Sterke Kees!

Wellicht dat er een boek is die het uitlegt. Volgens mij is er een Nijntje boek dat oma pluis dood is. Dan kan je dat voorlezen en uitleggen dat haar oma net als die van Nijntje overleden is.

Moeilijk. Is de kist nog open als jullie erop gaan tekenen? Anders hoef je dat misschien niet eens uit te leggen, als andere kleinkinderen erop tekenen doet ze dat misschien ook wel. “Maak maar een mooie tekening voor oma” is dan misschien genoeg. En misschien kan je het benaderen dat oma nog een sterretje moet worden en jullie haar op de uitvaart gaan uitzwaaien zodat ze een sterretje kan worden. Jullie oma allemaal zo lief vinden en graag even gedag tegen haar zeggen voor ze echt gaat. Maar ik ben er geen expert in hoor. Ik zou afgaan op wat E nodig heeft, haar vragen beantwoorden i.p.v. heel veel zelf vertellen.

Heel veel sterkte.

Nou, ik ben hier dus al dagen in mn hoofd mee bezig en net met ontbijt floepte het zo uit mn mond.

Toch bedankt voor jullie reacties!

Oma is al wel een sterretje maar moet nog naar boven, wij gaan ze helpen door op de kist een mooie tekening te maken van een regenboog en andere mooie dingen.
Over een paar dagen (gek begrip voor die kleine) komen we dan allemaal bij elkaar, met heel veel mensen en dan gaan we allemaal aan oma denken, mooie foto's kijken, liedjes draaien die oma mooi vond.

Oma ligt nu nog op een soort tafel geloof ik. De kist staat vandaag een beetje verder weg zodat de kinderen echt de keuze hebben om wel/niet te kijken.

Veel sterkte komende tijd. Mijn schoonmoeder overleed ook, vrij plotseling, toen de oudste 3,5 was. Wij hebben toendertijd vooral zo duidelijk mogelijk zijn vragen beantwoord en het verder heel simpel gehouden. Ook trouwens het boekje van Nijntje en Oma Pluis voorgelezen. Zoon heeft ook nog gekeken naar oma in de kist, dit wilde hij toen zelf. Die jonge kinderen pakken het over het algemeen allemaal toch vrij makkelijk op. Het waren vooral onze emoties waar hij wel op reageerde.

Sterkte Kees!
Ik zou ook zoveel mogelijk vragen beantwoorden en zelf niet te veel invullen.
Ik zou ook nog 's avonds (bijvoorbeeld bij het naar bed brengen, dat vind ik zelf een fijn intiem moment) of de volgende dag er nog even op terug komen, bijvoorbeeld: denk je nog aan oma? Heb je nog vragen over vandaag of wil je er misschien iets over vertellen? En zo E. de ruimte geven om er nog even over te praten. En eventueel dat nog een keer herhalen, als je het gevoel hebt dat het nodig is. Je kunt bijvoorbeeld in de dagen erna nog vragen of E. nog een keertje bij de begraafplaats wil kijken.
Nogmaals sterkte!

Super tip Giorgia! Dank je!

Sterkte voor jou en je naasten Kees. Wat verdrietig.

Geen tips, maar ik wil je wel sterkte wensen Kees.

Gecondoleerd Kees, wat verdrietig😥

Ik zou heel erg kijken en observeren wat ze zelf aangeeft.
Wij hebben het met mijn dochter gehad, ook dezelfde leeftijd en iedereen zei dat ze te klein was om mee te gaan, te klein om alles te snappen. En uiteindelijk hebben wij er lang last van gehad dat we haar niet mooi lieten begaan.
Ze heeft heel lang gedacht dat ze met kist en al in de aula stond, terwijl er allang een graf was.
Achteraf hadden we haar gewoon mee moeten nemen, niet te bang zijn dat ze het niet aan kunnen. Kinderen ervaren dit op een heel ander niveau.
Kijk hoe het met haar gaat als ze mee gaat naar oma, wat ze wil en hoe ze reageert, en aan de hand daarvan kun je kijken hoe je het op pakt.
Verdrietig allemaal he.

Nou, we hebben dus vanmi op de kist geteken, heel mooi en leuk.
Daarna wilde ze wel even bij oma kijken, niks raars aan, oma is gewoon nog niet helemaal een sterretje en was heel knap.
Net zei ze blij te zijn oma nog even gezien te hebben.
We kijken idd wat ze aangeeft en soms vraag ik er naar.

Er komt geen gedenkplaats maar dat is niet erg want oma gaat dus naar de lucht.

Bedankt, ik vind het fijn om jullie verhalen te lezen, hoe verdrietig ook.

Oh, en ze zei in de auto heel scherp tegen dr vader "nu heb jij geen mama meer maar nog wel een papa"
Fijn dat het dus wel binnenkomt.

Dat klinkt fijn Kees. Sterkte nog de aankomende dagen en tijd.

Sterkte lieve Kees!

Mijn kinderen waren 4 en 2,5 toen mijn moeder overleed. Ik vond het toen ook heel ingewikkeld hoe dingen uit te leggen, maar heb daarin maar een beetje mijn gevoel gevolgd en vragen zover mogelijk beantwoord. Mijn man vond het heel moeilijk ze hun dode oma nog te laten zien. Uiteindelijk geven ze zelf beide heel duidelijk aan dat nog te willen. Mijn ervaring is vooral dat ze wat dat betreft best wat aankunnen, en ook hun vragen wel stellen, ze zijn (of in ieder geval was dat bij mijn kinderen zo) heel open wat dat betreft.
Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte, Kees.

Toen de moeder van mijn moeder overleed was ik al bijna 12 jaar. Ik wilde niet naar de opbaring. Ik was er bang voor. Maar mijn moeder zei: Kom nou maar mee, het lijkt net alsof oma slaapt. Ik heb in die kist gekeken en ze was toch echt dood. Ik heb daar voldoende nachtmerries over gehad.

Wat ik dus wil meegeven is vooral om eerlijk te zijn. Niet te verdoezelen wat er speelt. Mijn moeder dacht echt het goed te doen. Maar toen ik, als bijna twaalfjarige, aangaf niet te willen kijken, had ze dat serieus moeten nemen. En nu is het een peuter, dat is natuurlijk iets heel anders dan een bijna puber, maar kijkt naar waar jouw kind behoefte aan heeft. Of juist niet.

Gecondoleerd Kees.
Snap je vragen heel goed, maar denk dat je het heel goed hebt aangepakt door het op z'n beloop te laten. Kinderen van 3,5 zijn klein, maar ook heel wijs en begrijpen soms meer dan we denken. Juist hun kinderlijke kijk op zulke situaties is soms zo helpend en mooi.
Veel sterkte 😘

Gecondoleerd Kees. Ik heb geen tips maar heel veel sterkte deze moeilijke periode!

Veel sterkte vandaag!