Ik denk twee belangrijke dingen: jezelf blijven ontwikkelen (qua werk of whatever floats your boat) en contact blijven houden met elkaar. Niet langs elkaar heen gaan leven maar bewust samen zijn (wat heus niet altijd lukt maar wel in blijven investeren). En nooit iets voor granted nemen. Denk ik.

Wat Marin zegt. Maar ik denk ook dat het erg belangrijk is dat je oog blijft houden voor de behoeften van elkaar en elkaar daarin kan helpen.

Eens met Marin!

Mijn man en ik zijn ons heel bewust ervan, en praten er vaker over. We vinden het beiden heerlijk samen en vinden elkaar ook goed gezelschap. Kunnen serieus met elkaar praten, met elkaar geinen, onszelf zijn. We zitten op dezelfde golflengte met bijna alles, terwijl we beiden uitgesproken meningen hebben. We zien om ons heen heel veel stelletjes zichzelf en elkaar (langzaam) verliezen. Het is vaak echt lijdend toekijken en niks kunnen doen. Ze leven dan vooral langs elkaar heen. Spreken hun ongelukkigheid wel uit (mondjesmaat), maar doen er vervolgens weinig mee. Echt heel veel voorbeelden van hoe wij echt niet samen zouden kunnen leven.

Ik zou zeggen, blijf beiden bewust van wat je samen hebt. Spreek dingen naar elkaar uit, hoe klein ze soms ook lijken. Het echte basisgeluk zou bij jezelf moeten zijn, en in je kerngezin. Daarnaast kun je je leven leiden zoals je/jullie er blij van worden en die invulling kun je alleen zelf bedenken.

Wat ik vaak ook zie is dat mensen steeds iets nodig hebben om naar uit te kijken. Als dat grote dingen moeten zijn moet je je afvragen of je wel gelukkig (genoeg) bent in de basis. Want die tijdelijke piek van groot geluk ebt ook weer weg. Andere dingen zoals een vakantie plannen, tripjes of een feestje horen daar natuurlijk niet bij. Soms beseffen mensen pas na al die grote dingen (verloven, trouwen, huis kopen, kindje(s), huisdieren etc) dat er dingen missen.

Peinture, dat laatste is precies de spijker op zijn kop denk ik!

Ik heb daar eigenlijk niet zoveel last van, ik ben allang blij als het allemaal lekker loopt. Er is toch altijd wel iets om naar uit te kijken of om je mee bezig te houden?

Eens met Susan. Count your blessings en focus vooral op wat je wel hebt en wat er allemaal goed gaat. Wees daar dankbaar voor. Tuurlijk kan het na een tijdje vast allemaal spannender en beter, maar het kan ook de andere kant op vallen.

Over 5 jaar ben ik ook bijna 40 en zijn mijn vriend en ik 13 jaar samen. Wij vinden het belangrijk om te blijven praten met elkaar, leuke dingen te doen samen maar zeker ook een eigen leven hebben. We willen niet afhankelijik zijn van elkaar om het leuk te hebben in het leven.

Dat onafhankelijk van elkaar dingen doen vind ik ook belangrijk. Volgende week ga ik samen met J op vakantie. Ik vind kamperen leuk, mijn vriend vindt het verschrikkelijk. J vindt het fantastisch. Moet ik dan maar nooit meer gaan kamperen omdat mijn vriend het niet leuk vindt. Ik heb echt reacties gekregen hierop van dat doe je toch niet en je moet compromissen maken. Dan ga je het ene jaar kamperen en het andere jaar niet, of ik haar kamperen mijn man vind het leuk maar als hij zou gaan kamperen alleen dan kon hij er blijven. Ik denk dat als je in die mindset zit het ook snel een sleur wordt. Men wordt te afhankelijk van elkaar en ik kan me voorstellen dat dan de is dit het nou sneller naar boven komt. Juist ook door zelf dingen te blijven doen wordt het volgens mij niet saai.

En ik zie dat bij vriendinnen ook dat zij dus heel erg hun leven aanpassen op dat van hun man. Zij hebben nergens tijd voor want de kinderen terwijl man 40+ uur werkt 3x in de week sport. Die verhoudingen groeien gewoon helemaal scheef en ze worden te afhankelijk van elkaar. De vraag waarom werk jij zoveel als je het het geld niet hoeft te doen is ook al langs gekomen. Ik werk voor mijn eigen ontwikkeling en omdat ik niet afhankelijk wil zijn. Terwijl zij werken omdat ze het geld echt nodig hebben. Ik realiseer me heel goed dat dit een luxe positie is waarin ik keuzes kan maken.

