Maarre, veel belangrijker: wat tof dat je gesprek goed ging en dat ze zo tevreden zijn! Geeft vast een goed gevoel om zo op je plek te zitten en te merken dat anderen dat ook vinden ??

Hij zocht ook naar het woord toen hij het zei. Dus hij heeft het waarschijnlijk anders bedoelt. Wel moet ik opmerken dat ik een stuk socialer ben geworden sinds ik met mijn man ben. Dat maakt me niet direct extravert, maar ik snap wel waarom iemand voor dat woord kiest.

Ik ben ontzettend blij dat het goed ging. We hadden maar een half uurtje, waarbij hij ook direct zei dat dat hem met nog niemand was gelukt, dus we waren na een uur nog druk aan het kletsen. Ik vind het fijn dat hij snapt wat ik voor de toekomst wil en daar ook gelijk actie in onderneemt.

Die jongere collega zou best extravert kunnen zijn. Wellicht boeien de gespreksonderwerpen in de pauzes hem/haar niet, is er nauwelijks humor qua gesprekken of kunnen mensen in de groep niet tegen een geintje. Genoeg redenen waarom iemand niet kletst op zijn/ haar huidige werkplek en het voorheen bij een vorige werkgever wel deed.

Zelf merk ik dat ook. Bij een vorige werkgever was het altijd dikke pret in de pauzes met vaak stevige discussies (niet werkgerelateerd) waar ook veel humor bij zat. Daar deed ik altijd bij mee.

Nu bij mijn huidige werk is het qua gesprekken in de pauzes erg oppervlakkig en gaat ook regelmatig over werk. Daar zit ik niet op te wachten dus ga ik regelmatig alleen ergens zitten. Voor die collega's zal ik vast introvert overkomen terwijl als je mijn collega's van mijn vorige werk dat zou vragen dan zouden ze extravert zeggen.

Het hangt dus ook erg veel af van de situatie of iemand intro- of extravert kan en wil zijn.

Ik snap dat inderdaad, Fred.

Bij mijn vorige werkgevers was ik vooral niet 'thuis'. Ik vond mijn collega's niet aardig, kan nu zelfs hun namen niet herinneren en trok me terug als het weer zo'n prietpraat-gesprek was. Niet sociaal, maar dat boeide me niets.

De dynamiek binnen onze afdeling is gewoon aanwezig. Ik weet ook dat we met opzet bij elkaar zijn gezet. We vullen elkaar aan. We hebben dezelfde interesses. En prietpraat is niet erg. Maar dat laatste komt eigenlijk nooit voor. Het is altijd inhoudelijk.

Als we iets van elkaar willen weten, dan schakelen we snel over naar privé. En ook dan gaat het over iets. Ik kan nu in ieder geval zeggen gelukkig te zijn in mijn werk en met mijn collega's en dat is lang geleden.

Dat laatste is wellicht het belangrijkste.

Bij mijn huidige werk ben ik neutraal qua werkgeluk (het verdient super goed, maar daarvoor had ik een hele korte baan waar ik mij bewust heb laten ontslaan omdat ik totaal niet gelukkig was. Lag aan dat ze niet flexibel waren. Daarvoor had ik wel een leuke baan met die leuke pret met collega's in de pauzes.

Het lastigste is dat naarmate je meer bedrijven van binnen hebt gezien en dus verschillende werksferen hebt ervaren je dat veel meer gaat vergelijken. Ik denk vaak bijv. bij mensen die heel erg lang werken (waar de werkgever bijv. niet flexibel zijn) hoe kun je het hier zo lang al volhouden. Tevens is stel ik hier in een sollicitatiegesprek veel vragen over, want ik wil zeker weten dat de sfeer en cultuur van een bedrijf wel bij mij past.

Het is nu werkgeluk is nu neutraal omdat de werkgever flexibel is, collega's oké zijn maar niet meer dan dat, arbeidsvoorwaarden super zijn, maar het werk voor mij niet uitdagend is. Sterker nog ik heb letterlijk tegen mij leidinggevende gezegd, dat wat ik voor dit werk krijg ik eigenlijk het werk niet waard vind en dat vind ik van de meeste functies hier. Het is echter wel de reden waarom veel mensen hier blijven werken denk ik.