Klinkt zwaar Alexis. Mijn nichtje heeft het op die leeftijd ook gehad. Al had ze er thuis minder last van. Maar ze wilde ook nergens meer (alleen) blijven, ook niet op plekken waar ze zich eerder wel vertrouwd voelde. Het is weer overgegaan...

Je hebt het hier al best lang over Alexis. Lijkt me heftig! Heb je al eens hulp hiervoor gekregen, dat er bv iemand met je/jullie meekijkt? Na al die jaren kan dat mss geen kwaad?

Eenkennigheid is hier ook wel geweest, maar echt een fase. Zoals bij jou, dat je eigenlijk nooit wat kan beginnen, zo hebben wij het niet echt gehad.

Het leek steeds beter te gaan. Ik kon bv boven een bed verschonen terwijl ze speelde. Of even de vaatwasser leegmaken. Maar ineens weer zo’n terugval.

Denk wel dat ze niet fit is hoor, 3 nachten kroep gehad en we zijn op vakantie geweest en daarna nog een nachtje weg met 2 dagen pretpark, denk dat ze ook wel uit haar ritme is. Plus mijn vriend en ik hebben beide veel stress, dat zou ze best ook wel eens kunnen voelen.

Maar misschien kan ik iets doen. Ik zorg nu voor structuur, regelmaat. Zorg dat ze gewoon naar het kinderdagverblijf gaat en dat we op vaste tijden eten en naar bed gaan enzo. Zelf heb ik een paar weken vrij genomen om even op adem te komen en een hoop achterstallige klussen te doen tussen 2 banen in. Hopelijk gaat het dan snel weer beter.

Geen tips. Wel herkenning.

Mijn jongste, nu 2.5, hing altijd al wel meer aan mij. Maar nu ik me minder goed voel de afgelopen weken is het helemaal erg geworden. Hij volgt me overal. Zit de hele tijd dat ik er ben op me en naar het kdv toe is een drama. Het duurt uren voordat hij daar weer "zichzelf" is. Het is inmiddels zover dat hij bij ons in bed slaapt. Terwijl we dat nog nooit hebben gedaan bij 1 van de andere kinderen. Maar nu hebben we pas weer wat nachtrust. Ik hoop/denk dat het een fase is doordat we nu wat heftige dingen doormaken. En eerlijk gezegd voel ik nu ook niet de energie er iets tegen te doen. Ik ga er vanuit dat tegen de tijd hij 16 is vast niet meer de hele dag op schoot wil zitten en echt wel een paar uurtjes zonder me kan.

Wow lijkt wel of ik mijn verhaal lees..
Bijna exact t zelfde met mijn dochter van 3.5.
Het gaat nu alweer stuk beter maar verder geen tips .. toch blijven doorgaan met wat je doet en niet teveel aandacht aan geven!
Uitleggen dat je er altijd voor haar bent maar je niet altijd samen alles kan doen.
En het is echt weer zo'n fase waar je doorheen moet zeg maar 🙄

Ik mindere mate herken ik het wel. Onze jongste was altijd net zoveel papa als mama. Maar sinds de vakantie is hij volledig gericht op mij. Niet alleen dat ik alles moet doen bij hem (broodje smeren, verschonen, aankleden, naar bed brengen, etc) maar hij projecteert ook zijn boosheid, dwarsheid etc allemaal op mij. Heel vermoeiend en ook echt niet leuk voor mijn man. Taferelen zoals jij beschrijft bij het KDV hebben we gelukkig niet maar zodra ik thuis wegga is hij wel helemaal over de zeik. Hij is ‘s nachts ook weer vaker onrustig en ligt de laatste tijd weer regelmatig bij ons in bed (lees: tegen mij aangeplakt of bovenop mij).

Ik probeer me maar voor ogen te houden dat hij vast in een of andere huge ontwikkelingssprong zit en dat het vast weer overgaat.

Sterkte ermee, het zijn geen leuke periodes (het woord fase probeer ik te vermijden 😖) !

Het klinkt heel zwaar inderdaad. En iets wat al langer speelt maar nu weer even extra versterkt is volgens mij. Misschien dat de regelmaat wel weer wat gaat helpen. En goed strak aangeven wanneer je er wel voor haar bent en wanneer je even met iets bezig bent. Dat resulteert vast veel in gejengel en tranen maar je moet soms gewoon wat doen. En wat doe ze als je haar laat helpen met bijv de was? Mijn zoontje helpt niet echt maar hij heeft wel dat gevoel en dat helpt al. En duidelijk afbakenen, eventueel met een wekkertje. Mama is nu even tien minuten de was/afwas/email schrijven, kijk maar naar het wekkertje. Daarna ga ik met jou spelen.

Wat ik ook vaak doe is een paar keer per dag even écht bewust er zijn. Dus telefoon weg. Echt even samen spelen. Niet de hele dag halve aandacht, maar de halve dag hele aandacht.

En ik dacht ook: onderneemt je vriend wel eens wat met haar één op één. Toen ons zoontje zo claimerig was naar mij en zo afwijzend naar m'n man heeft die vaak wat één op één gedaan met hem (en nog steeds doen ze dat omdat ze het leuk vinden). Het is namelijk niet gek dat ze erg naar jou trekt omdat jij zo te lezen degene bent die het meeste tijd met haar doorbrengt. Dat is hier ook zo, nog meer zelfs. Dus daarom is het fijn om ook situaties te creëeren waarin hij wel aangewezen moet zijn op m'n man. En natuurlijk gezellig voor hen en voor jou even een adempauze.

