Marin schreef:

Milady schreef:Ik ben ook pro zachte opvoeding! ?

Wat ik ook een heel fijn en duidelijk artikel vind is deze van kiind:

https://kiind.nl/straffen-belonen/

En:

https://kiind.nl/reageren-op-gedrag-zonder-straf/

Los van dat ik me hier totaal niet in kan vinden vind ik het wel heel fascinerend om te lezen altijd. Ik ben dan heel benieuwd naar concrete voorbeelden van ouders van hoe ze hier mee om gaan. Kan jij (of iemand anders) dat geven?

Ik noem maar even een voorbeeldje hoor, misschien dat jouw kinderen überhaupt niet dit soort gedrag vertonen (misschien wel door je opvoeding hoor haha) maar wat als:

- A met een houten blokje te hard op E's hoofdje tikt?
- D in een boze bui A slaat?
- A z'n eten niet wil, en voordat je z'n bordje weg zet, hij het met eten en al op de grond tieft, overal spaghetti met tomatensaus en het bord kapot is?

Ik ben dan echt heel benieuwd hoe je als ouder reageert als je niet boos word (ik zou dat dus dan wel worden, deze dingen mogen immers niet). Maar ik kan me gewoon zo niet voorstellen dat je als ouder a) je hoofd dan koel houdt, alleen dat al vind ik heel knap en b) je met begrip puur alleen op de emotie kunt reageren, zonder boos te worden of straf te geven. En daarbij: Leren ze daar inderdaad van?

Ik bedoel dit heel open hoor. Ik ben zelf onwijs zoekende naar hoe ik het goed kan doen, gezien ik een ventje heb dat naar mijn idee wel strakke teugels nodig heeft. Dus ik vraag het ook om misschien wel wat te leren. Uiteraard mogen eigen concrete voorbeelden ook hoor, ik noemde maar wat voorbeelden. Ik ben gewoon heel erg benieuwd naar hoe dit in de praktijk werkt (met name op peuter/kleuter niveau, oudere kindjes is nog een te ver weg van m'n bed show).

Liadan schreef:Ik sluit me helemaal aan bij HG. Op die manier ga ik ook met de kinderen om.
Ik vind jouw voorbeeld van het bord wegzetten geen straffen HG, maar de consequentie van knoeien met je eten is dat je bord weg wordt gezet. Als mijn zoon hier thuis hagelslag op de grond knoeit tijdens het eten dan moet hij het daarna zelf opruimen. Dat is geen straf maar de consequentie als je knoeit is dat je het zelf weer op moet ruimen.

Toen mijn kinderen veel jonger waren dan nu heb ik ook wel eens op een topic gereageerd dat over niet straffen/belonen ging, ik merk dat dit nu veel meer wordt geaccepteerd. Toen werd ik door 2 forummers een slechte moeder genoemd omdat ik me kan vinden in het niet straffen/belonen.

Savi schreef:

Marin schreef:Dat wat Housebird noemt heb ik ook wel eens wat over gelezen. Dat je niet benoemd dat het schilderen zo goed is maar specifieker, zoals inderdaad het kleurgebruik. De gedachte erachter weet ik niet precies meer, maar las toen ook dat je niet je kind voor alles de hemel in hoeft te prijzen. Niet elke tekening is het allermooiste wat je ooit hebt gezien. Op die manier krijgt je kind ook verwachtingen over alles wat hij doet, dat dat een enorme prestatie is.

Zoiets was het geloof ik.

Ah okay, maar 'het gaat goed zeg met je schilderij, wordt mooi' of 'dat heb je mooi/goed gemaakt' is toch niet de hemel in prijzen?

Je hoeft niet bij elke scheet met sambaballen en luid gejuich er naast te staan, maar bewust een compliment afvlakken (want dat is het in mijn ogen) vind ik wel sneu. En in hoeverre meen je het nog als je bewust naar andere woorden/benamingen gaat zoeken?

