10 Mei 2021 12:25 door Pure*
Het is inmiddels vijf maanden geleden dat het contact verbroken is, en ik wil graag even van me af schrijven.
Ik heb veel meer rust, en het contact met de kinderen verloopt ook prima.
Ik heb geen moment spijt gehad, maar heb het toch wel moeilijk. Ik voel me meer alleen dan ooit. Familieloos ofzo, alleen op de wereld. Ik had al geen contact met de ooms en tantes van m'n vader (familie had problemen met m'n vader), met die van m'n moeder nog wel, maar die sprak ik al nauwelijks en nu helemaal niet meer. Ik heb twee zusjes waarvan ik 1 bijna niet spreek en de andere gelukkig wel en ook goed contact. Familie is eigenlijk nooit echt belangrijk voor me geweest, maar nu mis ik het toch. Terwijl er eigenlijk niks veranderd is, want mijn ouders waren sowieso nooit echt ouders.
Ik kom er door gesprekken met de psycholoog achter dat ik zoveel verdrongen heb, dat ik in m'n hoofd alles goedgepraat heb gehad en ik lijk nu pas de echte realiteit te zien. Er komen herinneringen boven die ik vergeten leek en ik zie nu pas wat ik doorstaan heb. En dan durf ik van de meeste dingen nog niet eens iets te vertellen tegen psycholoog of mijn vriend. Er is me zoveel ingeprent dat ik hun dankbaar moest zijn, dat ik de waarheid niet spreek of het anders voel, dat ik niets negatiefs mocht zeggen over hen. Ik kan het gewoon (nog) niet om dingen uit te spreken. Het begint wel te komen bij de psycholoog, maar het verloopt moeizaam. Ik blijf ook maar aan mezelf twijfelen, of ik de dingen nu wel zie zoals ze echt waren, of dat ik dit misschien allemaal verzin.
Maar eigenlijk heb ik 'bewijzen' genoeg, en weet ik wel dat het allemaal waar is. Het blijft alleen zo onwerkelijk en ik ben ook bang niet gelooft te worden (mijn ouders geloofde mij ook nooit).
En dus spreek ik er eigenlijk bijna niet over, alleen met de psycholoog. Ik weet dat het niet goed is qua verwerking, maar ik vind het zo lastig! Ik zou mijn zusjes bijvoorbeeld eens willen vragen naar hun ervaringen in bepaalde situaties, maar ik ben bang dat ze denken dat ik hen probeer tegen m'n ouders op te zetten.
Het contact met de kinderen verloopt goed, maar er zijn regelmatig nog dingen die triggeren en daarmee mijn dag verpesten. Met moederdag bijvoorbeeld wilden mijn ouders de kinderen een dagje op bezoek hebben. Dat triggert bij mij het gevoel dat zij zichzelf belangrijker vinden en ik niks waard ben. Want waarom moeten de kinderen op moederdag daar de hele dag heen? Het is toch ook moederdag voor mij (en het is uberhaupt geen oma dag)? Dit is wat voorheen ook vaak gebeurde, dat wij moesten komen opdraven op momenten die dan totaal in het teken van hun kwamen te staan, terwijl het net zo goed een feestdag was voor ons. Zoals op mijn verjaardag, die gelijk valt met de verjaardag van mijn vader. Ik mocht mijn verjaardag nooit vieren, hij was ook jarig en eerder geboren dus hij vierde zijn verjaardag al.
De kinderen zijn niet geweest op moederdag overigens, maar alleen die vraag van hun maakt me alweer verdrietig en boos.
Het geeft ook wel eens conflict tussen mij en m'n vriend. Ze denken dat ze bepaalde rechten hebben en daar moeten wij in meebewegen. Mijn vriend wil het contact goed houden voor de kinderen, dus kiest dan vaak voor de weg met de minste problemen. Op de verjaardag van m'n jongste bijvoorbeeld moest mijn vriend met de jongste daar komen koffie drinken en lunchen, anders konden zij de verjaardag van haar niet vieren. Ik wil dat dan eigenlijk niet,omdat ik niet wil dat zij voor ons bepalen wat we moeten doen. Op deze manier hebben ze nog altijd hun invloed op ons leven. Het liefst zou ik zien dat de kinderen ze ook niet meer zagen, maar dat kan ik niet doorzetten door twee dingen: ik zou de kinderen verdriet doen en dan weet ik zeker dat mijn ouders niet meer zullen accepteren dat wij geen contact meer hebben en zullen ze ons zeker niet met rust laten.
Nou ja, het is lastig nog dus. Ik wilde het even kwijt! Bedankt als je het gelezen hebt.
Juli 2015
Maart 2017