Welkom op Zeg maar Yes!

Waar het Yesforum stopte gaan wij door. Meld je nu ook aan en klets mee! Om deel te nemen aan een discussie op het forum moet je jezelf registreren. Hier kun je kletsen over alles wat je bezig houdt. Je kunt een discussie starten of reageren op andere topics. Wanneer je een nieuw topic opent, zorg er dan voor dat je dit in de juiste pijler doet, anders heb je kans dat deze door een van de burgemeesters wordt verplaatst. Zorg er ook voor dat je je aan de regels houdt. Deze kun je teruglezen in de Moderatortopics. Vragen of klachten over een topic? Stel of meld deze dan in het moderatortopic van de desbetreffende pijler of via de button met het uitroepteken in het topic zelf. Daarnaast kun je de burgemeesters ook een PM of een mail sturen naar het mailadres: zegmaaryes@gmail.com. Veel forumplezier!  


Hey, het is oké.

<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7281

Geregistreerd: 31 Aug 2013 22:04

Bericht 13 Jan 2023 22:32

Re: Hey, het is oké.

Knuffel Sam en Jip, heel naar om zo in te storten en helaas ook heel herkenbaar. Ik hoop voor jullie beiden dat jullie nu kunnen gaan werken aan herstel, al is dat helaas soms een hele lange weg, elke stap is er een.

@Sam wat rot dat de POH pas in februari tijd heeft, wel fijn dat je eerder een intake kunt hebben met een coach, wat voor basis heeft die (opleiding/ervaring etc.)? Ik hoop dat je een fijne klik hebt.

@Jip lukt het je een beetje om ook rust te nemen denk je? Wat is de stap over 2 weken? Terug naar de huisarts? Je hebt zo veel meegemaakt en nu is het misschien een klein beetje rustiger en dan heb je ineens de ruimte om in te storten. Niet fijn, maar misschien inderdaad ook niet heel verwonderlijk.

Ik hoop dat ik niet te vroeg juich, maar de ergste crisis lijkt hier nu eindelijk een beetje voorbij te zijn. Het gaat echt nog niet goed, ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik heb niet meer van die intens donkere gedachten en ik merk ook dat ik weer een beetje hoop heb gekregen. De intensieve hulp die ik nu krijg helpt enorm, ze slepen me mee naar buiten, ik kan mijn verhaal kwijt en doordat ik mijn verhaal kwijt kan worden mijn gedachten veel minder groot en krijgen ze minder de ruimte om in mijn eigen negatieve hoofd door te etteren. Wat ook heel fijn is is dat ik begin februari al terecht kan voor de intake bij de poli angst- en stemmingsstoornissen, de hoop is dat mijn huidige crisisbehandeling daardoor redelijk naadloos overgaat in verdere behandeling, maar hoe dat er uit gaat zien weet ik nog niet en dat vind ik dus wel heel spannend.
Maar alles bij elkaar zijn er dus wel stappen gezet en dat is bemoedigend en geeft me een stukje vechtlust terug.
<<

Jip

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 11346

Geregistreerd: 03 Jan 2015 10:04

Bericht 14 Jan 2023 13:23

Re: Hey, het is oké.

Ik ben helemaal niet bij de huisarts geweest. Ik heb wel gemaild voor een paar slaappillen. Maar verder niet op het spreekuur oid. Ben wel net weer gestart bij de psycholoog.
Their smile makes me smileJanuari 2017 ♡ April 2019

https://www.instagram.com/stofspinsels/
<<

Jip

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 11346

Geregistreerd: 03 Jan 2015 10:04

Bericht 14 Jan 2023 13:24

Re: Hey, het is oké.

Wat goed dat er bij jou van die stappen gezet worden Pompoen!
Their smile makes me smileJanuari 2017 ♡ April 2019

https://www.instagram.com/stofspinsels/
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7281

Geregistreerd: 31 Aug 2013 22:04

Bericht 16 Jan 2023 19:52

Re: Hey, het is oké.

Jip schreef:Ik ben helemaal niet bij de huisarts geweest. Ik heb wel gemaild voor een paar slaappillen. Maar verder niet op het spreekuur oid. Ben wel net weer gestart bij de psycholoog.


Oh dat had ik dan denk ik maar gewoon aangenomen. Wel fijn dat je bij een psycholoog bent gestart, dat kan zo helpend zijn als ondersteuning om dingen te doorworstelen.
<<

Jip

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 11346

Geregistreerd: 03 Jan 2015 10:04

Bericht 16 Jan 2023 20:35

Re: Hey, het is oké.

Geeft niet!

