Ik vind het ook absoluut herkenbaar hoor, ik denk dat het me daarom raakt. En ik vind het ontroerend dat Elliot naar hem is teruggegaan om sorry te zeggen, echt heel lief. En zijn reactie ook.

Ik vind het heel vervelend om te zeggen en ernaar te refereren dus ik zal het niet expliciet doen, maar het lukt me altijd wel om me in te houden al herken ik heel erg wat Teun schrijft (dat je het zo voelt opkomen). En de reden is dat ik altijd een heel erg incident in NL van een paar jaar geleden en de reactie achteraf van een betrokken ouder in het achterhoofd houd. Dat is echt mijn stok achter de deur. Vind het wel erg dat dat “mijn stok” is, maar ja, het is nou eenmaal zo. Het is ook geen goede tip ofzo. Sorry erg cryptisch allemaal.

Ik geloof dat ik je snap hoor MB, ondanks het cryptische. Het lijkt me vreselijk om verteerd te worden door schuldgevoel en ik snap dat zo’n verhaal jouw stok achter de deur is. Ik vind het enorm knap dat je het kunt voorkomen als je dat opborrelen herkent.

Ja, misschien wel even ter verduidelijking: die ouder had niets misdaan, het was meer dat die ouder als advies gaf dat zo boos worden op elkaar niet nodig is (in de zin dat het niet waard is), en dat als het dan toch gebeurt, je het altijd goed moet maken. Eigenlijk precies zoals Elliot zo mooi heeft gedaan.

Ja dat had ik ook zo geïnterpreteerd. Schuldgevoel over het niet meer goed kunnen maken.

Wat ik hieruit ook leer/lees is dat het menselijk is en dat het heel fijn is als het bespreekbaar is en geen taboe!

Ik wilde nooit mijn geduld verliezen. Maar O, ik ben zo vaak mijn geduld verloren!! Maar, inmiddels na 8j moederschap weet ik dat niet mijn geduld snel op is maar mijn kind een karakter van een pitbull heeft en gewoon echt héeeeeeel lang kan zuigen. Hij is daardoor meermaals door mij echt wel hard aangepakt, heb hem nooit geslagen maar wel echt toegesproken met ferme woorden, en echt wel hard geduwd in zijn kamer 'gegooid'. De keer dat dat gebeurde was een keer na school, hij was dus al ruim 5, en hij mocht niet met iemand spelen, hij sloeg en kneep me op schoolplein om 15:00 en om 17:45 was hij nog aan het krijssen, helemaal snot, rood doorlopen kleur, aandacht vragen, aan de hete pan trekken, op de grond stampen en zichzelf gooien. Toen heb ik hem wel echt de trap op gesleurd en in zijn kamer gemikt. Na bijna 3uur als een baviaan tekeer te gaan was het echt op. Voelde me daarna wel rot maar na een tijdje kwam ik erachter dat hij dus al ruim 2,5u aan t gaan was. Heb ook geen sorry gezegd.

Wat ik niet zou doen en dus ook lukt:
Ik zou nooit tegen mijn kind doen alsof hij niets in te brengen heeft. Vroeger als wij bijv op visite gingen (met mijn broertje) dan antwoordde mijn moeder áltijd voor ons. Dan vroeg iemand wil jij ook wat drinken/een stukje taart en dan kon mijn moeder nog voor ik kon antwoorden zeggen: 'O, nee hoor zij hoeven niets!' Het is zo vaak voorgekomen dat ik dan echt dorst had of honger maar omdat ik dan niet meer durfde te vragen dus echt zat met honger/dorst! Voor een kind is dat best erg. Dus dat doe ik nu echt niet met J. Hij mag zelf antwoorden. Ik grijp wel in als deze jongen denkt: Yolo, doe mij maar een colaatje maar voor de rest, ja hoor antwoord zelf maar!

