Ja, het is wel moeilijk ja. Ik weet niet zo goed wat de psych hier eventueel nog in kan betekenen, hormonen laten zich niet goed sturen. Ik sport veel, ik slaap op zich voldoende, mijn eten is in de basis goed en gezond. Maar de dagen voor mijn eisprong en menstruatie zijn meestal gitzwart en heel zwaar. Ik heb geen energie, kan mijn man en kinderen slecht verdragen, ben ervan overtuigd dat ik wil scheiden van mijn man en ik ben echt een wandelend stuk buskruit dat op ieder moment kan ontploffen. Ik heb er vorig jaar een spiraaltje om laten zetten maar dit helpt niet voldoende.

Ik heb een vrij regelmatige cyclus dus kan het vaak wel linken aan mijn menstruatie of eisprong maar toch maken bovenstaande gevoelens me zo onzeker en verdrietig. Dat je denkt dat je beter af bent zonder je man, dat je eigen kinderen je teveel zijn. Ik kan er van huilen nu ik dit typ. Ik voel me echt een abnormale vrouw en een zeer slechte moeder op zulke momenten.

Maar nu had ik vorige mijn eisprong en afgelopen dagen een paar hele slechte dagen. Begon ik van de week ineens al een soort van te menstrueren. Dit verklaart dan gelukkig wel mijn gemoedstoestand van de afgelopen dagen maar ik ben nog nooit een week na mijn eisprong ongesteld geworden. Dit sterkt dan mijn vermoeden dat ik misschien toch wel beginnend in de overgang ben.

@lady (ik heb deze klachten ook) zelfs zo erg dat ik elke week psychische hulp heb en soms oxazepam van de huisarts krijg.

Tip: l-theamine dit helpt mij enorm!

Je max maximaal 1200mg per dag (4 capsules) (2 capsules per 6 uur)

https://www.vitaminesperpost.nl/l-thean ... FKEALw_wcB

Ik vind het top werken de scherpe randjes gaan eraf en je bent helderder in je hoofd. Merk je pas na week intensief gebruiken.

Ik heb nog steeds therapie nodig hoor, het middel haalt zeker niet alle emotie weg maar het scheelt.

In combinatie met een goede/hoge dosering visolie werkt dit supplement helemaal top. (Hebben ze ook op deze site)

Ik wilde het eerst ook niet geloven ! Zelfs minder last van mijn menstruatie hiermee. Ik slik het nu 2,5 week.

Wat heftig en dapper dat je het deelt Lady. Ik herken het helaas. De link met m'n cyclus (denk ik) niet maar de emoties helaas wel.
Sterkte, weet niet zo goed wat ik moet zeggen verder. Het is zwaar. En je bent geen slechte vrouw of moeder. Absoluut niet. Maar het is wel zwaar. 😘

Wat een fijn topic! Dit is namelijk iets wat ik mij ook altijd afvraag vooral omdat het ‘lijkt’ alsof iedereen zich altijd op en top voelt en ik dus niet..

Ik merk dat bij mij meerdere factoren meespelen met hoe ik mij voel. Ik voel mij dan ook het beste wanneer ik goed/gezond eet, 3-4x per week sport en verder enige vorm van ritme heb. Dat wil zeggen dat ik na het werk elke dag iets in het huishouden doe, sport op sommige dagen en me-time in plan. En ik slik een aantal vitamines die er ook voor zorgen dat ik mij lekker voel.. al is het vaak vlak voor mijn ongesteldheid wel wat minder, dan voel ik mij ook blegh

Ik heb trouwens wel het idee dat mannen zich over het algemeen hartstikke prima voelen en die moodswings etc niet hebben.. of ligt dat aan mij?

Wat klinkt dat heftig en vreselijk zwaar Lady! Deels herken ik wel wat je verteld en bij mij helpt teunisbloemolie heel goed, die kun je gewoon kopen bij de drogist en slik je dagelijks...

Ik lees ook een hoop herkenning, bij mij gaat het ook op en af. Mentaal en fysiek.
Lady wat naar voor je, m'n tante heeft ook jarenlang zulke erge moodswings gehad, en ik ben een tijdje bang geweest dat het hij mij ook zo erg zou worden. En de week voor m'n ongesteldheid ben ik echt mezelf niet. Ik slik ook Teunisbloem trouwens, en heb wel het idee dat het helpt.

Van de mannen om mij heen die ik goed ken (mijn man, mijn broer/vader en een paar mannelijke vrienden en collega's), weet ik dat het bij hen ook heel erg kan schommelen.

