Wat lijkt me dat lastig Pure. Klinkt echt alsof je moeder je grenzen niet respecteert. En ik zou zo’n boodschap op die kaart ook echt niet leuk vinden. Ik zou echt proberen om je grenzen heel duidelijk te maken, want het klink echt alsof ze er toch al overheen probeert te gaan. En ik snap dat je je kinderen niet er niet de dupe van wilt laten zijn, maar ook minimaal contact is nog steeds contact dus ik zou toch overwegen om wellicht dat contact ook iets in te perken voor je eigen rust. Sterkte ermee.

Bedankt voor het delen van jullie ervaringen tuttebel en derpy. Het verhelderd voor mij wel veel.
Fijn ook derpy dat jij het verhaal vanuit de andere kant voor mij belicht!
Ik ben enorm van de schuldgevoelens en voel me zo'n enorme slechte moeder als ik hen hun opa en oma ontneem. Maar feitelijk heb je wel gewoon gelijk derpy, op deze leeftijd zijn kinderen nog best van het niet beter weten als het gaat zoals het gaat. Al heeft het nog steeds niet m'n voorkeur om ook voor hen geen contact te hebben, dat komt ook voort uit de manier waarop mijn moeder haar vader (mijn opa) altijd zwart gemaakt heeft terwijl ik er een goede band mee had. Ik wil dat niet hetzelfde doen.

Maar ook juist door de verwachtingen die mijn ouders altijd van mij gehad hebben heb ik zo'n schuldgevoelens ontwikkeld en is er (achteraf veel te lang) contact geweest. Ik heb zo'n medelijden met ze ook. Zij hebben mij altijd ingeprent dat hun zielig zijn, niet anders kunnen etc. Het zit zo diep.

Met mijn psycholoog ook gesproken over die verjaardagen bijvoorbeeld, en zij zegt ook van dat ik de kinderen echt niet meteen een drama aan doe door opa en oma niet op hun verjaardag te laten komen, als ze op vakantie zijn of om andere reden niet kunnen is dat ook niet erg normaliter (bij oudste regelmatig gebeurd gezien ze in zomervakantie jarig is).
En datzelfde geldt dan ook weer voor ons aanbod dat ze de kinderen met kerst kunnen zien, hierdoor realiseer ik me dat Maple (ondanks haar te snel lezen) wel ook gelijk heeft. Ik hoef hun niet uit medelijden van alles te gunnen. Als zij de kinderen willen zien dan moet dat vanuit hun komen, wij moeten daar niet zelf voorstellen voor gaan doen. Misschien dat dat toch teveel aan ruimte geeft.

Tuttebel, ik ben erg benieuwd wat het minimale contact met je moeder jou wél oplevert, is dat ook vanuit een schuldgevoel, of brengt het je ook iets? En hoe bewaak jij jou grenzen?

Natuurlijk mag dat, welkom

Eerlijk gezegd weet ik nog niet zo goed wat ik er wél uithaal. Er zijn hele nare dingen gebeurd tussen mij en mijn familie gebeurd en ik heb in het eerste telefoongesprek met mijn moeder aangeven hoe het mij heeft beschadigd maar vervolgens ook aangegeven dat ik het daar na dat gesprek niet meer over wil hebben en ook niets meer wil weten van de personen die daarin betrokken waren. Als ze er toch over begint kap ik het gelijk af. 1 keer bleef ze toch doorgaan en toen ben ik ook heel boos geworden. Ik wil dat ze mijn grenzen respecteert en als ze dat niet kan dan is er verder ook geen basis om verder op voort te borduren. Dat lijkt ze nu wel te begrijpen.
Ik denk dat de reden dat er nu weer minimaal contact is, mogelijk wel met schuldgevoel te maken heeft. Een aantal maanden na het overlijden van Y. heb ik er ook heel erg mee geworsteld. Doordat we haar hebben moeten laten gaan weet ik hoe pijn het doet om je kind te moeten missen, maar tegelijkertijd deed ik hetzelfde bij mijn moeder. Ik vond het heel moeilijk om dat met elkaar te kunnen rijmen. Wel weet ik dat ik heel erg van de moeder hield die ze ooit was, maar in hoeverre die er nu nog is weet ik niet. We zijn sowieso beiden erg veranderd en het is mij wel duidelijk dat de relatie nooit meer zo kan worden als die ooit was. Daarvoor is er gewoon teveel gebeurd en is er vanuit mijn kant weinig vertrouwen. Maar voor nu ben ik nog best wel aan het aftasten in hoeverre ik contact met haar wil, juist omdat ik niet zo goed weet wat het mij oplevert.

