ook lang niet alle eigenschappen van hoogbegaafdheid in mezelf, maar durf van mezelf ook wel te zeggen dat ik bovengemiddeld slim ben. Zo ben ik bijvoorbeeld zowel op de middelbare school als de universiteit cum laude geslaagd / afgestudeerd, en heb ik ook een PhD gedaan. Maar bij m'n man voel ik me af en toe echt dom.. Niet op een hele vervelende manier, maar toch.

Niet quoten alsjeblieft, misschien haal ik het later weer weg.

Wat me ook nog te binnen schiet is dat m’n man veel beter in z’n vel zit als hij iemand heeft die als een soort mentor voor hem is. Iemand met meer kennis en ervaring waar hij zich aan kan optrekken, en die hem ook met coaching en feedback verder helpt. Dan zie je hem echt opleven. Zonder is ie ook heel zelfredzaam, maar heeft ie toch minder glans of vuur in z’n ogen.

Ik denk dat dit ook komt vanuit z’n jeugd, waarin hij op dit gebied behoorlijk alleen stond. Zo is hij bijvoorbeeld de eerste en enige van zijn familie die na de middelbare school überhaupt nog een opleiding heeft gedaan. Dat maakte het lastig om thuis echt begrepen en geholpen te worden.

Ellibre dat constant uitdaging zoeken herken ik dus heel erg. Ik zoek telkens nieuwe dingen om te leren bijt me daar in vast tot ik weer wat ik wil weten en dan ga ik weer naar het volgende. Vrij onhandig met studies kan ik zeggen. Die moet je toch altijd afronden. 4 jaar geleden begon ik bij mijn huidige werkgever als administratie medewerker ter ondersteuning van. Inmiddels denk ik na over de volgende stap en dat is dat ik manager wil worden van mijn eigen afdeling. Nu moet ik daar nog wel een aantal stappen in maken, maar daar ligt een plan voor. Collega hebben al letterlijk gevraagd of ik die stap niet nu al wilde maken. Alleen in combinatie met J die ook hb is is het nog even niet handig. Dus hou ik me bezig met mijn huidige obsessies namelijk beleggen en zakelijk tekenen.

Op mijn werk weten ze overigens wel dat ik hb ben. Het is niet iets wat je direct verteld maar onze afdeling hadden 3 van 4 er veel mee te maken dus dan vertel je dat makkelijker. Het is niet iets wat je aan de grote klok hangt maar als het ter sprake komt ga ik er niet omheen draaien.

Bij mijn vriend heb ik ook sterke vermoedens. Hoe houd hij het anders vol met mij. Hij zit overigens nog in de ontkenningsfase maar ook zoveel kenmerken qua denkniveau maar ook zijnskenmerken.

Wat trouwens wel echt een ding is is dat mensen snel denken dat je als hb’er hoge posities in bedrijven hebt. Alleen uit onderzoeken komt naar voren dat je met een iq rond de 120 de meeste kans hebt om heel succesvol te worden en hoge functies in bedrijven te bekleden.

Ik heb ooit een IQtest gedaan op mijn werk (ik werkte toen in de zorg en een gedragswetenschapper wilde extra oefenen). Daar kwam een IQ uit waarbij ik een licht verstandelijke beperking zou hebben. Ik was compleet in shock, omdat ik net m’n master had afgerond.
Toen heeft een neuropsycholoog mijn resultaten bekeken en uitgelegd dat hij kon zien dat ik alle antwoorden veel te ver had doorgeanalyseerd en dat hij HB sterk vermoedde.
Hier heb ik nooit actie op uitgezet omdat ik voor mijn gevoel nergens tegenstaan loop. Alhoewel ik jullie reacties zeer herkenbaar vindt.

Ik kan me voorstellen dat je voelde dat dat niet klopte en dat je alles overanalyseerde. Dat hoor je wel veel van Hb'ers. Echt een andere manier van denken ook.

Ik weet dus zelf niet of ik HB ben (denk het aan alles behalve IQ haha) maar wat ik wel echt enorm herken is het overanalyseren en vragen heel moeilijk maken omdat het antwoord anders veel te makkelijk is toch, dus ze zullen wel iets anders bedoelen. In combi met faalangst durf ik dan ook niet echt iets te zeggen bang voor het foute antwoord en dus doe ik meestal of ik dom ben (bij spelletjes bijvoorbeeld, zo'n hekel daaraan omdat ik altijd bang ben uitgelachen te worden).
En m'n rijbewijs was dus bijvoorbeeld ook een crime omdat ik op de weg alles overdacht, veel te moeilijk dacht en daardoor maar niks deed of het fout deed. Was vreselijk lastig om m'n rijbewijs te halen.
Nogmaals weet niet of het hier aan ligt, maar dit is in elk geval hoe ik dat soort dingen altijd ervaar.

