Ik bespreek het volgende keer wel. Ik heb het wel even opgezocht (research enzo) en het is vooral om doodgeboorte te beperken, want er zijn meer risico’s. Dat lezen vind ik toch beetje spannend. Kan ik nog zo graag willen, ik wil toch beste voor haar. Dus volg hierin medisch advies.

Groot gelijk hoor Marsy! Dat doe ik ook. Daarom ben ik ook ingeleid, ik heb er zelf geen verstand van en ga er altijd vanuit dat de artsen doen wat het beste is voor moeder en kind.

Precies. Het is dan wel heel erg kut, ik volg wel het ziekenhuis. En heb natuurlijk altijd mijn bevriende OB als backup voor second opinion. Wilde ook geen insuline, maar tja..

Ja tuurlijk volg je het advies van het ziekenhuis. Dat lijkt me ook wel logisch. Jij bent geen arts. En veiligheid van je kindje boven alles. Succes met de laatste tien weken, give or take!

Ik wil ook niet zeggen dat ik geen vertrouwen heb in artsen hoor. Maar ik denk wel dat je als zwangere vrouw/moeder zelf ook best goed aanvoelt wat voor jou en je baby goed is. En ik denk ook dat er soms best wat angst wordt aangepraat die helemaal niet nodig is.
Mijn tweede was heel groot. Volgens het ziekenhuis moest ik dus echt daar bevallen, want 10 ponder betekent zware bevalling met allemaal risico's, ontzettend grote kans dat het mis gaat en de baby opgenomen moet worden ed. Ik ben na goed overleg met de vk thuis bevallen en dit ging heel soepel zonder gedoe.
Hierover stond ik stevig in mijn schoenen. Iemand die dat niet doet, wordt allemaal angst aangepraat waardoor de bevalling geheid minder soepel gaat.

Staat compleet los van waar het topic eigenlijk over gaat, sorry daarvoor. Maar ik vind gewoon echt dat wij als vrouwen wel eens wat meer vertrouwen in de kracht van ons eigen lichaam mogen hebben (zonder echte risico's te ontkennen overigens. Als de vk ook had aangeraden naar het ziekenhuis te gaan, had ik dit wel gedaan).

Ze maken die beslissingen op basis van wetenschappelijke inzichten.
Tuurlijk, en gelukkig, heb je het recht om je eigen keuzes te maken. Maar zeggen dat ze ook angst aanpraten terwijl ze het op basis van wetenschappelijke onderzoeken en risicobepaling doen vind ik ver gaan.

Al die vrouwen en kinderen die vroeger in het kraambed overleden hadden vast ook wel vertrouwen in hun lichaam 🤷🏻‍♀️.

Ik ben het met je eens als het aankomt op intuïtie wat betreft moeder zijn/worden. En ik ben bij zoon ook tegen medisch advies gestopt met medicatie. Maar alleen na een second opinion en, net als Joey zegt, de wetenschap die het onderstreept. Niet verstandig bij zwangerschapsdiabetes is mijn conclusie.

Joey: Daarom geef ik ook aan dat het wel in goed overleg met de vk was.
In mijn situatie werd er door het ziekenhuis wel wat angst aangepraat. Die keken puur naar de cijfers, maar niet naar mijn voorgeschiedenis. De vk weet deze wel, waardoor we samen deze keuze konden maken.
En ik hoor het veel vrouwen die ontzettend bang zijn voor een super zware bevalling, puur en alleen omdat het kindje rond de 8 pond wordt geschat. Dat vind ik echt jammer, want gewicht zegt gewoon niet alles.

Maar wat ik al zei, dit is natuurlijk een heel ander onderwerp dan waar het topic over gaat. En ik heb geen diabetes, dus weet daar ook gewoon niet alles van.
En heel simpel: voelen wat goed is, kan natuurlijk net zo goed betekenen dat je juist wel precies doet wat in het zkh wordt aangeraden. Het een sluit het ander niet uit.

.

De website wil me laten betalen maar door haar Instagram weet ik dat zij niks voor mij is. Maar dank voor het delen Huppakee.