Mijn kinderen hebben 4 grootouders met wie we er met 3 geen contact hebben (1 stel en 1 ouder van mij). Ik worstel soms wel met schuldgevoel dat mijn kinderen hun grootouders dus niet leren kennen zoals ik altijd beschikking tot mijn grootouders had en herinneringen met ze had. Ik kan alleen vertellen hoe het is gegaan met mijn ouders, omdat het anders wel een heel lang verhaal wordt en mijn schuldgevoel vooral bij mijn ouder ligt. Ik ken mijn schoonouders ook niet zo heel goed (bijna 15 jaar een relatie en er was al weinig contact).

Anyway, er is geen contact met mijn ouder, maar dat is nooit mijn keuze geweest. Ik heb deze ouder nu ruim 3 jaar geleden voor het laatst gezien. In de tijd jaren voor de ‘breuk’ kwam er een nieuwe partner in het spel. In het begin heb ik, hebben we die partner omarmd, een bonus genoemd. Al vrij snel veranderde de relatie in een knipperlicht. In de periodes dat het uit was, zocht de partner contact om mijn ouder uit te maken voor van alles en nog wat (o.a. narcisme kwam langs). Ik werd daar niet alleen mee bestookt, de rest van mijn familie ook. Mijn oma overleed en daarna had mijn ouder het zwaar. Mijn dochter werd geboren, maar is mijn ouder pas na 8 weken op kraambezoek geweest omdat partner in de lappenmand zat. Natuurlijk was ik hier niet blij mee. Daarna ging het weer uit en heb ik het contact met partner verbroken (althans, nummer en social media etc geblokt) omdat ik geen bak ellende over mijn ouder meer wilde horen. Ook aan mijn ouder laten weten en dat ik partner ook niet zomaar weer zou toelaten. Ik gaf aan het wel te accepteren als zij weer samen zouden komen, dat moesten zij vooral helemaal zelf weten, maar dat ík er geen trek in had (heeft echt wel een boel geschiedenis om zo’n keuze te maken). Mijn ouder begreep dit ook, toen ik ouder voor het laatst zag, gaf ouder ook aan dat er een diagnose voor partner was (volgens mij borderline), maar die niet in behandeling wilde. Korte tijd later kwamen zij weer samen en verbrak mijn ouder het contact in het kader rust nodig te hebben.

In het eerste jaar heb ik gevraagd (via e-mail want verder contact was niet mogelijk) waarom, hulp geboden, mogelijkheden gezocht om elkaar te kunnen zien, maar het mocht allemaal niet baten. In de jaren erna heb ik voor mezelf ook keuzes moeten maken, want het was echt trekken aan een dood paard. Het helpt ook niet dat mijn ouder 2,5 uur rijden verderop woont en mijn dochter nog zo jong was dat ik niet zomaar heen en weer kon rijden. Mijn zus heeft wel contact met ouder, maar geeft aan dat het heel oppervlakkig is. Veel verder dan ‘mooi weer hè’ gaat het ook niet. Ik krijg heel af en toe een appje van ouder, voornamelijk bij gelegenheden (felicitaties).

Mijn zoon was nog geen 4 en mijn dochter een paar maanden toen het contact werd verbroken. Zij kennen ouder weinig tot niet. Ik heb nagedacht over of ik contact moest aanbieden, maar het gebrek aan de vraag van mijn ouder erom, mijn zoon (voornamelijk) en de afstand hield me hierin tegen. Het is ook ‘makkelijker’ dat we ouder niet zomaar kunnen tegen komen. Mijn kinderen zijn inmiddels bijna 7 en ruim 3,5 en vragen er (nog steeds) niet naar, vinden het niet gek dat andere kinderen meerdere grootouders hebben en zijn heel blij met de grootouder die ze wel zien. Ik heb ook nagedacht over mijn verantwoording hierin en die gaat wat mij betreft tot het niet geheimhouden dát er nog andere grootouders bestaan. En als ze er actief om gaan vragen, kan ik altijd in overleg met mijn man bespreken wat de volgende stap is. Ik denk dat jonge kinderen heel makkelijk accepteren dat iets gewoon zo is. En dat er open over praten belangrijk is (dan doel ik niet op de volwassen problemen, maar erkennen dat grootouders er zijn, dat jij als ouder om redenen niet deel neemt aan eventueel contact, maar wel achter hun contact staat en er ook niet afwijzend in staat als ze over hun bezoek of wat dan ook met betrekking tot hun grootouders willen praten).