Marin, ik herken dit echt zo! Ik weet ook niet of ik Hb ben, ik ben nooit getest en was op school alles behalve een uitblinker. Ik had wel heel erg last van faalangst en deed alles om niet op te vallen (ik werd heel erg gepest).

Mijn zoons zijn waarschijnlijk wel Hb (niet getest, maar zowel voor school als voor ons is het overduidelijk) en ik herken veel van hun in mezelf.

Wat Ellibre zegt over uitgedaagd moeten worden. Dat herken ik heel erg van mijn zoons en van mijzelf. We worden bijna depressief hiervan.

Tegenwoordig wordt Hb vaak samen genoemd met hoogsensitief, dat ben ik wel (is gediagnosticeerd) en ik denk mijn zoons ook.

Precies dit is misschien een goed voorbeeld. We hadden een crimibox besteld, een misdaad oplossen. Doen we vaker in soortgelijk verband. Vier sterren omdat we dus ervaring hebben. En ik bleef vastlopen. En niet verder komen. Ver buiten de tijd (stond twee uur voor, hele dag mee bezig geweest). Op een gegeven moment maar hints gevraagd… en de antwoorden 🤦🏼‍♀️
Die hadden we telkens wel gevonden, maar steeds op door gegaan, want zo simpel kan het toch niet zijn. Dus toch. Erg frustrerend wel.

Ik heb geen enkele reden om hoogbegaafdheid bij mezelf te vermoeden maar herken dit over analyseren van vragen en op een ander niveau gaan antwoorden wel erg. Zelf denk ik dan aan een mismatch tussen de vraag en mezelf, dingen als spelletjes maar ook tentamen vragen zijn nu eenmaal geen maatwerk.

Herkenbaar, dit! Die mismatch is wel een goede manier om het te omschrijven Holden.

Ik heb er ook héél erg last van als ik de kinderen help met online schoolwerk. Dan snap ik gewoon niet hoe de methodemakers het bedoeld hebben. Met extra vakjes om je tussenstappen in te zetten en zo. We zitten hier dan samen naar die extra vakjes te staren en ons af te vragen wat we daar in vredesnaam in moeten zetten.

Het voelt soms alsof dingen die voor de meeste mensen compleet logisch zijn, voor mij niet logisch zijn, en daardoor voel ik me dan juist dom inderdaad. Precies wat Marin omschrijft!

Escaperooms zijn ook een ding. Mijn man is ook superslim, maar als je ons samen in een escaperoom zet, komen we er niet uit. De rechtlijnige puzzels met getallenreeksen, anagrammen etc: dat lukt wel. Daar zijn we zelfs supersnel mee. Maar de meeste escaperooms hebben ook wat creatieve aspecten. Dat je moet bedenken dat je een brief ook kan oprollen en als verrekijker kan gebruiken of zo. Dat soort dingen zien we helemaal over het hoofd. Onze vaste escaperoomvrienden bedenken dat dan weer wel (en die zijn volgens mij niet hb.) Mijn man en ik zijn dan helemaal verbaasd dat je blijkbaar alleen de sleutel ondersteboven in het sleutelgat moest doen, want wij waren nog in de veronderstelling dat we nog 89 moeilijke sommen moesten oplossen om eruit te komen, hahaha.

Ten eerste, fijn om jullie ervaringen te lezen. Ik heb het idee dat er tegenwoordig meer aandacht voor is dan in de tijd dat ik zelf ben opgegroeid, hebben jullie dat ook? Ik werd gewoon met 2 andere kinderen op de gang geparkeerd met extra werkjes en vervolgens naar het gymnasium gestuurd, daar werd verder geen woord aan vuilgemaakt.
Ik was als kind ook al heel erg bezig met allerlei onderwerpen waar ik me helemaal in kon vastbijten, maar ik heb nooit gedacht dat ik slim was (blijkbaar is dat typisch; dat je meer aandacht hebt voor alles wat je NIET weet van een onderwerp dan voor hetgene je wél weet), nooit hard hoeven leren, me kapot verveeld in de klas en met weinig moeite goede punten gehaald, maar hoogbegaafd? Ik had toch niet alleen maar tienen? En ik was toch altijd sociaal, en had genoeg vriendinnen? Dus nooit aan gedacht.