Teun schreef:Nou hoe mooi het ook klinkt, ik vind het niet haalbaar. Om het hier in huis voor iedereen leefbaar te houden is er structuur en zijn er regels en grenzen. Mijn oudste heeft weleens op de gang gestaan om af te koelen als ze in een krijsbui bleef hangen of niet wilde luisteren, en ook de tweeling krijgt mee dat slaan niet kan en dat de niet overal aan mogen zitten. Hen straf ik nog niet maar als ze doorgaan na een paar keer waarschuwen haal ik ze weleens wat hardhandiger uit de situatie en verhef ik weleens mijn stem. En het komt ook weleens voor dat ik tegen ze schreeuw uit onmacht. Dat past niet binnen een ideale opvoedstijl en ik voel me daar ook na afloop rot over maar helaas gebeurt het weleens.

Ik leg altijd dingen uit, zeg sorry als ik zelf iets doe waar ik eigenlijk niet achter sta (zoals schreeuwen) en probeer altijd te achterhalen wat er achter hun emotie zit en daar begrip voor op te brengen. Maar ik ben ook maar een mens met goede en slechte dagen en helaas beperkt geduld.

Ik heb bewondering voor mensen die altijd mild naar hun kinderen kunnen zijn, maar plaats er dezelfde kanttekening bij als Lady: wat voor mensen leveren we dan af aan de maatschappij?

Savi schreef:

Housebird schreef:Interssant, ik moet het artikel uit de
Link nog lezen. (Ga ik zo even doen)

Wij benoemen ook de emoties. Ze zegt nu zelf ook als ze boos, verdrietig of blij is. Ook bij andere herkent ze het.

Ik ben mij er wel bewust van wat ik zeg als ze schildert. Zo dat zijn mooie kleuren bij elkaar. Ipv zooooo wat kan jij mooi tekenen.

Ook wil ik vaker goed gedrag benoemen door haar te weerhouden van negatief aandacht trekken.

Ik heb het artikel nog niet gelezen en vraag dit puur uit interesse; wat is er mis met 'Zoooooo wat kan jij mooi tekenen' ?

Ik heb als kind namelijk weinig tot geen complimentjes gehad op die manier en daar heb ik veel last van gehad en ook echt gemist. Veel faalangst daardoor. Pas nu als volwassene zijn er mensen die tegen mij zeggen dat ik iets heel goed/mooi kan of ergens veel verstand van heb en het gevoel van trots dat ik dan heb wil ik juist graag aan mijn dochter mee geven. Daar groei je juist van, tenminste dat is mijn mening dan. Ik ben heel erg benieuwd.

Marsy31 schreef:

Dus mild? Weet ik niet. Ik ben eigenlijk best wel streng vind ik zelf. Maar wel bewust bezig met hoe ik hem opvoed.

Marsy31 schreef:Ik geloof dat als ik alle reacties lees dat velen hier op dezelfde lijn zitten qua opvoeding maar dat er veel termen voorbij komen. Ik krijg zelf beetje jeuk van termen als soft en mild, maar uiteindelijk is het wel hoe ik probeer op te voeden. Waar ik ook erg achtersta, en wat velen hier al doen, zijn natural consequences. Als een kind iets doet wat stout is, komt er een consequentie. Soms is het een directe consequentie als time out of geen tv die dag. Die consequentie verzinnen wij. Vaak na een waarschuwing, soms per direct (bijv bij iets met opzet kapot maken).

Maar natural consequenties vind ik zo fijn, omdat het logisch is. Als R. met krijtjes op de bank tekent zet ik hem niet weg, maar pak ik rustig de krijtje af en zeg dat hij dus nog niet verantwoordelijk genoeg is om ermee te spelen en leg ze weg. Het feit dat ik zijn speelgoed afpak is vaak straf genoeg. Of als hij eten gooit na een waarschuwing, pak ik zijn bord eten weg. Of als hij mij slaat, dan zeg ik: je hebt mama pijn gedaan, nu wil ik even niet met je spelen. Maakt hij iets stuk, moet hij het zelf in de prullenbak gooien.

Dat lukt me 8 van de 10 keer, afhankelijk van hoe moe ik ben. Die andere 2 keer word ik boos, of gaat hij in de time out.