Ik ook! Wat een intens lieve reactie van hem 🥰

Dit vind ik ook echt zo fijn om te lezen. Het is misschien niet helemaal het juiste topic, althans, niet de wending die ik dit topic wilde geven maar er is zo te lezen wel behoefte aan.
Ik voel me ook zo zo rot af en toe en heb echt het gevoel een soort mommy burn out te hebben. Het is zo intens en ik ben zo moe ervan. Maar goed, kop eronder en we gaan maar door. Vind het fijn in elk geval om te lezen dat er meerdere mensen mee strugglen.

Ik denk dat het voor veel ouders herkenbaar is maar nooit uitgesproken wordt, of in ieder geval weinig.
Ik praat er trouwens ook al van kleins af aan over met m'n zoon. Emoties horen er eenmaal bij en ik bied ook regelmatig m'n excuses aan. Hij doet dit nu ook als hij zelf te ver gegaan is met iets.

Waarom 'kop eronder en gaan maar door?". Is dat niet juist wat we elkaar als mensen níet moeten zeggen? Want daarmee druk je je eigen gevoel weg, en dat gevoel van een ander.
Als je echt vermoedt dat je een mommy burn out hebt (wat is het verschil met een andere burn out?) dan heb je hulp nodig. En voor je het minder maakt of zegt 'maar zo bedoel ik het niet'. Misschien moet je eens onderzoeken of er niet toch een kern van waarheid in zit. Ik lees vaker dingen dat je er doorheen zit. OP welk vlak dan ook. Beter nu ingrijpen dan dat je over een jaar er écht afligt.

Eens met Caro. Heb een paar weken terug echt op het randje gezeten. Neemt je man je wel wat meer uit handen nu met de lockdown? Het uitspreken en mijn vriend die meer zorg op zich neemt was hier een groot onderdeel van de oplossing. En werken, ietwat terug naar het normale leven, maar daar heb jij niks aan.

Of nouja oplossing. We moeten alsnog opletten dat ik mentaal een beetje fris blijf want ik kan soms ineens weer heel somber zijn.

Lief je reactie Caro, dank je. xxx

Ik heb zelfs met een makkelijk kind dat doorslaapt moeilijke weken gehad hoor. Ik werk dan wel 40 uur maar werken doet iedereen op zijn eigen manier. Dus dat vind ik geen argument om klachten weg te wuiven.

Vegreet nog dat je ook nog hormonaal bent, en wellicht is er eerder sprake van post-natale defletie dan een burn out maar ik zou je klachten wél serieus gaan nemen.

Ik had je reactie nog niet gezien maar mijn vorige post is op zich daar wel een aanvulling op.

Fijn dat je hulp gaat krijgen! Klinkt als heel zwaar en heftig. Hopelijk kan iemand je helpen je gedachten te ordenen.

Marin, wat klinkt dat zwaar joh! En ook als je niet werkt kun je een burn-out hebben. Goed dat je ermee aan de slag gaat, heel veel sterkte!

Marin, ik herken echt veel van O in mijn J. Laatst moest ik op mijn nichtje van 1 jaar passen en ik heb daarna ruim een uur gehuild. I am tough cookie; ik huil nooit maar mijn emoties namen zo de overhand. Ik besefte mij door haar wat voor moeilijk kind ik zelf heb. Dat besef kwam zó binnen. Mijn kind heeft, echt waar dit lieg ik niet, nooit in zijn hele leven iets zonder gemaar gedaan. Alles is een strijd, alles is met 100x vragen. Elke ochtend opnieuw. Ik vroeg aan mijn broertje wat mijn nichtje op haar brood wilde hebben, keek hij me aan van: hoe bedoel je, gewoon wat je hebt. Ik ging in 1 klap terug in de tijd dat J nooit iets at, en al helemaal niet iets wat hij niét kende, tot waanzin heeft hij ons geduwd soms van de ellende van niet willen. Het is zo'n strijd geweest en nog! Ik moest mijn nichtje in haar wagen stoppen, ze hebben net als wij toen een Joolz maar de nieuwere Joolz met andere sluiting dus ik kreeg dat niet meteen vast en het duurde echt even en zij zat daar maar heel chill te wachten tot het lukte. En ik herinnerde me ineens al die keren dat ik met een geworstel mijn eigen kind moest vastzetten. Zweet op mijn rug. Die ondankbaarheid. Het niet willen aankleden, elke dag weer opnieuw ingevecht met hem zijn. Hem verschonen was gewoon een uitdaging! Het is nu beter. Maar echt nog niet dat je denkt nou gaat top. Soms lig ik wel eens wakker van hem en zijn doen en laten. Ik heb nooit spijt van hem krijgen of maar 1 kind hebben maar ik weet dat ik door hem nooit een tweede heb gewild. Niet dat ik hem dat ooit zal zeggen maar ik heb in de tijd dat ik julian heb opgevoed bij wijze van spreken 4 kinderen opgevoed.