Voor mezelf ben ik zover dat ik zo min mogelijk over mijn ouder wil horen, want het doet me verdriet en het kost me nadien heel veel energie door het verdriet en bijkomend boosheid. Ik weet ook niet of het ooit nog goed komt, aangezien mijn ouder niet in staat (meer) is om voorbij oppervlakkig contact te gaan. Ik wil wel iets meer van ouderlijk contact dan oppervlakkigheid en op z’n minst een gesprek over de afgelopen jaren.

Nou ja, een hoop achtergrond (sorry dat ik je topic vervuil) om de keuze wat betreft mijn kinderen en hun grootouder uit te leggen.

Sorry voor de late reacties, druk met kerst enzo. Maar nu heb ik de laptop er even bij en kan ik goed terug reageren.

Klinkt lastig tuttebel! Erg fijn dat je jou ervaring deelt. Het is zo herkenbaar, mij heeft het ook heel lang tegen gehouden om het contact te verbreken vanuit dat moedergevoel. Hoe erg zou het zijn als mijn kinderen mij niet meer zouden willen zien? En ook: Als ouder probeer je het zo goed te doen, maar soms lukt het ook niet zoals je het zou willen of pakken dingen juist tegenovergesteld uit. Ik ben daardoor echt wel milder geworden naar mijn ouders. Geen enkele ouder krijgt kinderen om ze bewust pijn te doen of te laten 'mislukken' toch?
Dat maakt het zo dubbel, zeker als je net als jij dat gevoel van je kind missen super hard voelt en weet hoeveel pijn dat doet. Ik kan me dat (gelukkig) alleen indenken en heb die verdrietige ervaring niet.
Inmiddels ben ik dus op het punt dat ik me ook realiseer dat het desondanks niet goed is voor mezelf om me steeds pijn te laten doen, dat ik niet geaccepteerd wordt hoe ik ben, dat er over mijn grenzen wordt gewalst.
Woont jou moeder nog in NL? Ik vind het wel echt knap dat je zo duidelijk je grenzen aan geeft en ook in dat 1e gesprek meteen gezegd hebt waardoor jij zo beschadigd bent geraakt. Hoe heeft ze daarop gereageerd?
Ook erg goed van je dat je gewoon de tijd neemt om af te tasten wat het je wel oplevert en dat je wel bewust bent dat het misschien alleen schuldgevoel is. Het maakt het verleden niet ongedaan, en sommige dingen zijn ook niet te vergeten of te vergeven, in dat opzicht zal je relatie nooit zijn zoals het eigenlijk hoort tussen een moeder en dochter. Maar als je er wel iets uit kan halen dan kan dat voor jullie beiden misschien wel helpen in de toekomst. Ik hoop dat je er in ieder geval nog iets uit gaat halen, en zo niet, dat je er berusting in vind.

