Wat een lieve reacties, bedankt allemaal.

Pompoen, het is wel redelijk geland. Ik kan bepaalde dingen nu wel verklaren, dat scheelt al een hoop. Maar als ik dan super overprikkeld en bomvol hormonen overal om jank en niemand me begrijpt of z'n best doet dat te doen voel ik me wel heel eenzaam (en ja stiekem ook wel een beetje zielig). Morgen heb ik een telefonische afspraak met de POH, ik hoop dat ze me dan meer kan vertellen over andere medicatie en dat we dan kunnen bespreken naar welk expertisecentrum ik word doorverwezen.

Vorige week ook aan m'n schoonouders verteld wat er nu speelt, en mijn schoonvader met asperger dacht ineens z'n autismemaatje gevonden te hebben en denkt dat ik nu precies ben en denk zoals hij. Niet dus. Dat vind ik echt vervelend, ik was al bang dat dat zou gebeuren. Heel de tijd in de 'wij-vorm' praten, heel irritant.

Ohh men Giselle ik lees het nu pas..
En ik maar spammen met mn kijk-mijn-huwelijks-foto's eens

Ik zou van alles willen zeggen, maar ik weet simpelweg gewoon niet wat..

Heb je al wat meer duidelijkheid over de medicatie en waar je naartoe verwezen gaat worden? Ik hoop dat het hoopvolle berichten voor je zijn.

Irritant dat je schoonvader nu denkt dat hij jou helemaal begrijpt en er ook veel aan refereert, daar zit je ook niet op te wachten, zeker niet omdat hij het dus overduidelijk juist niet begrijpt. De ene persoon met ASS is echt de andere niet, misschien hebben jullie wel overeenkomsten, maar ja, ik heb ook blauwe ogen, net als mijn schoonmoeder, dat zegt dus echt verder helemaal niks.

Hee Pompoen, wat lief dat je steeds reageert, vind ik echt fijn. Ik heb met de POH inmiddels afgesproken dat we de medicatie even laten voor wat het is. Zij heeft er te weinig verstand van en ik voel me op dit moment ook gewoon niet goed genoeg om over te stappen. Ik zou dat liever onder begeleiding doen bijvoorbeeld, dus tijdens een opname ofzo. De POH heeft me doorverwezen naar het expertisecentrum in Hoogeveen. Daar heb ik inmiddels ook al bericht van gehad, de wachttijd bedraagt ongeveer 11 maanden. Daar word ik dus echt wanhopig en verdrietig van. Ik heb tijdens mijn vorige gesprek met de POH aangegeven dat ik het ook niet zo erg zou vinden als ik nu dood zou gaan. Ze vroeg of ik mezelf iets aan zou doen, dat is niet zo, dat heb ik aan mijn dochter beloofd en daar houd ik me ook aan. Maar als ik een ongeluk zou krijgen of ziek zou worden en zou overlijden dan is dat maar zo. Dat is beter dan maar door blijven gaan en me zo voelen. Ik vind het leven op deze manier helemaal niet leuk.

He wat vervelend allemaal Giselle. Ik kan je geen tips geven want heb nooit in een soortgelijk traject gezeten maar ik kan alleen maar hopen dat je toch snel de juiste hulp krijgt. Kan me voorstellen dat het leven weinig glans heeft zo. Sterkte!

Poeh hee, 11 maanden is echt heel lang, wel fijn dat er een expertisecentrum is waar je naartoe kunt, maar als je je zo beroerd voelt dan voelt 11 maanden als onoverbrugbaar veel tijd. Je gevoelens herken ik ook. Ik heb in mijn leven echt meerdere perioden gehad dat het me wel prima leek om onder een bus te komen of op andere wijze om te komen. Het was niet eens dat ik echt persé dood wilde, maar ik wilde verdwijnen, het leven hoefde op die momenten van mij echt niet meer.
Zelf merk ik dat alles weer een beetje lichter lijkt te worden, ik raak ook minder snel overprikkeld. Als ik overprikkeld raak is het wel gelijk mis, dan voel ik me superverdrietig, moe en waardeloos en kan dat gevoel zo omslaan naar een gevoel van niet meer willen.

Ik ben momenteel aan het proberen om de gewoontes in mijn hoofd een beetje te breken. Ik heb gemerkt dat ik in de kliniek bepaalde gedragingen en gedachtengangen van anderen heb overgenomen, schijnt nogal gewoon te zijn voor mensen met autisme om te spiegelen. En daarnaast zitten de gewoonten best wel vast in mijn hoofd, dus ik ga als ik me op een bepaalde manier voel gelijk een soort patroon in met sombere gedachten. Specifieke gedachten ook. Ik probeer op zulke momenten mezelf te vertellen dat ik niet mijn gedachten ben, dat ik het gewoon mag laten gebeuren dat ze komen, maar dat ik er niets mee hoeft te doen, dat het niet nodig is er iets mee te doen, dat het ok is.