Ik ken maar 1 iemand die naar mijn weten echt heel erg stabiel is, dat is mijn zwager, die is zo gigantisch nuchter. Alles gaat altijd ok met hem. Hij is altijd opgewekt en van mijn zus hoor ik dat dit echt zo is, dus het is geen façade. Dat vind ik zo bijzonder. Ik kijk met bewondering naar dat soort types.

**

Hier ook heel herkenbaar. Gek hè dat er toch nog weinig over wordt gepraat en gedeeld door vrouwen, zodat we denken dat andere vrouwen altijd zoveel energie hebben. Ik ben me de laatste tijd aan het verdiepen in de verschillende fases van mijn cyclus en dat helpt wel iets in de acceptatie en het eraan toegeven dat ik me zo voel. En vooral het vertrouwen dat het weer voorbij gaat.

Soms zijn de schommelingen echt wel groot. Dan kan ik de hele wereld aan en de dag erna voel ik me klein, onzeker en onbelangrijk.

Ik voel me zeker niet altijd hetzelfde. Hangt af van mijn cyclus, of ik voelde geslapen heb en ook grotendeels van mijn psyche.
Laatst had ik hier een goed gesprek over met mijn collega, die vertelde dat ik altijd zo zeker en sterk overkom. Terwijl ik last heb van paniekaanvallen en me momenteel weer super slecht voel (dat weet ze nu) 😅 Zo zie je maar weer wat een groot toneelspel het leven is, mensen delen het niet zo snel als ze zich slecht voelen en als je dat wel doet dan komen alle verhalen opeens naar boven.

Ik vind het ook heftig om het zelf terug te lezen maar vind het ook heel prettig ik hier de herkenning en erkenning te lezen. Het feit dat ik hier niet alleen in sta maakt dat ik me minder abnormaal voel en er iets beter mee om kan gaan.

Ik heb een tijdje Sint Janskruid geslikt maar elke keer vergeet ik na een week of twee het in te nemen. Teunisbloemolie heb ik wel vaker van gehoord en wil ik ook nog weleens proberen.

Ylime (nieuw hier? Welkom!), ik ga me eens verdiepen in die l-theamine. Is dit via de huisarts of is het homeopathisch?

Het is een kruid net zoals teunisbloem alleen helpt het :-)

Wat heftig dat zoveel vrouwen dat hier hebben. Lady, jouw verhaal raakt me ook. Ik vind dat echt naar voor je.

Ik voel mij echt niet altijd hetzelfde. Ik heb me ook een tijd lang heel erg slecht gevoeld. Ook donkere gedachten dat het regelmatig niet meer hoefde en dat ik ervan overtuigd was dat m’n gezin het beter zonder mij kon doen. Dat ik mezelf wel tegen een boom wilde rijden. Dat echt heftige hing denk ik wel erg samen met dat ik een tijdje terug geknapt ben en overspannen thuis kwam te zitten. Ik heb toen vrij snel psychologische hulp gekregen en echt goede hulp vond ik ook. Achteraf lijkt het nu zo simpel allemaal, maar ik overzag het echt niet meer. Was de wanhoop nabij. Nu voel ik me al een paar weken echt best wel goed, redelijk stabiel. Sta er zelf van te kijken, geloof het soms ook niet en heb er moeite mee er vertrouwen in te hebben dat dit lang goed gaat. Alsof het binnenkort weer fout moet gaan. Dat ik te euforisch ben ofzo.

Maar nog steeds is echt de ene dag niet de andere. Kan ik de ene dag enorm snel overprikkeld zijn en de andere dag me aardig relaxed voelen. Of nog irritanter, wisselen die moods zich gedurende de dag af. Dat zal altijd ook wel blijven denk ik. Maar dat echt heftige is eraf. Ik hoop dat dat voor bijvoorbeeld Lady ook gaat zijn met psychologische hulp. Dat het je net dat geeft wat de ergste scherpste ervan afhaalt waardoor je beter kan leven met de mood swings (of hoe dat voor je voelt, wil er niet zomaar het label mood swing op plakken, maar weet niet hoe ik het anders moet zeggen).

Ik denk dat het normaal is om je niet altijd even goed te voelen. Dat hoort bij het leven.

Misschien moeten we af van het idee dat alles altijd gezellig, leuk, energiek, goed moet zijn? De mindere dagen horen er net zo goed bij.

Mij helpt het om dit te accepteren, ipv ertegen te knokken, dat kost alleen maar meer energie. En soms verandert een mindere dag dan ineens toch in een fijne dag, omdat ik de dingen laat zijn zoals ze zijn.

