Ik vond dat ook een lastige overweging. Mijn kind wordt graag voorbereid maar soms hindert hem (en mij zeker ook) dat ook. Dan wil hij echt niet meer en wordt het alleen maar lastiger.

Ik heb in de loop naar de vaccinatie toe wel prikjes gespeeld met doktertje spelen. Maar op het moment zelf heb ik hem gewoon mee in de auto gezet. Hij wil wel altijd weten waarheen dus naar het consultatiebureau gezegd. En toen we uit de auto kwamen pas gezegd wat er ging gebeuren. Vond ik wel een dingetje, het voelde niet helemaal eerlijk naar hem maar het was wel het beste voor mij. Het was nog vlak na de fase dat hij me vaker getrapt had in m'n (hoogzwangere) buik met in de auto gaan en ik had hoge anxiety daarover. Ik heb dus gekozen voor het echt pas vlak er voor vertellen. Dus eigenlijk gewoon gaan met die banaan.

Hij vond het heel spannend, kroop onder de tafel. Meten en wegen was niet te doen. Dus toen maar eerst de vaccinatie gedaan en daarna nog meten en wegen. De oogtest mislukte ook faliekant en moest hij voor terug komen. Al met al was het een hele slechte afspraak, maar goed, die vaccinatie zat erin en dat was uiteindelijk natuurlijk wel waar we voor kwamen met name.
Hij kreeg thuis een surprise ei.

Ik heb beiden voorbereid. Een tijd ervoor eens laten vallen dat er een prikje aan kwam. En toen paar dagen ervoor nog eens goed uitgelegd.
Wel bewust simpel gehouden.
Prikje in arm, dan kan je makkelijker gezond blijven. Je gaat op schoot en kan meteen met mama knuffelen. Een prikje voel je een beetje, maar het is snel voorbij. (En toen een rollenspelletje gedaan waarbij ik de dokter was en zij het prikje kregen).

Ja, het was spannend voor ze. Maar dat mag, ze hebben het beide goed gedaan en niet gehuild.
Achteraf was ik denk ik zelf angstiger als zij.
Hoewel toen de oudste onlangs dacht dat ze ook een corona prik moest ze toen wel zei dat ze 'noooohooooit meer een prik wilde'.

Ik heb het in de ochtend verteld. Ze moest eind van de ochtend naar de afspraak. Ik had mooie pleisters gekocht en daar mocht ze er 1 van uitzoeken en meenemen. Prikje maakte wel indruk maar ze heeft niet gehuild ofzo. Ze gaf de pleister ook direct aan de verpleegkundige dus volgens mij was dat wel een goede zet.

Ik heb hem wel voorbereid toen. Paar dagen van tevoren. Uitgelegd wat het was, dat het wel een beetje pijn zou doen maar dat dat maar heel kort zou duren, en dat we daarna dan samen een ijsje zouden gaan kopen 😇 hij was vooral erg geïnteresseerd in hoeveel pijn het zou doen maar het vooruitzicht van een ijsje hielp ook wel. Hij heeft het nu nog weleens over dat ijsje, 3 jaar later 🤷🏼‍♀️

Ik heb ze gewoon meegenomen. Gezegd dat we naar de dokter gingen voor een prikje. Niet van tevoren omdat ze dat niet kunnen overzien. Wanneer gaat het gebeuren (nog geen tijdsbesef), wat gaat er gebeuren (vorige keer waren ze te jong). Dus om drama te voorkomen pas op het moment dat we gingen.
Ik heb ze verder ook niet beloond met iets lekkers want ik wil niet dat ze emotie koppelen aan eten, dat doet mijn moeder namelijk continu. Huilen, eten erin. Dus dat mag niet meer.
Ze kregen dus een dikke kus en knuffel, daarna weer verder met de orde van de dag.

Ik heb geloof ik niets gezegd.
Ik had wel een mini cadeautje in de auto liggen voor daarna.
Hij heeft wel ff flink gehuild net na de prik en is 1 dag niet lekker geweest.

Ze was al een paar X met mij meegeweest toen ik een prik in m'n arm kreeg. Ik heb verteld dat ze miss een prikje ging krijgen maar dat ik het niet zeker wist (wist ik ook eigenlijk niet) en dat het net zo'n prikje was als ik weleens had gehad.
De verpleegkundige deed er verder ook lekker luchtig over "een prikje omdat je naar school gaat".

Ik heb het volgens mij wel verteld van tevoren, maar niet teveel woorden aan vuil gemaakt. Heb er daar ook niet moeilijk over gedaan.

Ik vertel gewoon dat ze het krijgt straks net zoals papa en mama hadden met vaccineren😉 dat vond ze ook reuze interessant dat pleistertje eraf te mogen halen.
Scheelt ook wel bij onze dochter dat ze dokters enz heel interessant vind😊

Bij beide heb ik het een dag van tevoren gemeld dat ze een prik zouden krijgen. En op de ochtend zelf nogmaals. Verder weinig in detail getreden en ook niks beloofd achteraf.

Ik heb volgens mij gezegd dat het een basisschool prik was. Dat vond ze interessant en bij binnenkomst vroeg ze er al om.

Ik heb het volgens mij pas op de dag zelf verteld en gerefereerd aan de prikjes die hij bij zijn broertje wel eens zag. Het was heel even verdriet, dikke knuffel en een sticker, daarna was het over.

Bij beide van te voren verteld. Geen groot ding van gemaakt. Gewoon uitgelegd wat er ging gebeuren. Ze vonden het beide een beetje spannend, maar het ging op zich prima.
De oudste ging pas huilen toen hij een druppeltje bloed zag op de prikplek. Daarvoor was er niets aan de hand.

De jongste zat bij mij op schoot en ik was met haar aan het praten en toen was het al klaar. Geen kik gegeven.

Gewoon in de ochtend verteld en dan had ik later op de ochtend de afspraak. Kort uitgelegd zodat ze voorbereid waren maar ook niet teveel aandacht aan besteedt om het niet te groot te maken.
De oudste dacht dat hij het wel even heel stoer ging doen maar ging heel hard huilen, de jongste reageerde vooraf nauwelijks maar huilde ook wel op het moment zelf. Na de prik mochten ze beide een sticker uitzoeken en daarna kregen ze een prikdiploma van de assistent. Achteraf had het krijgen van een diploma meer indruk gemaakt dan de prik.

De jongste moest twee weken daarna bloedprikken en werd daarbij verdoofd maar wel heel stevig vast gepakt en twee keer zo kort achter elkaar prikken heeft wel indruk gemaakt. Vorige week was ik weer met hem bij de kinderarts ( 4 maanden later) en voordat ze de afspraak kon afronden zei hij “ ik ga nu!” en deed de deur open en liep de gang op 🙈 hij wist heel goed dat we de keer daarvoor een prikformulier mee kregen en dat wilde hij duidelijk voorkomen. Gelukkig hoefde het ook niet.

Ik heb mijn dochter voorbereidt. En helaas ging de verpleegkundige het allemaal heel spannend maken en moest ze huilen. Ik weet zeker dat het anders niet gebeurd was. Alle prikken ervoor (bloedprikken, vakantievaccinatie) hoefde ze namelijk niet te huilen.