Ik had op mn werk aangegeven dat ik twee weken niet zou werken en daarna weer zou opstarten met 2 dagen. Maar ik zie nu wel in dat dat helemaal niet gaat.
Ik ben alleen bang als ik nu echt toegeef aan mn verdriet, boosheid en vermoeidheid dat ik dan echt helemaal instort. Maar ik merk eigenlijk wel zo diep gaan om er mee af te rekenen....
Their smile makes me smileJanuari 2017 ♡ April 2019

https://www.instagram.com/stofspinsels/
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7281

Geregistreerd: 31 Aug 2013 22:04

Bericht 16 Jan 2023 21:17

Re: Hey, het is oké.

De vraag is of je het instorten tegen kunt houden, of meer, voor hoe lang kun je dat nog tegenhouden en wat levert dat je op? Er doorheen gaan is super naar maar is verdrietig genoeg vaak wel de enige manier.
Heb je voldoende hulp en opvang voor je meiden? Hoe vaak zie je de psycholoog? Her is wel fijn als je een voldoende vangnet hebt als je door zo’n dal gaat. Knuffel Jip!
<<

High Heels

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 5672

Geregistreerd: 31 Aug 2013 18:27

Woonplaats: In het Brabantse land

Bericht 16 Jan 2023 21:29

Re: Hey, het is oké.

Pompoen schreef:De vraag is of je het instorten tegen kunt houden, of meer, voor hoe lang kun je dat nog tegenhouden en wat levert dat je op? Er doorheen gaan is super naar maar is verdrietig genoeg vaak wel de enige manier.
Heb je voldoende hulp en opvang voor je meiden? Hoe vaak zie je de psycholoog? Her is wel fijn als je een voldoende vangnet hebt als je door zo’n dal gaat. Knuffel Jip!


Precies dit Jip! Het is nu tijd om aan je zelf te denken. Je hebt de afgelopen 3 jaar meer dan genoeg op je bordje gehad.
Trotse mama van;
Grote zus: 18-04-2010
&
Kleine zus: 04-07-2011
<<

Jip

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 11346

Geregistreerd: 03 Jan 2015 10:04

Bericht 17 Jan 2023 13:36

Re: Hey, het is oké.

Pompoen schreef:De vraag is of je het instorten tegen kunt houden, of meer, voor hoe lang kun je dat nog tegenhouden en wat levert dat je op? Er doorheen gaan is super naar maar is verdrietig genoeg vaak wel de enige manier.
Heb je voldoende hulp en opvang voor je meiden? Hoe vaak zie je de psycholoog? Her is wel fijn als je een voldoende vangnet hebt als je door zo’n dal gaat. Knuffel Jip!


Op maandag ben ik thuis met ze, op dinsdag breng ik ze naar de opvang, op woensdag passen mn moeder en haar man op, donderdag en vrijdag naar hun vader.
De weekenden vind ik wel pittig. Zeker omdat de meiden ook wel wat last hebben van alle veranderingen.

Ik ga nu voor de tweede keer, ik heb de afspraak kunnen vervroegen van vrijdag naar vandaag.
Their smile makes me smileJanuari 2017 ♡ April 2019

https://www.instagram.com/stofspinsels/
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7281

Geregistreerd: 31 Aug 2013 22:04

Bericht 18 Jan 2023 15:25

Re: Hey, het is oké.

Oh ja de weekenden kan ik me voorstellen, dat vind ik hier ook nog steeds het pittigst. Is denk ik ook echt wel een teken dat je even wat rustiger aan moet doen. Maar ja, je kinderen kun je moeilijk even uitzetten. En ze hebben juist ook wel behoefte aan extra aandacht nu misschien. Knuffel!
<<

Giselle

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 2335

Geregistreerd: 16 Apr 2021 13:46

Bericht 16 Feb 2023 17:20

Re: Hey, het is oké.

Even van me aftypen. Afgelopen dinsdag ben ik voor de derde keer bij maatschappelijk werk geweest. Hele fijne vrouw waar ik mee gepraat heb, vorige week was ik alleen en dinsdag was mijn man mee. Lang verhaal kort: zij denkt dat er geen goede diagnose is gesteld door de POH. Ze weet dus ook niet of ik op mijn plek zal zijn bij de specialist waarnaar ik ben doorverwezen. Ze benadrukte wel dat ze de POH absoluut niet wil afvallen of haar in twijfel wil trekken, maar dat er echt goed moet worden gekeken naar de onderliggende oorzaak van mijn problematiek. En of dat zich nu uit in depressie, eetstoornis, ASS, persoonlijkheidsstoornis of welke stoornis dan ook: ik heb hulp nodig. Zij en de POH gaan in overleg met mij en met elkaar instellingen contacten om te vragen of ik daar met mijn klachten en geschiedenis terecht kan, en zo ja dan word ik daarnaar verwezen. De huidige aanmelding blijft sowieso staan en de lijntjes naar MSW en de POH zijn kort, ik kan altijd bellen of appen. Ik ben echt even numb en moe en radeloos ook. Wat is er nou mis met mij? Waarom is het zo complex dat niemand het weet? Ben ik überhaupt te helpen? Ik slaap hier zo slecht van, zou het liefst huilen maar dat lukt niet door m'n medicatie.
<<

Lady

Gebruikers-avatar

Forumfossiel

Berichten: 15894

Geregistreerd: 31 Aug 2013 21:23

Bericht 16 Feb 2023 19:59

Re: Hey, het is oké.