Oh en het is vast een fase (want idd zal ze dit echt niet op haar zestiende nog doen) maar het is misschien ook deels haar karakter én deels een gecreëerde wisselwerking tussen jullie. Zij kent niet anders dan dit hè. Het is dan misschien nu in extremere mate maar volgens mij is dit altijd al een beetje geweest zo bij jullie. Bij ons ook, is ook gewoon beetje door hoe ons gezin gevormd is en door karakter etc. Dat erkennen helpt misschien ook wel.

Als ik zo lees dat je haar op hebt moeten halen. Dan denk ik toch dat er een stukje vermoeidheid bij zit (van na de vakantie...)
Mijn zoontje werd ook gelijk in de eerste schoolweek ziek. Ik zag de bui al hangen want hij hing ook enorm aan mij. Ik mocht niet weg. Huilen als mijn man hem naar school bracht. En jahoor, na 3 dagen koorts.
Zodra hij moe is dan heeft hij dit soort dingen. En hij is al 5,5. Voelt hij zich weer goed. Heeft hij veel minder moeite hiermee.

Ik heb destijds wel echt met hem afgesproken dat als mama de was opvouwt, hij lief zelf moet spelen.
Resultaat was dan wel dat als de wasmand vol zat. Ik nog geen thee kon pakken want dan zat hij weer direct bovenop mij.
De momentjes van zelf spelen werden steeds langer. Hij heeft enorm lang gehad dat als ik in huis bezig was, dat het goed was. Maar eventjes rustig alleen gaan zitten kon gewoon echt niet. Sinds hij naar school gaat, gaat dit vrij goed.

Fijn dat het toch herkenbaar is! Ik reageer later even uitgebreid, ik zit nu op de grond Duplo te bouwen ;).

Vervelend Alexis! Is je dochter ook erg onzeker? Is er iets veranderd in de afgelopen tijd waardoor ze meer spanning kan zijn gaan voelen?

Ik ga er maar vanuit dat het een fase is en dat ook deze weer voorbij gaat.

Dank voor jullie berichten en dat ik in ieder geval niet het gevoel krijg dat het aan mij ligt. Aub niet quoten, ik vind het nogal herkenbaar, dus ik haal het straks denk ik weer weg.

Oef, er is echt veel gebeurd inderdaad.
Los daarvan is het dwarse gedrag dat je omschrijft over kleding, beleg ed wel herkenbaar bij een 3,5 jarige. Onze oudste is nooit heel eenkennig geweest, maar was met die leeftijd wel echt dwars en moeilijk soms. Ze zijn dan gewoon toe aan school, aan meer uitdaging, en dat kun je ze thuis niet altijd bieden. Dat gedrag an sich vind ik dus niet heel gek.
Zoals met kleding helpt het mss als je 2 setjes klaar legt waar ze dan uit kan kiezen? Of heel cliché, mss toch eerder eruit zodat je gewoon wat meer tijd heeft waarin ze zelf iets kan kiezen of doen. Peuters willen gewoon heel graag dingen zelf doen, vooral wanneer dat qua tijd niet uitkomt, haha.

Wel denk ik zelf dat het mooi zou zijn als je vriend wat meer tijd maakt voor zijn gezin. Dat dochter vader wat vaker ziet en ook met hem dingen doet. Hij heeft het druk met werk, maar het is niet de bedoeling dat jij daar aan onderdoor gaat toch? Zoals ik het nu lees, ziet ze hem bij wijze van alleen op zondag even. Dan vind ik het ook weer niet gek dat ze heel erg aan jou hangt, omdat jij de stabiele factor bent.
Lijkt me voor jou wel zwaar hoor, dat je er eigenlijk zo alleen voor staat terwijl je met z'n tweeën bent..

Dat met 2 setjes heeft heel even gewerkt bij haar, maar ze had het nogal snel door dat ze meer keuzes had. Nu wil ze zelf de kast open doen en er iets uit halen. Nog eerder opstaan vind ik dan ook weer sneu, straks moet ze al om 6.45 opstaan.

En de avond ervoor samen afspreken wat ze de volgende dag aan kan doen?

Ook wel eens geprobeerd, maar meestal is ze zo moe en mopperig (zif nu ook al een half uur huilend op de bank), dat dat ook niet lukt.

Mijn dochter is ook zo'n fijne dwarsligger als het niet gaat zoals zij bedacht heeft. Ik heb het boek 'how to talk to kids' gelezen (bijna uit, en dan lees ik het tong een keer) en daar kwamen goede bruikbare tips uit.

Mijn dochter houdt heel erg van autonomie. Ze mag dus bijvoorbeeld zelf haar kleding kiezen, de avond ervoor. Dan maakt ze wel eens combinaties waarvan ik denk 'euh...ok'. maar dat laat ik dan ook. Daardoor verloopt de ochtend nu soepel. Ook uitgelegd dat als we moeten haasten, mama een boos gevoel krijgt van binnen en dat dat niet fijn is. Als ze dan treuzelt dan en ik voel dat gevoel opkomen dan zeg ik dat. Ze past zich daar op aan. Heel mooi om te zien dat het werkt.

Verder weet ik een beetje wat er allemaal gaande is bij jullie en zoals je weet hebben wij ook een hoop meegemaakt. V heeft daar ook heel erg op gereageerd. Zeker het laatste half jaar voor ze naar school ging vond ik haar onhandelbaar af en toe. Mij claimen, dwars doen voor de aandacht, etc. Ik denk dat als ik toen al het boek gelezen had het misschien wel anders gegaan was.