Inleiding.

Dit verhaal gaat over een bizar einde van een mooie liefde. Of tenminste: dat dacht ik toch...

Wij hadden een goede relatie en zagen mekaar heel graag gedurende 3 jaar.

We zeiden nog tegen elkaar dat we nog nooit zoveel liefde hadden gekregen van een ander als nu. Ik stuurde haar liefdesbetuigingen, kaartjes, edm.

Ik had mijn eigen appartement maar was 5 tot 6 dagen per week bij V.
V. heeft 4 kinderen, waarvan 2 (14 en 21) thuis wonend.

De relatie.

We leerden mekaar kennen via Tinder en ontmoetten elkaar voor het eerst op een party. We praatten die nacht tot 7 uur 's ochtends door. En ook de volgende keren praatten we heel veel.
Ik voelde me goed bij haar.

We begonnen een relatie en in het begin kwam het vooral van haar kant doch na meerdere maanden voelde ik mijn liefde voor V. groeien. We amuseerden ons samen en onze omgevingen vonden ons ook goed matchen en iedereen was tevreden.

We hadden - zoals m.i. bij elk normaal koppel - enkele 'crisissen' die er meestal uit bestonden dat ik een doodgewone opmerking maakte en dat V. daarop compleet blokkeerde (implodeerde), met soms enkele dagen tot een week uit elkaar tot gevolg.
En bang afwachten op ze het uit zou maken.

Ze kon heel moeilijk met kritiek om.
Op den duur wist ik dat uiteraard en was ik voorzichtig met mijn opmerkingen omdat ik haar graag zag en haar lichtgevoeligheid er wel bij wou nemen. Ik wist ook zeker dat zij mij heel graag zag en dat onze liefde die crisissen wel zou overleven.
Ik zag dat allemaal als groeipijnen in de relatie.
We hadden bovendien nog nooit echt ruzie gehad.
En zo overleefde onze relatie een 5-tal 'crisismomenten'.

Tot ze het eens uitmaakte omdat er teveel 'crisissen' waren. Een dag later bracht ik haar een liefdesverklaring aan haar voordeur en was het opnieuw aan.

Een jaar later maakte ze het tot mijn grote verbazing nog eens uit, volgens haar omdat ik wou samenwonen en zij liever wou latten (terwijl we in de praktijk eigenlijk bijna samenwoonden en over dat onderwerp nog amper woorden hadden gehad). Maar ze vond ook dat er te weinig passie in onze relatie zat. Dat klopte voor een stuk - seksueel dan, daarbuiten konden we niet van elkaar blijven - doch in een eerder gesprek hierover hadden we geconcludeerd dat dat ook niet hoefde, we zagen elkaar graag en dat volstond.
Ze vond ook dat ik soms te passief was.
Onbegrijpelijke redenen voor mij, zoals wel vaker. Ik vond immers dat het net goed ging in de relatie.

Doch ik verging van het verdriet. Ik was mijn V. kwijt!! En uit haar berichten in de daaropvolgende weken kon ik opmaken dat ze het deze keer nog werkelijk meende ook!
Anderhalve maand later kwam ze echter terug naar me toe en waren we terug samen. Sindsdien ging het beter dan ooit, met veel wederzijdse liefdesbetuigingen.

Probleem.

Ik neem medicatie en heb daardoor soms last van libidoproblemen (weinig zin en moeizame erectie) en dat nam ze dikwijls op haar: ze vond zelf dat ze dik en lelijk was (wat helemaal niet klopte, het was een mooie vrouw).
V. was heel onzeker, vooral wat haar lichaam betreft.

Als het eens niet lukte zei ze dan: 'zie je wel, het ligt aan mij, aan mijn lichaam'.
De medicatie zat er voor een stuk tussen en ik had haar ook al een paar keer verteld dat ik zelfs moeizaam een erectie kreeg als ik het bij mezelf deed (zelfbevrediging) en stilaan begon ze daardoor te geloven dat het niet aan haar lag. Dat zei ze tenminste...

Van de hemel naar de hel.

Intussen waren we vier maand na de 'time-out' en het ging super tussen ons.
We zaten op een avond gezellig te praten zoals gewoonlijk, een kus hier en een knuffel daar.

Een uur later was het definitief uit. Van de hemel naar de hel. Het ene moment geen vuiltje aan de lucht en het volgende moment werd ik buitengezet als een hond aan de deur.

Wat zou er kunnen gebeurd zijn in dat uur tijd? Opbiechten van bedrog? Zware beledigingen? Mishandeling? Aanranding? Geweld?.

Niets van dat alles.