Dus mild? Weet ik niet. Ik ben eigenlijk best wel streng vind ik zelf. Maar wel bewust bezig met hoe ik hem opvoed.

Mamsie schreef:Ik krijg er persoonlijk echt jeuk van, al die specifieke benamingen, manieren, achterliggende gedachtes etc.
Hier wordt gestraft, beloond, wordt een nee wel eens een ja bij een goede onderbouwing, schiet ik uit m’n slof, zeg ik sorry en dat moeten zij ook. Maak ik complimenten, maar zeg ze ook wanneer iets gewoon niet goed genoeg is of ga geen complimenten geven voor de normaalste dingen. Geen betutteling hier, maar zelf leren en moeite doen en bij vallen weer opstaan, hulp leren vragen en je ruggengraat gewoon weer terug je reet intrekken nadat je onderuit bent gegaan. Ooh en ik zeg ook rustig nee of draag ze iets op zonder discussie (jammer ik ben je moeder en ik bepaal).

Mijn motto is altijd dat ik mijn kinderen niet gelijk behandel, wel gelijkwaardig. Ik kan ondertussen wel zeggen dat voor mijn kinderen deze manier prima werkt.

HollyGolightly schreef:

Mamsie schreef:Ik krijg er persoonlijk echt jeuk van, al die specifieke benamingen, manieren, achterliggende gedachtes etc.
Hier wordt gestraft, beloond, wordt een nee wel eens een ja bij een goede onderbouwing, schiet ik uit m’n slof, zeg ik sorry en dat moeten zij ook. Maak ik complimenten, maar zeg ze ook wanneer iets gewoon niet goed genoeg is of ga geen complimenten geven voor de normaalste dingen. Geen betutteling hier, maar zelf leren en moeite doen en bij vallen weer opstaan, hulp leren vragen en je ruggengraat gewoon weer terug je reet intrekken nadat je onderuit bent gegaan. Ooh en ik zeg ook rustig nee of draag ze iets op zonder discussie (jammer ik ben je moeder en ik bepaal).

Mijn motto is altijd dat ik mijn kinderen niet gelijk behandel, wel gelijkwaardig. Ik kan ondertussen wel zeggen dat voor mijn kinderen deze manier prima werkt.

Maar ik neem aan dat de regels wel voor iedereen gelden. Het lijkt me moeilijk uit te leggen dat het ene kind wel op de mag springen en het andere niet. Bedoel je dan de straf of consequentie die er aan verbonden is?

SophieZMY schreef:Rondom tekenen en complimenten.
Ik heb meerdere keren gelezen dat het bij complimenten belangrijk is dat je compliment geeft op de effort en niet op het resultaat. Als je alleen maar zegt “wauw mooie tekening hoor”, zonder bijvoorbeeld zelfs echt te kijken heeft dat bijna een averechts effect en kan dat zelfs leiden tot faalangst. Terwijl als je compliment geeft op dat ze zo goed oefenen/ hun best hebben gedaan dan groeit het zelfvertrouwen daarvan.
Precieze ins and outs weet ik verder niet meer, maar zoiets had het mee te maken.

Ik probeer zelf compliment te geven met aandacht, maar ik zeg toch ook wel eens “Wow mooi hoor” of iets dergelijks. Denk niet dat ze daar gelijk faalangstig van worden. Over het algemeen denk ik dat mild ouderschap wel bij mij past. Herken ook heel veel in het verhaal van HG. Ook dat t gewoon niet altijd lukt bij mezelf doordat ik zelf moe ben, maar dat als het wél lukt op de manier zoals ik zelf graag wil het dan gelijk veel effectiever is.

