Even een spui-topic...
Ik loop vast mbt mijn dochter, mijn trukendoos is leeg. Ik heb haar kinderarts al gemaild, want ik vermoed dat er onderliggende dingen aan de hand zijn.

Het in slapen is al vanaf dat ze 1.5 jaar is een probleem, nu met melatonine lukt dit gelukkig meestal binnen een half uur, maar vroeger duurde het gerust 3 uur voor ze sliep. En niet dat ze dan rustig ging spelen of lezen, nee ze raakte compleet gefrustreerd en boos dat ze niet kon slapen.
Ook durft ze niet alleen in slaap te vallen, ik moet bij haar blijven zitten tot ze slaapt. Ik heb dit nu kunnen terugbrengen naar dat ik 15 min bij haar zit. De ene avond slaapt ze dan, de andere avond niet maar mag ik weglopen en de volgende avond gaat ze helemaal uit haar dakpan omdat ik wegloop en ben ik vervolgens een uur of langer bezig haar in slaap te krijgen.
En dan kun je denken: pick your battles en blijf bij haar zitten, maar na 7 jaar ben ik er soms ook wel eens een beetje klaar mee en vind ik ergens dat ze gewoon zelf moet gaan slapen, we zijn tenslotte vlakbij (ze is nu 8.5)
Daarnaast is ze is 1 a 2x per week wakker 's nachts. Ze kan dan niet meer slapen, is echt wakker wakker en houdt dit gerust ook een paar uur vol. Inc frustratie omdat ze niet kan slapen. Ze wordt dan boos, boos op mij. Het is mijn schuld dat ze niet kan slapen, alle tips die ik geef werken toch niet en uiteindelijk ben ik stom en gemeen. Ze maakt lawaai, schreeuwt, slaat met deuren etc. En dit makkelijk van 12/1u tot een uur of 4.

Daarbij heeft ze thuis nog steeds flinke frustratie/driftbuien. Ze kunnen komen uit het niets. Ze wordt dan boos, schreeuwt, stampt, slaat met deuren, gooit met spullen enz. Deze heeft ze al vanaf peuter zijnde. De hoeveelheid buien worden op zich wel minder, maar de heftigheid wordt alleen maar erger.
Het enige wat ze dan eigenlijk niet doet is schelden, verder dan: JIJ BENT STOM, komt ze niet.
Ondertussen ben ik er achter dat rechtvaardigheid en plotselinge veranderingen triggers zijn. Ze trekt zich alles ontzettend persoonlijk aan, voelt zich snel aangevallen en kan slecht tegen iets wat plotseling verandert (Klein voorbeeld: als ik zeg: we gaan boodschappen doen en moeten naar 2 winkels en bedenk onderweg dat we ook nog even langs een 3e winkel moeten wordt ze boos en raakt ze gefrustreerd, want ik zei toch maar 2 winkels.) We proberen nu al te helpen zo voorspelbaar mogelijk te zijn, wat er gaat gebeuren op een dag, maar soms loopt het toch anders of denken we er niet aan.
Ik heb alle aanpakken al geprobeerd, maar niks werkt op zo'n moment.

Totdat ze als een blad aan boom omdraait en de bui voorbij is.
Ze zegt dan sorry en geeft aan dat ze ook niet snapt waarom ze zo reageert, maar dat ze er niks aan kan doen.
Zegt dan dat ze niet zou weten wat ze zou moeten zonder mij, zegt dat ik de liefste mama ben en dat ze van me houdt.

Ook heb ik het idee dat er op school niet uitkomt wat er in zit. Ze geeft aan dat ze moeite heeft met kinderen die niet luisteren naar de juf, dat vindt ze heel erg. Ze is daar soms zo mee bezig dat ze haar eigen werk niet altijd af krijgt.
Ze is (behalve thuis) er gefocust op regels en het feit dat iedereen zich daaraan moet houden.
Op school houdt ze zich zo in, dat ook die prikkels er thuis uitkomen.

Ik weet, er is veel gebeurd de afgelopen 1.5 jaar. Gescheiden ouders, beide nieuwe partner enz. En tuurlijk heeft ook dat zijn weerslag op haar. Dat weet ik, maar toch, toch heb ik het gevoel dat dit dieper gaat.
Als ik dingen lees over autisme en/of AD(H)D gaan eigenlijk alle alarmbellen af..
Herkent iemand dit? Of heeft iemand wellicht tips oid?
Want ik merk dat ik op eieren loop, uit 'angst' dat het weer mis gaat.