Oh wat klinkt dat heftig ChiQ.
En wat knap dat je dit durft toe te geven voor je zelf vooral. Ik denk dat ik erg veel geluk heb met mijn zijn. Het was en kan nog steeds een pittig ding zijn maar op andere fronten.

Tuurlijk! Ik zeg niet dat zij makkelijk is, alle kinderen zijn veel werk, maar het feit dat zo'n 1,5 jarige meewerkt met jas aan doen is voor mij net zo verrassend als een Fata Morgana zien. I have never. Hij rent het liefst weg, verstopt zich.

Dank je lieverds.

En ik herken het echt zo ChiQ. Alles wat je schrijft. Ook wat je schrijft over op je nichtje passen.
Ik vind het zo vreselijk naar om slecht over m'n kind te praten, alsof ik niet van hem houd, maar dat is niet zo. Het is werkelijk het liefste jongetje ooit, zo pienter, zo zachtaardig. Je gelooft het misschien niet maar het is echt zo. En hij doet het niet uit kwaad. Eergisteren bij de tandarts ging het door zijn angst heel erg mis en toen kreeg ik ook de volle laag dat hij me sloeg, terwijl ik hem krijsend over de kinderwagenstang hing om 'm mee te krijgen. Of dat hij compleet overstuur in de parkeergarage bij de AH me trapte in m'n hoogzwangere buik terwijl ik hem in de autostoel probeerde te krijgen, omdat het plan net even anders ging dan hij in zijn hoofd had (we gingen ipv naar de AH toch eerst iets anders doen en dat klopte niet in zijn hoofd). Het klinkt allemaal zo slecht, alsof ik een slechte moeder ben die dat toe staat en ik schaam me er zo voor. Het mag niet, ik keur het ook niet goed, maar hij doet het in elk geval echt niet uit slechte wil. Het is gewoon zijn onmacht omdat hij zijn emoties niet kan reguleren. En hij is echt lief en zachtaardig.

Bedankt dat je jouw ervaringen ook wilde delen. Dat helpt. Ik weet dat jij ook de liefste, beste moeder bent voor J dus dan zal ik dat toch ook wel voor O zijn.

Geloof mij, je bent niet alleen! Er wordt te weinig over gesproken. Ik zit soms te bedenken: hoé ga ik het vragen. Maar doe normaal denk ik dan, hij is pas 8 maar toch! Ik zet me vaak schrap want hij is soms gelijk 'aan'. Laat ik het zo zeggen, ik ben enorm verrast als iets gewoon gaat. Ik ben meestal klaar voor een strijd. Het is ook niet (voor daar reacties op komen) dat hij dat aanvoelt want na 8j ben ik pro in het klikkende puzzelstukje te zoeken om hem en zijn temper weten voor te zijn. Ik herken het zo goed wat je zegt over de AH. Een wijziging van een plan is simpelweg onaanvaardbaar voor mijn kind. Soms is hij zo intens boos, ik kijk dan naar hem en dan voel ik geen woede meer maar medelijden met hem en dat het voor hem zo moeilijk in zijn hoofd is.