Best moeilijk hoor, lukt ook alleen maar als er niet te veel aan de hand is. Ook omdat er vaak nare herinneringen naar boven komen op zulke momenten en die dingen heb ik nu eenmaal meegemaakt dus ik kan het niet altijd van me afschudden.

Ik hoop dat jij in de tussenliggende 11 maanden de tijd een beetje ok doorkomt en dat je er daarna ook echt wat aan hebt.

En reageren doe ik omdat ik het ook fijn vindt om er over te praten en omdat ik vind dat jij gewoon steun verdiend. Als het mij even niet lukt om te reageren dan doe ik het niet, maar als het wel lukt vind ik het fijn om zo met elkaar in gesprek te zijn en tegelijk ook mijn verhaal te kunnen vertellen.

Elf maanden, wat ontzettend lang. Ik hoop dat dit het waard is voor je en dat het je lukt deze periode te overbruggen.

Denk aan je! ♥️

Vandaag heb ik een slechte dag. Had ik liefst wel willen skippen. Gisteren bedacht ik me dat ik mn doosje AD wel leeg kon eten, maar ik denk eerlijk gezegd dat er te weinig in zit om echt schade aan te richten. En dan zit ik ook nog met de belofte aan mn dochter om er niet uit te stappen. Dus de dag maar overleven en hopen dat t morgen beter is, dat ik mezelf weer wat leuker vind en het allemaal wat minder zwaar is.

Wat pittig Giselle. Heb je als je zulke gedachten heb ook iemand met wie je zoiets kunt delen? Of bel je dan ook de poh morgen? Geen idee hoe zoiets werkt hoor, sorry als ik vervelende vragen stel. Maar lijkt me zo erg om in je eentje te moeten doen🌹.

Wat vervelend Gisele, heb je een slechte periode of is het ineens een hele slechte dag tussen de normale niet al te florissante dagen?
Ik had ooit een psychiater die toen ik vragen stelde over de slaapmedicatie die ze me gaf (ik was er wat huiverig voor) dat ze het wel eens onderzocht hebben en dat je daar zelfs als je er handenvol van slikt niet aan doodgaat.
Was niet echt het antwoord wat ik bedoelde maar goed. Ik zelf probeer altijd ver weg te blijven van dingen er over uitzoeken, ik denk dat je gedachte in elk geval redelijk helpend is; het heeft waarschijnlijk weinig zin.
En hou je belofte aan je dochter ook in je achterhoofd. Ik weet dat dat soms echt heel ver weg lijkt zoiets, ik ben in mijn donkere gedachten ook af en toe echt kwijt dat ik een gezin heb.

Ik heb helaas ook geen goede dagen, waar het een tijdje geleden er wel op leek dat er wat vooruitgang en herstel in zat heb ik dat gevoel nu helemaal niet. Ik zat me vandaag te bedenken dat ik in september een jaar thuis ben uit de kliniek maar kan me niet voorstellen dat het in september ineens veel beter zal gaan. Voor mijn gevoel ben ik niet zo erg opgeschoten.
Mijn spv’er liet afgelopen keer ook een soort bommetje vallen waarin ze liet weten dat ze zich afvroeg of ik niet beter geholpen kan worden door een andere GGZ met een intensiever traject. Ik schrok me wild want we hadden het daar al een tijdje niet meer over gehad. Maar nu het weer slechter gaat merk ik ook dat ze me daar niet goed kunnen helpen, ze kunnen niet schakelen, niet opschalen en daardoor ben ik vooral heel erg in mijn eentje aan het worstelen. Ik zou best wat frequenter en intensiever hulp willen inderdaad. Ik heb wel een tijdje 1x per week contact gehad, maar dat was echt een hele grote uitzondering die voor mij gemaakt werd, het is nu dus gewoon geen optie om elkaar vaker te spreken. Dus volgende keer (over 1,5 week pas, duurt zo lang voor mijn gevoel) ga ik het daar nog maar eens goed over hebben. Het levert ook weer flink stress op want tegelijker tijd heb ik een fijne klik met haar en wil ik haar helemaal niet kwijt.

Wat vreselijk moeilijk voor je dat je zo worstelt. Hoe gaat het vandaag? Is er een plek waar je terecht kunt op zulke momenten?

Pompoen, voor jou ook, wat moeilijk dat het leven je zo zwaar valt en dat je er gevoelsmatig niks opgeschoten bent met je therapie.

Dikke knuffel voor jullie!

Liefs voor jullie.

Hoe is het vandaag Giselle?

Schrijf het van je af hier,Giselle..en dat geldt natuurlijk voor iedereen hier die zich zo rot voelt.
Knuffelzzzz

Knuffel voor iedereen die het goed kan gebruiken. Ik wilde het niet zo maar weg klikken. Jullie zijn zulke mooie waardevolle mensen.

