Broer en zus ruzies.

11 Jul 2021 20:33 door JaneDoe

Even klagen en tips vragen, ik kán niet meer.

S. is net 3, I. is net 1. Ze kunnen letterlijk niet samen, geen minuut. Zonder te overdrijven.

Al vanaf de geboorte van I. vind S. haar niet echt interessant, maar sinds ze kruipt en dus ‘zijn’ territorium binnen dringt is het echt dag in dag uit drama. Pure jaloezie, maar het lijkt ook veel verder te gaan dan dat.
Ook als ze gewoon lief op de bank zit schreeuwt hij tegen haar, duwt haar van de bank en pakt speelgoed af. (Ook als dit niet zijn speelgoed is of speelgoed waar hij graag mee speelt). Zit ze in de stoel te eten, dan wil hij de stoel omver duwen, pakt haar eten af etc.
Beiden komen ze totaal niet tot spel; I. is bang voor S. en wil alleen maar worden opgetild. S. is alleen maar non-stop gefocussed op I. en speelt daardoor zelf amper.

Sinds I. er is is zijn gedrag ook enorm veranderd. Zal deels bij de fase van peuterpubertijd horen, maar hij is echt extreem, en ik ben na 15 jaar op een peutergroep te hebben gewerkt wel wat gewend.
Héél veel driftbuien, schreeuwen, agressief, met deuren slaan, voorwerpen gooien. Slaapproblemen, eetproblemen.

Afgelopen weekend was mijn man met I. samen een nachtje naar vrienden in het Oosten van het land, ik was met S. thuis en o wat was dat heerlijk. Hij was weer de oude, lieve S. Veel knuffelen, gezellig kletsen, doorslapen, geen driftbuien…. En toen vanavond zijn zus weer thuiskwam ging het direct weer mis.

Ik merk dat ik, ook al klinkt dat misschien zwaar, niet meer kan. Ik ben echt op.
Ik kan letterlijk NIKS doen overdag, zit er allen maar bovenop. Wil ik even plassen, dan is het meteen drama. Even koken terwijl de kinderen spelen? Geen optie. Met een kop thee op de bank? Ook niet. Ik laat best veel gaan en zit er echt niet om elk wissewasje bovenop, maar de aanvaringen zijn zó heftig dat ik wel moet ingrijpen.

We hebben al veel geprobeerd, maar als er iemand tips heeft dan zijn die meer dan welkom.
We wisselen de reactie op de ruzies af. Soms halen we i. uit de situatie, soms S. We proberen bewust om S. niet altijd de schuld te geven, goed gedrag ook juist te benoemen, veel 1 op 1 met hem te doen.

Ik zit inmiddels in zo’n negatieve spiraal dat ik echt aftel tot Mei 2022, dan gaat S. naar school. Terwijl ik eigenlijk juist wil genieten van dit laatste jaar met hem.
Ik betrap mezelf er de laatste tijd ook op dat ik vrijwel dagelijks bij mezelf denk ‘was ik maar nooit aan kinderen begonnen’. Ik heb er soms echt spijt van, omdat ik gewoon echt mentaal helemaal op ben. Hele nare gedachte, maar pffff….

Reacties als ‘het is een fase’ zijn lief, maar ik heb liever tips en trics, want ik vrees dat deze fase voorlopig nog wel even duurt.

Handig om te vermelden is dat S. veel eigenschappen van hoogsensitiviteit heeft, wat natuurlijk zeker meespeelt in dit verhaal. We zijn hiermee bezig samen met een orthopedagoog en wekelijkse SI therapie

11 Jul 2021 20:47 door Anoniem328

Ik las dit en heb geen tips maar kon ook niet niet reageren.

Wat klinkt dit enorm zwaar. Niet te doen joh! Kan me voorstellen dat je kapot bent.

Dit lijkt mij zeker niet normaal gedrag of 'gewoon een fase'.

Goed dat jullie al hulp hebben ivm vermoedenvan hoogsensitiviteit. Zou je voor zijn gedrag naar zijn zus toe, dus los van de hoogsensitiviteit, niet eens iemand kunnen inschakelen en laten meekijken?

