19 Dec 2021 16:03 door Brooke
Helaas heb ik bijna meegemaakt toen ik 31 weken zwanger was van de oudste, heb toen onverwachts een bijna-doodervaring gehad en voelde ik het leven uit me glijden. Ik heb het wel verwerkt en alles begint een plekje te krijgen, maar helaas heb ik geregeld nog wel eens zo'n zelfde soort paniekaanval en kan ik wel janken en raak ik helemaal gestrest. Dat zal bij mij ook altijd blijven. Bij mij word het ook door van alles getriggerd eigenlijk, als ik een ambulance hoor, iets lees of zie, maar ook zomaar uit het niets als ik gitaarles heb of gewoon het huishouden doe.
Naast hulp die ik heb gehad, doe ik er nu niks aan en mee. Ik leef ermee en denk ook dat het sowieso bij het moederschap hoort, zolang het je niet belemmert in wat je wilt en je moet doen in het dagelijks leven. Wel lees ik amper tijdschriften meer, dit omdat er bijna altijd wel ergens een artikel of verhaal over in staat wat heftig is en daar kan ik niet zo goed mee omgaan heb ik gemerkt als het te heftig wordt, dan blijf ik daarover nadenken en piekeren, terwijl ik wel gewoon ziekenhuisseries en films kan kijken zonder het op mezelf te betrekken. Ik zoek afleiding, probeer er niet te lang bij stil te blijven staan, maar ik praat er wel over. Niet alleen met man, maar ook geregeld met een vriendin en ook mijn gitaardocent weet er van. Vind dat echt fijn, dat er wel wat mensen ervan weten. Lang niet iedereen hoeft het te weten, maar mensen die ik geregeld zie weten dat wel. Dat voelt als een soort veiligheidsnet.