Een paar jaar geleden kwam ik het topic hoogbegaafd tegen op internet, toen ben ik erover gaan lezen, kwam ik op de site van Mensa terecht, en daar hebben ze zo'n checklist;

Ben je snel verveeld?
Praat je graag veel en snel?
Heb je de neiging om andermans zinnen af te maken?
Ben je steeds op zoek naar nieuwe (intellectuele) prikkels?
Praat je met je vrienden/vriendinnen over andere dingen dan de meeste mensen?
Ben je gevoelig voor indrukken?
Pas je vaak slecht in een groep?
Word je soms wanhopig van die trage mensen om je heen?
Zijn jouw normen strenger dan die van 'de maatschappij'?
Heb je een zelfstandig beroep of een functie met veel vrijheid en afwisseling?

Alles was voor mij meteen super herkenbaar, testje gemaakt, daar kwam uit dat ik waarschijnlijk een goed resultaat zou halen bij hun toelatingstest, en ik dacht "Ja hoor, dat hebben ze zo ingesteld dat iedereen dat goed maakt, dan kunnen ze genoeg geld verdienen aan toelatingstesten". Dus ik dat naar mijn familie gestuurd, maar die 'haalden' het testje niet, en pas toen werd ik nieuwsgierig of "dit het dan was"; hetgene waarom ik me altijd anders heb gevoeld.

Jullie punten herken ik overigens; het vastbijten in een onderwerp, overanalyseren, mijn gedachtengang niet uit kunnen leggen want dat is niet te volgen, bepaalde grappen, super enthousiast kunnen worden van nieuwe uitdagingen zoals escape rooms, gitaar, Rubiks kubus, speed sudoku, Portugees, Spaans, Grieks leren...

Ellibre, wat jij schrijft over je man herken ik heel erg. Ik heb ook continue die uitdaging nodig en bleef altijd alles uitstellen tijdens mijn studie, pas op het laatste moment deed ik wat ik moest doen (bv. master scriptie in 2 weken ipv 5 maanden), maar ik heb wel alles op tijd afgerond en nooit herexamens gedaan. Daarna in mijn bedrijf ook snel doorgegroeid tot hoge functies als jongste in het bedrijf, maar ook daar na 2 jaar in iedere functie de uitdaging kwijt. En ik zei letterlijk hetzelfde; dat ik meer inhoudelijke uitdaging nodig heb en geen behoefte heb aan die politiek, en dat ik pas midden-30 ben, en nu dan. Ook dat van een mentor herken ik, dat kan me echt motiveren, terwijl ik juist een probleem heb met autoriteit als ik geen respect heb voor mijn leidinggevende. Ik ben overigens begonnen met een totale (en extreme) omscholing, omdat ik op die manier verwacht nog wel genoeg uitdaging te hebben totdat ik met pensioen ga. In mijn huidige vakgebied zie ik dat namelijk niet gebeuren.

Nogmaals, ik heb dus geen idee of ik hoogbegaafd ben of niet, en eerst durfde ik niet te testen, want wat als 'dat' het ook niet is? Maar ondertussen denk ik whatever, als ik niet in de top 2% val maar bijvoorbeeld in de top 5% maakt dat toch ook geen zak uit. Je leven verandert er inderdaad niet door! Maar het lijkt me gewoon toch wel fijn misschien, om uitsluitsel te hebben, en om te begrijpen of bepaalde irritante persoonlijkheidstrekjes van mij daaraan liggen, of dat 'ik' het gewoon ben
Ik merk gewoon dat ik het moeilijk vind om me trots te voelen op bijvoorbeeld het afronden van mijn opleidingen, omdat ik het gevoel heb dat het me is komen aanwaaien. Ik bagatelliseer wat ik doe en vind het ongemakkelijk om publiekelijk opgemerkt te worden als 'slim'. Ik twijfelde ook over het openen van dit topic. Misschien omdat het toen ik jong was natuurlijk helemaal niet leuk was om als betweter over te komen en bijvoorbeeld bij bijbaantjes te snel dingen veel over te kunnen nemen, wat niet altijd gewaardeerd werd. Maar het is ook niet leuk om je altijd 'in te moeten houden', want je interesses worden anders als 'raar' gezien. Wat dat betreft vind ik het wel fijn om ouder te worden, dan is het toch meer sociaal geaccepteerd om bv. met passie je mening te verkondigen :-)

Wat denken jullie; is er iets van meerwaarde in wel of niet weten of je hoogbegaafd bent?
En nog iets; als je dit hele verhaal (sorry) hebt gelezen en zelf hoogbegaafd bent, herken je dingen in wat ik schrijf?

