-

Onze relatie is wel veranderd, maar ik denk niet per se door de lockdown. Mijn man werkt gewoon buitenshuis, ik wel deels thuis. Maar we hebben gewoon veel dingen meegemaakt de laatste 2 jaar. Nieuw huis gekocht, volledig verbouwd, op 4 verschillende plaatsen gewoond (ons oude huis, tijdelijke woning, bij mijn schoonouders en nu in ons nieuw huis). Daarbij hadden we toen de eerste lockdown begon nog maar net een zoontje van 3 maanden (die is nu 2) en nu beval ik bijna van de 2e.

Mijn man gaat nog regelmatig buiten de deur met vrienden afspreken in mate van wat mag en kan. Omdat we op de grens wonen hebben we nu ook, nu de grenzen niet gesloten worden, het 'geluk' dat we naar de helft onze vaste restaurants kunnen blijven gaan en ook gewoon naar het winkelcentrum kunnen conform de regels daar.

Wij merken dus weinig van de lockdown, al zijn we nu wel even wat voorzichtiger nu ik bijna moet bevallen. Ik heb net een longontsteking gehad en moet er niet aan denken nu nog corona op te lopen. We zien nu dus echt even heel weinig mensen. Mijn man vindt dat moeilijker dan ik, ik was toch al degene die meestal thuis bleef bij ons kleintje en nu hoogzwanger heb ik sowieso geen zin om mensen te zien.

Het levert hier soms wel eens frustraties op. Mijn man kan heel slecht tegen iets niet mogen of kunnen en werkt dat dan op mij uit. Hij verveelt zich snel. Ik prijs me gelukkig met onze gigantische tuin waar ik hem mee bezig kan houden en onze verbouwing waar nog wat projecten ook aan zitten te komen. Zo houd ik hem zoet en blijft het tussen ons ook leuk genoeg. Wel vind ik het kut dat ik zo weinig te vertellen heb omdat ik weinig mee maak. Alles gaat over onze zoon of het huishouden en dat is gewoon niet leuk en voedt de sleur.