Whatever schreef:
Yep, inmiddels al 20 maanden. Het gaat wel goed hoor, zit nog steeds vooruitgang in maar ben ook nog steeds nog lang niet de oude. Weet ook niet of ik dat weer ga worden en zo ja dan duurt dat denk ik nog wel een paar jaar. Maar gelukkig begint het inmiddels wel weer best een acceptabel leven te worden weer met 70% (matig inspannend) werken, daarnaast iets ruimte voor niet-te-fysiek-inspannend-leuke-dingen en nu beginnend weer kunnen fietsen. Heb het begin deze maand opnieuw gehad en de terugslag valt ook relatief mee dus dat is ook een enorme opluchting want dat hing echr als zo'n zwaard van damocles in de lucht. Dus ik heb al met al wel goede hoop voor aankomend jaar. En werk wil gaan bijdragen aan mijn fysiokosten dus dat is ook echt fantastisch, want op dit moment kan ik nog steeds niet rondkomen. Dus dat is ook echt heel fijn. Hopelijk kan ik komend half jaar verder uitbouwen qua werk en fietsen en dan op gegeven moment ook weer wat echte conditie opbouwen voor dansen en sporten.
Jeetje, wat lang ben je alweer bezig. Wel fijn dat er nog steeds vooruitgang in zit maar tegelijk enorm balen dat je nog lang niet de oude bent. Ik hoop dat je in elk geval een vorm vindt waarbij je weer een voor jou fijn leven kunt leven, zoals je beschrijft.
Ik ben zelf enerzijds niet zo heel bang om corona te krijgen, of laat ik het zo zeggen, ik ben er niet zo mee bezig. Maar tegelijk realiseer ik me dat als Corona me zo’n klap kan geven dat dat ook een tweede keer zou kunnen gebeuren, zeker nu ik weet dat dat in combinatie met astma is. Ik kan me dus voorstellen dat het voor jou een enorme opluchting is dat het je niet een tweede megagrote klap heeft gegeven. Super dat je werkgever mee wil betalen, wat dat betreft is de corona herstelregeling eigenlijk veel te kort he.
Dansen is ook echt iets heel intensiefs, heerlijk om te doen maar echt wel zwaar. Ik hoop met je mee dat je dat kunt uitbouwen.
Ik merk dat sinds de longarts me heeft uitgelegd dat het ineens helemaal buiten adem zijn na het lopen van de trap en dat loodzware gevoel in mijn benen alsof ze aan het verzuren zijn en dat rare gevoel in mijn hoofd typische coronaklachten zijn. Hij zegt dat je hartslag dan ineens versneld. Ik vind dat apart want mijn applewatch geeft dat niet echt aan. Tegelijk slik ik ook propranolol dus mijn hartslag wordt ook daardoor beïnvloed. Maar nu ik er de afgelopen dagen meer op let merk ik dat ik het veel vaker heb, als ik opsta en even snel iets ga doen dan voel ik me echt even heel slecht, als ik achter mijn bijna kleuter aan ren omdat ie er vandoor gaat dan kan ik aanvankelijk dat best doen maar krijg ik net als bij de trap daarna echt een klap. Ik denk dat ik nu ook begrijp waarom ik zo vreselijk zweet als ik aan het naaien ben en het niet volhoud. Ik sta dan telkens op om even wat te bekijken, om even wat op mijn snijtafel te doen, ik wissel van machines en ben steeds in de weer. En ik realiseer me ook dat ik echt belachelijk veel middagdutjes doet voor mijn doen. Dat is iets wat ik zelfs op het dieptepunt van mijn depressie amper deed. En het is ook vaak heel apart want ik kan dan dus echt niet blijven zitten, maar in bed kan ik niet slapen, maar ik ben dan te moe om er uit te komen dus lig ik soms wel 2,5 uur met mijn ogen dicht in bed, gewoon niks te doen, gewoon een poging tot slapen.
Ik denk dat ik er stiekem veel meer last van heb dan ik dacht. Omdat ik het niet wilde weten, niet helemaal serieus nam en ook omdat ik het gewoon bij depressieklachten of astmaklachten onderbracht. Maar het is dus ook echt die klotecovid die me zo vermoeid maakt, die mijn progressie tot stilstand heeft gebracht. Ergens geeft het wel lucht om dat te weten. Ik moet gewoon herstellen en dus echt goed op mezelf letten.