01 Jun 2021 18:44 door Lot
Green Pepper nog een paar dagen, aftellen!
ME: klinkt heel fijn allemaal! Mij lijkt dat moment ook zo speciaal. Heb al wel bedacht dat ik hem echt eerst alleen de baby wil laten
zien zonder andere mensen erbij (papa natuurlijk wel). En dat ik baby dan misschien niet wil vasthouden en echt tijd heb om hem goed te ontvangen en knuffelen. Kan er nu al van huilen als ik aan dat moment denk, ook aan het moment dat ik hem weg ga brengen als ik ga bevallen. Dat is zo’n ingrijpende verandering in zijn en ons leven. Ja ben een beetje emo. Ben trouwens ook benieuwd naar de naam van je baby!
Zo ook vandaag, veel gedaan, warm, en voel echt heftige nesteldrang maar krijg het voor mijn gevoel niet op orde (neem dit met een korrel zout ik ben gewoon erg perfectionistisch). Mijn oppas is ziek dus heb kind ook niet weg kunnen brengen en heb gewoon veel afspraken staan, kapper, 2x ziekenhuis, 1x verloskundige, fysio. Als kind slaapt moet ik rusten dus is ook geen tijd om iets te doen (wat ik soms dus ook niet doe maar dat is ook weer niet goed voor me). Gisterenavond ook driftig door gegaan terwijl ik eigenlijk veel pijn had in mijn bekken. Ik ben dan ook veel te koppig. Kind is lief maar ook een peutertje dus rent soms weg of gooit van alles op de grond (terwijl ik niet steeds wil bukken, laat het hem dan zelf oprapen hoor) maar kan dat niet altijd hebben en daar baal ik dan weer van (weer dat perfectionisme). Gisterenavond deed hij weer erg moeilijk met tanden poetsen, ik moet me dan in allerlei bochten wringen wat gewoon niet goed meer gaat. Ik was moe en overprikkeld dus heb hem (met tranen in mijn ogen) uitgelegd dat ik dat echt niet fijn vind zo, dat hij me moet helpen en dat het belangrijk is voor mooie en sterkte tandjes. Hij zei toen uiteindelijk heel lief uit zichzelf: sorry mama en ik kreeg een dikke knuffel. Was de eerste keer dat we zo’n soort gesprek hadden. Maar deze reactie kon mijn hart dan eigenlijk ook weer niet aan. Dus we hebben geknuffeld en het was weer goed.
Vanmorgen naar het water geweest (was lichamelijk al best sjouwen en steeds achter hem aan). Vanmiddag naar een speeltuin en daar was een grote dichte buis glijbaan met de trap ook in een soort overkapping (zo’n monkey town ding of zo, vreselijk). Daar mag hij van mij niet in, is vanaf 6 jaar. Ik steeds goed opletten, erbij staan, naar toe lopen en had vanaf terras wel goed overzicht op de speeltuin alleen niet op de ingang van die glijbaan (zat onder een afdakje). Hij bleef braaf uit die glijbaan. Let ik een moment niet op komt mijn kind huilend uit die glijbaan. Had een groter kindje hem ‘geholpen’. Hij bedoelde het echt heel lief. Er was niks ergs gebeurd en hij had er ook niet uit gekund of zo maar ik was in alle staten (hallo hormonen). Baal dan zo dat dit gebeurd en dat ik niet alles kan voorkomen. Mijn moeder was erbij en zei ook joh daar leert hij van etc. Dat is ook zo hoor maar vind dat dan toch lastig omdat ik me zo verantwoordelijk voel en voor mijn gevoel een stapje terug zet omdat ik hem iets meer los kan laten en dan dit. Het voelde ook niet echt als zijn keuze of zo. Nouja. Lees dit ook maar met een korrel zout en een portie hormonen. Vind het wel fijn even mijn hart te luchten.
Zal wel allemaal voorbereiding zijn dit 😅. Droom nu ook weer over de bevalling en heb gewoon een realistische voorstelling van hoe intens de baby periode is dus heb ook gewoon wat gezonde spanning denk ik. En jullie zitten nu gewoon al in die mooie maar intense periode!