Mijn ouders zijn 71 en 67, zijn gelukkig allebei behoorlijk vitaal. Natuurlijk spelen er wel dingen, m’n moeder heeft een hersentumor en kleine tia’s gehad en slikt daar medicatie voor, mijn vader ook tia’s en heeft chronische pijn. Maar gelukkig zijn ze nog tot veel in staat, al merk ik wel dat ze ouder worden (vooral m’n vader).
M’n schoonouders zijn allebei 70, schoonvader is heel gezond en mankeert nooit iets en m’n schoonmoeder compenseert dat want die kwakkelt juist weer heel erg. M’n vriend maakt zich daar wel zorgen over omdat hij enig kind is. Maar hopelijk blijven ze allemaal nog een tijd bij ons.

Mijn ouders zijn 70 en 74. Dat is gewoon wat ouder en dat merk je in sommige dingen wel, bv dat het autorijden toch echt wat minder soepel gaat.
Oppassen doen ze samen, waardoor ze gewoon lekker naar de speeltuin gaan en zo. Voor hun leeftijd zijn ze allebei echt nog fit. Fietsen zo 100km op een dag, wandelen er 40. Die beweging helpt ze denk ik ook daarmee. En dat ze beide vrijwilligerswerk doen waardoor ze bezig blijven.
Ik hoop ook maar dat ze nog een hele tijd mee kunnen.

Schoonouders zijn in de 60. Je kunt wel merken dat die toch wel echt een paar jaar jonger zijn.

Mijn schoonmoeder is gelukkig nog best gezond en zelfstandig. Is sindskort wel verhuisd naar een woning waar ze makkelijker ondersteund kan worden, mocht het in de toekomst nodig zijn.

Mijn vader heeft af en toe wat kleine kwaaltjes, maar is verder behoorlijk fit en werkt ook nog, terwijl hij al 70 is. Bij hem maak ik me wel wat zorgen over zijn levensstijl (ongezond eten, vrij veel drinken, veel stress vanwege slecht huwelijk), maar goed, daar kan ik helaas toch niks aan doen. Hij is ook al ingeënt tegen corona, dat geeft wel wat rust.

Mijn moeder is fysiek behoorlijk gammel, maar heeft geen andere keus dan door te kachelen aangezien ze voor mijn stiefvader zorgt die 95 is en zeker de laatste twee jaar op het randje balanceert tussen leven en dood.

Mijn oma van 91 is er dan gelukkig nog iets beter aan toe, maar ook al jaren aan huis gebonden.

Geestelijk zijn ze allemaal nog prima in orde gelukkig.

Ik hoop vooral dat ik mijn stiefvader en oma nog levend kan zien, is nu al heel lang geleden door corona.

En ik ben wel behoorlijk bezorgd om mijn moeder, hoe zij het overlijden van mijn stiefvader gaat verwerken.

Heb ieders verhaal met interesse gelezen, sterkte voor degenen die het nodig hebben.

Ik weet nog wel dat mijn opa wat dikkere handen had met opgezette aderen erop en wat ouderdomsvlekjes. Op een dag keek ik per toeval naar mijn vader zijn handen en zag ineens dat die hetzelfde waren geworden, dat was best even een reality check.

Hier altijd gedacht een top fitte moeder te hebben die heel oud zou worden (zei ze zelf ook altijd), die dus uit het niets ongeneeslijk ziek is geworden en niet lang meer te leven heeft. Dat is wel heel heftig, ook voor mijn toekomstbeeld en heel de relatie/ invulling van haar en ons leven is veranderd. Brengt ook mooie dingen met zich mee maar ik ben wel jaloers op alle mensen die nog twee gezonde ouders hebben (en ook op alle mensen die veel steun ervaren van hun ouders m.b.t. hun kinderen ). Mijn moeder steunt me ook binnen haar kunnen maar had graag zoveel meer gedaan. Anderzijds ben ik blij dat ze er nog is en voel ik me rijk ter vergelijking met alle mensen die al veel langer of op jongere leeftijd een ouder moeten missen.

Ik denk trouwens wel dat dit een proces is. Ik weet nog wel het moment in mijn puberteit (of al eerder?) dat ik mij besefte dat mijn ouders ook maar gewoon ouders waren met tekortkomingen en onzekerheden. En niet mijn super ouders die alles wisten en konden. Dat besef vond ik toen ook best heftig.