Ik ben het zeker met je eens dat mindere dagen erbij horen. Dat niet altijd alles alleen maar leuk is. En dat de maatschappij daar misschien wel teveel op gefocust is.
Maar denk dat het hier juist gaat om de niet 'gewoon wat mindere dagen' dus dat wat je zegt niet helemaal passend is in wat to en degenen erna beschrijven.
Ik probeer op het moment zelf een rotgevoel wel te accepteren, er tegen vechten helpt idd totaal niet. Maar ik accepteer dit gegeven als geheel niet en wil er daarom wat aan doen. In die zin zou het accepteren me alleen (verder) de put in helpen.

Ik heb al een bij de psych achter de rug maar dat heeft me helaas niet voldoende geholpen. Zij heeft me ook geadviseerd mee te bewegen op de golf en er niet tegenin te willen zwemmen. Maar dat lukt me in de praktijk bijna niet om toe te passen.

Waar ik me best voor schaam is dat ik op mijn werk eigenlijk helemaal geen last heb van alle klachten. Daar ben ik vrolijk, gezellig en vriendelijk, zonder het idee te hebben dat ik echt een rol speel. Om vervolgens thuis weer helemaal in zak en as te kunnen zitten. Is dat ook herkenbaar (ik hoop het zo)?

Zeker. Op m'n werk heb ik weinig last. Ben ik alleen, niks aan de hand. Ga ik met mijn man een dag, avond of weekend weg dan voel ik me bijna de oude van voor het moederschap. En juist met kids en man thuis voel ik me soms zo belabberd en slecht. Terwijl ik zooo gek ben op m'n jongens, zij me dolgelukkig maken en ik ze nooit of te nimmer zou willen missen. Waarom voel ik me dan óók op m'n het allerslechtste bij hun? Het maakt dat je je zo'n slechte moeder voelt soms. Terwijl je verstandelijk wel beter weet. Gevoelsmatig werkt het helaas anders.

Eloise dat niet elke dag even leuk, gezellig of makkelijk is, dat is niet erg. Dat zal iedereen wel snappen en accepteren. Maar dagen die soms zo donker zijn dat je het bijna niet trekt, dat is wel andere koek en dat is verdomd slecht te accepteren als je er middenin zit!

Deels herkenbaar. Niet helemaal omdat ik het toen ik alleen woonde ook veel last van PMS had. Daarvoor heb ik ook op het punt gestaan om me door te laten verwijzen voor waarschijnlijk ad. Toen ik stopte met de pil werd het beter en ging de ergste noodzaak om er iets met medicatie aan te doen wel weg. Nu heb ik wel dat ik een hele dag niet vooruit te branden ben, zwaar en rot gevoel, moe, maar 's avonds met een vriendinnen wat doe en me echt prima en vrolijk voel. Dat vind ik dan wel heel erg (jammer), dat ik dat bij m'n kinderen overdag dan niet had.

*

Heel herkenbaar Lady. Al hangt het bij vast aan een burnout. Op mijn werk ben ik altijd vrolijk, heb ik energie voor 10, wil ik altijd alles wel doen. Kom ik thuis ben ik geen cent meer waard, wil ik niets doen met mijn eigen kinderen, snauw ik tegen iedereen en hang ik op de bank... En dan voel ik me schuldig en nog rotter, waardoor er nog minder uit handen komt.

Vervelend om te lezen dat zoveel vrouwen zo'n last hebben van hormonale schommelingen!

Wat fijn dat ook dat stuk herkenbaar is.

Olijfje, ik herken me ook helemaal in jouw post. Volgend weekend gaan wij weer samen een nachtje weg en daar kan ik dan ook echt oprecht van genieten en voel ik me helemaal mezelf. Ik kijk er dan altijd gewoon een beetje tegenop om weer naar huis te gaan, omdat ik weet dat ik dat gevoel dan snel weer kwijtraak.

Je link werkt helaas niet. Hoe weet ik of ik een goed merk heb?

Ik heb ook altijd het idee dat andere dat veel minder hebben maar ik loop er ook niet mee te koop dus mensen zullen dat ook niet van mij verwachten. Ook wat je zegt over die energie Teun, ik denk soms ook waarom heeft iedereen toch zoveel energie? Maar misschien denken andere dat ook wel weer over mij.

Momenteel ben ik zwanger en dat is zo heerlijk qua stabiliteit van hormonen. Ik heb veel meer geduld en rust en schommel minder.

Wel is het bij mij zo dat mijn gemoedstoestand ook uitwerking heeft op mijn hormonen. Ik heb maanden dat ik het ook heel heftig heb en maanden dat ik er best vlot doorheen fiets. Ik heb ook periode slecht in mijn vel gezeten en dan was het nog altijd veel heftiger.

Zou dat bij jou ook niet kunnen spelen Lady? Heb je het altijd zo heftig gehad?

