Dat is letterlijk ons gezin hahaha! Mijn jongste zusje is er alleen omdat mijn middelste zusje zou overlijden en ze niet wilden dat ik enig kind zou zijn. Nooit geheim van gemaakt, mijn zusje vindt het prima, is gewoon dankbaar dat ze er is.

Ik zou dat trouwens niet zo tegen mijn kind zeggen hoor, zou niet weten wat de meerwaarde daarvan is, heb ik mijn ouders ook nooit in begrepen. Maar hier kan ik dat rustig uitspreken, zonder veroordeeld te worden toch? Of stuur je een screenshot over 10 jaar naar mijn eventuele toekomstige dochter of zoon?

Ik wilde vroeger graag een groot gezin, maar heb daar geloof ik niet een aantal kinderen aan gehangen. In een goed huwelijk, genoeg ruimte en middelen lijkt het me fantastisch om vier kinderen te hebben. Voor een alleenstaande moeder vind ik dat een minder goed idee. En ook al komt de situatie nog, dan wil ik het alsnog niet. Ik wil geen kinderen van verschillende vaders. Dus ik heb er drie en daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik kom zelf uit gezin van vier, maar drie kinderen is ook erg leuk. Fijne dynamiek.

Ik wilde er graag 2. Toen kwam T en door allerlei omstandigheden blijft het daarbij.
Soms vind ik het zielig voor hem. Maar dat slaat natuurlijk ook nergens op. Want je weet nooit hoe een band tussen broertjes en zusjes wordt. Hij heeft veel vriendjes, speelt met buurkinderen. Gelukkig is hij erg sociaal.

Wij zeiden altijd dat we er 2 of 3 wilden.
Zwanger zijn vind ik echt verschrikkelijk (nu alweer), waardoor 2 heel lang goed was. En eigenlijk nog is. Toen de jongste 2 werd, ben ik gestopt met de pil en we zouden wel kijken waar het schip strand. Een derde was leuk en lukte het niet dan was dat geen issue. De dag nadat we besloten weer anticonceptie te gaan gebruiken bleek ik zwanger. Alsnog best een verrassing en ik moet zeggen dat ik er nog steeds wat aan moet wennen, haha.

Wel weet ik 100% zeker dat ik na deze nooit meer zwanger wil worden. Echt nooit meer.

Wat naar dat je zwangerschap je weer zo zwaar valt Arwyn.

Dat was hier wel reden voor de 2e ja. Maar dat maakt toch niet dat ik niet of minder van de jongste houd of dat zij ook maar op enige manier anders behandelt zal worden? Ze krijgt gewoon net zoveel liefde en aandacht als de oudste.

Ik heb hier nooit echt een beeld bij gehad. Ik had nooit een man met wie ik kinderen wilde. Toen had ik de man maar was hij er nog niet klaar voor. Daarna was hij er klaar voor en duurde het nog heel lang voordat onze dochter werd geboren. Zij is nu bijna 1 en ik wil op zich graag een tweede maar nog niet zo snel. En ik ben ‘al’ 36 en als we er al voor zouden gaan is het maar weer de vraag of het zou lukken. Dus misschien blijft het bij 1 en is zij ons mooie cadeautje.

Moraal van het verhaal, ik weet het niet en het leven loopt zoals het loopt.

Marsy nee natuurlijk niet. Het komt misschien veroordelen over maar zo is het niet bedoeld. Ik zou geen kind nemen voor m'n zoon zodat hij een broertje of zusje heeft. Ik vind dat je er als ouder echt 100 procent achter moet staan, dat staan jullie (Marsy en Luisa) natuurlijk ook.

Voor de eerste wilde ik ideaal gezien een even aantal, dus twee of vies. Was bang dat er anders potentieel eentje een beetje buiten valt. Is een gevoel natuurlijk, weet ook wel dat broer-zus relaties heel wisselend kunnen zijn.

We hebben er uiteindelijk twee. Mede door de vrij intensieve begeleiding die mijn oudste met ASS nodig heeft, de loodzware nachten bij allebei de eerste jaren en mijn chronische vermoeidheid, is het voor ons helemaal goed zo. Mocht een derde zich toch nog ooit aandienen, is die harte welkom, maar we we hebben absoluut die wens niet meer.

