Wat een harteloze gedachtengang. Tenzij duidelijk er een probleem met de band is, mag ik hopen dat zo iemand wel steun van familie kan verwachten, of dat nou een bloedband is of niet.

Mijn stiefvader heeft wel twee eigen kinderen maar als hij later zorg nodig blijkt te hebben en wij kunnen dat als stiefkinderen ook bieden, dan vind ik dat heel vanzelfsprekend.

Je mag het gerust harteloos noemen, maar ik ben al vanaf jongs af aan bezig met de mantelzorg voor drie personen in mijn eigen familie. Ik heb daar mijn handen vol aan, dus zit niet te wachten op een nog hogere belasting naast de zorg voor mijn eigen kinderen en mijn werk.

Mijn man en ik hebben dus duidelijk uitgesproken dat zijn familie voornamelijk zijn zorg is en mijn familie mijn zorg.

De partners-van zijn dan nog weer een stap verder, dus zeker niet dat ik die ga verzorgen. Mijn man denk ik ook niet, staat toch verder van ons af en die mensen hebben zelf ook een gezin en leven zonder ons opgebouwd, dus het voelt helemaal niet logisch om die verantwoordelijkheid te nemen.

Maar dat is toch een heel ander perspectief van waaruit je beredeneert dan op de situatie van Spencer waar je op reageert.

Ik vind het nog steeds vrij harteloos klinken eigenlijk om op basis van bloedband een potentiële verdeling van mantelzorg te maken. Wel praktisch voor jullie natuurlijk, maar wel behoorlijk balen voor eventuele stiefouders als ze maar zorg in moeten kopen omdat het niet je echte ouders zijn.

Ik kan me er niks bij voorstellen in elk geval en ook zeker niet dat ik geen zorg op me zou nemen van m'n schoonouders, indien dat in de toekomst nodig is. Ik vind dat zelf heel vanzelfsprekend dat je dat voor elkaars ouders doet als partner. Maar ik zie ze ook echt als dierbare familie. Dat scheelt misschien.

Wat rot dat je vader verder onderzocht en misschien gedotterd moet worden Saji. Hopelijk valt het mee. Sterkte!

Ben het wel met jou eens Marin. Zou werkelijk niet in mij opkomen om, mochten mijn schoonouders of wie dan ook in mijn vriend zijn familie zorg nodig hebben, dat alleen mijn vriend en zijn broer daar voor op moeten draaien, dit doen wij dan samen. Wij zijn een hechte familie.
Zou dan net zo zijn als met mijn vader.
Mijn vriend doet trouwens al veel voor mijn vader als hij zich niet goed voelt.
In Spencer haar geval, maakt haar stiefvader deel uit van het gezin. Ze ziet hem als haar vader. Dus de opmerking zorg inkopen die ik als misplaatst.

Hoop dat het na cateteriseren beter gaat met mijn pa. Weten nog niet wanneer het daadwerkelijk gaat gebeuren, maar wel dat ik hem naar ziekenhuis breng en ophaal.

Ik kan me in het geval van Eloise wel goed voorstellen dat het al zwaar is met zoveel mantelzorg die ze nu al heeft. Maar om op voorhand te zeggen dat je iemand niet wil gaan verzorgen vind ik wel hard ja.

Lief dat je er voor je vader bent, Saji. Hopelijk valt het allemaal mee!

Mijn zus en ik zijn met zijn 2. Alleen woont mijn zus in het zuiden van het land en wij in friesland. Mijn vader woont op 6km afstand van mij. Daarbij is mijn vader sowieso mijn alles. Dan is het wel fijn dat ik er voor hem kan zijn.

Sterkte, Saji.

Mantelzorg lijkt me loeizwaar, sowieso. En of je dat wel of niet door voor een schoon- of stiefouder, dat zal van zoveel dingen afhankelijk zijn. De band, de afstand, hoe druk je het zelf hebt. Het is gewoon heel pittig te combineren met werk en kinderen, zeker op de langere termijn.

Bij ons zijn de nieuwe partners pas later in ons leven gekomen. We hebben nooit met hen in een huis gewoond en zien ze niet zo vaak. Alleen met feestdagen en verjaardagen, dus een keer of 10 per jaar gok ik.

Ik vind het niet voor de hand liggen dat wij die zorg moeten verlenen, alleen maar omdat ze een relatie hebben gekregen met een van onze ouders.

En zeker omdat ze zelf een familie hebben, denk ik niet dat het van ons wordt verwacht. Ik zou dat zelf ook niet verwachten als ik op latere leeftijd nog een relatie kreeg, dat de kinderen van zo'n nieuwe verliefdheid dan ineens mijn mantelzorgers zouden worden. Ik denk dat het niet eens in me zou opkomen.

Maar dan zie jij ze waarschijnlijk ook niet echt als stiefouders zoals Spencer wel doet. Ze maakt zich ook zorgen erom, dus ik vind het harteloos om dan te zeggen dat hij in dat geval maar zorg in moet kopen.