Fiederilsje, heftig verhaal ook van jou. Vooral ook omdat jij de keuze niet zelf gemaakt hebt, maar het moest doen met wat je ouder besloot. Het valt me op dat je steeds het woord 'ouder' gebruikt. Is dat omdat je op die manier je afstand van diegene creëert en er makkelijker over schrijven kan? Of omdat je graag in het midden wil laten wie het is/anoniem blijven wil? Of misschien wel een andere reden?
Ik vind overigens absoluut niet dat je dit topic vervuilt, want het brengt me heel veel om ervaringen van anderen te lezen en te weten dat ik (hoe vervelend ook voor jou en anderen) niet alleen ben.
Is jou ouder in het verleden wel in staat geweest om (zoals jij het noemt) voorbij oppervlakkig contact te gaan? Komt het door jou inzien echt door de nieuwe partner dat dit mis gegaan is? Klinkt alsof jou ouder je heeft 'laten vallen' voor haar destructieve relatie. Dat lijkt me super machteloos voelen, dat je weet dat je ouder in een slechte relatie zit, en dan ook nog eens contact met jou verbreekt.
Ik vind het wel heel realistisch wat jij denkt over wat jou verantwoording is ten opzichte van je kinderen naar hun grootouders. Ik ben het met je eens dat je ook 'voldoet' door ze te laten weten dat ze er zijn, wie het zijn en dat je wel achter contact staat mochten ze dat willen. Ik kan me ook voorstellen dat het lastig is als ze zo ver weg wonen, de kinderen van jongs af aan niet beter weten en er niet naar vragen, en er ook geen initiatief komt vanuit je ouder.
Dat is hier wel anders, maar dat komt ook omdat mijn ouders dichtbij wonen en ze ze regelmatig zagen. Mijn kinderen vragen echt naar of we op bezoek gaan, of ze een tekening mogen brengen of dat ze opa en oma mogen beeldbellen.
Ik heb ze onlangs uitgelegd dat ik niet meer mee ga naar opa en oma omdat ik dat heel lastig vind nu met mijn 'ziekte'. Ze weten van mijn depressie en behandeling daarvoor, en wij leggen dat uit als dat ik een ziekte heb, waarbij je moeilijk blij kan zijn, en dat ik ook naar een school ga waarbij ik kan leren beter blij te zijn (ik ben in deeltijdbehandeling). Mijn ouders zijn opzich niet de oorzaak van mijn depressie hoor (al zit het wel in de familie en houden ze het in stand door hun gedrag), maar op die manier kon ik toch een reden geven die te begrijpen is voor ze, maar die niks aan oordeel geeft over mijn ouders. Zoals al eens eerder beschreven wil ik mijn ouders op geen enkele manier in kwaad daglicht zetten, omdat ze dat wel altijd zo gedaan hebben bij hun ouders en ik dit als enorm vervelend ervaren heb.
Ik snap ook dat je zo min mogelijk wilt horen over jou ouder omdat dan het gemis, verdriet en de boosheid weer oplaait. Waar ben jij het meest boos en verdrietig over?
En logisch ook dat je niet akkoord gaat met oppervlakkig contact en niet eens een gesprek over afgelopen jaren. Dan blijft het ook tussen jullie in hangen en kost het ook alleen energie ipv dat het iets oplevert.
Bedankt voor het vertellen van jou verhaal!

Geen ervaring mee gelukkig. Verdrietig Pure dat je deze keuze moet maken omdat je ouders je zo teleurstellen. Het zal ook wel een beetje moeten groeien (hoe omgaan met nieuwe situatie). Wat ik wel lees is dat (en is fijn dat je zus je steunt) dat je dan via haar een en ander hoort. Nu is het nog een nieuwe situatie dus voor jullie allemaal even wennen maar ik zou dat dan ook proberen te beperken. Zo heb ik ooit het contact met een vriendin verbroken en kreeg ik een collega die in haar vriendengroep zat. Dat was een raakvlak van ons dus die collega vertelde weleens iets over haar, iets leuks, of iets stoms (ze zat bijv. in een moeilijke relatie) of ze zei weleens dat ze mij miste tegen haar. Ik kon hier alleen niet zoveel mee, ik kapte dit niet zo snel af want was ergens ook wel nieuwsgierig en dacht er wel tegen te kunnen. Maar toch bracht het me soms ook wat van de wijs, ik dacht daar dan weer aan terwijl het verbreken van de vriendschap met een reden was gedaan. Om mij meer rust te geven, het kostte me meer dan dat het me gaf. Ik heb toen dus besloten dat ik het er niet meer over wilde hebben. Dat zou ik jou dus op den duur ook willen aanraden. Ook zo’n kerstkaart, ik zou die gewoon wegleggen. Niet weer het gesprek over aangaan. Klaar. Echt proberen afstand te nemen anders heb je nog geen rust. Niet dat je het er nooit over mag hebben maar doe dat met de juiste mensen op de juiste manier. Als iemand zegt ja en toen zei je moeder dit en dat maakt jou dat alleen maar weer boos of geïrriteerd. Ik snap wel dat je het verdriet wil delen dat het zo is gelopen. Begrijpelijk en heel lief van je dat je je kinderen hun opa en oma niet wil ontzeggen. Maakt het ook wel moeilijk natuurlijk, ook voor de kinderen, die zal het ook wel gaan opvallen dat jij er niet bij bent. Ik vind niet dat je ze per se op het verjaardagsfeestje moet uitnodigen. Je kan ze toch ook zeggen (als zij vragen wanneer ze haar mogen feliciteren) dat je ze bijv. zondag middag even brengt. En neem dan nog stukje taart mee. Ik zou ook echt om jezelf denken en je niet in allerlei bochten wringen om hen tevreden te stellen. Daar wil je nu net vanaf. Misschien kan dat dan ook een routine dingetje worden dan weet iedereen ook waar hij aan toe is. Bijv. Om de zondag even op bezoek of na elke verjaardag komen ze even langs met stuk taart. Hoe vaak zagen ze de kinderen eerst?

