We zijn inmiddels een goede maand verder na mijn laatste post, ik heb drie gesprekken gehad bij de POH-GGZ en zij heeft me doorverwezen naar een specialist. Daar is helaas wel een wachtlijst van een maand of 4-6, in de tussentijd kan ik wel gewoon bij haar blijven komen. We gaan niet werken met de ACT-methode, zij vindt dat ik mijn energie beter voor andere dingen kan inzetten. Ook schrok ze van mijn verhaal over mijn medicatie, dit heb ik ook hier nog niet gedeeld. Lang verhaal, sorry alvast:
Vlak voor kerst was mijn AD op en ik moest dat nog ophalen bij de apotheek. Kwam ik daar, was de apotheek al dicht ivm kerstavond. Ik had nog maar 1 pil dus ik móest nieuwe hebben, dus ik heb bij de huisarts met de assistente overlegd. Zij gaf me een nieuw recept waarmee ik medicatie op kon halen bij de spoedapotheek. Daar ben ik 's avonds met mijn man naartoe gereden om op te halen. Ik kreeg de medicatie mee, maar zag al gelijk dat het van een andere fabrikant was. Toch geslikt het hele weekend, waarin ik het onwijs druk had met (schoon)ouders die bij ons kwamen eten en waar ik dus voor heb gekookt. De maandag na kerst was ik op, ik kon niks. Was moe, huilerig, wilde eigenlijk niet eens uit bed komen. Dag erna ging ietsje beter, maar niet van harte. Woensdag bleef ik maar janken, het was vreselijk. Mijn man zei dat ik direct mijn eigen medicatie op moest gaan halen, dus na zwemles van de jongste door de zeikende regen naar de apotheek. Lag het bij een andere apotheek
Ik zag het echt niet zitten om door de stromende regen daar nog heen te gaan dus naar huis gegaan. Donderdag zat ik zo diep dat ik weer alleen maar kon janken, ik had de andere medicatie opgehaald, reed met de auto richting de spoorwegovergang en dacht eraan de auto daarop stil te zetten en op de trein te wachten. Toch doorgereden, bij de Jumbo geparkeerd en daar keihard gejankt. Vervolgens als een zombie door de Jumbo gelopen, wat boodschappen gehaald en naar huis gegaan, waar ik direct de AD heb genomen, maar de gedachte om niet meer te willen leven was zó sterk dat ik er alleen maar om kon huilen. Hoe moest ik het doen, hoe kon ik zorgen dat die ellende eindelijk zou stoppen, dat ik eindelijk rust in mijn hoofd had? Ik heb uiteindelijk met mijn dochter een puzzel gemaakt (althans poging gedaan) en ben vroeg gaan slapen. Pas halverwege de vrijdag voelde ik langzaam dat het weer wat beter ging. Ik kreeg meer rust in mijn hoofd en m'n emoties vlogen minder uit de bocht.
Anyway, de POH-GGZ vond het dermate schokkend dat ze zeker een gesprek met de psychiater noodzakelijk acht, om te zien of ik überhaupt wel de goede medicatie gebruik. Ondanks dat deze medicatie de scherpe kanten eraf haalt voel ik me nog altijd zo somber dat zij denkt dat ik meer baat heb bij andere AD. Voorlopig blijf ik dus nog wel gebruiken wat ik heb, zolang het van dezelfde fabrikant is kan dat wel.