Nee, ik vind dat heel veel partners-van die status totaal niet verdienen.

Dat je een relatie hebt met iemand betekent niet dat de kinderen ineens jouw kinderen zijn en al helemaal niet dat zij je iets verplicht zijn.

Maar Marin, wat is iemand echt zien als een stiefouder dan?

Ik heb er over na zitten denken, en zou het heel gek vinden dat mijn kinderen later voor mijn mag (moeten) zorgen, terwijl zijn eigen kind (en eventueel aanhang) dat ook kan doen.
Net zo goed dat ik denk ik niet van zijn zoon verwacht dat hij dat voor mij zou doen, omdat ik ook 2 eigen kinderen heb.
Zo denk ik ook niet voor mijn schoonouders te zorgen, want zij hebben zelf 2 kinderen, vind ik dan meer hun taak. Net zo goed dat ik denk dat de vrouw van mijn broer wel haar schouders een keer ophaalt als mijn ouders wat nodig hebben.
Staat er wat hard, maar denk eigenlijk dat ik er zelf ook wel zo in sta eigenlijk.

Voor mijn schoonouders wil ik best af en toe iets doen, maar ik vind dit toch primair de taak van de eigen kinderen. En vooral van henzelf om hierover tijdig na te denken. Veel ouderen kopen zorg in, dat vind ik normaal om te doen, daarvoor zijn genoeg voorzieningen in Nederland.

Verwachten dat de kinderen alles opknappen is niet meer realistisch in deze tijd, waarin zowel mannen als vrouwen veel werken en een eigen gezin hebben om te onderhouden en te verzorgen.

En sowieso zijn er zoveel kerngezinnen verloren gegaan, dat het door de tijd heen ook allemaal anders gaat worden.

Ik heb geen idee of Spencer haar stiefvader eigen kinderen heeft of niet, dus daar kan ik verder niets over zeggen.

Maar mijn ervaring is zo (want of je iemand stiefouder wilt noemen lijkt me bovenal een gevoelskwestie):

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik in m'n eindexamenjaar zat en het jaar erop ging ik naar het buitenland en daarna ging ik studeren. Feitelijk heb ik dus nooit met ze samengewoond maar ik heb met beide (m'n stiefvader wel iets meer dan m'n stiefmoeder) een goede band weten op te bouwen in de pakweg 20 jaar dat ik hen al ken en ze onderdeel zijn van de familie. Misschien scheelt het of speelt het mee dat hij m'n stiefvader hij en z'n kinderen ook echt in ons ouderlijk huis zijn gaan wonen (z'n vorige vrouw is overleden dus m'n moeder heeft samen met m'n stiefvader voor zijn kinderen gezorgd). Ik kan me voorstellen dat dat voor sommigen confronterend kan zijn maar dat voel ik niet. We zijn een hecht gezin geworden, uiteraard met de nodige problemen als samengesteld gezin, maar uiteindelijk echt een warm samengesteld gezin (ik ben de oudste, de rest heeft wel allemaal in huis gewoond nog). Sinds er kleinkinderen zijn heeft hij zich ontpopt als een echte opa, hij voelt zich opa, is trots op de kleinkinderen, het voelt eigen, van beide kanten. De kleinkinderen noemen hem ook opa (ze hebben gewoon drie opa's. Ze weten niet beter). Ik ben echt ontzettend gesteld op die man. Dus stel (God forbid) dat m'n moeder overlijdt en hij heeft in een later stadium zorg nodig, dan komt het niet in mij op om me er van af te trekken. Ik woon niet dichtbij en ik ga er ook vanuit dat zijn eigen kinderen daar aan gaan bijdragen naar wat zij kunnen. Maar ik vind het voor mezelf heel onnatuurlijk voelen als ik m'n handen er vanaf zou trekken. Kan het me nu in elk geval niet voorstellen. Hij is familie en voor familie ga ik door het vuur. Maar laten we vooral hopen dat het voor nu nog lang een hypothetische situatie blijft. Maar hopelijk snap je waar ik m'n ervaring vandaan haal. Zo voelt het voor mij.

Ik kan me in Eloise haar geval prima voorstellen dat ze de partners van haar ouder dus niet als stiefouders ziet omdat ze ze op latere leeftijd heeft leren kennen. Echter direct op voorhand al zeggen dat je later geen mantelzorg wil geven vind ik wel hard klinken. Maar goed dat is uiteindelijk ook aan haar natuurlijk.

Maar heb je al ervaring met mantelzorg en hoeveel dat op je kan drukken en hoeveel tijd het kost en energie?

Want ik denk dat het anders is als je al aan meerdere mensen mantelzorg verleent en dan nog je eigen gezin draaiende houden en een volle werkweek draait met een hoge verantwoordelijkheid.

Ik vind het vanuit jouw positie makkelijk gezegd. Ik ben benieuwd hoe je het zou oppakken.