Ik heb jonge ouders, ze zijn 58 en nog hartstikke fit. Werken nog volop en ondernemen een hoop. Daar heb ik nog helemaal geen zorgen om.

Mijn opa en oma zijn 82 en 84. Vooral om mijn oma hebben we veel zorgen (gehad). Ze wonen nog zelfstandig op de boerderij, maar eigenlijk kan dat niet meer. Ze zullen moeten verhuizen, maar mijn oma wil echt niet weg. Ze heeft (beginnende) alzheimer en veel zorg nodig. Op de lange termijn kan mijn opa dat niet aan ivm zijn gezondheid. We gaan zien hoe dit gaat verlopen allemaal.

Mijn schoonouders zijn 10 jaar ouder dan mijn ouders en gepensioneerd. Daar beginnen de kwaaltjes wel te komen, maar absoluut geen grote zorgen nog. Ze ondernemen nog hartstikke veel en zijn altijd druk.

Toevallig had ik het hier laatst ook met mijn man over. De vader van een goede vriend is onlangs overleden en dat greep ons heel erg aan. Het besef dat de eerste ouders om ons heen weg gaan vallen. We hadden er een heel rot gevoel van.

Mijn vader wordt dit jaar 70. Hij is nog vitaal. Is nu 3 jaar gepensioneerd, maar heeft tot januari doorgewerkt en doet nu nog vrijwilligerswerk.
Sinds hij gepensioneerd is, zie ik wel dat hij enorm veel van zijn kleinkinderen geniet.
Soms maak ik mij zorgen, ik heb nog een zus, zij woont in Limburg. Mocht mijn vader zorgbehoevend worden, of komen te overlijden, ben ik bang dat alles op mij neerkomt. Zie mijn zus niet snel naar Friesland komen om mij te ondersteunen bij daar waar nodig is.
Met mijn moeder heb ik geen contact meer, dus daar maak ik mij totaal niet druk om.

Mijn schoonouders zijn beide 63. Maak mij niet druk om hun. Wel heeft mijn schoonmoeder reuma, maar die red haar er prima mee. Wij wonen samen met schoonouders in een gedeelde woonboerdij, zij hebben straks, als ze ouder worden en zorg nodig hebben, alles beneden, en wij zijn er in mum van tijd. Ook met oog op de toekomst, hebben wij voor deze woonconstructie gekozen. Soms voelt deze constructie voor mij wel als belemmering, voel me geregeld opgesloten in mijn eigen huis (idee hebben van gecontroleerd voelen).

Mijn eigen opa en oma leven al jaren niet meer. (Opa zou nu dik in de 100 zijn geweest, oma zou dit jaar 100 worden.) Mijn vriend zijn opa en oma zijn beide 91. Hebben thuiszorg, maar wonen nog zelfstandig. Oma gaat wel achteruit, vergeet dingen (ouderdom, begin fase dementie) en snapt eigenlijk heel weinig meer, hier heeft zij erge moeite mee. Opa is nog een vitale man, gaat dagelijks nog naar zijn moestuin op de fiets en rijdt nog heel veel auto. Wel maak ik mij zorgen voor als oma weg zou vallen, hoe zal het hem vergaan? Hij kan nu al niet goed met de situatie omgaan. Loopt voor veel dingen weg.

Mijn moeder is 63 en werkt nog gewoon 36 uur en is heel fit en best hip. Ze heeft wel wat kwaaltjes maar niks bijzonders. Ik zie haar nog echt als een jong iemand.

Mijn schoonouders daarentegen worden oud! Mijn schoonvader is 70 en echt een oude zeikerd aan het worden. Overal commentaar op en heel bang voor Corona waardoor ze niemand meer zien. Mijn schoonmoeder heeft enorm veel kwalen en zware operaties achter de rug. Ze kan amper lopen en heeft overal pijn. Dat is soms best lastig om te zien en nu ze beide met pensioen zijn, worden ze er niet gezelliger op vind ik.