Voor ons was dat zeker een belangrijke reden om voor een tweede te gaan.

Mijn man en ik hebben beiden een zeer goede band met onze siblings en alhoewel je geen garantie hebt dat je kinderen goed met elkaar overweg kunnen, wilden wij onze oudste graag deze ervaring meegeven (en ons tweede kind ook, maar dat is vanaf de geboorte een gegeven).

Als ik nu zie hoe dol ze op elkaar zijn, vind ik het een goede reden om voor een tweede te gaan. In de eerste plaats moet je het (allebei!) graag willen. Maar voor je kinderen willen dat ze in een gezin met meerdere kinderen opgroeien is ook een prima reden. Ik vind dat namelijk wel echt een groot verschil.

Ja dat snap ik, dat verschil is ook erg groot. Ik heb geen broers of zussen en heb het nooit gemist dus ik kan daar verder moeilijk een oordeel over geven. M'n moeder heeft wel nog 3 broers en een zusje maar die familie is helemaal versplinterd, niemand heeft nog contact met elkaar. Dus om te zeggen dat je dan altijd iets aan elkaar hebt, is niet zo. Maar vaak natuurlijk wel.

Mijn ideale aantal was twee kinderen, voor mijn man ook. Mijn man had al een zoontje toen wij een relatie kregen en samen kregen we er nog een zoon bij. Hoewel twee mijn ideale aantal was, voelde dat wel heel sterk als ‘twee van mijzelf’. Mijn man heef lang aangegeven na de geboorte van onze zoon echt geen kinderen meer te willen. Ik vond dat moeilijk maar heb het geaccepteerd omdat ik vind dat een kind geboren moet worden uit de wens van beide ouders en niet vanuit eentje. Uiteindelijk heeft man man zelf aangegeven er toch nog een keer voor te willen gaan en zo is onze jongste zoon nog geboren. Wat een cadeautje ❤️. Blijft wel dat ik twee nog steeds idealer vind dan drie, maar soms lopen dingen zoals ze lopen. In de weekenden dat mijn stiefzoon bij zijn moeder is geniet ik altijd van mijn kerngezin met twee kinderen en voor de rest hebben we het met z’n vijven ook heel goed.

Ik heb weleens gedacht de laatste tijd dat, mocht mijn stiefzoon er niet zijn geweest, ik misschien stiekem toch nog wel een wens voor een derde kindje had gehad. Maar in de situatie zoals hij nu is, zijn we meer dan compleet en heb ik absoluut geen kinderwens meer.

Mijn ideale aantal is 2, en dat is ook het aantal dat ik heb.
Ik wilde vroeger wel vier kinderen, maar realiseerde me gauw genoeg dat ik daar niet de energie voor heb. Daarna heb ik een tijdje gedacht dat geen kinderen ook goed was, of nou ja, beter. Uiteindelijk toch voor kinderen gekozen en in m'n hoofd was het toen duidelijk dat dat er dan twee zouden worden als het lukte.
Na de geboorte van de eerste vond ik één kind eigenlijk ook prima, maar mijn man wilde wel graag twee en ik had zelf ook het argument van een broertje of zusje is fijn voor de oudste.
Tien maanden na de oudste was ik alweer zwanger van de tweede. Achteraf gezien misschien goed, want als ik geweten had hoe lang we nog ellende zouden hebben met de oudste qua slapen en huilen, dan was er denk ik geen tweede geweest.
Gelukkig was de tweede een super makkelijk kindje en is het dikke mik met haar grote zus, dus nu ben ik super blij ermee zo. Dat heeft overigens wel even geduurd. Onduidelijk waarom, maar bij de tweede had ik niet meteen dat 'onvoorwaardelijke houden van' gevoel na de geboorte, dat had ik bij de eerste wel. Ik heb toen best een tijdje gedacht dat dat kwam omdat ik eigenlijk tevreden was met 1 kindje en het alleen deed voor een broertje of zusje erbij. Ik vond dit echt een vreselijk gevoel, vond het zo erg voor de jongste. Gelukkig is dat helemaal bijgetrokken!

