Hallo,

Lang getwijfeld om dit onder m’n eigen naam te plaatsen maar ik denk dat ik toch heel graag dingen van me af wil schrijven en adviezen kan gebruiken.

Voor degene die het biechttopic gelezen hebben, mijn vriend heeft kanker.

We hebben het vorige week te horen gekregen, behoorlijk onverwachts. Wisten dat hij de uitslag zou krijgen van een onderzoek maar ik was het alweer vergeten (zo onbelangrijk leek het) en toen belde hij me helemaal overstuur op. Ik ben letterlijk door m’n benen gezakt nadat hij ophing.
Vanwege zijn privacy wil ik er niet te veel over kwijt maar het is een ernstige zeldzame vorm.
We krijgen donderdag te horen of er behandeling mogelijk is.

Ik weet het allemaal niet zo goed. Ik raak in paniek als ik even niets van hem hoor. Wil sterk zijn voor hem, maar wat is dat verdomd moeilijk als je zelf doodsbang bent om hem kwijt te raken.
Ik kan weglopen en hem achterlaten maar we zijn verliefd en als we bij elkaar zijn is het zó fijn.
Het liefst ben ik de hele dag bij hem maar tegelijkertijd wil ik ook niet wennen aan zijn aanwezigheid, bang dat de klap dan straks nog veel harder aankomt.
Merk dat als ik niet bij hem ben ik gevoelloos wordt, probeer hem op afstand te houden terwijl hij juist alleen maar laat weten hoe blij hij met me is.

Dit hoort de allerleukste periode van onze relatie te zijn, beetje grijnzen naar elkaar en niet eens iets hoeven zeggen. Die momenten zijn er gelukkig heel veel, als we bij elkaar zijn is het goed en hebben we heel veel lol.
Hij is extreem positief, vol energie, maakt me elke dag aan het lachen. Ik ben zo ongelooflijk trots op hem.

Ben denk ik op zoek naar een stukje herkenbaarheid en hoe je hier mee om gaat/ging. Ik weet het even niet zo goed.