Even voor duidelijkheid: ik kan heel goed mijn grenzen aangeven en weet heel goed wat ik wel en niet wil. Ik ben niet labiel, maar wel heel emotioneel erover. Ik ben wetenschapper en doe heel veel onderzoek; ik vertrouw de wetenschap. Ik ben kritisch ingesteld, dus ook naar artsen.

Dit topic was niet bedoeld voor mijn keuze straks met bevallen of kritisch zijn naar mijn (boek vol met) artsen. Ik heb moeite met de diabetes zelf, het dieet en het niet precies weten wat wat voor effect dit op baby kan hebben. Op dit moment is ze te groot en daar wordt een oogje op gehouden, en ja, ik vind dat spannend met mijn mini bouw en de combinatie met diabetes. En jammer dat ook dat nu weer medisch is. Maar dat wordt gelukkig in de gaten gehouden. Ach, en met 38 weken geboren betekent in elk geval ook minder lang zwanger ;) Ze ligt ook stuit, nu heeft ze nog zeker 4 weken om te draaien, maar wie weet wordt het wel keizersnee..

Ik kan het me wel goed voorstellen hoor Marsy. Je wilt alles gewoon zo normaal mogelijk en alles wat zorgen geeft is niet fijn. Dat zijn toch weer zorgen. Ik was ook blij dat ik in m'n laatste paar weken zwangerschap toch weer naar de verloskundigepraktijk kon ipv de gynaecoloog. Ook al wist ik dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen en het waarschijnlijk toch weer klinisch zou worden. Hopelijk worden het zo'n zorgvrije mogelijke weken!

Ja dat is het precies Marin, het is letterlijk nog geen week zonder zorgen geweest. En ws niet de allerergste zorgen, maar na zoon en al zijn zorgen had ik dat nu zo gehoopt. Verwachtingen zijn ingebakken teleurstellingen, daar loop ik vaker tegenaan. Hopelijk straks wel met geboorte en vooral: een beter eerste jaar.

Dat hoop ik ook voor jullie Marsy!

Je zou inderdaad denken dat je alle "ellende" nu wel hebt gehad. Ik hoop het in ieder geval voor je!

Ik herken het niet zo kunnen genieten en het bijbehorende schuldgevoel heel erg.
Ik werd ingepland zwanger, dus de eerste weken was ik vooral in shock. Al snel begon de enorme misselijkheid (HG) en lag ik een week uitgedroogd in het ziekenhuis. Ik kwam daarna in de ziektewet terecht omdat ik te ziek was om te werken. Tegen de tijd dat het qua misselijkheid beter ging, kon ik weer door naar het ziekenhuis omdat mijn bloeddruk enorm omhoog schoot. Van een te lage bloeddruk naar een veel te hoge. Om de dag en soms elke dag naar het ziekenhuis om bloed te prikken en urine in te leveren. Gezeur omdat zoon heel groot werd geschat. Uiteindelijk wilden ze me in gaan leiden omdat ik zwangerschapsvergiftiging had en dat duurde alles bij elkaar ook bijna een week omdat niets leek te lukken.
Toen een heftige bevalling, maar meteen daarna ging alles goed en voelde ik mij geweldig.
Ik kan me nog steeds schuldig voelen, terwijl ik ook heel goed weet dat dat niet hoeft. Niemand kon hier iets aan doen en ik al helemaal niet.