Ik weet niet zo goed wat te zeggen maar een hele dikke knuffel voor jou. Je bent zoveel dapperder dan dat je zelf beseft. 😘
28 april 2015 - Lieve D, your first breath took ours away..

12 mei 2018 - Lieve J, little hero!
<<

Chava

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 3589

Geregistreerd: 23 Jun 2016 20:23

Bericht 16 Feb 2023 21:06

Re: Hey, het is oké.

Ook ik weet niet goed wat ik moet typen, lieve Giselle.
Wel wil ik je een dikke knuffel geven.
To travel is to live
Mijn instagram
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7281

Geregistreerd: 31 Aug 2013 22:04

Bericht 19 Feb 2023 17:16

Re: Hey, het is oké.

Knuffel Giselle, ik hoop zo voor jou dat je antwoorden gaat vinden en daar dan mee geholpen wordt. Wel fijn dat die maatschappelijk werker zo’n fijne vrouw is en zich voor je inzet.

Ik herken wel iets van je wanhoop trouwens, hoewel met de diagnose ASS veel puzzelstukjes op hun plek vielen verklaart het gewoon niet alles. Niet waarom ik steeds zo somber ben en me zo waardeloos voel.
En hoewel ik een tijdje terug een beetje hoop had dat er gekeken ging worden naar ‘de rest’ is dat nu weer ver weg gezakt.
Ik ben nu begonnen op de poli angst- en stemmingsstoornissen, maar ze twijfelen of ik wel een ‘echte’ depressie heb. En ze weten niet zo goed wat ze met me aanmoeten én er blijkt geen psychiater verbonden te zijn aan deze poli, alleen op afstand. Een gespecialiseerd verpleegkundige doet de medicatie, maar die zag het niet echt zitten daar iets aan te veranderen volgend mij. En als klap op de vuurpijl gaf degene met wie ik gesprekken zal hebben aan dat het moeilijk zal worden om elke week af te spreken vanwege zijn volle agenda.
Het enige wat ik wel fijn vind is dat er een ambulant verpleegkundige is die bij mij thuis komt elke week. Maar in principe is dat maar voor 6 weken en dat kan dan wel verlengd worden maar geen idee of en wanneer ze dat doen. En ondertussen moet ik afscheid nemen van de hulpverlener die ik wél vertrouw en dat vind ik ook emotioneel echt heel zwaar.
En dat heeft best wek invloed op mijn stemming. Gelukkig ben ik wel uit het diepe dal van mijn crisis en kan ik wel iets hebben nu. Maar ik voel me gelijk zo kwetsbaar en verdrietig omdat ik nu weer niet op de goede plek lijk te zijn.
Maar goed, ik moet het even tijd geven nog ook.
<<

Giselle

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 2335

Geregistreerd: 16 Apr 2021 13:46

Bericht 26 Mei 2023 08:56

Re: Hey, het is oké.

Hoe gaat het nu met je, Pompoen?

Ik heb inmiddels weer een aantal stappen gezet, ben sinds begin april wekelijks bij een persoonlijke begeleider die me helpt bij het herkennen van mijn gevoelens en emoties en die ook te erkennen. Dit is ter overbrugging tot ik daadwerkelijk ergens bij een specialist terecht kan. Vorige week heb ik, na een jaar op de wachtlijst te hebben gestaan, een intake gehad bij ATN, specialist op het gebied van autisme. Er volgen daar half juni nog twee gesprekken en uiteindelijk komt er wel of geen diagnose. Wanneer er inderdaad sprake is van (een vorm van) autisme kan ik daar in behandeling, zo niet dan moet ik ergens anders in therapie. Ik hoop dat dat kan bij H.uman C.oncern, daar heb ik afgelopen maandag de hele dag intakegesprekken gehad. Ook heb ik daar de arts gezien en medisch gezien kan ik starten met therapie. MAAR de psycholoog heeft mij tijdens ons gesprek goed geobserveerd, gekeken naar mogelijke 'stoornissen' bij mij, en hij vindt dat ik met zoveel verschillende mogelijke diagnoses een 'complex geval' ben. Het zou daardoor kunnen dat een therapeut mij spannend vind, wellicht te spannend waardoor diegene het niet aandurft. Worst case scenario zou dus kunnen zijn dat ze het bij HC niet aandurven met mij en bij ATN blijkt dat ik geen autisme heb en dat ik dan dus weer helemaal opnieuw moet beginnen. Ik heb er zoveel stress van, ben echt bang dat ik weer tussen wal en schip val.
<<

Jip

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 11346

Geregistreerd: 03 Jan 2015 10:04

Bericht 26 Mei 2023 16:54

Re: Hey, het is oké.