Volgens mij hebben jullie zelf alles al geprobeerd!

11 Jul 2021 20:54 door Marin

Het klinkt echt enorm zwaar JaneDoe. Heb met je te doen. En het klinkt ook herkenbaar dat je zo moe bent. Intens is het.
Ik heb helaas geen concrete tips voor de broer+zus relatie. Durf het haast niet te zeggen maar dat is min of meer 't enige wat hier wél goed gaat. Maar verder herken ik heel veel van jouw S in mijn O. En je bent qua therapie zo te lezen al een stuk verder. Ik zou eens kijken of er iets van een orthopedagoog is die aan huis kan observeren ofzo? Denk dat je daar veel aan kan hebben, aan iemand die echt zijn fixatie goed ziet en misschien daar tips voor heeft?

11 Jul 2021 20:56 door Anoniem319

Ik zou kijken voor hulp van buitenaf. Misschien weet het CB waar je daarvoor aan kunt kloppen? Of misschien de huisarts?
Edit: Oh, ik lees nu je stukje van de orthopedagoog. Wellicht dat je daar meteen ook aan het goede adres bent.

11 Jul 2021 21:00 door Jip

Best herkenbaar! Ik heb geen tips. Het lijkt de laatste tijd wel wat beter te gaan, maar dat heeft dus wel bijna 2 jaar geduurd. Hier zal wel spelen dat na een jaar veel aandacht naar de jongste is gegaan met ons verdriet en zorgen erbij, zodat de oudste een beetje ondergesneeuwd is. Speelt ook zoiets bij jullie?

11 Jul 2021 21:10 door Fantine

Kan de orthopedagoog eens thuis komen meekijken? Wat zegt hij/zij er over? Heb je zijn gedrag al eens gefilmd en laten zien? Ik wil je even een hart onder de riem steken.

11 Jul 2021 21:18 door JaneDoe

Bedankt voor jullie lieve reacties.
De orthopedagoog is al een paar keer thuis gekomen om mee te kijken voor het eetgedrag van S. Helaas mocht ze tijdens Corona een tijd lang niet komen, maar binnenkort komt ze aan huis om te observeren waar dit gedrag vandaan komt en wat we er hopelijk aan kunnen doen.
CB heb ik de situatie ook voorgelegd, maar zij zeiden weinig anders dan ‘het is een fase’ en ‘bijna alle broers en zussen hebben dit’. Dingen waar je op dat moment geen fluit mee kunt. Ze adviseerde me ook om een grondbox te kopen, maar daarover twijfel ik. Om de eerste reden omdat onze woonkamer echt heel klein is. Ten tweede omdat ik vind dat dit iets is wat ze moeten gaan leren? Als ik ze allebei hun eigen helft van de kamer geef dmv een afscheiding creëert dat misschien weliswaar rust, maar zo leren ze het ook nooit? Maar goed, daarover twijfel ik dus nog een beetje.

Elke ochtend word ik wakker met een gevoel van ‘here we go again’. Ik merk dat ik ook continue aan sta, m’n stresslevel de pan uitrijst, m’n relatie kut gaat door dit alles. M’n ademhaling zit constant heel hoog ofzo, is gewoon een uiting van stress denk ik.
Ik vind t echt intens zwaar op het moment, terwijl ik juist zo graag van ze wil genieten.

Los van elkaar zijn ze echt zo lief en leuk, kunnen ze heerlijk spelen…. ik ben ook stiekem gewoon blij als m’n ouders S. Af en toe ophalen om bij hun te spelen, rust! Om me daar tegelijkertijd weer schuldig om te voelen.

Er is trouwens, volgens mij, geen bewuste aanleiding tot dit gedrag. S. Was natuurlijk wel nog erg jong toen zijn zusje werd geboren, nog geen 2, dus hij kon het allemaal niet goed behappen en verwerken denk ik? Direct na de geboorte was er wel veel stress en verdriet in huis doordat I. maandenlang een huilbaby is geweest, maar ondanks dat hebben we er extra op gelet dat S. juist ook zijn aandacht kreeg, dus naar mijn idee is het niet zo dat hij toen voor zijn aandacht heeft hoeven vechten

11 Jul 2021 21:19 door JaneDoe

Fantine schreef:Kan de orthopedagoog eens thuis komen meekijken? Wat zegt hij/zij er over? Heb je zijn gedrag al eens gefilmd en laten zien? Ik wil je even een hart onder de riem steken.