Ja Saga, precies! Alhoewel andere klachten herken ik echt helemaal dat niet kunnen genieten. En hoewel dat echt niet einde van de wereld is en er ongetwijfeld veel ergere dingen zijn, is dat vooral wat ik niet los kan laten, het gevoel van: can I please have a break!? Ik merk dat mensen ook beginnen met: jij hebt ook altijd wat. Zo voelt het ook, en daar word ik echt gek van haha. En als het mezelf zou betreffen, nou ja, soit. Dan is dat zo, dan zeur en huil ik even en ga ik door. Maar ik ben nu verantwoordelijk voor dit frummeltje in mijn buik en ik voel me inderdaad 1) schuldig dat, hoe goed ik alles ook doe, toch steeds weer nieuwe zorgen komen en zij risico loopt en 2) ik gewoon voor mezelf ook eens iets normaal kan doen. En daarnaast snap ik 'de suiker' wel en de wetenschap is vrij duidelijk, maar er is zo weinig te vinden over specifieke dingen, zoals wat bijvoorbeeld 1 waarde te hoog per dag voor je kind betekent. En er is wel onderzoek ook naar het effect op het kind, maar voornamelijk obesitas en type 2 diabetes later in het leven. En ervaringsverhalen zijn vaak zo belangrijk ook. Dus ben heel blij en dankbaar voor de reacties.

Wellicht makkelijker gezegd dan gedaan maar soms kun je gewoon niet alles eraan doen omdat het nou eenmaal niet altijd lukt. En ook dat is ok.

Ik had geen zwangerschaps diabetes, wel het vermoeden van een grote baby (>5 kg bij 40 weken). Hier wilde niemand inleiden. Er was geen enkel medisch voordeel om in te leiden, tenzij het voor de 37 weken zou zijn, maar dan zouden er andere risico’s bij komen.

Ik heb zelf de discussie gevoerd met de verloskundige om te mogen worden ingeleid. Zelf ook veel wetenschappelijke artikelen gelezen hierover. Hoewel ik wist dat er geen enkel medisch voordeel van inleiden zou zijn (ook geen nadeel, immers na 37 weken ingeleid), wilde ik graag ingeleid worden. Mijn gevoel riep dat zo erg, terwijl m’n verstand echt beter wist.
Uiteindelijk toch overgedragen aan de gyn en ingeleid. B was uiteindelijk net geen 4 kg, dus alle heisa voor niks.
Omdat de inleiding lang was (3 dagen), zou ik er nooit meer zelf voor kiezen. Overigens wel voor een ziekenhuisbevalling, want B zijn hartslag viel in de inleiding en bevalling telkens weg waardoor we steeds op randje spoedkeizersnede zaten.

Je hoort zo vaak dat het gewicht dan toch wel mee valt.

Marsy wat ik me af vroeg, gelden in Australië misschien ook nog anderen normeringen qua grootte? Nederlanders krijgen over het algemeen vrij grote baby's volgens mij, een baby van 3500 gr is gemiddeld geloof ik (dit zeg ik uit m'n hoofd) terwijl dat in Amerika bijv al als groot gezien wordt. Valt me ook altijd op aan reacties van vrienden, dat die baby's dan als enorm worden gezien en dan denk ik eeh mijn kinderen waren groter en werd hier niet als excessief gezien (niet erg wetenschappelijk argument dit maar ik weet dat er een verschil zit). Scheelt dat misschien in Australië ook nog een beetje? Dus in Australië vinden ze een schattig van 3800 gr misschien al hoog? Geen idee hoor maar 't kwam ineens in me op.

Nee het is hier hetzelfde. Door de reacties van mensen met grote baby’s krijg ik het idee dat jullie denken dat ze me willen inleiden vanwege dat de baby week voorloopt, maar dat is niet zo hè? Ben met zoon ook ingeleid, vanwege infectiegevaar en vond de bevalling helemaal prima. Ik ben niet tegen inleiden en het kan me niks schelen of dat gebeurt of niet.
Ik vind het echter vervelend dat ze steeds week voorloopt omdat ik heel graag vaginaal wil bevallen en zelf heel inieminie ben en zou graag niet voor 38 weken ingeleid moeten worden. Een week is nog niet erg, heel normaal ook, maar ik moet dus goed op de suiker letten dat het niet 2 of 3 weken worden. Daar gaat het me om. En omdat het nu al een week is, kan dat nog steeds best behoorlijk oplopen. En ik zie ook steeds het gewicht terugkomen in reacties, maar dat meten ze niet eens. Ze meten het hoofd en de schouders, want die moeten door het geboortekanaal en die lopen dus nu week voor. Het is gewoon 1 van de risico’s van diabetes hebben en zwanger zijn. Zijn nog meer risico’s, maar daarom sta ik ook onder stevige controle. Ze maken het niet groter dan het is, maar houden me gewoon goed in de gaten, en dat vind ik fijn.