Wat lijkt het me moeilijk voor je Giselle. Ik hoop dat er wat voor je uitkomt, zodat je op de goede plek terecht zult komen.

Sinds een week of twee voelt het hier allemaal wat lichter. Het lijntje is nog superdun,want het hoeft maar iets met ex te gebeuren en ik voel alle spanning alweer stijgen.

Ik besefte me gister dat ik, denk ik, veel dieper ben geweest, dan dat ik begin dit jaar echt kon voelen.
Their smile makes me smileJanuari 2017 ♡ April 2019

https://www.instagram.com/stofspinsels/
<<

Minx

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 11501

Geregistreerd: 15 Jan 2014 00:42

Bericht 26 Mei 2023 17:37

Re: Hey, het is oké.

Giselle wat naar, kan me je gevoel zo goed voorstellen. Je wil hulp maar als je de juiste vakjes niet afvinkt dan heb je een probleem en kunnen ze je niet helpen. Zo naar dat soort dingen.

In ieder geval een dikke digitale knuffel.
2015 💙
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7281

Geregistreerd: 31 Aug 2013 22:04

Bericht 27 Mei 2023 18:43

Re: Hey, het is oké.

@Giselle wat naar. Ik kan me je stress helemaal voorstellen, dat zorgde bij mij ook voor veel stress en daardoor een slechte periode.

@Jip, het is ook een heftige tijd geweest voor je, en nog steeds! Ik vind het niet gek dat het je niet in de koude kleren is gaan zitten, maar als je midden in die overlevingsstand zit dan heb je dat inderdaad niet altijd door. Fijn dat er bij jou weer iets meer lucht begint te komen. Hopelijk is dat een verder opwaartse lijn.

Hier gaat het nog steeds op en af, ik heb wel het gevoel dat ik weer uit de crisis van december omhoog ben, maar het is nu weer zoals het daarvoor was, ik heb het gevoel dat ik mezelf net aan overeind weet te houden en het is maar een wankel evenwicht. Maar voor nu is er weer hoop wat weer uitzicht geeft op me mogelijk toch beter gaan voelen.

Ik ben dus na wat gedoe op de poli stemmings- en angststoornissen terecht gekomen, de gene met wie ik gesprekken had wist alleen biet heel goed wat hij met me aan moest. Hij vond het best wel complex en probeerde te achterhalen met wat voor hulp ik nou het meeste gebaat zou zijn maar kwam daar eigenlijk niet goed uit. Hij heeft toen besloten me in te brengen in het mdo van de afdeling en naar aanleiding daarvan heb ik een gesprek gehad met een klinisch psycholoog. De week daarna had ik een tweede gesprek met haar met wat ze besloten hadden. Dat was best even spannend.
Maar de uitkomst ben ik eigenlijk wel tevreden over. Ze denken dat ik toch het beste op mijn plek ben bij de poli autisme, waar ze veel meer ervaring hebben met autisme in combinatie met bijvoorbeeld depressie. Daar ben ik dus voor aangemeld. De poli autisme heeft echter een wachttijd van 1 tot 1,5 jaar. En omdat ik wel nú hulp hodig heb gaat de poli stemming en angst die tijd overbruggen.

Ik ben overgenomen door de klinisch psycholoog en we gaan aan de slag met schematherapie. Iets wat eigenlijk al 12 jaar geleden de bedoeling was dat ik dat zou gaan doen. Ik heb nu wekelijkse therapiesessies met haar, ipv om de week met de ggz-agoog. Het gaat heel pittig worden, ze weet in korte tijd al aardig diep door te dringen en bovendien gaan we een heleboel oud zeer naar boven halen om te bepalen welke schema’s en modi op mij van toepassing zijn. Ik kijk er niet naar uit en tegelijkertijd wel omdat ik het gevoel heb dat er nu eindelijk echt serieus gekeken wordt. Ik merk ook aan alles dat zij heel goed is in wat ze doet en niet gelijk schrikt van complexere problematiek. Ze schrikt er ook niet voor terug om de intensere traumatische gebeurtenissen met me op te pakken. Echt heel fijn, maar ook verschrikkelijk spannend.