Succes. Het lijkt me erg moeilijk.

Bedankt voor je lieve reactie lot!
Je hebt helemaal gelijk. Het is zoals je schrijft idd nog vers en even aftasten en zoeken. Ik denk inderdaad dat ik er naar toe moet dat ik er gewoon niks over hoor, ook niet van mijn man. Opzich heb ik zeker wel rust nu al, maar ik maak me wel nog boos en verdrietig. Ik heb dat nu denk ik ook nog even nodig gehad om mezelf bevestiging te geven van de goede keuze, maar ik denk dat dit op korte termijn gewoon klaar moet zijn. Eigenlijk voelt het gewoon goed zo, en is het niet meer belangrijk wat zij doen, vinden of zeggen. Ik ga de mensen om mij heen dus maar vragen of ze er niks over zeggen tenzij noodzakelijk. Wat niet weet, wat niet deert zeg maar. Dat brengt vast nog meer rust.
Ze zagen de kinderen vrij veel. Elke week denk ik? Vaak al zonder mij, maar regelmatig ook met. Wij willen niet perse aan banden leggen hoe vaak het 'mag', maar wekelijks vinden we ook niet perse nodig en onnodig belastend ook voor mijn man. Wat dan wel goed is?
Een routine dingetje is miss nog wel een idee, hoewel in de praktijk wat lastiger gezien m'n man onregelmatig werkt. Ik denk er even over!

Ik snap het Pure! Deze zin: Eigenlijk voelt het gewoon goed zo, en is het niet belangrijk wat zij doen, vinden of zeggen.

Wil niet zeggen dat je je er niet soms rot over mag voelen. Maar blijf dichtbij jezelf. Dat is ook makkelijker als je minder meningen van anderen hoort.

Je hebt helemaal gelijk. Soms erg lastig voor me. Maar ik ga het proberen!

Ik heb niet alles gelezen, misschien staat het er ook wel tussen.

Je zou je kinderen kunnen afzetten bij je ouders, zowel door jou of door partner. Zou zelf naar laatste neigen, omdat jij het contact wilt minimaliseren.

Ik ben zelf 4 jaar geleden definitief gebroken met mijn moeder en haar nieuwe man.
De kinderen waren te klein, net 1 jaar, om ze toch bij hun oma te brengen.
Nu vragen ze af en toe naar hun oma, maar de reden van mijn breuk met mijn moeder, daar vind ik ze nog te jong voor. Als ze een jaar of 8 zijn en ze vragen nog naar hun oma, zou ik overwegen om het contact weer wat bij te leggen, maar alleen voor de kinderen. Zou ze dan afzetten en 2a3 uurtjes later weer ophalen. Maar tegen die tijd is mijn moeder ook 72 🤷‍♀️
Vind dat het wel vertrouwd moet zijn en het vertrouwen in mijn moeder is gewoon 0.

Ik heb na mijn ouders hun scheiding, 29 jaar alweer, altijd al een vreemde band met mijn moeder gehad. Heeft mij en mijn zus in de steek gelaten etc.
Contact tussen mijn moeder en mij liep altijd na maanden vast. Als ik iets had, had zij het vele malen erger. Mijn vader maakte ze altijd zwart, terwijl ik altijd bij mijn vader gewoond heb. Laatste keer dat ik haar gezien heb waren de meiden bijna 1 jaar. Ze trok toen 1 van de meiden enorm voor. Iets wat in mijn ogen niet oké is.

Zo doen we het idd nu, mijn man regelt het contact.
Wat naar dat jij deze ervaring ook hebt. Wat je schrijft over dat je moeder altijd alles erger heeft herken ik, mijn ouders zijn ook vooral slachtoffer. Dat voortrekken is idd niet eerlijk, gelukkig merken ze dat op die leeftijd nog niet heel erg, maar dat is later natuurlijk wel zo. Lijkt me ook lastig om ze dan nog weg te brengen als ze dan straks ouder zijn en je er dan niet bij bent om te zien of het goed verloopt. Heeft je moeder nooit gevraagd om contact met de kleinkinderen?

