04 Mrt 2021 14:35 door Lilou
Ik kan me goed vinden in de reactie van Holly. Mooi hoe je dat beschrijft.
Ik kom uit een (meermaals) gebroken gezin. Mijn moeder is warm, liefdevol, deed veel met ons. Door omstandigheden heeft ze niet altijd zo emotioneel beschikbaar kunnen zijn voor me als ze had gewild, maar ik heb veel warme herinneringen aan mijn moeder uit mijn jeugd en waardeer heel erg wat ze mij en mijn broertje mee heeft gegeven. Mijn vader was en is veel minder beschikbaar. Ik kan me niet herinneren of hij mij als kind knuffelde, ooit naar school of naar bed bracht, met me speelde of knutselde. Hij was van de uitjes en dure cadeautjes, maar veel minder van het uitspreken en verplaatsen in. In mijn puberteit was er wel meer steun en contact. Maar hij trekt aan en stoot weer af en zo voelt onze relatie dus ook. Vanuit die ervaring probeer ik het in mijn eigen gezin wel anders te doen.
Vind samen spelen met je kinderen, zeker in de eerste jaren, wel belangrijk maar dan niet perse vanuit de hechting maar ook vanuit het stimuleren van de ontwikkeling van je kinderen. Wat ik belangrijk vind en bijdraagt aan de hechting is inderdaad het er zijn voor je kinderen, naar hen uitstralen én uitspreken van je zorg / aandacht / liefde / vertrouwen en het ondersteunen van de sociaal emotionele ontwikkeling. Het echt zien en reageren op (de emoties van) je kind, zodat een kind daarin ervaart dat jij emotioneel beschikbaar bent voor hem / haar. Ik hecht daarnaast aan gezinsactiviteiten, knuffelen, kleine tradities en gezelligheid in huis en zie dat mijn kinderen naar ons en elkaar ook die warmte tonen. Het is lang niet altijd zo idyllisch, maar de basis is er. Als mijn oudste s ochtends bij de jongste in bed kruipt om te knuffelen of haar heel lief ergens in aanmoedigt en vertrouwen inspreekt, denk ik dat we dat goed doen en die hechtheid wel goed zit.
♥️ N. juli 2014
♥️ L. maart 2016