Lief, dankjewel!
Ik merk dat ik dit niet goed durf te delen met vriendinnen of mensen om me heen. Een soort van schaamte ofzo….. lastig uit te leggen.

We hebben inderdaad de laatste weken wat filmpjes gemaakt om deze aan de orthopedagoog te laten zien. Ze komt volgende week terug van vakantie en dan hangen we meteen aan de telefoon voor een afspraak.

11 Jul 2021 21:21 door Linvi

Misschien zit ik helemaal mis hoor, maar kinderen voelen feilloos aan hoe de gemoedstoestand van hun ouders is. Zouden ze jouw spanning niet heel erg merken?

11 Jul 2021 21:27 door Soleil

Jeetje meid, dit klinkt enorm heftig! Sterkte!
Ik denk ook dat je hier beter hulp bij kan zoeken, als er al een orthopedagoog betrokken is, trek daar aan de bel.
Zorg dat ze thuis komen observeren, laat je niet afschepen!
En blijf ook aan jezelf denken, misschien toch iemand in je omgeving in vertrouwen nemen?

11 Jul 2021 21:30 door JaneDoe

Linvi schreef:Misschien zit ik helemaal mis hoor, maar kinderen voelen feilloos aan hoe de gemoedstoestand van hun ouders is. Zouden ze jouw spanning niet heel erg merken?

Neehoor dit is absoluut het geval. Ik ben constant gestresst en dat voelen ze haarfijn aan. ‘S Ochtends neem ik me vaak voor om er een goede, relaxte dag van te maken en me niet gek te laten maken, maar vaak loopt dat binnen 10 min al in de soep. Ik ben echt totaal niet de moeder die ik wil zijn en zij, vooral S., voelt dat haarfijn aan.

11 Jul 2021 21:31 door Marin

JaneDoe schreef:
Elke ochtend word ik wakker met een gevoel van ‘here we go again’. Ik merk dat ik ook continue aan sta, m’n stresslevel de pan uitrijst, m’n relatie kut gaat door dit alles. M’n ademhaling zit constant heel hoog ofzo, is gewoon een uiting van stress denk ik.
Ik vind t echt intens zwaar op het moment, terwijl ik juist zo graag van ze wil genieten.

Ik herken dit helemaal. Het gevoel met je ademhaling ook. Krijg je zelf ook hulp? Psychologische hulp en van anderen om zelf te kunnen ontspannen? Beide heel belangrijk. Jij moet ergens je adempauze (vrij letterlijk dan dus) krijgen. Anders is het echt niet vol te houden joh.

En verder zou ik zeker verder mee de orthopedagoog gaan als je daar al contact mee hebt. En inderdaad filmpjes. Klinkt alsof je daar goed mee bezig bent.

11 Jul 2021 21:32 door Fantine

JaneDoe schreef:
Fantine schreef:Kan de orthopedagoog eens thuis komen meekijken? Wat zegt hij/zij er over? Heb je zijn gedrag al eens gefilmd en laten zien? Ik wil je even een hart onder de riem steken.

Lief, dankjewel!
Ik merk dat ik dit niet goed durf te delen met vriendinnen of mensen om me heen. Een soort van schaamte ofzo….. lastig uit te leggen.

We hebben inderdaad de laatste weken wat filmpjes gemaakt om deze aan de orthopedagoog te laten zien. Ze komt volgende week terug van vakantie en dan hangen we meteen aan de telefoon voor een afspraak.

Joh niks om je voor te schamen! Lijkt me juist fijn om het met dierbaren te kunnen delen. Jij had dit toch ook niet verwacht? En hulp vragen is juist hartstikke goed.

11 Jul 2021 21:48 door Lot

Wat heftig JD. Ik heb dit al eerder van je gelezen dus volgens mij stoei je er al een hele tijd mee en het klinkt echt zwaar en verdrietig voor beide kids en voor jou.

