Lot schreef:Sterkte Cactus.
Hier slecht nieuws gehad m.b.t. ziekte van mijn moeder. Emoties gaan nu al een beetje op en af.
tuttebel schreef:
Suus, wat mooi dat je nog van die open gesprekken hebt gehad met je vader. Misschien heb je door die open gesprekken juist beter afscheid kunnen nemen van hem waardoor je er nu beter mee om kan gaan? Het is namelijk helemaal niet zo dat iedereen die klap krijgt hoor. Of denk je dat je jezelf er niet genoeg voor openstelt en het verdriet blokkeert?
Minx schreef:Je zou het met de huisarts kunnen bespreken. Klinkt heel zwaar maar een psycholoog zou ook kunnen helpen. Ik ben zelf fan van psychologen, zo lekker gewoon alles er even tegen een onbekende uit kunnen gooien die je dan ook nog eens helpt te ordenen.
En stempel zou ik niet heel bang voor zijn in het team. Ik had vorige week ook even een terugval doordat ik een nieuwe leidinggevende krijg en dat triggert. Ik heb toen ook verteld wat het met mij deed en waar mijn reactie vandaan kwam. Het zijn gevoelens die er mogen zijn. En collega’s en bewoners voelen haarfijn aan als het ff niet lekker gaat. En ook dat stukje mogen ze van ‘mij kennen’.
Indigo schreef:Wat rot dat je je nu weer zo voelt. Het is helaas herkenbaar. Mijn collega's zijn wel op de hoogte en ik vind dat wel fijn, maar ik snap ook goed je afweging om het niet te doen. Ik ben het type kop in het zand, als mensen het niet weten kunnen ze er ook niet naar vragen en word ik er niet mee geconfronteerd. Voor mij is het nu 1,5 jaar geleden en ik heb inmiddels hulp gezocht bij een rouwtherapeut, omdat ik niet weet hoe ik er mee verder moet. Ik mis haar zo verschrikkelijk en het 'nooit weer' kan ik niet accepteren. Misschien is een rouwtherapeut ook iets voor je? Ondanks dat ik het moeilijk vind om er met haar over te praten, helpt het mij wel. Heel veel sterkte, het blijft gewoon ontzettend zwaar en ik heb het idee dat het gemis alleen maar groter wordt naarmate de tijd verstrijkt.
Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers