Nee dat heb ik nooit gehad eigenlijk. Op dit moment zou ik dat ook niet willen, in mijn opinie is hij net zo verantwoordelijk voor wat er allemaal gebeurd is, hij heeft het nooit voor ons opgenomen.
Maar misschien in de toekomst dan zou dat nog wel een mogelijkheid zijn. Ergens is hij ook slachtoffer van mijn moeder. Ik kan er nu alleen nog geen begrip voor opbrengen.

Wat moeilijk zeg. Klinkt alsof je vader dus eigenlijk ook nooit heeft geleerd thuis om dingen op te lossen door te praten. En dat is dan nu een extra verdrietig combinatie met je moeder. Misschien dat je op termijn idd kunt overwegen als eerste weer met je vader het contact te herstellen. Of althans, proberen te kijken of je met hem kunt praten zonder haar.

Ja, misschien wel idd. Maar eerst maar eens afwachten of ze m'n besluit accepteren en of het met de kinderen contact houden goed verloopt. Ik denk zelf dat mijn vader misschien niet eens zou openstaan voor contact zonder m'n moeder. Mijn moeder zou dat zien als verraad naar haar, en dat zou de relatie op het spel zetten denk ik. Maar wie weet in de toekomst.
Ik zou natuurlijk het liefst zien dat het met beide goedkomt. Maar dat kan alleen als ze de problemen inzien en daarin veranderen. Of als ik verander en er geen gevoelens meer bij getriggerd worden of ik niks meer aan band voel naar hun (maarja, waarom heb je dan dus contact?). Die kansen acht ik allemaal niet zo groot.

Ik kan me overigens wel voorstellen dat het in de toekomst mogelijk gaat zijn om de kinderen zelf te brengen of halen naar hun. Dat ik niet mee op bezoek ga, maar ze wel zie en een 5 minuten praatje houden kan.
Het is vanuit m'n ouders denk ik geen onwil, ze houden echt wel van me. Maar ze kunnen gewoon niet anders, zijn niet capabel als ouders (natuurlijk ook door hun verleden, dus zijn ze niet geheel verantwoordelijk zelf), maar ik moet gewoon mezelf gaan beschermen tegen hun. Ik kan niet telkens pijn gedaan worden.

Pure, heel knap dat je voor jezelf nu de keuze hebt gemaakt om het contact te verbreken. Ik hoop dat je ouders je keuze respecteren en dat jullie een manier vinden waarbij de kinderen het contact het opa en oma kunnen behouden. Ik heb zelf ook het contact met mijn beide ouders verbroken (zij waren uit elkaar, mijn moeder is eerder dit jaar overleden). In mijn situatie speelt het contact met mijn kinderen geen rol, maar wilde je wel even laten weten dat je (helaas) niet alleen bent in deze situatie.

Ik hoop dat het je rust gaat brengen, al zal de situatie er niet altijd makkelijker op worden. ❤️

Rot voor jou maat, en wat lastig dat je moeder dus overleden is ook nu. Hoe is dat voor jou?
Wel erg fijn idd om te horen dat ik niet alleen ben hierin. Hoe vervelend ook voor jou!

Super dapper van je! Hopelijk geeft het rust. Sterkte.

Hoe is het tot nu toe verlopen Pure?

Wat lief dat je er naar vraagt.
Het gaat tot dusver best goed eigenlijk. Mijn ouders accepteren het tot dusver en sindsdien zijn mijn kinderen er 1 maal geweest en dat ging ook goed. M'n moeder appt m'n vriend wel af en toe over de verkoop van ons huis wat nu te koop staat, en het is me niet helemaal duidelijk of ze dat nu doet uit oprechte interesse of om andere redenen. Voor nu laten we dat maar even zo.

Mijn ouders hebben nav mijn beslissing mijn zusje en haar vriend uitgenodigd om te komen praten en daarvan heb ik wel terug gehoord dat ze nog altijd totaal geen inzicht hebben in wat er nou eigenlijk fout gaat. Ze blijven het probleem bij mij leggen, zelfs nadat mijn zusje en haar vriend aangaven dat zij ook ervaren wat ik ervaar.
Van mijn zusje hoor ik ook dat ze eigenlijk verwachten dat ik binnenkort wel weer op de stoep sta, als ik wat ruimte heb gekregen. En dat ze dan een soort van plan hebben liggen om er met me uit te komen. Ze willen dan samen in therapie.
Mijn zusje heeft toen gevraagd wat ze daarmee denken op te lossen, en mijn ouders denken dat ze daarmee dan begrip kunnen krijgen voor hoe zij in de relatie met mij staan en dat ik dan inzicht heb in waarom hun dingen op bepaalde manier doen. Mijn zusje heeft gezegd dat ze beter zelf in therapie kunnen gaan (ik was zooo trots op haar dat ze zo direct en eerlijk geweest is), maar mijn ouders begrepen niet wat zij daarin dan te leren hadden. Voor hen was nog altijd onduidelijk wat hun aandeel is.