Wat mij te binnen schiet is dat S. misschien I. linkt aan het huilen/stress/verdriet. Volgens mij heb jij ook een tijd heel slecht in je vel gezeten toch? Dat was allemaal na de geboorte? Klinkt haast alsof ze elkaar opnieuw zouden moeten leren kennen op een positieve manier. Ik zou hier zeker hulp bij zoeken voor jullie hele gezin.

En een dikke knuffel.

11 Jul 2021 21:52 door JaneDoe

@Marin, nee ik doe zeker niet genoeg om zelf te ontspannen, sta een beetje in de overlevingsmodus. Ik ben nét gestart met 2 nieuwe banen, dus dit zorgt ook juist voor extra stress. Weliswaar slechts een contract van 8 uur en een nul uren contract, maar toch wil ik me er natuurlijk volledig voor inzetten.
Daarbij vind ik het lastig dat we geen oppasnetwerk hebben, behalve mijn ouders, maar die passen al megaveel op als ik werk of afspraken heb. Daarnaast nemen ze S. al heel vaak mee om mij wat rust te gunnen met I. Ik heb een constant schuldgevoel naar hun toe, omdat ik vind dat ik ze teveel vraag (al weet ik dat ze het uit liefde doen), daardoor vind ik het heel moeilijk om ze ook nog te moeten vragen als wij uit eten willen ofzo bijvoorbeeld. Dat doen we dan ook eigenlijk zelden tot niet.
We hebben wel vanavond toevallig 2 nachtjes weg geboekt samen, maar dat is pas in Oktober, dus duurt nog even.
Ik ga zo nu en dan naar een schoonheidsspecialist, kapper, dat soort dingen. Maar vaak lees ik dan, als ik daar klaar ben, paniekerige berichtjes van mijn man en race dan maar weer naar huis. Ik wilde laatst een nachtje weg boeken, lekker helemaal alleen, maar ergens is het een stap omdat ik weet dat t voor m’n man ook heftig zal zijn. En wij totaal niet op 1 lijn zitten, wat het loslaten nog iets moeilijker maakt.
Psychologische hulp wimpel ik elke keer af. Ik heb een paar keer met de praktijkpsychologe van de huisarts gepraat, maar die wuifde mijn verhaal ook een beetje weg, voelde me niet echt serieus genomen en dacht daardoor dat het allemaal wel meeviel en dit blijkbaar normaal is? Dat heeft de stap om hulp te vragen nog groter gemaakt merk ik. Ik ben van mezelf al niet iemand die snel naar een huisarts rent of om dat soort hulp vraagt, ben nogal zorgmijdend en voel me al snel een zeur ofzo.

11 Jul 2021 21:57 door Anoniem319

Ik weet niet of je laatste alinea een reactie op (oa) mij was, maar ik doelde in eerste instantie niet op hulp voor jezelf, maar vooral hulp voor de omgang tussen S en I. Ik zou dat niet meer verder laten sudderen, I is bang voor haar grote broer, dat betekent dat het voor haar in elk geval veel te ver gaat en niet te behapstukken is. En wellicht geldt dat andersom voor S ook.
Moeilijke situatie wel, heel veel sterkte!

11 Jul 2021 22:05 door Marin

Je bent ten eerste absoluut geen zeur. Maar dat is lastig te erkennen, dat gevoel zit waarschijnlijk heel diep bij je als je niet makkelijk om hulp vraagt (zo lees ik het). Het klinkt heel zwaar en ik denk zeker dat hulp voor jou ook heel goed en belangrijk is. En ook zeker niks om je voor te schamen.
Heftig ook dat jij en je man niet zo op één lijn zitten wat dit betreft.

Ik wou dat ik meer concrete tips voor je had betreft de broer zus ruzies, sorry. Denk wel dat je op de goede weg bent met de orthopedagoog. Hoop dat die je kan helpen.

11 Jul 2021 22:20 door Linvi

Weet je, ik vind je eigenlijk heel dapper en krachtig! Er is zoveel moed nodig om dit in te kunnen zien, ik heb helaas ook geen pasklaar antwoord passend op jullie probleem/strijd.