Een hele dikke knuffel voor jullie Giselle en Pompoen.

Lief, jullie reacties. Het ging gisteren al beter, op de een of andere manier is de zondag echt een meh-dag bij mij. Toch overvalt het me elke keer weer, dat waardeloze gevoel dat alles teveel is, van er niet meer willen zijn.

Joey, ik vind je vragen niet vervelend hoor, ik begrijp dat je ze stelt. Ik houd de gedachten voor me, deel ze soms met mijn man maar niet altijd. Maar hij zag ook wel aan me dat ik me echt niet goed voelde en merkte al op ‘dat het is dat ik het beloofd heb maar anders zou hij me binnenhouden’. Hij kent me natuurlijk ook langer dan vandaag en ergens ben ik blij dat hij het aan me zag, hij kan me dan ook wel de rust geven die ik nodig heb door bijvoorbeeld de kinderen mee te nemen of bij mij uit de buurt te houden.

Ik bedenk me trouwens dat ik ook wel veel drukke dagen achter elkaar had met enorm veel prikkels en dat kost zoveel energie dat ik dan op zo’n vrije zondag niks meer waard ben (en me dus ook zo voel). Nu ben ik lekker twee dagen vrij dus die wil ik graag prikkelvrij doorbrengen.

Ah wat een fijne vent heb je! Lekker rustig aan dan de komende dagen 😘.

Giselle, ik herken tot op zekere hoogte dat gevoel wat jij hebt op de zondag. Ik had het vroeger heel erg, voelde me dan ook standaard kut. Voordat ik vorig jaar aan de AD ging had ik het vaak op zaterdag, hele dag een klotegevoel zonder duidelijke reden.

Je hebt er misschien niet veel aan en mijn gevoel valt waarschijnlijk in het niet bij het jouwe maar weet dat je hier niet alleen in bent! 😘

Fijn dat je man dat voor je kan doen Giselle. Ik heb met mijn man wel afspraken gemaakt tijdens en na mijn laatste opname. Hij maakte zich toen enorm veel zorgen en ging me erg controleren en wilde me dan het liefst aan de ketting leggen. Dat vond ik heel ingewikkeld want ik wilde hem helemaal niet zoveel verdriet doen en hem zulke zorgen geven. Maar hoe hij me wilde inperken was ook niet leefbaar en voor mij ook niet haalbaar. Toen is hij een keer op gesprek gegaan bij mijn behandelaar en die heeft aangegeven dat het geen zin heeft dat te doen, hem uitgelegd wat hij wel kon doen.
Hij stelt sindsdien de vraag of het ‘veilig’ is en we hebben afgesproken dat ik hem letterlijk en bewust vertel wanneer het niet goed gaat en wanneer mijn gedachten weer de verkeerde kant op gaan. Ik vind dat heel moeilijk, ik ben zo gewend me in stilte slecht te voelen, het niet te uiten of te laten zien, maar in ruil daarvoor krijg ik zijn vertrouwen en de vrijheid die ik nodig heb om toch te proberen mijn leven zo goed en kwaad als het gaat door te zetten.
Het uitspreken dat ik een slechte dag heb naar hem toe geeft me ook een soort realiteitscheck, zijn vragen over of het veilig is houden ook weer een belofte van mijn kant in, namelijk dat ik geen gekke dingen ga doen op dat moment.
Het helpt ons, misschien heb jij er ook wat aan Giselle, al begrijp ik ook dat het zo simpel niet is, wij hadden er ook de hulp van anderen (therapeuten) voor nodig om zover te komen. Ik gun het je gewoon dat je wat minder alleen hoeft te leiden.

En goed om je te realiseren dat je veel prikkels hebt gehad, herkenbaar ook. Ik kwam vandaag bijna huilend thuis van mijn middagje keramieken. Ik heb het leuk gehad en gekletst, maar eigenlijk is het veel te veel. Sociaal opgeladen maar prikkelsgewijs afgetuigd.

@Lady, ik heb afgelopen jaar eigenlijk geen therapie gehad. In de kliniek was de enige vorm van therapie de danstherapie eens in de week. Verder waren er vooral veel gesprekjes met de verpleging, waarbij je aan de ene beduidend meer had dan aan de ander. Met de SPV’er heb ik eigenlijk ook geen therapie, het valt allemaal nog onder de noemer psychoeducatie.
Niet dat ik nu dan ineens wel het gevoel heb dat ik flink ben opgeschoten hoor, maar het is niet zo dat ik dat wijt aan de hulpverlening of dat therapie niet gewerkt heeft. Mijn ervaring met therapie is dat je er altijd íets mee opschiet, al is het soms maar een halve stap.