Ik heb er geen verstand van maar ik kan me niet voorstellen dat ze vóór 38 weken gaan inleiden als de baby groter is. En dat ze schouders en hoofd meten wist ik niet. Dat is hier volgens mij niet. Ik kan het me niet herinneren. Volgens mij heeft iedereen het beste met je voor hier hoor, alleen zijn de subtiele verschillen van aanpak net wat anders hier versus dan daar, dus misschien dat het daardoor overkomt alsof 'we' steeds iets zeggen wat je niet bedoelt.

Ik hoop trouwens wel dat je hierdoor de easiest peasiest baby krijgt haha. Dat hoop ik sowieso natuurlijk voor je maar nu moet het haast wel he. ;)

Nee dat is zo, maar ik ben natuurlijk al gefrustreerd door de diabetes en de lieve reacties van meiden met grote baby’s zijn heel fijn maar niet van toepassing op mij. En ik merk dat ik dat even lastig vind want weet niet hoe ik duidelijk moet maken dat het dus niet hetzelfde is 😅. En als baby te groot is voor 38 weken wordt het keizersnee. Een suikerbaby moet niet te lange bevalling zijn. Mijn diabetes is nog niet onder controle, tot die tijd zijn er risico’s. Meer weet ik ook nog niet. De tijd zal het leren. Mijn wens is dat ik de suiker onder controle krijg, zij max een week blijft voorlopen en ik het red tot 38 weken. En dat ze zonder complicaties geboren wordt. Ik heb ook nog een amniotic band die in baarmoeder zweeft wat een risico kan zijn. Dus zou in dit topic graag nu alleen van mensen die diabetes hebben gehad horen, want ik merk dat het steeds uitleggen me meer stress geeft. Ik ben niet bang voor grote baby en geef goed mijn grenzen aan over wat ik zelf graag zou willen. Ik heb stress omdat ik nu medisch ben en dat niet wil zijn. En omdat ik honger heb en chagie ben. En omdat ik bang ben dat ik deze zwangerschap m’n kind wat heb aangedaan door alle complicaties.

Oh ja, zie nu je laatste bericht. Ja dat zou er goddomme nog bij moeten komen zeg: weer 3 dagen in de NICU met levenloze baby en 11 maanden huilbaby. Kom me dan maar opvegen haha. Alhoewel ik dan wel gewoon troost kan eten ;)

Laat ik dat even nuanceren, niet alleen van ex diabetici (is dat überhaupt een woord??), maar bedoel dat ik graag wil voorkomen dat er grote baby ervaringen zonder diabetes zijn. Want daar word ik beetje gestresst van.

Bij deze een goede ervaring. Ik was weliswaar een rand zwangerschapsdiabetes patient, heb geen insuline hoeven spuiten maar wel wekenlang moeten prikken en ik werd van medisch weer naar niet medisch en mijn baby is met 41 weken natuurlijk geboren. Weliswaar uiteindelijk medisch maar dat had niks met de diabetes te maken. Hopelijk helpt dat iets? Dat dat dus wel kan? Maar ik voel je stress door je berichtje heen, vind dat heel rot voor je. Dus ook al kan ik je misschien niet gerust stellent want elk geval is anders, weet dat ik wel aan je denk en je zo min mogelijk stress gun komende weken.

Overigens las ik in je openingspost dat je geen oud topic kon vinden, dat was er wel hoor maar erg naar beneden gezakt. Hier is ie: vragen-zwangerschapsdiabetes-t30173.html?hilit=zwangerschapsdiabetes

Misschien dat je daar nog wat aan hebt, want ik weet nog hoe overweldigend ik het allemaal vond. Ik kom op pagina 4 ten tonele. Daar staan misschien nog wat ervaringen waar je wat aan hebt?