Mijn moeder heeft mij er nooit naar gevraagd. Ik weet ook niet of ze het er met mijn zus over heeft. Vraag mijn zus er ook niet naar.
Ik heb totaal geen behoefte aan contact. Zie haar niet als moeder en oma etc.
Mijn vriend heeft haar ook maar 2x gezien, maar was ook niet gecharmeerd van haar.

We zijn inmiddels bijna 2 maanden verder. De kinderen zien mijn ouders ongeveer eens in de 2 weken en zover ik weet verloopt dat goed. Mijn man en ik hebben afgesproken dat hij mij niks verteld erover en dat ik er niet naar vraag. Zover ik weet laten mijn ouders verder ook met rust nu, al heb ik ook afgesproken dat mijn man niks zegt als dat niet noodzakelijk is. Alles prima dus, ik mis ze niet en ervaar ook echt meer rust nu. Overdag althans, snachts is dat een totaal ander verhaal. Sinds het contact verbroken is heb ik de ene na de andere nachtmerrie over hen. Meestal over hoe ze mijn grenzen over gaan, dat ze me dwingen dingen te doen die ik niet wil of waarin ze erg boos zijn en ik niet aan hun verwachtingen voldoe. De bekende thema's zeg maar.
Ik dacht dat het wel beter zou worden met de tijd, maar t word erger en erger. De afgelopen 2 weken ga ik snachts van de ene droom naar de andere, doodvermoeiend. Gek ook best, want ik ben er niet eens echt mee bezig overdag. Hoewel, indirect wel bedenk ik me nu. Ik ben o.a. druk met kijken naar hoe ik over mijn grenzen kan waken.
Is dit herkenbaar voor iemand? En vooral wat doe ik er aan/ wanneer en hoe stopt dit. Ik begin echt wanhopig te worden (en nee, ik overweeg niet om het contact te herstellen)?

Wat heftig Pure. Ik hoop dat je je overdag wel een beetje fit voelt ondanks die heftige dromen. Ik denk dat het verwerken is en ondanks dat het rust geeft is het wel een ‘confrontatie moment’ geweest. Je ouders hebben daar geen goedkeuring over gegeven of je gevoel bevestigd dus ik denk dat je daarom die gevoelens ervaart. Daar ben je misschien ook niet bewust naar opzoek (die goedkeuring) maar misschien wel onbewust (toch die loyaliteit). Ik denk dat dat gewoon tijd kost. Ik heb het ook gehad toen ik het contact verbrak met een vriendin, ik houd niet van confrontaties en ondanks dat het er best zacht aan toe ging (ze snapte het niet maar zei geen lelijke dingen en wenste me nog het beste) heb ik daar nog steeds een beetje een naar gevoel bij ondanks dat ik erachter sta en stond. In het begin had ik er echt veel last van. Ik wil toch liever iedereen tevreden houden. En dat is dan nog maar een vriendin, kan me voorstellen dat het met je ouders nog veel intenser is.

Wat misschien helpt is overdag die dromen opschrijven en dan een realistische kijk erop hebben en opschrijven. En dat tegen jezelf zeggen.

Ik zou even een afspraak met de huisarts maken en kijken of je misschien naar de POH-GGZ (praktijkondersteuner) kan. Heb ik zelf hele goede ervaringen mee, nog fijner zelfs dan de psycholoog waar ik ooit een paar keer geweest ben. Waarschijnlijk dat dit al die tijd een ongemerkt heftige impact op je heeft gehad, en dat het verstandiger is om professionele hulp in te schakelen bij de verwerking ervan. De tips van Lot zijn waarschijnlijk ook goed maar ik denk dat het verstandiger is om de koe direct bij de horens te vatten. Sterkte!

Ik zou hier zelf niet snel hulp voor zoeken als je er overdag niet veel last van hebt. Tenzij je er heel moe van wordt en omdat je toch aangeeft er wanhopig van te worden. Ik herken het wel. Het contact met mijn vader gaat momenteel slecht, heb hem ook al bijna 3 maanden niet gesproken. Daar voel ik me wel klote over en dat komt ook veel terug in mijn dromen.