Nee ik heb er gelukkig nog geen ervaring mee.

Ik heb van dichtbij gezien (mijn ouders) hoe zwaar mantelzorg kan zijn voor mensen. Je hebt natuurlijk verschillende vormen, 1x p.w. de post doornemen of op zaterdag eten langs brengen is al anders dan elke dag checken of iemand er verzorgd bij loopt, zijn pillen wel op tijd inneemt en genoeg eet en genoeg boodschappen in huis heeft. Ik snap dus wel dat je (deels) dingen uit handen geeft en als je ver weg woont dan moet dat ook wel. Daarnaast krijg je ook nog een heel ander soort band met deze persoon, dit kan ook erg zwaar zijn en je draagt een continue zorg. Tuurlijk wil je alles doen maar niet ten koste van je eigen gezin, werk, etc. Mijn vader heeft hier echt mee gestoeid om alles in balans te houden en om sommige dingen los te laten. Soms gaat het ook gewoon niet. En dan was hij nog niet eens de ‘hoofd’ mantelzorger.

Eens. Zoveel ouders gaan scheiden, ook in de generatie boven de onze. Dan kan het zomaar zijn dat alle 4 de ouders een nieuwe partner hebben. Dat zijn 4 personen extra om voor te zorgen. 8 personen in totaal, daar heb je een ft baan aan als je die allemaal moet verzorgen, zeker inclusief reistijd.

Vroeger was het nog wel te doen, toen vrouwen thuis waren en families bij elkaar om de hoek woonden en er weinig gescheiden werd. Toen kreeg iedereen op jongere leeftijd kinderen, dus als je ouders oud werden was je allang en breed uit de kleine kinderen.

Dat is een totaal andere situatie dan nu. Daarom kun je niet dezelfde verwachtingen blijven hebben van kinderen (lees: de meisjes /vrouwen).

Het lijkt me simpelweg afhankelijk van de band die je hebt. Mijn eigen vader is al jaren dood, al bijna 30 jaar. Mijn moeder is al bijna 20 jaar geleden opnieuw getrouwd en mijn stiefvader is al sinds mijn 3e mijn stiefvader. Dat voelt zo eigen dat het voor mij heel raar zou zijn als ik die rol als mantelzorger NIET zou oppakken.

Mijn schoonmoeder is gescheiden van mijn "echte" schoonvader toen mijn man 12 was. Zij is hertrouwd met mijn huidige schoonvader toen mijn man 18 was. Voor mijn man voelt dat dus niet als 'eigen', maar gewoon als de partner van zijn moeder. Tuurlijk is hij bereid om hem met dingen te helpen, maar echt een rol als mantelzorger zie ik hem niet aannemen ten opzichte van mijn schoonvader. Daar is de band gewoon niet naar.

Dat is waar. Als je al volwassen bent en je eigen leven hebt, dan vind ik de term stiefvader/moeder niet gepast.

Het is dan puur de partner van je moeder/vader. Wij kunnen het prima vinden met iedereen, maar mijn eigen ouders vind ik toch iets heel anders dan de vriend van mijn schoonmoeder.

Het is een beetje alsof je die aangetrouwde oom waarmee je af en toe gezellig babbelt op een verjaardag en die pas 10 jaar in de familie is, gaat vergelijken met je eigen ouders die je vanaf dag 1 als baby hebben opgevoed en verzorgd en waarmee je 20 jaar in een huis hebt gewoond en met wie je al je hele leven lief en leed deelt.

Die twee relaties staan mijlenver van elkaar af.

Het is inderdaad terug te voeren op relaties.
Mijn kinderen hebben bijvoorbeeld geen band met mijn schoonouders, van mij hoeven ze dat ook niet, ze wonen niet dichtbij en hebben hun eigen grootouders ook gewoon. Uit fatsoen gaan ze wel eens mee, maar daar houd het op.
Ik heb ook niet zoveel met die mensen, en zij misschien nog wel minder met mij. Dus zou wel gek zijn als ik me dan verplicht zou voelen iets op te nemen.

Maar jouw schoonouders zijn net zo goed de eigen grootouders van de kinderen. Ik vind dat van een totaal andere orde. Zij zijn immers al vanaf de geboorte de volle opa en oma van de kinderen. Net zo goed als dat jouw ouders dat zijn.

Dat is niet te vergelijken met de partner-van, die pas komt aanwaaien als de kinderen al lang en breed volwassen en het huis uit zijn. Je moet dan denken aan een scheiding tussen jouw schoonouders nu of in de nabije toekomst, waarna zij weer een nieuwe partner krijgen.

Als jij niks hebt met de ouders van je man en de opa & oma van je kinderen, dan zou ik je partner hierin het voortouw laten nemen. Het zijn immers zijn kinderen en zijn ouders, dus het is logisch dat hij op bezoek gaat. Jij hoeft niet per se mee als je er niks mee hebt, maar het is wel de volle familie van je man en je kinderen.