Dat mijn partner het altijd al heel moeilijk heeft gehad wist ik. Hiervoor heeft hij ook meermaals hulp gehad bij meerdere instanties. Echter volgden de depressies zich steeds sneller op de afgelopen periode. Daar tegenover heeft hij ook fysiek een hoop te stellen. Kortom dit doet zijn psyche niet goed.

Mijn partner zat weer in een nieuw traject en had inmiddels al ad. gekregen. Dit zorgt ervoor dat zijn emoties wat afgevlakt zijn. Helaas is het vorig weekend fout gegaan. Mijn partner heeft een 24 uur durende psychose gehad. Dit had ik zelf (dacht ik) nog nooit mee gemaakt met hem. Vooral fysiek verbaal was hij aanwezig en totaal niet realistisch of voor rede vatbaar. Ik zal niet te veel uitwijken over dit weekend want dan wordt het een enorm lang verhaal. De ambulance en politie zijn beide hierin betrokken geweest en helaas ook de kinderen in mindere mate.

De dinsdag na dit bewuste weekend stond er een regie gesprek gepland om de uitkomst van zijn intake bij de hulp instantie te bespreken. Ik had hen al vooraf ingelicht over deze psychose omdat dit er wel voor zou zorgen dat de uitkomst anders ging zijn. Maar zij hadden het wel al door dat hij pre psychotisch was. Alleen dat het zich zo snel zou openbaren hadden we niet verwacht. Achteraf blijkt dan ook dat hij dit al veel vaker in zijn leven heeft gehad en iedereen dit typeerde als "Tja wij kennen hem niet anders" of "Ja hij is wel eens boos ja"
Kortom jaren lang is dit gemist. Mede doordat mijn partner zelf ook niet wist wat wel en niet oké was en dit dus ook niet bespreekbaar maakte. Maar nu kwam er eindelijk erkenning. En de hulp zou met spoed en hoge urgentie ingezet worden. En dan vandaag dat telefoontje dat hij al over 6 weken terecht kan bij de psychiatrie.....

En ik weet hoe het werkt in de zorg, werk zelf tenslotte ook in de zorg. Maar dit geeft ook meteen aan hoe erg de GGZ ervoor staat. Dat zelfs bij hele hoge urgentie, nog 6 weken wachttijd is en men dan dood leuk vertelt "Tja alle spoed plekken zijn al bezet"

Hij kampt al 30 jaar met psychische klachten. klachten die steeds een beetje verholpen zijn maar nooit de juiste hulp die noodzakelijk was. En nu blijkt dat hij daadwerkelijk iets onderliggend heeft. Daar waar hij vorige week geen toekomst meer zag en steeds meer met zelfdoding gedachten in aanraking kwam, was nu dat ene lichtpuntje daar. Maar vandaag klapte alles weer dicht. Ik ben zijn steun en toeverlaat maar momenteel leef ik echt dag en nacht in angst. Zeker als elke tegenslag een enorme trigger is voor een psychose. Ik heb nu enkele dagen extra vrij genomen om hem bij te staan (Kids zijn nu gelukkig bij de andere ouder op vakantie) maar ik zal ook weer moeten gaan werken.

Ik weet niet wat ik met dit topic wil. Misschien herkent iemand het? Of hebben jullie gouden tips voor die tussen liggende 6 weken? De huisarts is ermee bezig maar ben bang dat dit ook een no go gaat zijn om de afspraak te vervroegen. Ik ben blij dat hij er nog is, maar dat had echt maar minimaal gescheeld.