@Giselle, ik hoop zo dat jij ook je plekje vindt. Als ze je ergens anders heen willen sturen voor betere hulp dan zou je wel kunnen vragen of ze je ondertussen wel bij willen staan. Hier is dat dus in elk geval wel gedaan, toen ik eenmaal ‘binnen’ was bij deze GGZ na de wachttijd van 6 maanden hebben ze me niet meer los gelaten. Ook al ben ik dus al wel twee keer ‘op de verkeerde plek’ terecht gekomen. Voor mij voelt het nu ergens toch ook alsof ik nu wel de juiste hulp krijg, in elk geval voor nu. Ik hoop dat jij ook je weg gaat vinden!
<<

Giselle

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 2335

Geregistreerd: 16 Apr 2021 13:46

Bericht 10 Okt 2023 14:58

Re: Hey, het is oké.

Hee Pompoen, hoe gaat het nu met je?

Hier gaat het niet goed. Ik ben weer erg moe, alles kost me (te)veel energie en ik ben snel overprikkeld. Gisteren brak ik bij de therapeut, ze konden me na het MDO met alle behandelaars (nog) geen 'GO' geven voor het vervolg van de therapie. Reden daarvoor is dat ze nog niet weten of er sprake is van autisme (na 4 maanden nog steeds niets van gehoord, ben echt kwaad dat het zo lang duurt), en met wat voor hulp ik het meest gebaat ben. Wanneer er geen sprake is van autisme wordt er gedacht aan trauma. Afgelopen weekend heb ik aan mijn man gevraagd of hij het erg zou vinden als ik een tijdje uit huis zou gaan, waarmee ik doelde op vrijwillige opname. Ik ben echt zo moe van de strijd tegen mezelf. Ik weet ook niet zo goed of ik in een kliniek kan bereiken wat ik wil, maar ik vind het ook lastig om te verzinnen wát ik nou echt wil. Ja, ik wil rust. Even geen verplichtingen naar iemand anders dan mezelf. Is dat erg egoïstisch? En is een opname niet een te grote stap? Ik ben echt de wanhoop nabij, ik loop steeds zo vast en ik weet niet hoe ik verder moet. Mijn therapeut kan me doorverwijzen, wil me helpen en dat kan ze ook in het geval van trauma, alleen weet ik niet of 1x in de week genoeg is. Plus ze wil commitment van mij, ze wil zeker weten dat ik wil herstellen. En dat wil ik echt wel, maar ik vind het zo teringzwaar en al mijn negatieve gedachten helpen me ook niet.
<<

Siesa

Yipyapper

Berichten: 1677

Geregistreerd: 14 Sep 2022 20:10

Bericht 10 Okt 2023 15:09

Re: Hey, het is oké.

Ach Giselle wat verdrietig! Ik had zo gehoopt dat het beter met jou ging.
Een opname is niet egoïstisch, als je niet goed voor jezelf zorgt, kan je ook niet voor je gezin zorgen.
Om beter te worden, moet je voor jezelf kiezen.
Ik wil je even een digitale knuffel geven en jou heel veel sterkte en kracht wensen! ❤️
<<

Minx

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 11501

Geregistreerd: 15 Jan 2014 00:42

Bericht 10 Okt 2023 15:57

Re: Hey, het is oké.

Ik vind het dapper en knappe stappen die je zet, helemaal niet egoïstisch zelfs.
2015 💙
<<

Winegum

Major Yipyapper

Berichten: 4015

Geregistreerd: 26 Okt 2013 18:21

Bericht 10 Okt 2023 19:08

Re: Hey, het is oké.

Dikke knuffel voor jou, Giselle! Wat ontzettend moeilijk moet dit zijn. Voor jou, maar ook voor je gezin.

Ik sluit me aan bij mijn voorgangers.
Het zou juist alleen maar moedig zijn als je dit besluit.
Je kunt immers niet volledig voor iemand anders zorgen als je niet goed voor jezelf zorgt.
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7281

Geregistreerd: 31 Aug 2013 22:04

Bericht 12 Okt 2023 16:13

Re: Hey, het is oké.