Mijn ouders zijn nu 61 en 60. Mijn vader werkt nog volop, die wilde eigenlijk vanaf zijn 60ste 4 dagen per week gaan werken ipv 5 maar doordat mijn moeder niet meer kan werken moet hij wel 5 dagen in de week blijven werken. Mijn vader is dus nog wel actief maar toch zie je ook wel dat hij ouder wordt. Hij heeft gewoon wat minder energie, wat sneller last van zijn lijf, heeft meer rust nodig en krijgt het moeilijker om alle nieuwe ontwikkelingen bij te benen (als in nieuwe computerprogramma's, nieuwe techniek etc, duurt langer voordat hij het onder de knie heeft).
Mijn moeder heeft altijd in de zorg gewerkt maar is daar vijf jaar geleden mee moeten stoppen vanwege fysieke problemen. Nou ja eigenlijk maar één fysiek probleem, ze heeft een extreme vorm van aambeien waardoor ze niet meer mag tillen en daarnaast er erg op moet letten dat er niet teveel druk op de onderkant komt. Ze mag nog één kilo per keer tillen en incidenteel max 5 kilo. Hierdoor is ze gewoon heel erg beperkt, haar werk kon ze niet meer doen en mijn moeder is een vrouw die met haar handen werkt en werken met computers is niks voor haar waardoor er dus ook geen ander werk voor haar is. Ze heeft nog wel vrijwilligerswerk geprobeerd maar ook daar kwamen steeds meer dingen bij waar ze moest tillen of zwaardere dingen verplaatsen dus daar heeft ze ook mee moeten stoppen. Ze paste altijd op maar ook dat kon niet meer want ze kan haar kleinkinderen niet optillen. Daarnaast werkt ze graag in de tuin maar dat kan ook maar echt gematigd want als ze te lang op haar hurken of knieën zit dan zitten er geheid weer een aantal aambeien die niet zelf verdwijnen. Dus elk jaar heeft ze ook wel minimaal één behandeling om weer aambeien te verwijderen. En ik merk gewoon dat ze het daar mentaal gewoon heel zwaar mee heeft. Ze wil graag zoveel doen maar haar lijf werkt dat tegen en ze merkt ook gewoon dat haar conditie daardoor ook achteruit gaat en dat ze gewoon echt veel rust nodig heeft en dat vind ze moeilijk te accepteren. En dat vind ik dan wel heel moeilijk om te zien. Ook weet ik al dat mocht ik kinderen krijgen die waarschijnlijk pas zeker na hun vierde bij opa en oma kunnen logeren en dat voor die tijd oppassen echt incidenteel gaat zijn. Omdat mijn moeder niet alleen kan oppassen want die kan niet tillen en in het weekend moet mijn vader echt wel bijkomen en bijtanken van de werkweek en zijn kleinkinderen over de vloer hebben heel intensief voor hem is.

Opa's en oma's heb ik niet meer. Maar zowel de vader van mijn vader als de moeder van mijn moeder zijn allebei gaan dementeren. En ik ben er vrij zeker van dat mijn moeder ook op een gegeven moment wel zal gaan dementeren en dat denkt ze zelf ook overigens. Maar ik hoop toch echt wel dat dat nog minimaal 20 jaar gaat duren voordat dat zo ver is.

Mijn pakje, beppe en vader zijn alledrie overleden toen ik 3 was. Mijn opa toen ik 16 was en mijn oma een aantal jaar geleden op de prachtige leeftijd van 99 jaar.

Ik heb voor m'n gevoel alleen mijn moeder en stiefvader nog en mijn moeder lijkt enorm op mijn oma, dat is heel gek om te zien. Ze sporten beide graag en zijn overall vrij gezond maar ik kan me er wel druk over maken, dan heb ik niemand meer. En kan mijn moeder het aan om nog een man te verliezen? Of als ze zelf eerder komt te overlijden, wie zorgt er dan voor stiefvader? Naar om over na te denken.

Mijn vader wordt in juni 72 en is sinds hij ziek is geweest rond zijn 70e verjaardag erg snel ouder geworden. Hij is niet direct kwetsbaar, maar het besef dat hij al ver in de herfst van zijn leven zit, doet soms pijn. Mijn moeder is 67 en is nog relatief jong qua doen en laten. Ze onderneemt van alles, weet veel van de wereld en zit in een echte bloeiperiode.

Ik heb geen opa's en oma's meer. Mijn ouders zijn dus, natuurlijk gezien, de volgende. We zullen het zien. Een jaar of 10 geleden moest ik niet aan hun dood denken, dan kon ik wel huilen bij het idee alleen al. Nu ga ik er meer vrede mee hebben denk ik, mocht het binnenkort gebeuren. Je groeit er toch meer naartoe ofzo.