Eigenlijk ben ik gewoon chronisch overbelast door alle zorgen en taken rondom ons gezin. Of zoals mijn man heel positief zei: “over tien jaar is het vast een stuk rustiger.”. Eh ja, dan is mijn jongste 13, ik ben er nog niet helemaal zeker van dat dat heel rustig gaat zijn . Maar goed ik waardeer de poging .

Hoe gaat het met jou Giselle?

Hier al een hele tijd niet lekker. Ik heb het er met mijn behandelaar wel over gehad, ik zat heel dicht tegen een nieuwe opname aan, maar we vonden het beiden wel het beste om dat als het enigszins kan te voorkomen. Mijn behandelaar heeft ook uitgesproken dat ze denkt dat ik beter af zou bij een andere instantie, met name wat betreft de hulp voor mijn depressie. Ze gaat dat nu in gang zetten. Ik blijf wel bij haar in elk geval tot ik over kan stappen en misschien daarna ook nog een tijdje laagfrequent (dat kan omdat zij een autismespecialist is en depressie een andere diagnose is).
Ik ben er eigenlijk wel blij mee want ik merk inderdaad dat ik niet voldoende hulp krijg op de momenten dat het slechter gaat. Daardoor voelt het heel eenzaam en alsof ik alles alleen moet doen. Dat is niet echt helpend.
Maar goed, ik knok me er wel doorheen tot die tijd.

Hoe is het nu met jullie Giselle en Pompoen?

En Pompoen, kan je inmiddels al terecht bij die andere instantie? Fijn dat jij en je behandelaar er samen over eens zijn dat ze je daar beter kunnen helpen en ik hoop daar de nodige hulp krijgt en dat je de kracht vind om de weg omhoog weer terug te vinden.

Hei, lief dat je er naar vraagt Barclay. Ik heb gelukkig mentaal een paar betere weken achter de rug nadat het daarvoor eigenlijk zeker zes weken heel belabberd ging. Inmiddels weer een paar sombere dagen achter de rug, maar ik weet dat het nu zeker komt door overbelasting en drukte. En ik loop enorm te kwakkelen met mijn gezondheid, Corona en naar nu blijkt ook astma helpen nu niet mee aan mijn herstel. Mijn gebrek aan energie lijkt ook daar heel erg mee samen te hangen. Dus het blijft allemaal een wankel geheel, maar die goede weken hebben we ook wel weer nieuwe hoop gegeven of zo.

Ik ben nog niet eens aangemeld bij die andere instantie, daar ging helaas weer veel tijd overheen, er moest in het team overlegd worden, er moest een brief geschreven worden en informatie toegevoegd worden en het was vakantietijd en de spv-er was ziek, gisteren zei ze dat ze ging proberen deze week de brief af te maken zodat zij en de psychiater die dan volgende week kunnen ondertekenen en verzenden. Duurt lang .

Hee Pompoen, wat rot dat je zo kwakkelt met je gezondheid. Dat kun je er niet bepaald bij hebben als je je mentaal al niet goed voelt. Gelukkig de afgelopen weken wel beter dan de periode daarvoor, dat is fijn om te lezen. Wat duurt het inderdaad lang voor je bij die andere instantie aangemeld kan worden, daar word je toch ook wel moedeloos van. Word je wel goed op de hoogte gehouden erover of dat ook niet? En hoe ging het afgelopen week met je? Blijft het nu beter dan het was? Hoop ik voor je!

Hier gaat het nog steeds up en down. Ik wil stoppen met de POH, want ik voel niet meer de positiviteit die ik voorheen bij haar had. Mijn man wil dat ik het nog een kans geef, dus ik ga nog wel een keer, maar alleen omdat die afspraak toch al staat. Vorige week had ik een KUTdag, echt zo naar. Ik was iedereen aan het afsnauwen, echt bewust van me aan het afschoppen. Voelde me zo klote, haatte mezelf en was ervan overtuigd dat iedereen om me heen ook een hekel aan me had. Uiteindelijk zó wanhopig dat ik alle pillen die ik had wilde nemen, waren het er nog 4. Die wel genomen (is het dubbele van wat ik normaal dagelijks slik, dus niet heel schokkend). Wat ik wel schokkend vond was het feit dat ik die pillen überhaupt wilde nemen en ook nam, ook al waren het er maar 4. 's Middags wel nieuwe gehaald bij de apotheek, maar ik heb die dag niks meer genomen. Mijn dochter was de dag erna jarig en ik was bang dat als ik teveel zou nemen ik haar dag zou verpesten. Ik wilde ook niet overdoseren ofzo, heb zelfs opgezocht hoeveel ik er dan zou moeten slikken om te voorkomen dat ik dát zou doen. Ik wilde gewoon zo zo zo graag even rust in mijn hoofd, me even normaal voelen, even niet zo vreselijk verdrietig zijn.