Ik vraag me af of hecht zijn voortkomt uit samen met de kinderen spelen.

Voor mij zit het hem ergens anders in. Ik wil de kinderen meegeven dat ik hen vertrouw. En dat ze fouten mogen maken. Dat ze mogen ontdekken wie ze zijn en wat ze willen. En in dat proces ben ik er. Als ze fouten maken, als ze successen ervaren, als ze vragen hebben. Ik ben ervoor troost en geborgenheid. Ik luister. Ik zorg ervoor dat ze schone kleren hebben, dat ze kunnen sporten en hobby's kunnen uitoefenen. Dat ze elke dag buiten komen. Dat ze ruimte hebben om te spelen en af te spreken met vrienden. Ik zorg voor gezond eten en drinken en een veilige haven. Ook door grenzen te stellen. Ik kom voor ze op in situaties waar ze dat zelf niet kunnen en ik laat ze het zelf oplossen (en daar vertrouw ik dan ook op) als ze het zelf kunnen. Ik ben er. Maar niet per se op de voorgrond of in hun spel. Wel schenk ik veel aandacht aan het samen beleven van tradities en feesten. De komst van de lente en Pasen. Verjaardagen. Samen werken in de moestuin. Elke avond voorlezen. Halloween, Sint Maarten, appels plukken in september en appeltaart bakken. Warme chocomel drinken op koude dagen. Erbij gaan zitten als ze aan het knutselen zijn. Zonder telefoon. Maar ik doe dan niet mee. Of ik stuur het spel niet.

Ik denk dat je een hecht gezin wordt door er te zijn voor elkaar als je elkaar nodig hebt. Dat je altijd kan terugvallen op elkaar. Dat je jezelf kan zijn en fouten kan en mag maken. Maar ook dat je elkaar vrij laat en vertrouwen hebt door ook los te laten. Zoiets. Het klinkt vast te mooi. Te perfect. En in de praktijk gaat het niet altijd zo. Maar dit is voor mij het uitgangspunt.

Eh poeh, ik denk niet dat je de ervaren hechtheid van een gezin zo direct in verband kunt brengen met hoeveel je met je kinderen speelt. Als ik lees dat je veel met ze knuffelt en ook met ze tekent en voorleest dan zie ik dat niet als weinig met de kinderen doen.

Je hebt het in je jeugd wel zo ervaren, maar had dat niet ook te maken met betrokkenheid? Werd je veel geknuffeld? Praatte je moeder wel met je als je uit school kwam of tijdens het avondeten over hoe je dag was? Hadden jullie gezamenlijke jaarlijkse of wekelijkse tradities zoals een uitgebreid ontbijt in het weekend, altijd iets bepaalds doen op de eerste dag van een vakantie etc? In mijn beleving zijn dat soort dingen veel meer van invloed op hoe hecht een gezin is dan het samen spelen.

Bij een hecht gezin denk ik inderdaad veel meer aan de dingen die HollyGolightly noemt. Ik voel dan echt de warmte in haar woorden.

Overigens speel ik heel veel samen met mijn zoontje (we bouwen treinbanen, duplo dingen, rollenspelen zoals winkeltje en keukentje en lezen heel erg veel samen) en ik denk zeker dat dat als positief ervaren wordt door hem en zal zeker bijdragen aan de hechting maar zal zeker niet het enige zijn. En zeker niet als je het in tijd uitdrukt. Een uurtje spelen of twee uur spelen gaat geen verschil maken, het gaat niet om de tijd.

Eens met Teun en Holly.

Ik ben het helemaal eens met Teun

O Holly, mag ik jouw kindje worden? Heerlijk!
Maar zo zie ik het ook.

Prachtig verwoord, Holly! En eens met jou, al speel ik wel redelijk vaak mee (ik vind duplo oprecht leuk )

Mooi omschreven Holly en Teun. Als ik dat zo lees dan doe ik het zo slecht nog niet.

Bedankt voor jullie reacties.

Ah eens met Teun en Holly, samen spelen is niet zo belangrijk denk ik. Dat deden wij ook niet echt veel met m’n ouders maar gewoon samen, en hecht zijn we wel. Het zat hem volgens mij veel meer in een ander soort aandacht, altijd samen eten aan tafel bijvoorbeeld, en tradities/gewoontes, als samen film kijken op zaterdag met een bakje chips, koffie/thee aan tafel na school, lekker ontbijten op zondag, klooien in het zwembad op vakantie met m’n vader, of een sorbet eten op de laatste vakantie dag.