Ik wilde er altijd graag 4 of 5. Met de vader van P en S had ik nog wel een derde kunnen krijgen, maar onze relatie zat al te lang in zwaar weer. En meer dan 3 zouden het er nooit worden.
Mijn vriend heeft er ook 2 en nu hebben we er samen dus 4.

Mijn ideaalbeeld was altijd 3 a 4 kinderen. Maar na een bijna dood-ervaring te hebben gehad in 2013 met 31 weken zwangerschap, met als gevolg een meervoudig beperkte dochter, ben ik daar wel op teruggekomen. Ik heb echt jaren nodig voor gehad om zowel lichamelijk als mentaal te herstellen. Lichamelijk ben ik pas sinds afgelopen november klaar met het ziekenhuis voor mezelf, dus dat zegt genoeg. Op zich gaat het mentaal nu ook de goede kant op.

Ook omdat onze dochter enorm beperkt was en dat wereldje helemaal nieuw was voor ons, wilde ik echt geen kind meer. De eerste jaren hebben we zoveel moeten regelen om dingen op de rit te krijgen en dan krijg je ook met regel- en wetgeving te maken, hoop papierwerk etc. En onze dochter had zoveel therapie en hulp nodig, ik had echt geen behoefte aan nog een kind. Ook woonden toen ook in een vervelende buurt en in het huis waar we woonden, voelde ik me absoluut niet thuis. Totdat we voor medische urgentie in aanmerking kwamen voor onze dochter en vanaf toen ging het allemaal ineens heel snel. Voor het we het wisten hadden we een ander, helemaal aangepast huis voor onze dochter (waar we nu nog wonen) en gingen we pal naast een mooi groot park vlakbij de natuur en andere uitvalswegen wonen. Ik knapte meteen enorm op. Ook de andere dingen in dat wereldje begonnen wat beter te lopen en gek genoeg kwam er ineens ruimte in mijn hoofd om te denken over een 2e kindje. Al snel voelde het toch heel goed en kreeg ik toestemming van het ziekenhuis om weer zwanger te mogen worden (dat duurde ook een half jaar voor het rondt was). En ondanks mijn enorme angst werd in 2018 onze 2e dochter helemaal gezond geboren.

Daarna voelde ik meteen dat we compleet waren en dat zijn we nog steeds. Het voelt nu meer in balans met twee kindjes. Ik had wel zo mijn twijfels of het wel goed zou gaan me een tweede kindje erbij, of ik het aankon en ook of de kindjes het wel met elkaar zouden kunnen vinden, maar het gaat heel goed nu. Het is wel enorm druk, de zorg voor de oudste blijft altijd en de jongste is een peuter. Maar de kindjes kunnen heel goed met elkaar overweg ook al zijn ze allebei heel verschillend, maar ze trekken gelukkig wel veel naar elkaar toe en ze hebben ook echt enorm veel aan elkaar (ook is de oudste op een positieve manier veranderd sinds de geboorte van d'r zusje). Ik heb geen gevoelens bij een derde kindje en mijn partner ook niet, dus we houden het er bij twee. Ook een beetje met het gevoel dat de tweede wel gezond is en het allemaal goed is afgelopen.

Ik wilde vroeger altijd een gezin met meerdere kinderen. Ik ben zelf enig kind, en miste soms wel een broer of zus. Dus minimaal twee.

Echter, zwanger worden blijkt voor mij niet vanzelfsprekend. Onze baby is er na een traject van vier jaar. Al tijdens de zwangerschap riep ik al dat in graag een tweede wilde, maar niet nog een keer het traject in wil gaan. Voorlopig kijken we dus wel waar het schip strandt. Misschien denk ik er over een tijdje anders over.

Ik vind het hartstikke fijn met twee kinderen. Het past in de auto, je neemt ze makkelijk mee en inmiddels zijn ze op een leeftijd dat ik niet meer aan luiers wil denken.