Zowel mijn ouders als schoonouders zijn nog relatief jong. Mijn vader is 58, mijn schoonvader 65 en mijn moeder en schoonmoeder zitten daartussen. Qua gezondheid gaat het heel goed, mijn schoonmoeder is 40-50 kilo afgevallen en heeft daarmee echt haar leven verlengd, die vrat zich echt hele dagen vol. Mijn schoonvader slikt veel medicatie en drinkt echt teveel (ik durf hem zelfs alcoholist te noemen), dus het zou me niet verbazen als hij niet oud wordt.

Ik maak me ook meer zorgen om mijn opa (86) en schoonoma (89). Die zijn op dit moment veel kwetsbaarder dan mijn (schoon)ouders.

Daar denk ik inderdaad ook weleens over na. En met mijn vader kan ik daar ook wel over grappen. Hij kan en doet best veel in huis hoor, maar volgens mij zou hij echt de halve week bij mij en mijn broertje eten als hij alleen overblijft. Mijn moeder zou zich denk ik juist wat meer terugtrekken en zich op praktisch vlak prima redden. Maar ik hoop dat het nog heel lang duurt voor dit echt aan de orde is.

Ik last trouwens in een ander topic dat dit topic voor sommige mensen moeilijk is om te lezen. Dan prijs ik mij maar weer gelukkig dat de zorgen over mijn ouders allemaal nog relatief meevallen.

Ik heb dat op het moment heel erg met mijn oma. Kort geleden was het ook echt even heel spannend of ze nog wel er bovenop zou komen. Maar ze heeft echt een klap gehad. Dit doet me nu wel beseffen dat het met mijn ouders ook zo kan gaan en dat vind ik wel heftig.

Poeh, ik vind dit wel een lastig onderwerp. Ik wil mijn ouders niet kwetsbaar noemen, maar vooral mijn vader wordt wel echt ouder en heeft lichamelijk echt veel pijnklachten. Mijn moeder doet eigenlijk vrijwel alles nog wat ze 30 jaar geleden ook deed, maar ze is er laatst door de fysio wel op gewezen dat ze al in de 60 is en ze het soms bést rustiger aan mag doen. Ze roept zelf altijd 100 te worden, en eigenlijk zie ik haar dat op deze manier ook wel doen.
Om mijn vader kan ik me af en toe wel zorgen maken, veel artrose en daar ook echt heel veel last van.

Maar ik vind het vooral zo'n naar idee dat ik nu steeds vaker hoor dat een ouder van iemand van 'mijn generatie' overlijdt. Hoewel ik hoop dat dat voor mijn eigen ouders nog heel lang mag duren, maken die berichten toch dat ik er vaak echt heel verdrietig en onrustig van word.

Sinds mijn vader is overleden 4 jaar geleden heb ik dat gevoel ook gekregen.
Mijn moeder is in deze 4 jaar ook echt wel ouder geworden.
Ook 4 operaties gehad wat natuurlijk niet meewerkt.

Het gevoel dat ook zij een keer van ons weggaat daar kan en wil ik eigenlijk niet aan denken.⁶

Hier ook veel zorgen, maar vooral omdat er bij mijn moeder afgelopen september een hersentumor is vastgesteld. Een maand later lag ze op de OK en is er een tumor van 9cm verwijderd. Maar vooral de gedachtengang dat mijn moeder (vermoedelijk) binnen 10 jaar aan kanker zal overlijden, vind ik heel heftig. Vooral omdat we nú al weten dat de kanker terug zal komen en dat haar behandelingen feitelijk levensverlengend zijn
Door het ziek zijn van mijn moeder hebben ze de kleinkinderen ook pas 3x gezien sinds kerst. Mijn kids zijn continu aan het snotteren/hoesten

Maar idd, je ziet ze ouder worden. En kwetsbaarder.

Herkenbaar topic. Mijn schoonouders zijn 64 en 68 en eigenlijk nog heel vitaal, ik zie hen voorlopig nog niet hulpbehoevend worden.

