26 Dec 2020 15:09 door Fiederilsje
Mijn kinderen hebben 4 grootouders met wie we er met 3 geen contact hebben (1 stel en 1 ouder van mij). Ik worstel soms wel met schuldgevoel dat mijn kinderen hun grootouders dus niet leren kennen zoals ik altijd beschikking tot mijn grootouders had en herinneringen met ze had. Ik kan alleen vertellen hoe het is gegaan met mijn ouders, omdat het anders wel een heel lang verhaal wordt en mijn schuldgevoel vooral bij mijn ouder ligt. Ik ken mijn schoonouders ook niet zo heel goed (bijna 15 jaar een relatie en er was al weinig contact).
Anyway, er is geen contact met mijn ouder, maar dat is nooit mijn keuze geweest. Ik heb deze ouder nu ruim 3 jaar geleden voor het laatst gezien. In de tijd jaren voor de ‘breuk’ kwam er een nieuwe partner in het spel. In het begin heb ik, hebben we die partner omarmd, een bonus genoemd. Al vrij snel veranderde de relatie in een knipperlicht. In de periodes dat het uit was, zocht de partner contact om mijn ouder uit te maken voor van alles en nog wat (o.a. narcisme kwam langs). Ik werd daar niet alleen mee bestookt, de rest van mijn familie ook. Mijn oma overleed en daarna had mijn ouder het zwaar. Mijn dochter werd geboren, maar is mijn ouder pas na 8 weken op kraambezoek geweest omdat partner in de lappenmand zat. Natuurlijk was ik hier niet blij mee. Daarna ging het weer uit en heb ik het contact met partner verbroken (althans, nummer en social media etc geblokt) omdat ik geen bak ellende over mijn ouder meer wilde horen. Ook aan mijn ouder laten weten en dat ik partner ook niet zomaar weer zou toelaten. Ik gaf aan het wel te accepteren als zij weer samen zouden komen, dat moesten zij vooral helemaal zelf weten, maar dat ík er geen trek in had (heeft echt wel een boel geschiedenis om zo’n keuze te maken). Mijn ouder begreep dit ook, toen ik ouder voor het laatst zag, gaf ouder ook aan dat er een diagnose voor partner was (volgens mij borderline), maar die niet in behandeling wilde. Korte tijd later kwamen zij weer samen en verbrak mijn ouder het contact in het kader rust nodig te hebben.
In het eerste jaar heb ik gevraagd (via e-mail want verder contact was niet mogelijk) waarom, hulp geboden, mogelijkheden gezocht om elkaar te kunnen zien, maar het mocht allemaal niet baten. In de jaren erna heb ik voor mezelf ook keuzes moeten maken, want het was echt trekken aan een dood paard. Het helpt ook niet dat mijn ouder 2,5 uur rijden verderop woont en mijn dochter nog zo jong was dat ik niet zomaar heen en weer kon rijden. Mijn zus heeft wel contact met ouder, maar geeft aan dat het heel oppervlakkig is. Veel verder dan ‘mooi weer hè’ gaat het ook niet. Ik krijg heel af en toe een appje van ouder, voornamelijk bij gelegenheden (felicitaties).
Mijn zoon was nog geen 4 en mijn dochter een paar maanden toen het contact werd verbroken. Zij kennen ouder weinig tot niet. Ik heb nagedacht over of ik contact moest aanbieden, maar het gebrek aan de vraag van mijn ouder erom, mijn zoon (voornamelijk) en de afstand hield me hierin tegen. Het is ook ‘makkelijker’ dat we ouder niet zomaar kunnen tegen komen. Mijn kinderen zijn inmiddels bijna 7 en ruim 3,5 en vragen er (nog steeds) niet naar, vinden het niet gek dat andere kinderen meerdere grootouders hebben en zijn heel blij met de grootouder die ze wel zien. Ik heb ook nagedacht over mijn verantwoording hierin en die gaat wat mij betreft tot het niet geheimhouden dát er nog andere grootouders bestaan. En als ze er actief om gaan vragen, kan ik altijd in overleg met mijn man bespreken wat de volgende stap is. Ik denk dat jonge kinderen heel makkelijk accepteren dat iets gewoon zo is. En dat er open over praten belangrijk is (dan doel ik niet op de volwassen problemen, maar erkennen dat grootouders er zijn, dat jij als ouder om redenen niet deel neemt aan eventueel contact, maar wel achter hun contact staat en er ook niet afwijzend in staat als ze over hun bezoek of wat dan ook met betrekking tot hun grootouders willen praten).
Voor mezelf ben ik zover dat ik zo min mogelijk over mijn ouder wil horen, want het doet me verdriet en het kost me nadien heel veel energie door het verdriet en bijkomend boosheid. Ik weet ook niet of het ooit nog goed komt, aangezien mijn ouder niet in staat (meer) is om voorbij oppervlakkig contact te gaan. Ik wil wel iets meer van ouderlijk contact dan oppervlakkigheid en op z’n minst een gesprek over de afgelopen jaren.
Nou ja, een hoop achtergrond (sorry dat ik je topic vervuil) om de keuze wat betreft mijn kinderen en hun grootouder uit te leggen.
L2014 & H2017