Man heef/had besloten zijn eigen plan te trekken en wilde bij me weg.
De reden is dat ik afgelopen jaar tijd voor mijzelf nodig had om te weten waar ik sta in onze relatie, het deels wonen in het buitenland, wat en wie ben ik eigenlijk?
Het gaat al een jaar of 4 niet goed in onze relatie, waarin ik 2x hulp in heb gezocht, en vervolgens niets meegedaan wordt.
Sinds een aantal jaar verblijven wij een deel van het jaar in het buitenland ivm werk van man.
Wintermaanden zijn we in NL, en werkt man hier.
Huis vorig jr verkocht, weinig overwaarde..met intentie ander huis weer te kopen.
Wat nog niet is gelukt.
In okt was ik al naar Nl vertrokken, man kwam in dec.

In febr zijn we samen nog naar buitenland gegaan om in maart weer terug te komen ivm corona.
Dat ik ruimte voor mijzelf nodig had, wordt mij heel erg kwalijk genomen.
Vanaf het 1e moment heeft hij mij niet met rust gelaten en bleef aan mij trekken, middels bellen, whatsappen etc..
De reden dat ik die ruimte nodig had, is omdat hij ontzettend druk en aanwezig is, mij telkens claimt, en 24u gaat hij door.
Hij extravert, ik introvert, en op dit moment botst dat heel erg.
Na jaren kan ik de energie niet meer opbrengen om nog meer energie in hem te stoppen.
Gaf mijn grenzen aan als ik mij even wilde afzonderen, om op te laden, ben snel moe, waar hij geen rekening mee hield.
Jarenlang heb ik geïnvesteerd in zijn carrière, en hem ondersteund in zijn bedrijf..daar stond ik zelf achter en heb mijzelf opzijgezet.. ook mijn keus natuurlijk.
Het was immers ook een uitdaging om te vertrekken, en we hebben het ook goed gehad.
Ik zag al snel dat dat geen toekomst perspectief zou hebben en heb dat hem duidelijk gemaakt.
Hij zag het anders en flierefluitte gewoon door, en maar afwachten of het geld wel binnen zou komen.
Alle vrijheid had hij, hij kon doen en laten wat hij wilde, veel het nachtleven in ivm sociale contacten voor werk, prima.
Maar niet altijd goed.
Er kwamen meer scheuren in de relatie, hij volgde zijn eigen pad en ik hobbelde erachteraan.
Hij stond niet open om terug te gaan naar NL, ik wilde wel terug, mede voor mijn kinderen die ik ook miste.
Daarnaast wil ik zelf weer aan het werk en meer onafhankelijk zijn.
Nu ineens wil hij financieel niet meer voor mij zorgen, en hier snap ik enerzijds niets van.
We hebben hier samen voor gekozen omdat we naar het buitenland zijn vertrokken waar hij zijn job kon doen, en er voor mij geen werk was wat haalbaar was voor mij.
Hij zorgde voor de buitenboel, en ik de binnen.
Kortom..lekker ouderwets nog.
Deze strategie hebben we gedaan sinds we naar het buitenland zijn vertrokken, daarvoor was ik werkzaam in ons/zijn bedrijf, en daarvoor parttime gewerkt.
Ben chronisch ziek, en beperkt, maar wil dit verder niet als excuus gebruiken.
Parttime baan zal ik wel aankunnen, druk doende met solliciteren.
Ik heb wel gezegd dat ik meer onafhankelijk zou willen zijn, en proberen mijn eigen geld te genereren middels een baan.
Voor mij redenen om hierover na te denken, wat wil ik nu echt?
Kan hij eens rekening houden met mij?
Compromis sluiten?
Nee dat kon niet.
Vandaar even wat afstand.
Tot op de dag van vandaag krijg ik dat voor de voeten geworpen.
Hij heeft (tijdelijk) een andere baan en heeft een andere rekening geopend, een officiele zakelijke rekening om diverse redenen.
Daar heeft hij een punt mee, maar heeft mij hierover niets verteld, zoiets overleg je lijkt me.
En ik maar 1.5 mnd wachten totdat er geld op onze rekening zou komen, wat inmiddels gestort was op de nieuwe.
Ik kan niet bij die rekening, en ineens moet ik om geld vragen?
Hij schakelde iemand in via Facebook voor "wat" gesprekken, en voila,  nu vindt hij dat hij ineens is veranderd, en een betere ik is geworden..tja..
Ik vind dat je naast je eigen problematiek, ook samen naar een relatietherapeut zou kunnen gaan om er samen aan te werken.
Dat wil hij niet.
Hij hoeft niet te veranderen, maar enige aanpassingen en toepassingen zijn wenselijk, ik heb vaak aangegeven waar ik tegenaanloop, en ik moet dan maar met bordjes werken alsof hij een kleuter is.
Hij praat telkens in de ik vorm, en heeft het alleen maar over zichzelf, wat hij wil, wat hij doet, en gaat telkens zijn eigen pad op.
Ook ik steek hand in eigen boezem, ik heb het allemaal laten gebeuren, en dat was niet goed.
Ik was er niet voor mijzelf.
Onze relatie is erg beschadigd, nu wil hij het ineens weer proberen, maar op zijn voorwaarden, ja zo werkt dat niet natuurlijk.
Hij zeurt alleen maar dat hij liefde, genegenheid wil en het leuk hebben, de rest veegt hij van tafel.
Ik heb hem sinds 5jr elk jaar een mail gestuurd om zo duidelijk te maken wat mijn emoties zijn, wat mijn wensen zijn, en dat is niet zoveel
1- stabiliteit
2- rust
3- vorm van vrijheid/onafhankelijkheid.
De laatste mail ws 2 weken geleden, en wordt eveneens van tafel geveegd, of hij doet het af met een humoristische opmerking waar hij voorheen altijd mee weg kwam.
En dat sta ik niet meer toe.
Oke..er is veel meer gaande, maar gaandeweg in dit topic zal dat er wel uit komen, ik weet het allemaal niet meer.
Ik weet niet meer wat te doen.
Ja eigenlijk ook wel, maar ik denk dat ik bang ben om keuze's te maken, voel onzekerheid, machteloosheid, frustratie's.
Inmiddels een coach ingeschakeld om mij handvaten aan te reiken.