@Giselle
Wat naar om te lezen dat het bij jou zo slecht gaat nu Giselle. Ik vind wat dat betreft je gedachte van een opname nog niet eens zo heel raar, je wil rust, je wil dat het stopt en thuis lukt je dat niet goed genoeg. Ik zou alleen wel willen aanraden om dan op zoek te gaan naar een plek waar je ook behandeling krijgt. Ik ben opgenomen alleen maar om opgenomen te zijn zeg maar en ik had amper therapie en zo en er is veel gebeurd in de kliniek toen ik er was. Het was toen wel echt nodig, maar het heeft me ook op een bepaalde manier wel weer een beetje beschadigd, ook omdat er eigenlijk amper begeleiding was in wat er in de ‘groep’ gebeurde en er nauwelijks iets te doen was waardoor je wel erg op jezelf met je eigen gezellige gedachten was aangewezen. Dat vind ik een gemiste kans, hoewel ik wel een keer in de week danstherapie had en dat was wel heel erg fijn en helpend toen.
Zelf heb ik voor ik opgenomen werd ook geprobeerd om eens een weekend in mijn eentje weg te gaan. Ik was zo op en ik kon niks meer hebben van de kinderen ook. Maar ik voelde me tijdens dat weekend alleen nog maar somberder en eenzamer worden, dus voor mij was dat ook niet de oplossing. Toen werd het dus een opname, mijn behandelaar heeft dat toen voor me geregeld. Het was een time-out opname van een week, maar toen ik eenmaal in de kliniek was stortte ik helemaal in en hebben ze me langer gehouden.
Zelf wil ik daar niet meer naar terug als ik het enigzins kan vermijden. Tenzij het een opname is met een duidelijk doel, dat zou ik zeker wel overwegen.

Hoe het mij gaat is eigenlijk heel wisselend. Helaas ben ik momenteel weer erg somber en komen er weer erg donkere gedachten in mijn hoofd. Ik heb dan vaak het gevoel dat ik mijn lippen nog net boven water kan houden, maar veel meer dan dat is het niet. Op het randje dus. Wat wel helpend is zijn de gesprekken die ik heb. Een keer in de week komt er een ambulant psychiatrisch verpleegkundige bij mij thuis, dan praten we over hoe ik me voel maar ook heel praktisch hoe kan ik zorgen dat ik mijn dag en mijn week doorkom. We kijken ook vaak naar de planning van de week en ik kan ventileren over dingen waar ik erg tegenop zie en daar denkt ze dan over mee. En op vrijdag spreek ik mijn therapeut, dat zijn wel intense gesprekken, we zijn bezig met schematherapie maar praten ook over allerlei trauma’s die omhoog komen. Soms voel ik me na de gesprekken nog slechter, maar tegelijkertijd voelt het ook alsof er wel iets gebeurt, ik wel echt iets doe. En dat laatste geeft me dan weer sprankjes hoop voor de toekomst, want als dit nou helpt dan gaat het misschien ook weer een stapje beter.

Met de psycholoog (klinisch psycholoog is ze) is het wel nog steeds een beetje zoeken. Ik merk dat ik sommige dingen nog steeds niet helemaal vertrouw en niet helemaal kan loslaten, maar dat kan ik wel met haar bespreken en ik heb ook het gevoel dat ik voor het eerst allerlei dingen uit mijn hoofd ook daadwerkelijk hardop mag zeggen. Dat is doodeng maar ook wel heel prettig. Het voelt alsof ze me laagje voor laagje aan het afpellen is. Soms stuit ze dan op enorm veel weerstand. Ik vind het soms frustrerend want ik wil juist heel graag, maar dan zijn er dus stemmen in mij (ik hoor geen stemmen hoor) die er heel sterk tegenin gaan en zeggen dat ik niet zo stom moet doen, dat het onzin is, dat ik het niet moet toelaten, dat ik een aansteller ben en nog veel meer onaardige en niet helpende dingen. Dat noemen ze in de schematherapie de schuld inducerende ouder (of de straffende ouder of de veeleisende ouder) en die is heel erg sterk in mij. Ik ontdek ook meer en meer dat ik door mijn jeugd echt wel een hoop littekens heb. Ik heb als klein meisje zo enorm hard mijn best moeten doen om me staande te houden en ik ben zo niet gezien door mijn ouders en mijn omgeving. Daar heb ik nu dus nog steeds erg veel last van. Dat geeft veel inzicht, maar het voelt ook soms als een onmogelijk grote taak om daar wat aan te doen. Het idee is dat de gezonde ouder in mij het steeds meer gaat overnemen en dat ik het kwetsbare kind in mij wat nooit gezien werd zelf ga geven wat het nodig heeft. Vraag me niet hoe, maar het schijnt dus dat je dat kunt leren met de therapie die ik nu doe. of nou ja, in elk geval een beetje. Dus dat geeft soms enorm veel spanning maar het geeft ook hoop en dat heb ik nodig om niet helemaal kopje onder te gaan nu.
<<

Giselle

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 2335

Geregistreerd: 16 Apr 2021 13:46

Bericht 13 Okt 2023 14:37

Re: Hey, het is oké.

Wat reageer je toch altijd fijn uitgebreid, Pompoen. Bedankt voor de tip over de kliniek, ik wil dan ook wel echt naar een kliniek waar ik ook behandeling krijg inderdaad. Maar ik denk dat mijn huidige therapeut daar dan wel voor zorgt.

