Ik heb bij mijn eerste centering pregnancy gedaan, en daar was (voor de bevalling dan) heel veel aandacht voor de mentale kant. Daardoor was ik net zoals Harry benoemd op het ergste voorbereid. Je moest bijvoorbeeld echt niet verwachten dat je op tijd bij je eerste cb afspraak aan zou komen met je ontbijt op en een leuk make-upje op. Die verhalen hoorde ik ook veel van vriendinnen, dat de baby tijd niet echt hun hobby was. Maar het was in werkelijkheid voor mij zo anders.
Baby dronk flesjes en sliep, en dat was het wel. Stond ook steeds met 3 minuten weer buiten bij het CB, want had eigenlijk niks te bespreken of vragen. En alle vragen over hoe het met me ging en of ik dingen lastig of zwaar of moeilijk vond kon ik alleen maar naar waarheid antwoorden met ‘nee, gaat eigenlijk prima’.
Maar daardoor kreeg ik bijna het gevoel alsof er iets mis met mij was. Was ik wel emotioneel genoeg gehecht? Moest ik niet toch eigenlijk die uren met baby op de bank moest zitten? Moeten de kraamtranen niet vloeien? Was ik niet teveel bezig met mezelf en het gewone leven? Zie ik dingen over het hoofd?
Nu ben ik vrij nuchter en zoon was een blije baby dus ik dacht ook wel het zal allemaal wel. Maar jemig, het door anderen geschetste beeld van hoe het zou zijn kan een hoop invloed hebben. Maar voor alle nieuwe baby moeders, het kán dus ook allemaal meevallen.
Moraal van het verhaal, het hele spectrum van roze tot grijze wolk is volstrekt normaal. Maar vraag vooral hulp en maak gebruik van het aanbod van anderen. Want ook ik vond en vind het hemels als ze een nachtje uit logeren zijn haha. Een dagje opladen doet wonderen
Grote kanttekening nog even. Ik gaf dus bewust flesvoeding, en daarmee heb ik het mezelf ook wel stukken makkelijker gemaakt, dat besef ik.
28 Apr 2021 06:09 