Ook nu hebben we nog van die kleine gewoontes die ik zo mooi vind, met z’n allen een moorkop eten als er iets te vieren valt, of klusdagen/tuindagen (‘bladharkdag’ in de grote tuin van m’n ouders ) bij elkaar thuis met broodjes kroket voor de lunch.

Ik kan me goed vinden in de reactie van Holly. Mooi hoe je dat beschrijft.

Ik kom uit een (meermaals) gebroken gezin. Mijn moeder is warm, liefdevol, deed veel met ons. Door omstandigheden heeft ze niet altijd zo emotioneel beschikbaar kunnen zijn voor me als ze had gewild, maar ik heb veel warme herinneringen aan mijn moeder uit mijn jeugd en waardeer heel erg wat ze mij en mijn broertje mee heeft gegeven. Mijn vader was en is veel minder beschikbaar. Ik kan me niet herinneren of hij mij als kind knuffelde, ooit naar school of naar bed bracht, met me speelde of knutselde. Hij was van de uitjes en dure cadeautjes, maar veel minder van het uitspreken en verplaatsen in. In mijn puberteit was er wel meer steun en contact. Maar hij trekt aan en stoot weer af en zo voelt onze relatie dus ook. Vanuit die ervaring probeer ik het in mijn eigen gezin wel anders te doen.

Vind samen spelen met je kinderen, zeker in de eerste jaren, wel belangrijk maar dan niet perse vanuit de hechting maar ook vanuit het stimuleren van de ontwikkeling van je kinderen. Wat ik belangrijk vind en bijdraagt aan de hechting is inderdaad het er zijn voor je kinderen, naar hen uitstralen én uitspreken van je zorg / aandacht / liefde / vertrouwen en het ondersteunen van de sociaal emotionele ontwikkeling. Het echt zien en reageren op (de emoties van) je kind, zodat een kind daarin ervaart dat jij emotioneel beschikbaar bent voor hem / haar. Ik hecht daarnaast aan gezinsactiviteiten, knuffelen, kleine tradities en gezelligheid in huis en zie dat mijn kinderen naar ons en elkaar ook die warmte tonen. Het is lang niet altijd zo idyllisch, maar de basis is er. Als mijn oudste s ochtends bij de jongste in bed kruipt om te knuffelen of haar heel lief ergens in aanmoedigt en vertrouwen inspreekt, denk ik dat we dat goed doen en die hechtheid wel goed zit.

Waarin ben je deze week dan precies teleurgesteld door je moeder, Valerie?

Ik denk niet dat het in de hoeveelheid tijd zit maar wat je doet met de tijd die je wel hebt met elkaar. Mijn vader was vroeger altijd aan het werk maar als hij dan vrij was dan deden we leuke dingen samen. Ik mocht altijd zijn wie ik wilde zijn, doen wat ik graag wilde (qua sport en opleiding en zo), uitgaan (wel op voorwaarde dat ze bv wisten waar ik was en hoe laat ik thuis zou zijn, niet alleen naar huis zou gaan etc), een mening hebben etc. Mijn ouders waren er altijd voor me, als het goed ging en als het slecht ging. Maar niet door constant met mij te spelen dus.

Rixt, dat vind ik te privé om online te zetten.
Maar dat ze in veel opzichten niet de oma kan zijn die ik mijn kinderen zo gun.

Bedankt allemaal. En kom er maar bij Sam.

Ik ben er ook weleens mee bezig. Of ik het wel goed genoeg doe en of ze achteraf terugkijken op een goede jeugd. Ik hoop het. Ik zal vast ook veel dingen niet goed doen. Als ouder maak je ook weleens een verkeerde inschatting. En ben je vooral ook zelf nog mens met nukken, (onverwerkt) verdriet of andere emoties en lastige eigenschappen als ongeduldig zijn of ongestructureerd. Maar met de beste bedoelingen komt het meestal wel goed.

Wow Holly wat een mooie post over jouw gezin! Zo zou ik het graag willen doen 😊.