Mijn man zou graag drie of vier kinderen willen. Maar hij heeft makkelijk praten (zeg ik heel onaardig). Als hij de zwangerschap en borstvoeding zou doen, zou ik er over nadenken.

Wij hadden beide als ideaal beeld drie kinderen. Die zijn er inmiddels en daar blijft het ook bij. Met twee voelde het nog niet compleet, nu denk ik van wel. Sowieso is het medisch niet verantwoord voor mij om nog een keer zwanger te zijn en daarna gaat mijn bekken dat ook niet meer trekken dus het is goed zo.

Wij wilden er allebei altijd graag 2. Dat lijkt me nog steeds het ideale aantal, de balans in een gezin is dan gewoon perfect. Als ze tegelijk vallen kun je als ouders allebei 1 kind “regelen”. Het past in de auto, het is gewoon een fijne balans. Wij kregen er echter drie, een cadeautje erbij. Hoewel ik er natuurlijk nooit eentje zou willen en kunnen missen, vind ik het oprecht veel kinderen en een lastige balans. Ik denk wel dat dat beter wordt als de jongste twee wat ouder zijn. We zitten nog in de tropenjaren 😅

Oh, dat snap ik ergens ook wel Elliot. Hoewel een tweeling me heel leuk lijkt als ze wat ouder zijn, moet ik er tijdens een zwangerschap en als ze mini zijn echt niet aan denken, haha. Ik wil ook echt niet weten hoe ziek ik zou zijn bij een tweeling.. Die tropenjaren nu snap ik wel.

Ik wilde er altijd 3, en heb er 2. Ik ben gek op mijn twee jongens en het zou prima zijn als het hierbij zou blijven, maar aan de andere kant kan ik me ook ergens helemaal niet voorstellen dat dit het al is... Maar het lijkt me ook weer heel lastig om nog een kind te krijgen met een andere vader. Dus eigenlijk weet ik het nog niet zo goed 😉

Ik heb er 2 en ik denk dat het ideale aantal ook 2 is. Na de eerste wilde ik best lang geen tweede, eerst uit onzekerheid vanwege haar beperking, daarna omdat mijn ex niet wilde. Later wilde hij toch en heeft het ook nog best wat gekost om uiteindelijk zwanger te worden (iui). Inmiddels gescheiden en ik ben tevreden met mijn 2 kinderen. Mocht ik ooit nog een relatie krijgen met iemand die nog een kind wil, wil ik er wel over nadenken maar ik vind het lastig, het idee van kinderen van verschillende vaders.

Na het traject voor D. en de zware zwangerschap zei ik het is goed zo, nooit meer..
Maar zodra hij 1 jaar was, besloten om weer opnieuw het traject in te gaan.

Man wilde altijd al 2 kinderen.
Hoop van harte dat het mag lukken, zou het plaatje wel compleet maken.

Mijn hoofd had 0 ideaal gevonden, maar mijn hele lijf schreeuwde om moeder worden.

Heel vroeger wilde (en zag voor me) ik 2 kinderen, een meisje en een jongen. Was echt een heel duidelijk beeld.
Toen ik ging puberen wilde ik ook nog eens jong moeder worden. Daarna ging in nadenken en wilde ik er geen, ik wilde geen kinderen op deze wereld zetten. Dat heb ik ook nog een hele tijd gezegd toen ik mijn vriend al kende.
Vanaf dat mijn moeder ziek werd ging ik er echter weer anders over denken en vanaf dat we wisten dat ze niet meer beter werd wilde ik het liefst toen a la minute kinderen zodat zij toch nog oma kon worden. Inmiddels klapperden mijn eierstokken zo hard dat ik niet meer om mijn wens heen kon. Duurde daarna alleen nog 8 jaar ofzo voordat de oudste er was.
Na haar geboorte wilde ik absoluut geen 2de meer, verschrikkelijk vond ik het. Tot ze 1,5 was ongeveer toen kwam de wens voor een 2de weer terug.
Nu 100% zeker geen 3de meer. Ik wil never nooit meer zwanger zijn, zou mijn lijf ook niet trekken denk ik.