Wat is het nog steeds een zoektocht voor jou, zeg! Heftig hoor, ik vind dat je je knap staande houdt ondanks alles. Wat een herkenbaarheid over het kwetsbare kind in jou, ik ervaar precies hetzelfde. Ben jij ook bekend met trauma, of is dat waarvoor je de schematherapie hebt? Het klinkt allemaal heel zwaar, de stemmen waar jij het over hebt hoor ik ook trouwens, bij mij is het mijn 'kritische' kant die me steeds vertelt dat ik me niet zo moet aanstellen, dat ik niet moet luisteren naar wat m'n therapeut zegt, dat ik niet zoveel moet eten, dat ik te dik ben en beter kan stoppen met therapie voordat ik zo zwaar ben dat niemand me meer leuk en aardig vindt etc. Heel zwaar om die strijd in je hoofd te moeten voeren, is dat voor jou ook herkenbaar?

Zojuist belde trouwens ein-de-lijk (na 4 maanden!!!) de regiebehandelaar bij ATN, over het adviesgesprek nav het onderzoek naar ASS. Komende woensdag krijg ik te horen wat er uit de onderzoeken en gesprekken is gekomen. Heel fijn en ook heel belangrijk, want zonder die kennis kunnen we niet verder met de behandeling bij H.uman C.oncern. Als ik ASS blijk te hebben is de behandeling namelijk heel anders dan wanneer het om trauma gaat. Volgende week een volle week met afspraken met therapeuten, ik kijk er nu al tegenop.
<<

ellibre

Kletskop

Berichten: 566

Geregistreerd: 01 Sep 2013 12:23

Bericht 13 Okt 2023 15:46

Re: Hey, het is oké.

Giselle, wat naar dat je hier zo lang mee moet worstelen zeg. Ik hoop dat je eindelijk de hulp krijgt die je verdient, dat dat net dat extra zetje is dat je nodig hebt om er doorheen te komen. En natuurlijk ook dat je de rust vindt die je nodig hebt.
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7281

Geregistreerd: 31 Aug 2013 22:04

Bericht 13 Okt 2023 16:48

Re: Hey, het is oké.

Fijn dat je huidige therapeut je helpt bij het zoeken naar een eventueel passende kliniek. Misschien is de Hezenberg in Hattem wat voor jou. Mijn psychiatrisch verpleegkundige vanuit de autisme ggz had daar hele goede ervaringen me, ondanks dat het niet gericht is op autisme. Ik heb er van alles over zitten lezen en het deed me heel prettig aan. Voor mij is die optie een beetje uit beeld geraakt met mijn opname in de kliniek hier in de buurt. Daarna was ik te instabiel en kwetsbaar en wilden ze (mijn behandelaars) graag eerst zorgen dat ik weer stabieler werd. Maar dat bleef dus een beetje gekloot, helemaal toen ik long Covid kreeg. Als mij nu voorgelegd zou worden dat ze denken dat ik naar zo’n kliniek zou moeten voor opname en behandeling zou ik het waarschijnlijk met beide handen aangrijpen. Maar fysiek en qua overprikkeling is het waarschijnlijk gewoon teveel, dus voor nu doe ik het met wat ik nu heb.

Wat betreft trauma, ja, ik heb trauma’s, mijn ouders waren onvoorspelbaar, fysiek (slaan, knijpen, stompen etc) en hadden totaal geen oog voor wat ik nodig had. Mijn vader was meer afwezig, mentaal ook vaak in gedachten verzonken. Mijn moeder worstelde met burn-outs en haar enorme perfectionisme. Ik had als kind vaak het gevoel in de weg te zitten. En daarnaast moest ik dus altijd op mijn hoede zijn want de boel kon zomaar ineens exploderen en dan moest ik echt rennen om te ontsnappen. Daarnaast ben ik op mijn 15e seksueel misbruikt, dat blijkt meer en meer ook enorm traumatisch geweest te zijn.
De schematherapie gaat wel over de dingen die ik als kind geleerd heb om te overleven en hoe dat nu nog zijn uitwerking heeft. Het is niet persé gericht op trauma’s. We praten wel over de traumatische dingen die er gebeurd zijn, dat op zich is wel al iets wat een beetje helpt. De erkenning dat wat er toen gebeurt is echt niet oké was. En dat ik mezelf altijd heb voorgehouden dat het mijn schuld was.

