Leuk dat jullie nadenken over een hond!
Broodfokkers zijn het vaak als ze allerlei verschillende rassen hebben, de hondjes in schuren leven, er geen moeder bij aanwezig is (vaak zeggen ze dan dat ie net in het veld loopt ofzo, als je komt kijken).
Ik denk dat het handig is om je eerst te verdiepen in de verschillende rassen en welk ras je aanspreekt. Als daar een ras uit is gekomen dan is er vaak wel iets van een vereniging oid van het ras waar dan fokkers op de website vermeld staan. Zo kan je kijken welke fokkers je aanspreken. Je kunt er zelfs eens gaan kijken en kennis maken en vragen naar de planning van aankomende nestjes. Meestal kan je jezelf op een wachtlijst plaatsen voor een bepaald nest, zo kan je plannen dat het voor jullie goed uitkomt in de zomervakantie.
Een fokker kan bij een pup meestal wel al iets van karakter zien. Ze zien wel of een pup bijvoorbeeld wat schuw/terughoudend is of juist heel onderzoekend, hoe het zich gedraagt tov broertjes/zusjes. Naar aanleiding daarvan kunnen ze een pup uit het nest adviseren.
Bedenk ook of je een reu of teefje wilt en verdiep je in de voor-en nadelen van elk geslacht. Iets anders om misschien nog over na te denken: type vacht van de hond. Langere haren betekend meer klitten en borstelen en minder uitval van haren (vaak dotjes), honden met korte haren verharen meer en komen in de rui (denk ik dan, heb alleen ervaring met lang harige honden).
Of een hond alleen kan blijven hangt niet echt van het ras af. Dit is iets wat je moet oefenen en trainen, daar gaat veel tijd in zitten. Je moet een pup echt vergelijken met een baby. Als je de pup mee naar huis krijgt mist ie zijn moeder en broertjes/zusjes. Het mist geborgenheid en warmte. De eerste paar nachten slaap je er vaak naast zodat je het gerust kan stellen als de pup gaat piepen (dan kan je laten weten dat je er bent, net zoals je bij een huilende baby zou doen).
Wij hebben vroeger een Tibetaanse terriër gehad (denk dat ik een jaar of 8 a 10 was toen we hem kregen). Dit was wel een pittig beest en we hebben er uiteindelijk wat rangorde problemen mee gehad (voornamelijk ten opzichte van mij).
Daarna een Engelse cocker Spaniel, die hebben mijn ouders nog steeds. Leuk formaat, superleuk, lief en vrolijk beest maar meeeega gevoelig. Veel cockers die ik ken zijn zo gevoelig en daardoor hebben ze snel stress. Ik vind het niet echt een stabiel ras en vind het een ras dat je echt moet snappen, heb het idee dat ik en mijn ouders de hond nog steeds niet echt snappen na ca 12 jaar
Er zijn zoveel rassen en elk ras heeft voor-en nadelen. Wellicht ook nog iets om je te verdiepen in het type ras, waar ze oorspronkelijk voor zijn gefokt zeg maar. Jachthonden, drijvers, vechthonden, wat is er nog meer?! Cocker spaniel is een jachthond en hoewel dat er meestal niet echt in gefokt wordt zit het instinct er nog wel in. We waren de hond vroeger regelmatig kwijt omdat ie ging speuren. Soms kwam dat neer op 10 minuten wachten tot hij klaar is omdat ie in dat moment niet bereikbaar is, hij hoort of ziet je niet dan. Kan mij voorstellen dat meerdere jachthonden iets vergelijkbaars hebben.