Broer en zus ruzies.
S. is net 3, I. is net 1. Ze kunnen letterlijk niet samen, geen minuut. Zonder te overdrijven.
Al vanaf de geboorte van I. vind S. haar niet echt interessant, maar sinds ze kruipt en dus ‘zijn’ territorium binnen dringt is het echt dag in dag uit drama. Pure jaloezie, maar het lijkt ook veel verder te gaan dan dat.
Ook als ze gewoon lief op de bank zit schreeuwt hij tegen haar, duwt haar van de bank en pakt speelgoed af. (Ook als dit niet zijn speelgoed is of speelgoed waar hij graag mee speelt). Zit ze in de stoel te eten, dan wil hij de stoel omver duwen, pakt haar eten af etc.
Beiden komen ze totaal niet tot spel; I. is bang voor S. en wil alleen maar worden opgetild. S. is alleen maar non-stop gefocussed op I. en speelt daardoor zelf amper.
Sinds I. er is is zijn gedrag ook enorm veranderd. Zal deels bij de fase van peuterpubertijd horen, maar hij is echt extreem, en ik ben na 15 jaar op een peutergroep te hebben gewerkt wel wat gewend.
Héél veel driftbuien, schreeuwen, agressief, met deuren slaan, voorwerpen gooien. Slaapproblemen, eetproblemen.
Afgelopen weekend was mijn man met I. samen een nachtje naar vrienden in het Oosten van het land, ik was met S. thuis en o wat was dat heerlijk. Hij was weer de oude, lieve S. Veel knuffelen, gezellig kletsen, doorslapen, geen driftbuien…. En toen vanavond zijn zus weer thuiskwam ging het direct weer mis.
Ik merk dat ik, ook al klinkt dat misschien zwaar, niet meer kan. Ik ben echt op.
Ik kan letterlijk NIKS doen overdag, zit er allen maar bovenop. Wil ik even plassen, dan is het meteen drama. Even koken terwijl de kinderen spelen? Geen optie. Met een kop thee op de bank? Ook niet. Ik laat best veel gaan en zit er echt niet om elk wissewasje bovenop, maar de aanvaringen zijn zó heftig dat ik wel moet ingrijpen.
We hebben al veel geprobeerd, maar als er iemand tips heeft dan zijn die meer dan welkom.
We wisselen de reactie op de ruzies af. Soms halen we i. uit de situatie, soms S. We proberen bewust om S. niet altijd de schuld te geven, goed gedrag ook juist te benoemen, veel 1 op 1 met hem te doen.
Ik zit inmiddels in zo’n negatieve spiraal dat ik echt aftel tot Mei 2022, dan gaat S. naar school. Terwijl ik eigenlijk juist wil genieten van dit laatste jaar met hem.
Ik betrap mezelf er de laatste tijd ook op dat ik vrijwel dagelijks bij mezelf denk ‘was ik maar nooit aan kinderen begonnen’. Ik heb er soms echt spijt van, omdat ik gewoon echt mentaal helemaal op ben. Hele nare gedachte, maar pffff….
Reacties als ‘het is een fase’ zijn lief, maar ik heb liever tips en trics, want ik vrees dat deze fase voorlopig nog wel even duurt.
Handig om te vermelden is dat S. veel eigenschappen van hoogsensitiviteit heeft, wat natuurlijk zeker meespeelt in dit verhaal. We zijn hiermee bezig samen met een orthopedagoog en wekelijkse SI therapie