En wat ik denk dat ook meespeelt is dat veel op de automatische piloot gaat. Je gaat volgens verwachting. Studeren —> baan —> Relatie —> Huis kopen —> kinderen (relatie mag verplaatst worden). En in die sneltrein vergeten mensen zichzelf te leren kennen. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat heb ik nodig? En dan ben je dus inderdaad 40 en dan weet je dat niet want je bent alleen maar met de grote verwachtingen van de buitenwereld bezig geweest en niet met jezelf.

Wat top om te lezen Minx dat je ook met je kind op vakantie gaat zonder partner. Ik doe hetzelfde. (word er ook raar op aangekeken maar dat is het probleem van de ander, niet dat van mij)

Dat lijkt me dus zo leuk, om later met één van de kinderen op pad te gaan. Nu vind ik het nog best intens qua verzorging om langer dan een paar uur met eentje op pad te gaan, maar dat lijkt me zo'n fijne band kweken. Nu vind ik het nog lastig om één van hen thuis te laten (en de jongste kan nog niet echt zonder mij).

Hoe het er over een paar jaar uitziet hier moeten we nog zien. We zijn nu niet heel actief bezig met het leuk houden voor later. Wel wil ik niet te lang uit de running zijn qua werk omdat ik nog een jaar of 30 moet als ik weer aan de slag ga.

Kleine dingen om naar uit te kijken heb ik ook wel nodig. De jurk die ik morgen af ga maken, speeldate met een vriendin volgende week, een pakketje wat over een paar dagen binnenkomt, een fijn boek lezen vanavond. Dat soort dingetjes houden me draaiende. Als die wegvallen, een lege agenda, geen maakprojecten of een leuk boek om te lezen, dan word ik al snel rusteloos en kan mijn draai niet vinden.

Mijn broer en schoonzus leken alles te hebben. Een mooi huis, goede banen, een prachtige dochter, nieuwe auto's en zo nu en dan tijd voor elkaar. Ze hadden alles en leken voor de buitenwereld perfect. En toen besloot broer vreemd te gaan en niet één keer, maar een half jaar lang. Nu heeft hij alleen nog een nieuwe auto en een jong ding als vriendin. Het was voor het oog zo goed, maar kennelijk allemaal een grote schijnvertoning.

Mijn man en ik zijn op dit moment aan het opbouwen. We hadden geen rooie rotcent en het leven heeft ons lang niet toegelachen. Tot 2019 en hoewel we nog steeds aan het opbouwen zijn, gaat het zoveel beter met ons. We hebben een mooi huis, een geweldige hond en komen nooit meer geld te kort. Maar met onze banen hebben we wel veel minder tijd voor elkaar. Daar waar ons seksleven als konijnen ging, hebben we nu nog maar eens per week seks. Ik vind het zoveel belangrijker om met hem te praten. Wat houdt hem bezig? Loopt hij nog ergens tegenaan? Wil hij een knuffel? Die tijd geven we elkaar en ik vind het persoonlijk vele malen belangrijker dan drie keer per week seks. We gaan nog avondjes uit, lekker eten bij een wereldrestaurant. Ik vind dat het geweldig tussen ons gaat, ook al is het anders dan twee jaar geleden, maar door het akkefietje van mijn broer vraag ik me af of wij geen interesse gaan krijgen in anderen. Vooralsnog niet. Maar je weet het nooit.

Je kan elkaar ergens kwijtraken. Maar ik denk dat het altijd goed is om je te realiseren dat het gras niet groener is aan de overkant. Want je kan opnieuw verliefd worden. En dat voelt dan heel fijn en groots. En een nieuwe liefde lacht weer om je grapjes, gaat helemaal in je op, vind je aantrekkelijk en wil samen dingen ondernemen. Je voelt dan weer dat je leeft. Dat soort dingen. Maar als je dan drie jaar verder bent en een samengesteld gezin bent dan is het leven weer net zo moeilijk en alledaags. Moeilijker zelf. Want de kinderen zijn niet van jullie samen. Andermans kinderen zijn niet eigen. En je nieuwe partner lacht dan ook niet meer zo om je grapjes. Maar je verzandt weer in schema’s, planningen, opvoedproblemen en geleefd worden.

Maar als je af en toe om elkaar kan lachen en je partner echt kan zien om wie hij/zij is en elkaar kan steunen in groei en bloei maar ook in moeheid en moeilijke tijden dan lukt het misschien wel.

Mij is het niet gelukt. Niet door sleur, maar door andere dingen. En soms is het gewoon beter om je eigen weg te gaan.

Wij hebben als gezin een wat minder vaak gekozen route gehad en voor ons heeft dat echt goed uitgepakt. Mijn man is net over de 40 en ik 33, onze kinderen zijn al best groot en zelfstandig. We hebben alles goed voor elkaar en voor ons voelt het ‘en nu?’ meer als ‘nu is er weer meer ons tijd’. Dat moment is voor veel stellen vaak voordat er kinderen komen en dan pas weer daarna rond de 50.