Mijn moeder is 66 en wacht door Corona al veel te lang op twee nieuwe heupen. Daardoor is ze helemaal niet mobiel nu. Ze is eigenwijs en vraagt niet vaak om hulp, maar je merkt toch dat heel veel dingen moeilijk gaan nu. Mijn broer en ik proberen te helpen waar we kunnen, ze hoopt zelf vooral dat ze binnenkort eindelijk een oproep voor een operatie krijgt (eerste datum stond gepland eind maart 2020, tweede datum 28 oktober 2020; beide keren werd de operatie nog geen week vooraf afgezegd vanwege Corona) en dat ze daarna weer beter uit de voeten kan.

Mijn vader was 10 jaar ouder dan mijn moeder en is nu bijna 7 jaar geleden op 70-jarige leeftijd overleden. Hij kreeg ruim 20 jaar daarvoor zijn eerste hartaanval en sindsdien lag ik heel vaak wakker van het idee dat we hem zo vroeg zouden verliezen en dat ik echt niet wist wat we zonder hem zouden moeten. In al die jaren waren er veel slechtere momenten en telkens weer was ik bang hem te verliezen en heb ik daar heel wat tranen om gelaten. Toen hij er uiteindelijk echt niet meer was, kwam er een soort van berusting en bleken we het verlies met z'n allen veel beter aan te kunnen dan we ooit hadden gedacht. Heel gek, maar dat paniekerige gevoel dat me al die jaren zo vaak in zijn greep had gehad, is er sinds zijn dood nooit meer geweest. Ik sta er sindsdien heel anders in, probeer gewoon alles te nemen zoals het komt, te genieten van alle momenten en me niet druk te maken van tevoren om dingen waar ik toch geen vat op heb. Het had me in het verleden veel verdriet bespaard. We praten nog steeds heel veel over hem en zijn vooral blij dat we hem in ons leven mochten hebben, maar het verdriet overheerst ons leven niet zoals ik dat van tevoren wel had verwacht.

Ik vind mijn eigen ouders niet per direct kwetsbaar. Mijn moeder is 52, en echt nog wel op en top fit. Midden in het leven.
Mijn vader en stiefmoeder zijn 59 en 56. Ook nog vrij jong. Mijn vader heeft wel lymfeklierkanker waar hij net drie chemo’s voor heeft gehad. Maar als ik zie hoe snel hij daar boven op komt met de revalidatie is hij echt nog veerkrachtig. Mijn stiefmoeder heeft problemen met haar ogen, maar buiten dat ook nog fit.


Mijn schoonouders zijn richting de halverwege 60 en wat dat betreft veel kwetsbaarder. Werken nog hard in een eigen winkel maar hebben toch veel gebreken. Dat baart ons soms wel zorgen. Wat dat betreft zijn ze erg eigenwijs.

Schoonoma is begin 90. Die is super kwetsbaar en daarvan wordt iedere maand wel gezegd dat dit de laatste zou zijn. Zij is zwaar dementerend en qua gezondheid ook zwak. Maar ze is er nog. En we hopen dat ze haar eerste achterkleinkind binnenkort kan en mag ontmoeten. Zij wordt bijvoorbeeld niet gevaccineerd ivm zware allergieën, dus dat wordt tzt wel passen en meten wat veilig is.

Vooral mijn moeder is kwetsbaar. Zij is nou bijna 3 jaar nierpatiënt en we weten niet hoe dat gaat verlopen. Ze is stabiel op het moment maar het kan altijd omslaan. Hoe hard het ook klinkt maar ik weet vanbinnen al dat ze misschien met geluk nog 7 a 8 jaar te leven heeft. En dat maakt mij wel verdrietig en bang maar ik probeer er niet teveel bij stil te staan en van haar te genieten zoveel het kan.

Mijn vader is wat ouder dan mijn moeder en heeft vooral de laatste jaren heel veel met mijn moeder meegemaakt en dat zie je op momenten ook aan hem. Heeft ook last van zijn hart maar is voor de rest nog heel vitaal.

Ik hoop ze nog lang bij me te hebben maar het besef is er wel dat er een tijd komt dat ze komen te overlijden.

Mijn schoonmoeder heeft ook het een en ander onder de leden maar die is nog heel vitaal en dat geldt ook voor mijn schoonvader.

