22 Jul 2023 01:10 door Saji
En daar gaan we weer.
2 jaar na de ingrepen, staat er maandag weer een hartcaterisatie op de planning.
Het gaat al een poosje niet denderend. Dit keer vind ik het spannender dan de vorige keren. Ook omdat we nu heel goed weten, dat er een grote (zware) operatie op de loer ligt. Nu hoop ik dat natuurlijk niet.
3 weken geleden is hij bij de cardioloog geweest. Klachten besproken etc. Cardioloog heeft toen gezegd toch weer in de kransslagader te willen gaan kijken, want misschien is de ader, die 2 jaar geleden nog vrij intact was, wel meer dichtgeslibt. Dit zou eind juli gebeuren.
De week erna gaf hij aan dat hij zich eigenlijk met de dag slechter voelde, veel benauwd, moe, druk op de borst. De warmte/hitte van afgelopen weken deden hem ook niet goed, logisch!
Heeft zelfs in een weekend 3 pufjes per dag onder de tong gedaan om dat ellendige gevoel te doen stillen, maar ging niet weg (dit verteld hij mij pas dagen later, wil mij/ons ook niet ongerust maken)
Vorige week was hij met een reis mee als vrijwilliger, wat hij geweldig vind, maar eigenlijk om zijn hart te veel is. Mijn vader vertelde vorige week zaterdag, ik heb wel last gehad van druk op borst en benauwdheid, maar ja, wil mij ook niet laten kennen. Ook gaf hij aan dat hij 24 juli voor hartcaterisatie gaat.
Gister (donderdag, gezien de tijd) was ik bij mijn vader. Vertelde dat hij woensdag niet goed was, zo benauwd en drukkend gevoel, greep daarbij ook steeds naar hartstreek. Maar dat hij zich nu weer beter voelde. Vervolgens hadden we het over zaterdag (vandaag dus). Dag naar Limburg, naar mijn zus. Wil hij graag heen, want kleinzoon (mijn tantezegger) is 18 geworden. Afgesproken hoelaat dan vertrekken bladiebla.
Vandaag (vrijdag dus) hadden de kinderen hun laatste schooldag. Ik moest de hele dag werken. Mijn vader heeft ze om 12 uur van school gehaald. Om kwart voor 4 kwam ik bij mijn vader om de kinderen op te halen.
Mijn vader lag languit op de bank. Ik vroeg hem of hij moe was? Hoe de kinderen waren? Van de kinderen had hij weinig last, want die waren al een poosje in de speeltuin aan het spelen.
Hij was wel moe, maar voor de rest ging het wel gaf hij aan, waar ik mijn bedenkingen bij had.
Vervolgens stuurt hij mij half 10 een berichtje dat hij morgen (vandaag dus) rond half 8 bij mij zal zijn, zodat we naar Limburg kunnen. (Ik zeg thuis wel steeds, mijn vader moet niet alleen naar Limburg gaan, daarom dat ik mee ga.)
Om half 11 zegt mijn vader in de familie app dat het beter is dat wij niet komen. Hij voelt zich al een aantal dagen niet fit, moe, druk op de borst, benauwd, zelfde riedeltje als wat het steeds al is. En dat hij maandag graag voor de hartcaterisatie wil gaan. Helemaal goed en ook logisch.
Maar... even erna stuurt hij mij privé bericht met dat hij er van uitgaat dat er maandag toch niets uitkomt. Mijn onderbuikgevoel zegt dat hij meteen weer gedottert moet worden, maar dat een grote operatie niet lang meer op zich zal laten wachten. Dit natuurlijk niet tegen mijn vader gezegd. Maar die voelt zelf ook wel dat er iets aan gaat komen.
Moest even mijn verhaal kwijt.
Klote tijd weer. Zomervakantie begint, pa weer naar het ziekenhuis, volgende week nog met 1 van de kinderen naar het ziekenhuis. Alternatief zoeken qua oppas. Want ja, vriend heeft het druk op zijn werk (watersport) schoonouders die beide werken. En op mijn werk is het ook een puinzooi qua vakanties, ziek personeel, vertrekkend personeel. Ik ben straks, nu nog 3 volle weken werken, bij dat ik vakantie heb. Maar ik ben lichamelijk doodmoe. Mentaal niet, al is het momenteel wel warrig in mijn hoofd, maar dat kan ik deels nog handelen. Mijn werk weet gelukkig wel wat er gaande is met mijn vader. Collega's zeggen ook, als het niet gaat zoals moet gaan, trek aan de bel, dan komen we er wel uit. Maar dan denk ik, hoe dan? Er is al zo'n schaarste! 😔
Buffel wel ff door.