Mijn tip zou zijn om naast hulp voor de strijd tussen de kinderen, hulp te zoeken voor de rust in je eigen hoofd. Het klinkt als een heel heftig jaar met een huilbaby wat vervolgens zo overging in andere problemen.

Ik heb zelf altijd heel veel gehad aan mind fullnes om tot rust te kunnen komen, dit heb ik echt moeten leren en tijd in moeten investeren om dat te kunnen. Misschien kun jij er iets mee?

11 Jul 2021 22:30 door Niekske

Ik heb niet echt tips, maar ik heb je verhaal gelezen en ik voel de wanhoop erdoorheen! Je bent echt geen zeur, dit klinkt echt loeizwaar.

Misschien is die grondbox toch wel een kans om ze toch in hun eigen spel te krijgen, terwijl ze wel in dezelfde kamer zijn. Dan zullen ze nog steeds bewust zijn van elkaars aanwezigheid, maar ervaren ze misschien dat ze zo ook kunnen spelen? Ik zeg ook maar iets

Ik wil je heel veel sterkte wensen, ik hoop dat de orthopedagoog iets voor jullie kan doen!

11 Jul 2021 22:36 door Bliss

Jee wat klinkt dit zwaar, JD! Ik lees al goede tips hier, en volgens mij zijn jullie er ook echt goed mee bezig. Je bent echt geen zeur! Hopelijk kun je wat mensen in vertrouwen nemen en zelf ook met iemand gaan praten die je wél serieus neemt, want anders ga je eraan onderdoor en daar heeft niemand wat aan. En toch gewoon dat nachtje weg voor jezelf boeken hoor, even ontspannen. Heel veel sterkte!

11 Jul 2021 22:53 door JaneDoe

Bedankt voor jullie begrip en reacties, doet me goed!

11 Jul 2021 23:46 door Gijs.

Jeetje wat heftig JD! Ik vind de sporadische dagen dat mijn jongens elkaar op de huid zitten al pittig, laat staan dat dit dag in, dag uit zo is...

Gaat S ook al naar de psz? Zo niet, is dit misschien nog een idee? Ivm de al aanwezige betrokkenheid van een orthopedagoog is het wellicht ook mogelijk om hier een indicatie voor te krijgen.

12 Jul 2021 07:10 door Olíve

Poeh janedoe, wat pijnlijk dat jij ergens het gevoel hebt dat je overdrijft en je niet serieus genomen voelt. Het klinkt als een heeel groot probleem waar je per direct hulp bij nodig hebt. Zoals ik het begrijp loopt jouw dochter eigenlijk elke dag gevaar omdat haar broer haar pijn wil doen. Dat lijkt me een heel grote verantwoordelijkheid waarvan je dus nooit pauze hebt. Hulp is echt noodzakelijk!
Hopelijk lukt het je om de goede hulp te vinden. Heel veel sterkte!!

12 Jul 2021 07:20 door Anoniem332

Ik reageer even snel. Ik heb niet alle reacties (nog) gelezen.

Maar ik ben nu bezig met een app van how2talktokids gaat over de rol die je hebt als ouder.
Ik kan mij voorstellen dat je er helemaal klaar mee bent en dat je denk. Gasten doe even normaal!
In het kort de handvatten. Wordt geen politie agent of scheidsrechter. Benoem de gevoelens van je kind. Probeer alleen te reageren op was positief is.

Hier vond de oudste haar jongste zusje in het begin niet zo leuk. Dan hadden we kunnen zeggen dat ze dat wel moest doen en dat het niet lief was. Maar wij zeiden ja dat begrijpen we het is ook niet altijd leuk om een zusje te hebben. Je moet ons nu delen.

Succes en sterkte ermee!

12 Jul 2021 08:51 door Sam

Jeetje, wat moet dit lastig voor je zijn. Poe..
Ik zou ook een grondbox overwegen. Dan zijn ze samen, maar toch apart. Krijg jij wellicht wat meer rust. S kan niet bij I, maar ze wennen toch aan elkaar.

Welkom op Zeg maar Yes!

Broer en zus ruzies.

Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Re: Broer en zus ruzies.

Wie is er online?