We hadden het die avond terug over mijn libidoprobleem.
Ik zei haar toen nogmaals dat het niet aan haar lag, want dat het soms ook niet lukte als ik het bij mezelf probeerde.
"Zelfs niet met beeldmateriaal" zei ik. (lees: porno)

"Wat? Dat is hetzelfde als bedriegen!" zei ze toen.
En dan is ze geïmplodeerd. Ze zei dat ik naar huis moest en dat ze me niet meer kon aankijken. Een gesprek hierover wou ze niet meer.
Het woordje 'beeldmateriaal' was er teveel aan.

Toen ik thuis kwam kreeg ik een bericht dat me opgeilen aan vuile foto's en over andere vrouwen fantaseren hetzelfde is als bedriegen. Ze voelde zich zwaar vernederd en gekwetst. Ik moest al mijn spullen komen halen en ze wou verder geen contact meer met me.

De dagen nadien niets dan verwijtende berichten.
Dat het met mijn dik en lelijk lief niet lukte en dat ik daarom maar mijn plezier digitaal ging zoeken.
Dat ik waarschijnlijk altijd aan mijn filmpjes dacht toen het eens lukte.
Dat ik onze gezamenlijke foto's van Facebook moest halen want dat ik toch niet geassocieerd wilde worden met zo een lelijke vrouw. (ze haalde zelf ook haar profielfoto weg omdat ze denkt dat ze te lelijk is).
Dat ik telkens nogal moet gelachen hebben toen ik haar naakt zag.
Dat haar zelfvertrouwen hierdoor tot nul was herleid en ze nu in therapie zou moeten.
Dat ik niet meer moest afkomen met mijn praatjes dat ik haar mooi vond.
Dat ik geen libidoprobleem heb, maar een probleem met haar.
Dat ik drie jaar geprofiteerd had van haar, voor de was en de plas.
Dat ik haar nooit graag heb gezien en haar nooit als liefdespartner heb gezien..

Ze deden alle pijn, doch deze laatste deed toch het meeste van al pijn.
Ik heb nooit een vrouw liever gezien dan V.

Orgelpunt was toen ze me al de liefdesbrieven en kaartjes die ik haar heb geschreven (en daar waren heel mooie bij, al zeg ik het zelf) terugstuurde met een briefje erbij: "Dit zijn voor mij nu allemaal leugens, je hebt me nooit als liefdespartner gezien, de relatie was niets waard voor jou, het waren 3 verloren jaren".

Ik heb nog nooit in mijn leven zo hard gevochten voor een relatie.

Ze is uitermate kwaad, negeert me als ik haar tegenkom, is kort en bot in berichten (behalve in de verwijtende) en ze wil me langs alle kanten raken. Zo heeft ze me geblokkeerd op FB en in Whatsapp, en onze gezamenlijke (vakantie) foto's op Dropbox buiten mijn weten om allemaal verwijderd.

Ik heb evenwel nergens meer op gereageerd.
Ik wil geen ruzie maken en verwijten sturen.
Het heeft geen zin meer.
Als ze zo heftig reageert op iets wat doodnormaal is kan ik daar niets meer aan veranderen, het was té heftig.

Ze vroeg me na een week wel ineens nog of ik het toch niet wou uitleggen in een gesprek, want dat ze er anders aan kapot zou gaan. Ik heb niet meer gereageerd. Voor mij is het afgelopen.

Ik zag V. enorm graag, meer dan welke andere vrouw ooit in mijn leven.
Maar op het moment van het 'uitmaakbericht' is er bij mij iets gebroken.
Op een uur tijd van de hemel naar de hel.
Dit was niet meer normaal.

Vreemd genoeg heeft dit me de kracht gegeven om de breuk sneller te verwerken, ik sta (na een maand) al tamelijk ver in de acceptatie.
Ik heb absoluut geen spijt van wat ik heb gezegd. Het was goed bedoeld en bovendien kijkt zowat elke man porno, al zeggen ze het niet.
Ik heb wel pijn om de vele mooie momenten die ik met haar had, doch ik heb weinig verdriet.

Ik heb haar nog een afscheidsbrief geschreven om het voor mezelf mooi af te sluiten:

----------

V.,

Ik vind het bijzonder jammer hoe je nu over mij en onze relatie denkt.

Voor mij persoonlijk waren de 3 jaren met jou de mooiste van de afgelopen 20 jaar.
Ik ben dankbaar voor de tijd welke ik met jou heb mogen beleven.
Dat is wat ik er vooral van zal onthouden.

Ook aan je gezin en je omgeving zal ik met innige weemoed terugdenken.

Ik zal de talloze mooie momenten voor immer koesteren.

Doch de moeilijkheden waar ik mee te kampen heb en de innerlijke strijd waar jij mee worstelt zijn onverenigbaar gebleken.

Het zij zo.

Hoe graag ik jou ook zie,
hier laat ik je los.

B.

----------

Ben benieuwd wat jullie van dit verhaal vinden.