Oke, ik ben totaal niet hoogbegaafd, maar herken wel veel van de dingen die hier worden beschreven.
Ik ben ooit ook eens ter verantwoording geroepen nav een persoonlijkheidstest en IQtest voor een baan. Mijn antwoorden zouden compleet gestoord zijn. En de uitkomst van de IQ test matchte niet met mijn opleidingsniveau (Mavo en MBO gedaan).

Ik loop ook compleet vast in een "normale" werkomgeving. Erger me aan mensen die simpele dingen niet snappen en kan niet met de hiërarchie van de meeste bedrijven omgaan. Samenwerken is ook iets wat ik erg lastig vind.
Daarnaast ben ik ontzettend snel overprikkeld. Dat weet ik overigens pas sinds ik kinderen heb en niet meer de rust kan nemen die ik blijkbaar nodig heb.

Op school deed ik altijd mijn best om zo min mogelijk op te vallen. De middenmoot was prima. Wel heb ik de CITOtoets gemaakt met 2 fouten. Ik ging naar het atheneum, maar gleed heel snel af naar de mavo. Deed nooit iets op school en was er vaker niet dan wel.

Toch denk ik zelf meer dat ik richting autisme ga, omdat ik het erg moeilijk vind sociale contacten te onderhouden en te maken. Ik vind mezelf echt niet slim. Ik weet wel dat ik goed kan leren en veel onthoud. Maar verder ben ik lui en ongemotiveerd. Soms leggen mensen me iets uit, en dan ben ik totaal van het padje. Logisch nadenken vind ik moeilijk, en informatie die een vrije interpretatie kan hebben vind ik helemaal lastig te verwerken. En je moet me niet vragen dingen uit te leggen, in mijn hoofd maak ik sprongen die van hot naar her gaan. Feiten, daar kan ik wel wat mee.

Maar het is ook wel bekend dat hoogbegaafdheid en ASS door elkaar gehaald worden. Mensen worden vaak onterecht als ASSers gediagnosticeerd. En er komt de laatste tijd wel steeds vaker naar voren dat vrouwen met autisme vaak wel beter aangepast zijn aan de maatschappij en het anders tot uiting brengen.

Boerenkool dat denken dat je ASS hebt heb ik ook wel vaker gedacht. Tot ik bij mensa kwam. Toen snapte ik ineens hoe groepen werkten. Op het schoolplein ook ik snap daar werkelijk geen klap van hoe mensen daar met elkaar communiceren en wat ze van je willen en verwachten.

Banaan die mensa thuistest liet mijn ex me ook maken. Hij herkende veel kenmerken bij mij en toen zei hij maak deze maar eens. Vervolgens keek ik hem niet begrijpend aan want dat was toch echt zo’n logisch testje hoe kon dat nou wat zeggen. Waarop hij heel hard begon te lachen omdat dat voor hem heel veel zei.

Vroeger was er minder aandacht voor dat klopt inderdaad. En zeker bij mij viel het niet op. Ik liet het ook niet merken. In groep 6 ging een klasgenoot door naar groep 7 zij was van oktober. Ik snapte er helemaal niets van want waarom kon zij nou een klas overslaan zo extreem veel meer kon ze toch niet. Achteraf denk ik nu, ja ik had die klas ook makkelijk over kunnen slaan.

Het te ver doordenken bij vragen past ook echt bij mij. Ook bij J trouwens. We zaten laatst samen zijn rekenhuiswerk te maken. Ze kregen een flat van 3 rijen hoog. Op de onderste verdieping 1 raam met een poppetje het was als 1 huis getekend en het raam zat links. Boven dat blok zat het volgende blok dat in 2 gesplitst was. En daarboven nog een blok in 2. Toen kwam de vraag wie woont er 2 boven en dan een plaatje van het onderste blokje. Dus J klikt de bovenste rij aan. Nee dat was fout het moest alleen het linker appartement zijn. Dat soort dingen zijn echt zo frustrerend. Zijn antwoord was gewoon goed. Het onderste appartement was breder getekend dus dan wonen er 2 boven. Dus hij weer boos, wat ik terecht vond want dit was echt zo’n gevalletje computer says no.