Dit, hier ben ik zo moe door. Zelfs als de ontploffingen niet gebeuren, zet ik me wel telkens schrap ervoor en ik ben ook bang om iets te gaan vragen of doen, bang voor de reactie. Een sok normaal aan doen is al een overwinning. Eergisteren toen het mis ging bij de tandarts, had ik me voorbereid op een driftbui omdat we gehaast er naar toe moesten. De psz was laat uit en ik had al gebeld dat we later zouden komen (was niet erg), maar het ging gewoon goed. Driftbui bleef uit. Maar eenmaal bij de tandarts durfde hij niet, ging zich helemaal verstoppen. Kan gebeuren, vond ik helemaal niet erg, gaan we volgende keer weer proberen. Maar toen ging het mis toen we weg liepen, want we moesten ivm corona een andere route eruit dan we erin waren gegaan. En dáár ging het mis in z'n hoofd na al die emoties vanwege de tandarts. Dat trok hij niet, dat de pijlen de andere kant op stonden dan dat hij in z'n hoofd had. En dan krijg ik de volle laag. Dat vind ik zo zielig voor hem.

En inderdaad, het is zo verdrietig om je kind zo te moeten zien, je ziet die interne strijd bij zo'n ventje dan gewoon. Naar dat dat bij J nog steeds zo is joh. Kan hij z'n gevoelens wel beter benoemen intussen of nog altijd moeite mee?

Ik kreeg daar ook tranen van Elliot. Ik heb heeeeel veel geduld maar soms verlies ik die ook, heel de dag gaat het maar door en ik heb echt wel een makkelijk kind vind ik maar alles duurt altijd zo lang . De trap op lopen moet ook treuzelend , of ik eerst of hij eerst, en dan na 10 tellen weer andersom. Of hij wil niet naar boven. Buiten fietsen fietst hij altijd de andere kant op etc. Ik heb me (gelukkig) nog nooit echt laten gaan, meestal schiet mijn vriend dan wel te hulp en kan ik weg lopen maar zelfs dan voel ik me al zo schuldig. Mijn vriend zegt dan ook altijd het is menselijk en kinderen leren daar ook van. Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je je gedrag uitlegt en het goedmaakt. Heel mooi om te lezen ook.

Marin: wat verdrietig. En wat eerlijk dat je dat durft te vertellen. Zoals ik van je lees is O. ook wel erg intensief en ook nog wat extra zorgen nu rondom Psz/school. En goed advies van Caro, ik herken het wel dat ‘willen doorzetten’. Maar daar heeft niemand uiteindelijk iets aan. Zou je bijna willen adviseren een dag voor jezelf te nemen. Maar ik weet dat je altijd zegt ‘ja maar ik ben thuis, niet nodig etc.’. Maar dan kan het nóg nodig zijn. Wat zielig die situaties die je beschrijft, hopelijk krijg je daar nog wat handvatten voor of heb je het idee dat je die genoeg hebt? Dikke knuffel in ieder geval.

Ik zou dat best willen maar zou niet weten hoe ik dat kan doen op een manier dat ik dat wil en dat het kan. Maar nog pakweg twee maanden en dan gaat hij inderdaad naar school, dan komt er vast ook meer rust. Hoop ik. En ik hoop gewoon heel erg dat M zo lekker makkelijk blijft haha.

Nou wat een lieve reacties allemaal, bedankt zeg! Het voelt echt als falen, dus ik vind het heel fijn om te lezen dat jullie het herkennen (hoe kut ik het ook voor jullie allemaal vind, want het is echt niet leuk).

Marin, wat rot dat je je zo voelt! Ik hoop voor je dat school de rust voor jou en de uitdaging voor O. biedt die jullie zo nodig hebben. Sterkte, het is niet niks allemaal!

Heftige verhalen, ik heb ze met veel aandacht gelezen.
Marin, weet je man dat je er zo doorheen zit? Dat je denkt aan een burn-out? Want dan neemt hij toch met het grootste gemak een dag vrij en de zorg voor de kinderen over?