11 Jul 2020 12:41 door Peinture
Eens met Marin!
Mijn man en ik zijn ons heel bewust ervan, en praten er vaker over. We vinden het beiden heerlijk samen en vinden elkaar ook goed gezelschap. Kunnen serieus met elkaar praten, met elkaar geinen, onszelf zijn. We zitten op dezelfde golflengte met bijna alles, terwijl we beiden uitgesproken meningen hebben. We zien om ons heen heel veel stelletjes zichzelf en elkaar (langzaam) verliezen. Het is vaak echt lijdend toekijken en niks kunnen doen. Ze leven dan vooral langs elkaar heen. Spreken hun ongelukkigheid wel uit (mondjesmaat), maar doen er vervolgens weinig mee. Echt heel veel voorbeelden van hoe wij echt niet samen zouden kunnen leven.
Ik zou zeggen, blijf beiden bewust van wat je samen hebt. Spreek dingen naar elkaar uit, hoe klein ze soms ook lijken. Het echte basisgeluk zou bij jezelf moeten zijn, en in je kerngezin. Daarnaast kun je je leven leiden zoals je/jullie er blij van worden en die invulling kun je alleen zelf bedenken.
Wat ik vaak ook zie is dat mensen steeds iets nodig hebben om naar uit te kijken. Als dat grote dingen moeten zijn moet je je afvragen of je wel gelukkig (genoeg) bent in de basis. Want die tijdelijke piek van groot geluk ebt ook weer weg. Andere dingen zoals een vakantie plannen, tripjes of een feestje horen daar natuurlijk niet bij. Soms beseffen mensen pas na al die grote dingen (verloven, trouwen, huis kopen, kindje(s), huisdieren etc) dat er dingen missen.