De boel verdelen: van 9 tot 13h ben jij primair verantwoordelijk, van 13 tot 17 hij, en dan ga jij dus uit. En er dan misschien ook letterlijk op uit gaan, lekker een stuk fietsen ofzo. Voortdurend aan staan is niet goed voor je gezondheid.

Ik denk dat je met 5 kinderen waarvan 2 echt jonge kinderen gewoon ook aan staat. Ik zou niet weten hoe je het anders moet doen. Accepteren dat het hard werken is met 5 kinderen. Schouders eronder en positief zijn. Een beetje de boel de boel laten. En als je vriend er makkelijker in is dan jij, dan kan je afspreken dat je, ik zeg maar wat, 2 x per week twee uurtjes van huis gaat om iets voor jezelf te doen.

Hier net zo. Vooral de kleinste van het stel heeft het aardig voor het zeggen hier momenteel, en in kijk de dagen om tot ze morgenavond weg gaan.
Ik vind het deze ronde ook gewoon niet te doen. Ik heb het nu drukker dan de afgelopen maanden al die extra uren werken met de coronacrisis.
Vandaag dan weer een redelijke dag, maar mijn ogen hangen als ik uit bed kom al op de grond ?

Ik denk wat HG zegt, aan staan hoort erbij.

Nog wat tips om het misschien iets beter te kunnen handelen:
- inderdaad zelf naar een oplossing laten zoeken
- goede combi’s maken van kinderen en hen een leuke activiteit laten doen
- uitspreken dat je het niet fijn vindt om steeds politie agent te spelen en jij ook vakantie hebt. Dat we het met elkaar moeten redden deze vakantie.
- een wekkertje zetten met tijd dat ze jou even niet mogen storen (weet niet of dat kan, misschien voor de oudste). Even oortjes in met muziek of buiten even tot 20 tellen of alleen een kopje thee drinken. Of even diep zuchten op het toilet.
- even tijd op hun kamer geven
- zelf tijd inplannen om even uit huis te gaan rondje fietsen bijv.
- misschien helpt een planner zo weet iedereen waar hij aan toe is. Bijv. ochtend iedereen zelf spelen en middag samen naar het bos. Als de jongste slaapt gaat iedereen iets rustigs doen/filmpje kijken/op eigen kamer.
- hulp vragen, taken verdelen
- je doet het goed.

Haha lot, die laatste ?

Het zal vast ook komen door dat iedereen iedere keer weer opnieuw aan elkaar moet wennen, en iedereen toch ook een eigen manier van doen heeft. Dat zal het iig niet allemaal makkelijker maken. Dr jongste 2 is druk, maar op een andere manier dan de combinatie van de 3 oudsten
Ik probeer nu zelf ook meer in te plannen mét de kinderen, zodat ze minder verveling hebben en dus minder negatief/vervelend gedrag kunnen laten zien.
Mijn probleem zit hem dat als ik bijv zelf even naar boven ga, of buiten ga zitten, ik nog constant aan sta en alles hoor. Nu ook, ze zitten even achter de PlayStation, en ik vang alles op wat ze zeggen. Zowel het elkaar helpen, als de eigen willetjes. Vriend zit langs me en krijgt niks mee;) dat wil ik ook kunnen haha

Ja, dat laatste is wel interessant en ook belangrijk, je moet jezelf uit kunnen zetten. Je kunt vanalles afspreken met de kinderen en je partner maar als je het vervolgens niet kunt loslaten heb je nog geen rust.
Hoe komt het dat je je niet kunt afsluiten? Waarom kan je partner het wel? Hebben jullie het daarover, kan hij met je meedenken, je tips geven?

Nou, als vriend zich afsluit is het wel even interessant om te ontdekken hoe dat zit: is er sowieso ook geen noodzaak om aan te staan? Of staat hij uit omdat hij weet dat jij aanstaat?

Ik heb ooit met m’n man afgesproken dat hij er snachts uit gaat als er iets met onze jongens is, gebeurt niet vaak gelukkig. Omdat ik, als ik uit bed ben geweest, echt vet moeilijk weer in slaap kom en hij slaapt zo weer in.
En na een tijdje (deze regeling duurt al een jaar of twee, echt super) merk ik dat ik dus snachts ook minder hoor. Omdat de verantwoordelijkheid niet bij mij ligt. Zo werkt dat volgens mij.

Ik denk dat hij minder tot zich neemt omdat hij gewoon stukken nuchterder is. En gewoon een man is;) en mss ook wel omdat hij weet dat ik wel reageer. Maar hij weet ook dat ik het lastig vind, dus reageert al wel vaker. Maar dan heb ik het dus al lang gehoord en raast t al in mn kop.