Je leest vaak dat het kan helpen om ‘van je af’ te schrijven. Misschien is dat een idee?

Het klinkt mij in de oren dat je je onderbewustzijn nu eindelijk de kans geeft dit te verwerken nu er eindelijk wat rust is. Net als dat je ziek wordt als je vakantie hebt - dan kan het.
Wel ontzettend vervelend en ik zou zelf denk ik tijdje wat slaapmiddelen nemen (beetje hulp de nacht door te komen). Moet je wel voor naar de arts, maar sowieso is dat niet een slecht idee denk ik? De verwerking zal nog wel even duren. Je zou natuurlijk ook therapie kunnen overwegen om het echt aan te pakken. Ik herken het trouwens heel erg, ik heb ook jarenlang in de nacht verwerkt, doodvermoeiend.

Bedankt voor jullie reacties. Ik ben sowieso al in therapie voor een depressie, dus hulp krijg ik gelukkig ook gewoon. Ik ben normaliter ook gewend veel te dromen en echt te verwerken in de nacht, maar dit slaat echt alles. En ja, buiten wanhopig zijn klaart mijn depressie zo ook niet bepaald op. Maar ik denk wel dat het goed is als ik dit wat beter ga bespreken in de therapie. Ik heb wel al regelmatig aangegeven dat ik zon nachtmerries heb en daardoor zo moe ben, maar echt op het stukje met m'n ouders ingaan is ook niet direct gebeurd. Buiten de therapie zou ik er misschien ook meer over moeten praten, dat doe ik eigenlijk geheel niet nu. Deels omdat ik het gewoon losgelaten heb, maar ook omdat ik eigenlijk niet echt weet wat er nog over te zeggen valt behalve: 'dit had ik veel eerder moeten doen'.
Ik las laatst een stuk over volwassenen die geen contact meer met hun ouders hadden en die zeiden wel ouders te missen, maar niet de ouders die ze hadden. Dat ervaar ik precies zo, al heb ik de 'rouw' rondom ouders missen al wel gehad voor mijn gevoel, dat is al jaren geleden geweest toen ik merkte dat ze eigenlijk niets konden bieden van wat ik nodig heb, en ik alleen het contact met hun hield uit medelijden.
De tip die sommige geven om van me af te schrijven vind ik nog wel een goede en ga ik eens proberen. Het zal vast verwerking zijn van een lange periode van stress mbt hun. Ergens weet ik ook wel dat het niet gek is, maar frustrerend is het wel omdat ik er ook zo weinig invloed op heb.

Goed dat je al therapie hebt en het lijkt me inderdaad wel verstandig om dit ook wat meer tijdens de therapie te bespreken. De ouder-kind relatie is best een groot ding, en als je al niet goed in je vel zit door een depressie kan dat zeker ook meer met je doen dan je zou willen. Al herken ik het stukje van heftige dromen ook wel hoor. Hoewel het doodvermoeid is, hoort het wel bij de verwerking.
Ook het stukje schuldgevoel waar je het eerder over had zou ik bespreken, want dat zijn toch dingen waardoor je makkelijk met je keuze in de knoop komt en waardoor het extra beladen kan voelen terwijl je je juist in je keuze wilt berusten.

Ik had niet meer gereageerd op je vorige berichtje maar mijn moeder woont inderdaad in NL. Uiteraard vond ze het heel vervelend dat het mij zo beschadigd heeft en heeft ze dat nooit gewild, maar tegelijkertijd wist ze van veel dingen die er gaande waren niets af. Teminste, dat zegt ze. Of dat echt zo is maakt me ook niet meer uit. Ik wil het verleden juist achter me laten en heb met haar afgesproken dat we het daar niet meer over zullen hebben want ik weet dat we daar nooit goed uit zullen komen omdat het bij mij veel heftige gevoelens oproept.

Vervelend dat je nu zulke nachtmerries hebt. Waarschijnlijk ben je nu 's nachts aan het verwerken maar het helpt natuurlijk niet dat je dan slecht slaapt en daardoor overdag wellicht minder energiek bent. Nav je laatste twee berichten zou ik je aanraden om het boek De Fontein van Els van Steijn te lezen, dat gaat over familiesystemen. Ik denk dat dat je mooie inzichten zou kunnen geven. Als je iets meer erover wilt weten: ik weet dat er op de site van Holistik een aantal blogs van haar staan. Of een familieopstelling overwegen maar dat is momenteel ivm Corona wat lastig.