Nouja, mijn conclusie is dus eigenlijk wel dat het een gebed zonder eind is, en ik de juiste beslissing genomen heb.
Ik ben er zelf heel opgelucht en rustig onder, en heb ze op nog geen enkele manier gemist (oké, een beetje dan, toen m'n vaatwasser het begaf hahaha). Maar ik ben wel bang voor het moment dat ze beseffen dat ik niet op de stoep ga staan, of als ze het te lang vinden duren. Ik vraag me af of er dan nog steeds zoveel respect voor mijn beslissing is.

Ook vind ik het wel lastig hoe en wat te doen met bijv de verjaardagen van de kinderen. Ga ik ze dan uitnodigen of niet? Ik vind het zo sneu voor de kinderen...
Nouja, waarschijnlijk loopt het vanzelf wel los, en we moeten sowieso maar zien hoe het contact met de kinderen verder verloopt.
Mijn man heeft aangegeven dat de kinderen met de kerst kunnen komen als ze willen, maar daar hebben we helemaal geen reactie op gehad bijv.
Ik laat het maar los.

Wat jammer Pure dat ze hun eigen aandeel niet kunnen zien. Maar fijn dat het geen contact je wel goed doet. Dan is jouw keuze in ieder geval wel de goede geweest. Het is natuurlijk ook best lastig allemaal, maar het zal vanzelf wel een weg vinden. Het is in ieder geval wel fijn dat je zus je beweegredenen snapt en ook achter je lijkt te staan.

Idd fijn dat m'n zusje achter me staat.

Even van me afschrijven hoor...
Inmiddels ben ik er helaas toch achter dat m'n moeder ons niet met rust laat. Ze heeft de afgelopen dagen elke dag mijn man geappt, zogenaamd om de kinderen natuurlijk.
Ze heeft ons een kerstkaart gestuurd (alleen gericht aan mij en mijn man, voor de kinderen was er een aparte kaart) waarin een kerstwens stond met dubbele boodschap: ze wensen ons een 2021 met 'goede beslissingen met goede gevolgen' en 'fijne mensen in onze omgeving', als laatste wensen ze ons 'wijsheid'. Die kerstkaart heeft ze zelf in brievenbus gestopt, en inmiddels heb ik haar ook vaker in de straat gesignaleerd.
Daarnaast kwam ik er achter dat ze haar profielfoto op de app veranderd heeft op de dag na ons gesprek met een tekst waarop staat: 'wil je echt gelukkig zijn? Dan kun je beginnen met waarderen wie je bent en wat je hebt'. Ik ben al geruime tijd depressief, dus vind hem nogal vervelend om te lezen.
Daarnaast hebben ze (veel) geld op m'n rekening gestort, deden ze vorig jaar ook als schenking aan het einde van het jaar, maar ze weten dat ik me daar niet goed bij voel. Mijn man heeft gezegd dat we het doorstorten naar de kinderen.
Ze gaan zondag weer naar m'n ouders, dan gaat mijn man wel laten weten dat we dit niet fijn vinden zo, maar ben bang dat ze daar geen boodschap aan heeft.

Jeetje wat moeilijk zeg! Ze heeft de boodschap echt heel erg niet begrepen dus. Hoe reageert je man op de appjes? En is het niet toch een idee je vader nog even te bellen om te vragen of hij wil meehelpen jouw besluit te respecteren?

Wat Zora zei, dacht ik ook. Overigens denk ik dat ik het, als ik in jouw schoenen stond, zelf niet fijn had gevonden als m’n man had geopperd dat ze met kerst wel langs hadden mogen komen. Ik heb namelijk een beetje het idee dat jouw ouders, of misschien met name je moeder, je hele hand nemen, als je ze één vinger geeft? Door aan te geven dat ze met kerst langs mogen komen, is er natuurlijk ook gewoon een opening. Ik wil niks goedpraten maar kan het niet zijn dat jouw moeder veel meer gebaat zou zijn bij duidelijkheid, alles of niks? En dat haar acties van nu misschien het gevolg zijn van verwarring en toch ook hoop, beide vanwege de deur die nu blijkbaar toch op een kier blijkt te staan, nu ze een soort van uitgenodigd zijn met kerst?

Als aanvulling hierop denk ik dat het misschien verstandig is om dit niet al te lang door te laten sudderen en nogmaals het gesprek met ze aan te gaan. Misschien dat het je moeder meer berusting zou geven als je duidelijke afspraken met haar maakt, wat doe je in welke situaties. Wat doe je bijvoorbeeld met de verjaardagen van de kinderen. En dat jij de eerste aanzet zult maken naar contact, áls je daar weer aan toe zou zijn. Het helpt in het hele proces natuurlijk niet als ze zichzelf op blijft dringen.
En dan desnoods die afspraken maar opschrijven, heel zakelijk misschien maar waarschijnlijk is een zakelijke aanpak in dit geval wel het beste. Dan heeft je moeder iets waar ze op terug kan vallen, en jij ook iets waar jij op terug kunt vallen.

Mijn man heeft aangegeven dat de kinderen met kerst bij hun kunnen komen. Niet dat ze hier komen natuurlijk en ook niet dat wij daarbij zijn. Dat is toch niet zo onduidelijk? Of heb je het opgevat als dat ze hier op bezoek mochten komen met mijn man (en ik) erbij?
Het is idd precies wat je zegt hoor, mijn moeder is gebaat bij duidelijkheid en van het één vinger geven, hele hand pakken.

Ik denk daar idd over. Maar eigenlijk geloof ik dat mijn vader helemaal niet weet van al deze dingen. Maar miss helpt het om hem dit te zeggen en kan hij op die manier ingang vinden bij m'n moeder. Al vraag ik me het wel af, ze is zo dominant.

Dat is wat ik ook deels al gedaan heb ik de brief die ik toen gaf. Heb daarin duidelijk aangeven dat Ik degene ben die aan komt kloppen, niet zij.
En m'n man gaat dus zondag nogmaals duidelijk maken dat we niks van hun willen (horen), behalve praktisch over de kinderen. En als dat niet gedaan wordt dat het dan ook lastig wordt om contact te houden voor de kinderen. Beetje sneu om daarmee te dreigen, maar toch...

Dan kun jij het hem vertellen en dan heb je iig het gevoel dat je er iets aan doet plus, misschien stelt je vader het wel heel erg op prijs ook als een losstaand individu benaderd te worden. Hij ondervindt dan vast ook al jaren de dominantie van je moeder dus herkent vast het eea. Ook al heeft het geen effect, het is misschien voor jullie beide wel prettig daar eens een-op-een over te kunnen praten.

Ik snap wel wat je zegt hoor zora en meer mensen zeggen tegen mij dingen als 'zou je je vader geen opening geven'. Maar ik ben ook echt wel heel boos op hem, en over zijn aandeel met niks doen, mijn hele leven lang. Mijn moeder is miss de grootste boosdoener actief gezien, maar passief doet mijn vader net zo hard mee. Dat steekt zo enorm bij mij dat ik het (nu nog) heel lastig vind...

Oh Pure, ik had (weer eens) te snel gelezen, ik zie het nu staan idd.

Ach wat jammer dat je moeder dit zo doet..

Ik snap de goedbedoelde adviezen hier ook wel maar het is waarschijnlijk al zo dat dit soort dingen al jaaren zo gaat. Je maakt een beslissing om te stoppen met het contact niet zomaar.

Ik heb zelf ook geen contact meer met mijn moeder, ook om de reden dat ze constant over mijn grenzen gaat. Het duurt echt wel een hele tijd voordat je bij het punt komt dat je niet meer kunt. Mijn moeder snapt het na jaren nog steeds niet en ik heb maar geaccepteerd dat ze dat ook gewoon niet kan. Proberen te veranderen werkt gewoon niet, je eigen grenzen bewaken dmv geen contact misschien wel. De enige waarvoor jij kunt handelen is jezelf.

Ook jaren contact onderhouden voor mijn kinderen trouwens. Werkte bij mij niet, ik hoop van harte dat het voor jullie toch wel gaat werken want het is fijn als je kinderen weten wie je ouders zijn.

Ik gaf idd goedbedoeld advies. Dat zal ik niet meer doen, kan me misschien niet goed genoeg inleven als ik het niet zelf mee maak. En pure wil misschien alleen van zich afschrijven.

Sterkte pure!

Als je het toch onduidelijk vind zo mag je dat gewoon zeggen hoor, maar wij vonden het dus wel passend om de kinderen toch te laten gaan naar het 'kerstfeest' waar we eigenlijk zelf heen zouden als het contact niet verbroken was.
Maar mn ouders willen het niet eens blijkbaar, want ze gaan nu zondag.

Ik vind het heel lief juist hoor Zora. Maar probeer wel uit te leggen waarom ik het toch heel lastig vind. Het is idd zoals kersje beschreef iets van heel lang. In eerdere strijd 'tegen' m'n moeder heeft hij me ook niet geholpen of m'n moeder tegen gehouden, er iets van gezegd of wat dan ook. Sowieso is er nooit iets van blijk gekomen dat m'n vader wel ziet wat m'n moeder doet, aangezien hij ook 'toestaat/niet reageert' dat mijn moeder alles buiten zichzelf legt en mij overal de schuld van geeft. Hij heeft ook niet buiten m'n moeder om ooit iets gezegd over dat hij me begrijpt of gelijk geeft of dergelijke.
Maar goed, weerhoud je dus niet van goedbedoeld advies, want ik waardeer het zeker wel!

Kersje, mag ik jou een pm sturen? Vind het heel rot dat jij dezelfde ervaring hebt. Ik zou je graag willen vragen waar het bij jou mis ging met betrekking tot de kinderen. Misschien kunnen wij er nog iets van leren.