HG, dit doet me denken aan jouw mening, van lang geleden, over mijn jonge moederschap, keuzes en relatie.

Ik weet niet meer wat mijn mening was. Maar het zal wel niet zo’n positieve zijn geweest. Begrijp niet zo goed hoe die mening zich verhoudt tot een sleur als je 40 bent?

Dat staat ook niet zozeer in verhouding met elkaar hoor. Het deed mij daar gewoon aan denken,omdat mijn levensloop keuze (waar jij inderdaad niet zo positief over was) in mijn ogen juist bijdraagt aan het niet in een sleur komen op je 40e (maar goed dat geldt voor ons, mijn man en ik, persoonlijk en vast niet in het algemeen).

@ Mamsie, hoe kan een kind op je 17e krijgen een verstandige keuze zijn? Zonder hulp van je (schoon)ouders lijkt het mij vrijwel onmogelijk. Op die leeftijd kun je moeilijk zelf een woning hebben bijv. Daarnaast is het maar de vraag of een relatie op die leeftijd stand houd (er zijn voldoende programma's van gemaakt op tv waarbij het meisje alleen achter blijft). Dus ja, ik ben het eigenlijk wel met HG eens als dat een vergelijkbare mening zou zijn.

De materiële zaken in die in dit topic worden genoemd en die zouden bijdrage aan alles voor elkaar hebben kun je een vraagteken bij zetten. Wat is nu belangrijker? Materie of vrije tijd die je bijv met je gezin kunt doorbrengen?

Fred, je weet niet eens of HG’s mening daarover ging, maar je gaat toch je eigen mening nog even delen. Voor jouw informatie wij hadden wel een woning, inkomen etc. De vraag of een relatie standhoudt is er altijd, maar ja die kans is waarschijnlijk kleiner als je jong bij elkaar komt. Door de televisieprogramma’s moet je je niet laten kleuren, ik heb mij ooit eens opgegeven voor een programma, omdat ik graag ook een succesverhaal wilde laten zien. Er werd letterlijk gezegd “jullie situatie is (te) goed, dat trekt geen kijkers en willen mensen niet zien”. Ik ken namelijk behoorlijk wat jonge ouders die nog steeds bij elkaar zijn na jaren.

Fred. Als haar man nu 7 jaar ouder is, was hij dat toen ook he ;)

O zo. Maar ik denk dat de sleutel tot een goed huwelijk niet is om zo jong en snel kinderen te krijgen. Fijn dat het voor jullie goed heeft uitgepakt. Maar in het algemeen zal op je 17e moeder worden niet de kans vergroten op een lang en gelukkige relatie. Er zal ook wel niet een succesformule zijn. Dus knap dat jullie toen zo’n goede beslissing hebben genomen. Het zal ook wel meespelen dat ik uitga van mezelf en ik kon op 17 jarige leeftijd echt nog niet inschatten wat het krijgen van een kind betekende en of mijn relatie daar stevig genoeg voor was (op mijn 30+ kennelijk nog niet ?).

]red. Als haar man nu 7 jaar ouder is, was hij dat toen ook he ;)

Dat zal dan denk ik ook de reden zijn geweest. Als haar man ook 17 was geweest, dan hadden ze het echt niet zonder hulp van (schoon)ouders kunnen redden qua onderdak en financiële steun... Waarschijnlijk werkte haar man al fulltime op zijn 24e, want anders is het niet te betalen lijkt mij.
Daarnaast gooi je zo wel je jeugdjaren weg (oa uitgaan etc.) waar de meeste jeugd dan mee bezig is, maar goed dat moet je dan uiteraard zelf weten.

Ieder zijn ding, Mamsie heeft de kinderen nu best groot en zelfstandig. Ik ben 35 wanneer ik voor het eerst moeder word. Heeft zeker ook nadelen zo "laat" aan kinderen beginnen. Iedereen moet dit lekker voor zich weten en je leven inrichten zoals bij je past. Op mijn 17e was ik zelf nog een kind en had ik die verantwoordelijkheid echt niet aangekund. Ik vind het juist mooi om te zien hoe Mamsie dit heeft gedaan op zo'n jonge leeftijd.

Wel jammer als dit topic nu gaat over al dan niet op je 17e kind krijgen. Al was het de gouden tip tot een lang en gelukkig huwelijk, dan heeft alsnog niemand er hier wat aan. Die kans hebben we sowieso al gemist.

Ik denk ook zeker niet dat de gouden tip is hoor. Voor ons heeft het goed uitgepakt en dat had ook anders kunnen zijn. Wat ik wel bedoelde is de manier waarop we onze levens hebben ingericht toen (en nu) daaraan heeft bijgedragen. Dan heb ik het niet over op je 17e moeder worden. Daar begon Fred over en niet ik. Daar hoeft het topic wat mij betreft ook niet over te gaan. ?