Ik vind loslaten moeilijk. Dat merk ik al wel met 3 kids, maar met 5 helemaal. 2 kids erbij die zelf ook wat willen. Logisch. Maar mijn 'programma'/veiligheid/structuur is dan al minder. Ze hebben vanuit thuis natuurlijk andere dingen, die ze dan hier ook willen.
Ze zijn net wat ouder, dus weten ook meer wat er is. Mijn oudste komt bijv niet verder dan ipad/youtube/Netflix, onze oudste zit al met tiktok/fortnite. Maar ik ben niet zo van de schermen. Maar zo wordt het wel meer (vriend vind dat trouwens minder erg, dus die is daarin sneller toegeeflijker)
2 oudere kinderen erbij, wil zeggen ook extra vragen. Ik wil dit. Ik wil dat. Mag ik dit? Enz. En als de 1 dat vraagt, willen dr andere dat ook.
En dat brengt me op het volgende, ik vind keuzes maken al heel moeilijk.
Zo ook als er ruzietjes zijn. Ik vind het heel vervelend als er iemand verdrietig is. Daarom wil ik al gauw ingrijpen. Maar als ik ingrijp moet ik gevoelsmatig wel kiezen. En ik wil het goed doen. Maar ze kunnen bijv al bekvechten om welke kleur beker. Of als zoon bijv boven wil spelen bij ze, ik snap dat hij dat wil, ik snap ook dat zij dat niet willen.
Maar bij zulke dingen moet ik dus wel vaker leren ze zelf met een oplossing te laten komen. Maar daarvoor gaan er bij mij al een hoop hoofdspinsels te ronde.

Ik zei pas nog tegen vriend. Ik vind gezamenlijk een spelletje doen leuk. Maar doe het zelden. Omdat ik op zie tegen mogelijke conflicten.
Samen knutselen idem. Ze willen dan hetgeen wat de ander heeft, willen elkaars spullen lenen wat soms goed gaat en soms niet, ze vinden het vervelend als elkaar wordt nagedaan. En het opruimen gaat ook niet zoals ik zou willen.
(Dit zijn natuurlijk vooral de negatieve dingen die er spelen. Maar daar kan ik soms wel in blijven hangen. Daarom vraag ik me af hoe ik dit los moet laten)

Loslaten is in die gevallen heel moeilijk, maar je kunt wel kijken naar de oorzaak. Waarom willen ze dezelfde beker? Waarom is er strijd/het gevoel er ‘als eerste bij te moeten zijn’? Dat gevoel hoeft er niet te zijn namelijk. Als ze zich veilig voelen/samen voelen is er minder noodzaak tot strijd.

Daar zou ik (samen met je man) naar gaan kijken. Er desnoods over praten op kindniveau met de kinderen. Als jullie daar niet uit komen kun je de strijdfactoren er eerst eens uit laten (er is maar 1 soort beker en die krijgen jullie allemaal). Klein voorbeeldje hoor, met die beker, en het zou super zijn als alles zo simpel op te lossen valt maar de rest weet ik niet

Ik snap wat je bedoelt hoor. En daar hebben mn vriend en ik het vaker ook. Zit hem ook gewoon deels in verschil in karakter hier. Eentje is gewoon een ontzettend baasje. En helaas geen prater. En ik vind uitpraten (als in situatie nabespreken) belangrijk.
De beker is natuurlijk maar een voorbeeld. Die inderdaad ook makkelijk op te lossen is.
- eentje heeft de tandpasta, gaat haar broertje nog een kus voor het slapen gaan geven, de andere wordt boos dat ze de tandpasta meeneemt. Van beide wat te zeggen natuurlijk
- de een gaat douchen, de ander springt er snel onder
- de een wil een grapje met broertje uithalen, dr andere verpest het
- de een heeft een tekenboek, de andere wil dat ook en wil geen ander tekenboek.
Zo is het dagelijks strijd. En veel moeten ze zelf kunnen oplossen, waarin ik moet leren niet in te springen. Maar al deze kleine dingen gaan bij mij niet ene oor in andere uit
Het zal vast te maken hebben dat ze iedere keer weer moeten wennen aan elkaar, dat ze niet altijd met elkaar klikken (ook de 2 meiden van vriend onderling, tis niet altijd met mijn dochter)
Maar ik denk dat in andere 'normale' gezinnen deze strubbelingen ook voorkomen.
(En ze kunnen ook heel goed wel samen zijn hoor! Ik heb het hier nu alleen even over het negatieve, omdat ik daar dus mee zit)