28 Okt 2021 21:12 door Marin
Dat zal zeker hectisch zijn maar ook heel bijzonder!
Ik denk dat je je kind nooit helemaal kunt voorbereiden op wat er komen gaat. Het is zo abstract tot het moment daar is. Natuurlijk kan je van alles bespreken, een pop cadeau geven, betrekken bij de wasjes, luiers in het mandje doen, cadeautje uit laten kiezen om te geven etcetera, maar het blijft lastig hoe de impact nou echt gaat zijn. Maar dat geeft niet, daar groeien ze ook vanzelf in mee.
Ik merkte in de loop naar de bevalling van de tweede toe heel erg dat ik zelf niet kon loslaten omdat ik constante zorg voor zoontje droeg. Ik kon niet in m'n bevalholletje kruipen omdat ik constant aan het zorgen was. Ik had wekenlange voorweeen, nachtenlang wiegend aan het ledikant gestaan in haar kamer, maar het zette maar niet door. Zoontje heeft toen nog een paar nachten bij m'n schoonouders gelogeerd en pas toen hij uit logeren was kon ik het loslaten. Uiteindelijk is toen ook de bevalling begonnen. Maar goed, dat mocht sowieso ook wel eens met 41 weken, maar ik denk ook dat het wat langer geduurd heeft omdat ik niet kon loslaten. Dus een tip voor jou mocht het mogelijk zijn en je merkt dat dit je in de weg zit.
Wat ik belangrijk vond na de geboorte was dat opa en opa beneden bleven en zoontje als eerste even in z'n eentje naar boven ging naar het kraambed om kennis te maken met z'n zusje. Dat moment was me zo dierbaar. M'n schoonouders mochten van ons wel vertellen dat de baby geboren was, maar wij wilden graag haar naam vertellen aan hem (en dan voor het eerst die naam met zijn stemmetje te horen, zooo zoet).
Mijn zus/moeder/schoonfamilie/vrienden namen hem in de laatste weken van de zwangerschap en eerste weken na de bevalling best wel eens mee in z'n eentje, zodat hij toch nog even die één op één aandacht kreeg. En ik even kon rusten. Ik heb de babyperiode van onze dochter als heel makkelijk ervaren, het zware was die peuter, later kleuter en ik vond en vind het ook heel fijn om haar af en toe wat één op één aandacht te geven want dat schiet er bij zo'n tweede nogal in heb ik gemerkt. Die leeft gewoon met ons schema mee. Dat zal jij straks ook wel merken met school (al zal dat met een kdv niet anders zijn denk ik), ze moet -hop- wel mee naar school heen en weer.
Hij was eigenlijk direct heel erg lief voor haar. Hij was vanaf het begin helemaal vertederd en heel beschermend. 'Ik zorg voor Manuhlenuh' zei en zegt hij. Nog steeds is hij heel erg lief, hoewel hij het later wel duidelijk liet merken als hij wilde dat ze in de box ging spelen zodat hij rustig met z'n trein kon spelen. En intussen heeft het arme ding ook wel wat geduw en gestoei van haar grote broer te verduren. Eén voordeel, ze is niet kleinzerig.
Let's discover the world together.