Ik speel doorgaans niet met ze zoals Marin beschrijft. Ik bouw geen treinbanen en zit niet met de Lego.

We brengen graag tijd samen door, we gaan op pad, we maken herinneringen samen. Ik steek heel veel tijd in de sport van zoon; ik ben leider van het team en sta ik weer en wind langs het veld. Verder vind ik hun mening belangrijk, daar vraag ik veel naar. Over wat ze willen eten, over wat ze van het vaccinatie beleid vinden en alles daar tussen.

Al met al vind ik ons wel hecht 💕

We doen wel eens een spelletje, knutselen wat of kijken met z'n allen een film. Echt mee spelen doen we niet. Natuurlijk betrekken ze ons wel eens in hun spel en dan gaan we daar wel in mee.

Ik vind het belangrijk dat ze hun verhaal bij ons kwijt kunnen, vragen kunnen stellen als ze die hebben. Ze vinden het leuk om te helpen met klusjes of eten maken. Gezellig met zijn allen in en om huis rommelen.

Grappig, ik vind het heel vanzelfsprekend dat ik met 'm mee speel. Rollenspelen kan prima in z'n eentje maar als hij vraagt of ik een ijsje wil kopen in z'n winkeltje ga ik er natuurlijk in mee. Ik vind interactie in spel heel belangrijk, eenzijdig spel is goed maar interactie ook. Maar dat komt misschien ook dat ik er wat bewuster mee om ga omdat hij natuurlijk nooit naar een kdv is geweest. Hij moet die communicatie ergens leren.
Ik hoef echt niet de hele dag met autootjes te spelen maar ik ga er meedere keren per dag wel echt even voor zitten, telefoon weg, echt er even zijn voor hem. En verder speelt hij ook heerlijk zelf gelukkig.

Knap van je Marin! Ik heb daar een te weinig geduld voor en niet zo’n zin in 😆

Oh gelukkig is dat herkenbaar. Ik vind dingen als tekenen en wandelen erg leuk om te doen met mijn dochter maar spelen met de poppen of fantasiespelletjes dat lukt me gewoon niet langer dan een paar minuten. 😶

Ooh dat lijkt me juist zo leuk! Ik verheug me echt op de tijd dat ze met fantasie gaat spelen. Maar goed, dat zeg ik nu. Eens kijken hoe dat over drie jaar is.

M'n zoontje was vanmorgen nog een automatische muggenvangmachine (zijn fantasie is zo grappig) en ik was een mug dus soort tikkertje door 't huis.
Hij is totaal geen knutselaar dus hoop dat dochter dat wel is. Dat lijkt me ook leuk.

Ik kan ook niet op kind niveau meespelen in fantasiespel. Dan zou ik ze alleen maar aan het bevragen zijn (omdat ik me niet als een kind in hun beleving kan verplaatsen). Of het onbewust sturen. Spelletjes spelen doe ik wel, of meehelpen met Lego bouwen volgens een instructieboekje. Al ziet mijn kind dat sneller dan ik. En we doen dingen samen als zij mij helpen in de moestuin, koken of iets poetsen. Knutselen ga ik erbij zitten en doe ik soms mee. Als ze gaan timmeren of een kijkdoos of zo maken. Maar dat is dan praktisch omdat ze zelfstandig nog niet kunnen. En veel voorlezen. En dansen in de woonkamer. Maar fantasiespel heb ik nooit gedaan. Behalve dan zogenaamd een zandtaart eten. Maar daar ben ik na drie keer ook wel klaar mee.

Knap Marin dat je dat wel kunt. Vraagt ook veel geduld denk ik.

Ik speel niet met ze, als in meedoen met de poppen en de barbies en de LEGO. We doen wel spelletjes, ik duw ze met schommelen, we lezen veel samen, gaan samen naar de bieb, wandelen veel en zijn veel samen buiten. Maar meestal doe ik mijn ding en zij het hunne. Net als bij Hollygolightly vind ik het het belangrijkst dat ze zich gesteund voelen en dat er vertrouwen is. Ik ben hun moeder, hun opvoeder, dus er is een zekere afstand die ik heel belangrijk vind. Hun spel hangt niet van mij af. Ik vind het belangrijker dat ze zelf leren hun ding te doen. En daar hoort vervelen soms ook bij.