Sterkte met het verwerken en een plek geven!

Tuttebel, ingewikkeld hoor, als je moeder zegt dat ze van veel dingen niet af wist. Knap dat jij of het nu waarheid is of niet het probeert achter jullie te laten. Dat lijkt me best moeilijk!

Vajen, bedankt voor jou reactie. Ik ga eens kijken naar dat boek, het klinkt me wel erg interessant. Ik heb een jaar of 12 terug eens een familie opstelling gehad die heel erg veel verduidelijkt heeft destijds. Misschien is dit wel een goed moment om het nog eens te doen, al zal dat in corona tijd wat lastiger zijn. Maar anders in de toekomst wel een goede nog.

Ik heb inmiddels van de psychiater medicatie tegen nachtmerries gekregen, hopelijk gaan die helpen. Vanavond voor het eerst proberen.

Heeft de medicatie geholpen, Pure?

Ik heb een jaar geleden gebroken met mijn vader en zijn vrouw. Het was gewoon genoeg. Mijn man belde met mijn stiefmoeder om te vragen wanneer hij kon helpen met verhuizen. Dan zou hij vrij vragen. Hij kreeg de wind van voren. Hoe hij het had gewaagd om niet naar haar kanker te vragen en niet vaker te informeren. En nu had ze dat van hem verwacht (arme man belde op dat moment al vijf jaar om de dag om te vragen hoe het met haar ging) en dat ik helemaal niet had gebeld, dat nam ze niet in dank af. Op dat moment was ik zooooo ziek dat het laatste wat mij boeide hoe het haar afging met haar kanker (laatste wat ik hoorde dat alles succesvol was verwijderd en ze gezond verklaard was). Ik heb die avond nog gezegd dat als het zo moet, ik me liever concentreer op mijn eigen gezin. En dat heeft mijn vader opgevat als contact willen verbreken. Inmiddels heeft hij een ander mobiel nummer en zal het allemaal wel. Als het zo moet, dan hoeft het voor mij niet meer.

Pure, ik heb +/- 10 jaar geleden gebroken met mijn vader, en daarbij helaas praktisch heel die kant van mijn familie, na jarenlang op mijn tenen lopen en naar zijn pijpen dansen. Mijn zus heeft het na een fikse ruzie weer bijgelegd, ik heb het contact daarna verbroken. 5 jaar geleden heb ik hem nog eens gebeld met de vraag of we, zonder oude koeien uit de sloot te halen, het nog eens konden proberen, maar daar heb ik geen reactie meer op gehad. Dat was bikkelhard, maar het heeft me ook in een bepaalde mate rust gegeven.

Ik zie hem nog geregeld, bijvoorbeeld bij mijn zus op de verjaardagen van haar kinderen (mijn kinderen weten niet dat dat mijn vader is op dat moment, die vinden mijn stiefvader hun opa), en ik merk dat ik hem tegenwoordig wel 'normaal' - meer als vage kennis - te woord kan staan.

Maar, na jarenlang op en aan depressies/burn out klachten etc, ik ben er inmiddels wel achter dat ik er mee om heb leren gaan, maar het altijd onderdeel van mijn bestaan blijft. Ik kan het simpelweg niet naast me neerleggen, ik kan het verklaren en op een goede dag ook relativeren, maar ik heb nog steeds met flinke regelmaat dat ik er om moet huilen. Soms bij een liedje, soms een verhaal, soms iets op tv, en soms uit het niets. Het geeft mij het gevoel niet goed genoeg te zijn, en dat gaat helaas bij mij niet meer weg. Ik leef echt van goede en slechte dagen, en zeker nu ik zelf kinderen heb snap ik er niks van. Maar wat ik zeg, ik kan er ook wel weer heel zakelijk mee omgaan, dát wordt wel echt beter - het zal je aan de oppervlakte echt niet altijd aan het hart gaan.

Ik vind het heel moedig van je dat je je kinderen toch daarheen laat gaan, al vraag ik me af of ik hetzelfde had gedaan. Ik ben bang dat je er op deze manier altijd met een been in blijft staan, en het nooit volledig af kan sluiten. Ik hoop heel erg dat er snel puzzelstukjes voor je in elkaar vallen en je de moed, de kracht en de rust kan vinden om dit hoofdstuk af te sluiten.