Haha, computer says no betekent weer iets anders, maar ik snap wat je bedoelt Minx.
Banana, ik herken je gevoel dat je opleidingen je zijn komen aanwaaien. Dat heb ik ook en ik ben er daarom ook niet perse trots op. Maar daar zit ik dan ook weer niet mee ofzo. Gewoon mijn mazzel dat ik goed kan leren, net zo goed als dat ik heel veel andere vormen van privilege heb in het leven. Ik ben me ervan bewust maar het stoort me niet erg.
Ook heel herkenbaar wat je zegt over gewoon maar met extra werkjes op de gang zitten inderdaad, ik was het weer kwijt maar zo ging dat vroeger inderdaad. En die kinderen nu maar pluswerk en verrijkingstaken, man, als ik dat zo hoor in de klas van mijn oudste doet iedereen dat en hou je er 5 over die ‘gewoon’ werken Maar heel fijn dat daar nu aandacht voor is.

Maar hoeveel hier hebben nu daadwerkelijk een officiële IQ test afgenomen en boven de 130 gescoord? In de omschrijving en kenmerken die hier benoemd worden herken ik me ook wel. En ik denk dat heel veel mensen daar wel veel in herkennen. Bij mij is het geopperd door de psychiater toen de diagnose add is vastgesteld. Ik heb het verder niet onderzocht, want dat vond/vind ik niet nodig. Maar ik zou nu dus ook niet zeggen dat ik misschien wel hoogbegaafd ben. Dat denk ik ook niet. Maar vooral is het nooit vastgesteld. Ik heb wel een hele slimme vader, een wiskundige. Die alles meteen doorziet en in patronen denkt. Ik snap wiskunde, maar echt dat meteen alles doorgronden heb ik niet. Ik heb sowieso niet echt aanknopingspunten om te denken dat ik hoogbegaafd ben. Aan een opsomming van gedragskenmerken zou ik geen conclusies verbinden. Als ik het echt zou vermoeden en een bevestiging zou zorgen voor in elkaar vallen van puzzelstukjes, dan zou ik het laten testen.

Ik denk dat een meerwaarde van iets wel of niet weten wb zoiets als hoogbegaafdheid er zeker wel kan zijn. Zal per persoon verschillend zijn natuurlijk. Het kan je handvatten geven hoe met dingen om te gaan en verklaren waarom je tegen bepaalde dingen aanloopt en dat kan een enorme opluchting zijn of inzicht geven in je persoonlijkheid waar je in eigen ontwikkeling dan weer iets aan kunt hebben. Zoals je zelf ook al zegt (of was het iemand anders) blijf je natuurlijk wel wie je bent met dezelfde 'problemen' en is het vast niet zaligmakend om zoiets wel of niet te weten. Als jij denkt dat het je kan helpen, zou ik laten onderzoeken.

Ik denk ook niet dat ik hoogbegaafd ben, al herken ik wel een aantal dingen. Zaken die hier eerder genoemd worden, zoals vaak veel te moeilijk denken (iets blijkt veel simpeler en meer voor de hand liggend te zijn dan ik dacht), snel in een sleur zitten, gevoelig voor prikkels etc. Hoogsensitief ben ik wel, daar herken ik me volledig in. Niet dat ik weet wat ik verder moet met dit etiket, dus ik doe er dan ook niks mee.

Verder denk ik dat veel mensen wel een of meerdere aspecten van hoogbegaafdheid kunnen herkennen zonder het daadwerkelijk te zijn. Het lijkt mij best lastig als je het echt bent en zou niet graag willen ruilen in elk geval. Maar wel goed dat er tegenwoordig veel meer oog voor is, vooral op de basisschool.

Wat tof dat je vader wiskundige is HG!

Mijn vader, mijn broertje en mijn zoon hebben wel een officiële test gedaan en 130+ gescoord. Ik zie niet echt de meerwaarde van zo'n test voor mezelf, als ik de uitkomst eigenlijk al weet.

Het is ook geen DSM-diagnose waarvoor je behandeling of medicijnen kunt krijgen. Het lijkt mij niet gevaarlijk of schadelijk als mensen zichzelf onterecht hoogbegaafd noemen.

De overlap met autisme en AD(H)D vind ik ook opvallend trouwens. Mijn zoon heeft de diagnose ADD en ik ADHD. Ik heb zelf ADHD-medicijnen geprobeerd, maar dat werkte totaal niet voor mij. Soms vraag ik me af of onze klachten door de AD(H)D komen, door het hb zijn, of door iets anders. Maar uiteindelijk pikken we gewoon uit alle tips, therapieën en zelfhulpboeken iets mee, en is alles wat helpt mooi meegenomen. De ene keer is dat een slimme organisatietip in een gespreksgroep voor ADHD'ers, de andere keer een leerzame ervaring van een hb'er op een forum. Prima toch?