Die kritische kant wordt in de schematherapie dus de veeleisende of bestraffende ouder genoemd (dat zijn twee verschillende maar ze zitten in het zelfde ‘hokje’ zeg maar. En die is heel sterk aanwezig (bij mij, maar zo te lezen ook bij jou) en is continu bezig je op je kop te geven en te vertellen wat je allemaal niet goed doet. Die verzet zich ook tegen de therapie en vertelt je hoe waardeloos slecht je alles doet en zo. Maar je hebt dus ook nog andere stukjes in jezelf, stukjes die gezond zijn en wél willen dat het beter gaat en daarnaast heb je bijvoorbeeld ook stukjes die het kind in jou zijn. Het kwetsbare kind in mij is bijvoorbeeld ook erg aanwezig, omdat ik nooit gezien werd, omdat mijn ouders geen aandacht daarvoor hadden. Dat kwetsbare kind is bang en verdrietig, eenzaam, afhankelijk, klein en kwetsbaar, als je in dat stukje zit dan voel je de pijn en het gemis van vroeger weer, dan voel je je eigenlijk weer even dat kind dat pijn gedaan werd of genegeerd werd of tegen wie mensen zeiden dat ze vervelend en irritant was.

Ik had vandaag weer een gesprek, ik heb dus echt heel sombere dagen, de therapeut zag het ook gelijk aan mijn gezicht. Ik heb verteld wat er was en daarna wilde ze verder werken aan het boek van de schematherapie. Ik had echt zoiets van, ja joh prima, ‘t maakt allemaal niks uit en ik kan er toch niks mee. Heel negatief dus eigenlijk. Maar uiteindelijk had ik eigenlijk een heel fijn gesprek waarin ze me liet zien dat dat kwetsbare kind in mij nu eigenlijk vooral veiligheid en verbinding nodig heeft (dat zijn twee van de vijf basisbehoeften waaraan voldaan moeten worden bij een kind), dat er verdriet en angst is. En die bestraffende/veeleisende ouder in mij zegt dus continu lelijke dingen tegen dat kleine kwetsbare meisje. Dat is juist het tegenovergestelde van wat dat meisje nu nodig heeft. Dat die bestraffende ouder dus gewoon tegen mij zegt: je bent het niet waard, je kunt er beter niet meer zijn. Daar lijken de suicidale gedachten ook het meest vandaan te komen.
Het idee van de schematherapie is dat ik uiteindelijk ga leren die bestraffende ouder weg te sturen, dat ik kan gaan zeggen: “oprotten, aan jou heb ik niks, wegwezen” en in plaats van naar die ouder te luisteren dingen kan gaan inzetten om voor dat kind in mij te zorgen. Het is voor mij echt nog een ver van mijn bedshow hoor, ik vind het lastig te geloven dat ik daar ooit toe in staat zal zijn. Maar mijn therapeut is er van overtuigd dat ik dit kan en ergens geeft dat me ook wel hoop.

Wat ze vervolgens deed was het hebben over hoe ik nu, nu ik me zo slecht voel, voor dat kwetsbare kind kan zorgen, want dat is wat ik nu nodig heb. We hebben het vervolgens er over gehad welke dingen zouden kunnen helpen, een kopje thee zetten, een dekentje pakken, letterlijk zorgen voor warmte (genegenheid nodig) maar ook filmpjes kijken van katten of jonge dieren (warm gevoel opwekken), mijn kinderen knuffelen, iets creatiefs doen. Maar ook dingen doen waar dat kind in mij blij van wordt. Want dat stukje van de basisbehoeften, spontaniteit en spel, ook dat heb ik voor een deel moeten missen en is een behoefte die ik eigenlijk nog moet vervullen. Dus toen hadden we het over slijm met glitters maken, spelen met kinetic sand, vingerverven, koekjes bakken, voorleesfilmpjes op youtube kijken en meer van zulke dingen. Niet alles spreekt me aan, maar ik merkte dat ik door er over te praten wat ik nou leuk vond al een beetje een soort sprankje voelde van dat blije kind en ik merkte ook dat mijn sombere gevoel daar een beetje door verdreven werd.
Dus mijn ‘huiswerk’ voor deze week is om te proberen goed voor dat kwetsbare kind te zorgen en dingen te doen waar ze blij van wordt. (Nou succes zegt vervolgens een cynische stem in mijn hoofd)

Wat fijn trouwens dat je eindelijk meer te horen krijgt. Ik hoop dat ze je goed in beeld hebben gekregen en je een passende diagnose kunnen geven. Neem je K. mee naar dat gesprek?
Overigens kunnen mensen met ASS ook heel goed trauma’s hebben, het hoeft niet of/of te zijn. Ik snap dat jij het als voorbeeldje noemt hoor maar voor de zekerheid noem ik het toch even. Mensen met ASS hebben sowieso volgens mij vaker trauma’s omdat ze kwetsbaarder zijn. De behandeling van trauma’s bij mensen met ASS hoeft ook niet heel erg te verschillen, alleen is het wel belangrijk dat een behandelaar kennis heeft van ASS (bij intelligente vrouwen, dat zou als jij een diagnose ASS krijgt ook wel heel belangrijk zijn). Maar bijvoorbeeld emdr kan ook heel goed toegepast worden bij mensen met ASS.
VorigeVolgende

Terug naar Persoonlijk

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers