Pure* schreef:Niet gehad zelf, maar wil wel even zeggen dat ik dit heel rot voor je vind zo die onzekerheid, na het verlies van jullie tweede kindje. Kan het daar mee te maken hebben dat de baarmoedermond verkort is? En wat is er aan te doen?

Mizz_S schreef:Ik heb dit niet, maar word er wel op gecontroleerd omdat mijn oudste geheel plotseling is geboren met 33+2. Nu willen ze dit dus extra in de gaten houden en krijg ik om de 4 weken controle hierop, wat ze indien nodig vaker gaan doen of juist afbouwen. Ook gebruik ik preventief utrogestan, maar ik weet niet meer helemaal zeker of dat nou ook helpt voor de lengte van de baarmoedermond of voor wat anders. Maar misschien zou je dit eens kunnen navragen of uitzoeken, of dit wellicht iets is wat in jouw situatie zou kunnen?
Overigens zei mijn gynaecoloog dat extra rust nemen niet per se bewezen hielp, maar bij mij is er nu natuurlijk ook nog niets aan de hand. Ik kan me voorstellen dat het in jouw situatie anders is, zeker als je veel harde buiken hebt en zo.
Rot dat je zo'n onzekere zwangerschap hebt! Ik hoop dat alles nu rustig blijft en de baby lekker nog een tijdje blijft zitten.

Bolus26 schreef:ik had het bij de eerste bij 25 weken volledig rust gehouden en ze is met 37 weken geboren. Ik ben hiervoor ingeleid ivm zwangerschapsvergiftiging dus dat stond los van de verkorte baarmoederhals. ze is wel heel snel geboren.

bij de jongste had ik het ook maar pas bij 34 weken, dus dat scheelde enorm in de risico's , ik had toen net verlof.zij is uiteindelijk op de uitgerekende dag geboren, ook ingeleid trouwens ivm abrupt stijgende bloeddruk.

Mizz_S schreef:Bij de oudste had ik binnen 6 maanden voor de ontstane zwangerschap trouwens een hele kleine ingreep aan mijn baarmoeder gehad. Dit kan een oorzaak zijn voor vroeggeboorte. Maar bij mij is de oorzaak nooit vastgesteld en weten ze dus ook niet of dit er iets mee te maken heeft gehad. Maar ik kan me dus goed voorstellen dat het bij jou wel een rol speelt.

Hij heeft een maand precies in het ziekenhuis gelegen. Het eerste jaar hadden we veel extra controles bij de kinderarts etc. Hij bleef het eerste jaar klein en liep soms wat achter qua ontwikkeling, die paste dan meer bij de gecorrigeerde leeftijd. Na een jaar ongeveer trok dat helemaal bij en na ik denk zo'n anderhalf jaar was er niets meer van te merken. En nu gaat het prima, hij loopt eerder voor qua wat ie al kan en is zelfs best groot voor zijn leeftijd. En het is een heerlijk, vrolijk en slim jochie.

Peinture schreef:Ik heb me toen gewoon heel snel bij de situatie neergelegd en achteraf kijk ik er wel positief (is misschien een te "vrolijk" woord) op terug. Het eerste deel van mijn zwangerschap voelde ik mij heel slecht en toen op zich niet, naast die constant harde buiken dan. Voor mij hielp de rust (ook mentaal proberen af te schakelen en me over te leveren aan de situatie), wel tegen die harde buiken. Maar mijn situatie was natuurlijk anders. Ze wilden gewoon de baby goed in de gaten houden, en ik kreeg wekelijks een evaluatie van hoe het ging. Maar ik moest me elk ziekenhuisbezoek erop instellen dat ik daar moest blijven. Die bmh werd bij mij ook weer langer zodra het rustig werd.

Ik heb het niet als heftig ervaren.
Behalve met die grote bloeding met 25w4d en het maar 3 scenario's konden zijn, waarvan 1 de meest gunstige en die andere 2 vreselijk. Die minuten duurden uren voor mijn gevoel. Gelukkig was het toen het beste scenario. Omdat ik zo hard bloedde waren ze bang dat de placenta gescheurd was. Mijn man was er toen niet bij en mijn schoonmoeder stond toen huilend achter een gordijntje. Ik lag in shock op een bedje en toen kwam mijn nichtje (verloskundige) binnengerend. Omdat ik eerst de verloskundige had gebeld dat ik zo hard bloedde wist zij dat ik naar het ziekenhuis moest. Mijn nichtje en een verpleegkundige hebben me toen geaaid en getroost totdat ze wisten wat er aan de hand was. Ik huilde wel maar zonder geluid, en het rare is dat ik absoluut niet wilde dat ze mijn man belden (die was net in zijn eerste week op zijn nieuwe werk). Achteraf vind ik dat echt super vreemd van mezelf maar dat was te wijten aan de shock. Oh sorry, hier heb je natuurlijk niet veel aan. Maar zo zie je, bij mij was het weer een andere reden waarom de bmh verkort was. Maar toen ze er eenmaal echt uit moest werd ik ingeleid en zat alles weer potdicht...

Spencer schreef:Ik had het bij mijn oudste, ik was toen denk ik 31 werken en had hele pijnlijke harde buiken. Ik zat op 3,1 en onder de 3cm zouden ze strenger ingrijpen (longrijping spuit etc). Ik mocht naar huis maar met bedrust.

Uiteindelijk met 40+1 bevallen. De harde buiken waren gelijk over toen ik rust nam dus ik vond het niet spannend. Ik voelde me vooral vreselijk schuldig dat ik niet kon werken.