Ik probeer er ook niet meer zo hard tegen te vechten en mee te bewegen i.p.v. tegen te werken maar soms overvalt het me nog steeds en zie ik het niet aankomen (en kan ik niet realistisch denken op zo’n moment). Dan denk ik achteraf altijd ‘oh ja’. Als ik dat had geweten dan had ik het beter kunnen plaatsen en voelde het minder heftig/uitzichtloos.

Toch denk ik dat het bij mij niet alleen hormonen zijn maar dat ik mijzelf ook nog steeds beter moet leren kennen. Ik laat soms mijn spreekwoordelijke ‘batterijtjes’ leeglopen en word dan geleefd en daar krijg ik dan last van. Als ik nog beter mijn behoeftes en grenzen zou kennen en hiernaar zou leven denk ik dat het ook minder is.

Wat jij doet Joey klinkt dan ook heel goed en verstandig. Goed dat je jezelf prioriteit 1 maakt.

Ik herken het. Maar bij mij hoort het niet bij mijn cyclus. Ik heb sowieso niet veel energie. Ik word nooit energiek wakker. Ik wil eigenlijk helemaal niet opstaan. Dat doe ik wel. Kinderen zijn een hele goede stok achter de deur. Maar de dag begint bij het opstaan erg moeizaam.

Ik heb mentaal behoorlijke schommelingen. Soms kan ik de wereld aan. Zie ik kansen, mogelijkheden, wil ik heel veel. En een dag erna kan ik me onbeduidend, angstig, nietszeggend en stom voelen en wil ik het liefste verhuizen naar een uithoek in de wereld waar ik niks hoef en een teruggetrokken bestaan kan leiden. En dat wisselt zich zo af. Ik had als kind al dat ik me vanaf zondagmiddag heel rot begon te voelen. Echt buikpijn en een verdrietig en donker gevoel voor de maandag. Voor school en het moeten. Dat is nooit weggegaan. Ik voel me als ik vrij ben en ook de dag erna niks hoef bijna altijd fijn. Beetje aanrommelen met de kinderen. Als ik vakantie heb gehad en weer moet werken dan voel ik me ronduit depressief. En na een week of twee ebt het weer weg en dan schommel ik weer in gemoedstoestand.

Voor fysieke dingen heb ik weinig energie. Sporten, maar ook fietsen, een klus in huis, iets fysiek doen. Dat moet ik echt uit mijn tenen halen. Mentale energie (bestaat dat?) heb ik wel. Ik kan op een dag bergen werk verzetten. Laatst las ik een stuk van 40 bladzijdes terug, daar heb ik twee werkdagen over gedaan, en dat denk ik echt hoe heb ik het gedaan? Het snijdt hout, het klopt. En het is ook nog eens helemaal af. In een keer geschreven. Zomaar. Dus ik kan in bepaalde flow terecht komen als het om werk gaat. Die flow heb ik niet in het huishouden, of in de tuin, of als ik sport. Fysieke inspanning, hoe klein dan ook, kost me hele grote moeite. Kinderen kosten me gelukkig geen energie. Daar word ik blij en rustig van. Het is bij mij werk. Dat vraagt veel. Ik raak gedreven door successen, maar ben bang om te falen en het niet goed te doen. Daardoor zijn mijn stemmingen niet stabiel. Denk ik.

Ik zou ook weleens willen ruilen met energieke mensen. En dan vooral met mensen die om zes uur hun dag al beginnen met sporten. Ook nog werken, kinderen hebben en dan in de avond nog iets sociaals kunnen doen. Ik kan dat gewoon echt niet. Het is werk en de kinderen en dan stopt het al.

Waarom met bewondering? Het is toch geen talent van die mensen dat ze zich altijd goed voelen ofzo? Of bedoel je verwondering?

Zelf voel ik me zeker niet altijd hetzelfde, ik heb ook flink last van hormonale schommelingen. Niet dat ik me dan echt down voel, maar ik erger me snel overal aan en kan weinig hebben. En de afgelopen dagen was m'n dochter bloedirritant en dan vraag ik me halverwege de dag al af hoe lang de dag in godsnaam nog duurt. Ik ben ook altijd moe en als ik net wakker ben, vraag ik me vaak al of hoe ik de dag door ga komen. Gelukkig trekt dat later wel wat bij als ik eenmaal dingen aan het doen ben.

Echt down/depri heb ik me al best lang niet gevoeld gelukkig, maar daar heb ik ook wel meerdere periodes van gehad. Wat naar om te lezen dat sommigen zulke donkere gedachten hebben. Maar zo lees je maar weer: je bent niet alleen!