Ik ben overigens niet zo mild dat ik tegen straffen ben. Mijn kind mag zeker boos en verdrietig en van alles zijn, maar bepaald gedrag mag gewoon niet en daar kan ik best op straffen.
Als mn kind (bewust) iets doet wat niet mag/kan dan krijgt ze daar wel de consequenties van te merken. Dus als er gegooid wordt met speelgoed, dan zet ik dat speelgoed weg bijvoorbeeld. Als ze niet vriendelijk kan vragen of ze een filmpje mag kijken dan krijgt ze de iPad niet. Als ze weigert het avondeten te proeven dan krijgt ze ook niks anders. Als ze niet wil meewerken met aankleden dan is de consequentie dat wij haar niet meer helpen. Als ze ons slaat gaat ze diréct naar haar kamer. Als ze blijft schreeuwen na een waarschuwing dan ook. Etc. Dan kan ze daar even minuutje of 2 afkoelen en moet ze sorry zeggen en maken we t weer goed. Eigenlijk hebben we dus ook best wel wat regels als ik het zo zie hahaha. Meestal kunnen we die consequenties in alle rust opleggen (behalve dus als zelf moe helaas). En toch denk ik niet dat wij strenge ouders zijn, kan en mag er heel veel en zijn we heel erg van het dingen bespreken met haar en samen kijken hoe we een oplossing kunnen vinden.

Mamsie schreef:

Ik hoef er hier ten minste niet meer mee aan te komen, ze lachen me vierkant uit.

Kira schreef:

Mamsie schreef:

Ik hoef er hier ten minste niet meer mee aan te komen, ze lachen me vierkant uit.

Hahaha ja hier ook!

Zora schreef:

SophieZMY schreef:Rondom tekenen en complimenten.
Ik heb meerdere keren gelezen dat het bij complimenten belangrijk is dat je compliment geeft op de effort en niet op het resultaat. Als je alleen maar zegt “wauw mooie tekening hoor”, zonder bijvoorbeeld zelfs echt te kijken heeft dat bijna een averechts effect en kan dat zelfs leiden tot faalangst. Terwijl als je compliment geeft op dat ze zo goed oefenen/ hun best hebben gedaan dan groeit het zelfvertrouwen daarvan.
Precieze ins and outs weet ik verder niet meer, maar zoiets had het mee te maken.

Ik probeer zelf compliment te geven met aandacht, maar ik zeg toch ook wel eens “Wow mooi hoor” of iets dergelijks. Denk niet dat ze daar gelijk faalangstig van worden. Over het algemeen denk ik dat mild ouderschap wel bij mij past. Herken ook heel veel in het verhaal van HG. Ook dat t gewoon niet altijd lukt bij mezelf doordat ik zelf moe ben, maar dat als het wél lukt op de manier zoals ik zelf graag wil het dan gelijk veel effectiever is.

Ik ben overigens niet zo mild dat ik tegen straffen ben. Mijn kind mag zeker boos en verdrietig en van alles zijn, maar bepaald gedrag mag gewoon niet en daar kan ik best op straffen.
Als mn kind (bewust) iets doet wat niet mag/kan dan krijgt ze daar wel de consequenties van te merken. Dus als er gegooid wordt met speelgoed, dan zet ik dat speelgoed weg bijvoorbeeld. Als ze niet vriendelijk kan vragen of ze een filmpje mag kijken dan krijgt ze de iPad niet. Als ze weigert het avondeten te proeven dan krijgt ze ook niks anders. Als ze niet wil meewerken met aankleden dan is de consequentie dat wij haar niet meer helpen. Als ze ons slaat gaat ze diréct naar haar kamer. Als ze blijft schreeuwen na een waarschuwing dan ook. Etc. Dan kan ze daar even minuutje of 2 afkoelen en moet ze sorry zeggen en maken we t weer goed. Eigenlijk hebben we dus ook best wel wat regels als ik het zo zie hahaha. Meestal kunnen we die consequenties in alle rust opleggen (behalve dus als zelf moe helaas). En toch denk ik niet dat wij strenge ouders zijn, kan en mag er heel veel en zijn we heel erg van het dingen bespreken met haar en samen kijken hoe we een oplossing kunnen vinden.

Ik heb op pagina 2 een uitleg over de theorie hierachter gegeven

Marin schreef:

Kira schreef:
Hahaha ja hier ook!

Dat is niet zo gek want jullie hebben tieners die neem ik aan geen broccoli meer op de grond gooien. Dit ging over peuters.