Mijn ouders zijn allebei begin de 60. Mijn vader heeft een paar jaar geleden 2x in korte tijd een hartinfarct gehad. Dat heeft me toen wel erg met de neus op de feiten gedrukt. Hij werkt nog steeds fulltime, maar is veel gezonder gaan leven en doet op zijn werk niet te zwaar werk. Mijn moeder is nog supervitaal. Ze werkt in het ziekenhuis en komt op bijna alle afdelingen. Vorige week is ze voor het eerst gevaccineerd en dat stelt ons allemaal wel gerust.

Ik vind het trouwens best heftig, dat besef dat onze ouders al een pensioenleeftijd hebben, dat betekent natuurlijk dat we zelf ook een generatie opgeschoven zijn. Ik mag er van mezelf nooit teveel bij stilstaan, maar van de week realiseerde ik me dat mijn schoonmoeder even oud was als ik nu toen ik voor het eerst bij hen thuis kwam. En die had het met mijn schoonvader toen al over inschrijven voor een aanleunwoning en dat soort dingen. Op dat soort momenten voel ik me echt oud, terwijl ik me eigenlijk helemaal niet oud voel. Maar dan besef je dat je het langzaam aan wel aan het worden bent. Ok, raar omschreven misschien, maar jullie begrijpen vast wat ik bedoel ;-)

Quote mijn eigen tekst, omdat ik mij toch wel iets meer zorgen om mijn vader maak dan een aantal maanden geleden toen ik de post plaatste.
Een week na het plaatsten van mijn bericht op 16 april, is mijn vader naar het ziekenhuis geraakt. Had een te hoge bloeddruk, hoofdpijn en last van zijn arm. Op moment van bloeddruk meten zat hij bij de huisarts. Huisarts heeft een ambulance geregeld en mijn vader werd ingestuurd naar het ziekenhuis.
Vervolgens kreeg hij daar wat onderzoeken, maar mocht een paar uren later wel weer naar huis. Ook moest hij voor vervolgonderzoeken, dit was in mei. Mijn vader is al die tijd optimistisch geweest. Er is niks met mijn hart en er komt niets uit de vervolgonderzoeken. Vervolgens gaf hij ondertussen meerdere keren aan dat hij zich niet goed voelde. Tijdens inspanning benauwd en erg moe, ook brak zweet hem dan uit. Pa had wel aan mij doorgegeven, mocht hij zich niet goed voelen dat hij de huisarts moest bellen. Meerdere keren erop lopen hameren dat hij de huisarts moest bellen! Nee! Valt achteraf wel mee, voel me nu weer stukken beter, om vervolgens de dag erna mij op te bellen om te vragen of ik de hond een paar dagen wilde hebben. De hond is hier vervolgens 2 weken geweest, maar mijn pa bleef toch last houden van klachten. Maar vooral geen huisarts willen bellen.
Vervolgonderzoeken heeft hij gehad en hij blijft optimistisch. Want er komt immers niets uit die onderzoeken? Tot vanmorgen, hij moest vandaag weer naar het ziekenhuis. Hij kreeg de uitslagen van zijn onderzoeken. Verkalking kransslagader, hartcaterisatie moet toch gebeuren. Vinden ze tijdens de operatie elders nog iets, moet er gedottert worden. Dit had hij totaal niet verwacht.
Ergens in mijn achterhoofd heb ik altijd wel geweten dat het niet helemaal goed zat.
We zullen zien, over 2-3 weken zal het waarschijnlijk gebeuren, net een week voor, of tijdens onze vakantie. Daar maak ik mij niet druk om, want wij zouden toch niet weg.
Mijn zorgen om mijn pa waren toch wel beetje terecht.

Hoe oud ben je dan? Want als je ouders de pensioenleeftijd hebben, dan ben jij waarschijnlijk ergens tussen de 30 en 40? Dat is toch geen leeftijd on het over aanleunwoningen te hebben, hoop ik?

Mijn ouders zijn tegen de 70, maar vanaf dat ik jong ben hebben zij al ernstige problemen met hun gezondheid. Ik ben het dus al gewend om voor hen te zorgen. En ook een van mijn siblings is ernstig ziek. Ik weet niet anders. Het is zoals het is.

Ik sta er meer van te kijken dat mijn generatiegenoten er nu pas mee te maken krijgen. Wat een luxe dat je je daar pas zorgen om hoeft te maken als je zelf al in de dertig bent, of soms pas in je 40-50 er jaren!