Ik ben dan wel geen ouder verloren, maar wel heel heftig na een kort ziekbed mijn allerbeste maatje/schoonzus. En ik kan je vertellen, rouw is zo persoonlijk en niet te voorspellen. Ik ben vanaf de dag dat ze overlijden is tot haar crematie thuis geweest van werk, een goeie week dus en ben toen weer gaan werken.
Ik heb dat juist als heel prettig ervaren, afleiding, onder de mensen zijn. Ik had niet thuis willen zitten met al mijn verdriet. Je kunt je er gewoon niet op voorbereiden. Het leven gaat door. Linksom of rechtsom.

Oh sorry. Te snel gereageerd.

Ik kom heel vaak tot de conclusie dat het leven nooit meer word zoals het was, en dat komt heel vaak nog heel heftig binnen. Maar ik functioneer, ik leef en het gaat me best goed af.

Wat kinderen betreft kan ik je niet veel over zeggen. Mijn dochter heeft het heel zwaar gehad en uiteindelijk een heel lang rouwverwerkingsproces gehad. En ja dan zet je jezelf aan de kant, maar of het goed is? Of het anders had gemoeten? Geen idee. Zo onvoorspelbaar ook!

Mijn moeder overleed de ma in de herfstvakantie, en vrijdags was haar uitvaart.
Ik ben die week erna (werkte toen op wo/do/vr voor de klas) weer gaan werken. Ik vond het wel fijn, een beetje afleiding. Thuis verandert er toch ook niets.
Wat ik wel heel heftig vond is dat de wereld vrij snel weer doorgaat, terwijl ik alleen maar kon denken: Ik heb verd*mme net mijn moeder verloren, hoe kunnen jullie dit nou allemaal doen/denken.

Mijn ouders zijn gescheiden, maar mijn vader heeft er veel verdriet van gehad. Mijn moeder was zijn grote liefde. Met mijn stiefvader is het contact redelijk snel na de uitvaart verbroken. Ik deed hem te veel aan mijn moeder denken en dat kon hij niet aan... blabla

Mijn dochter was pas 2.5, dus die weet er eigenlijk niets meer over/van.

Dit jaar is het 7 jaar geleden dat mijn vader plotseling is overleden. Rouw is inderdaad heel persoonlijk en niet te voorspellen, je hebt geen idee hoe je reageert. Ik heb 3 broers en 2 van hun waren helemaal kapot, je kon er echt geen fatsoenlijk woord meer mee wisselen. En ik en een andere broer waren uiteraard ook enorm verdrietig, maar wij gingen onbewust in 'zakelijke' stand. Dingen regelen en zorgen dat alles goed kwam. Het is heel gek om die verschillen dan te zien.

Ik ben na een week weer gaan werken en het was zomervakantie, dus na die week had ik ook weer echt vakantie. Volgens mij is het zo gegaan, ik weet niet meer precies. Maar mijn baas had het ook prima gevonden als ik 6 weken thuis was geweest.

Vooral het eerste jaar was zwaar. Alle eerste keren, alle verjaardagen en speciale dagen waar dan iemand ontbreekt, maar dat werd elk jaar beter. Alleen mijn beppe (de moeder van mijn vader) is altijd wel emo op zulke dagen en ach dan jank ik automatisch toch weer mee.
Of het echt mee speelt in m'n dagelijks leven? Ik denk het niet, maar het is wel iets waar je dagelijks aan denkt. Ik kan m'n vader niets meer vragen. Ik weet niet hoe hij zou zijn voor zijn enige kleindochter. Mijn dochter heeft geen pake. Of als je iets leest over ouders o.i.d. Ja, die heb je gewoon niet meer allebei.
En mijn broer is als 2 druppels water gelijk aan m'n vader. En mijn pake (vader's vader) ook. Zie ik hun, dan zie ik automatisch dingen van m'n vader terug dus in dat opzicht speelt het altijd.
Maar veel verdrietig? Nee dat heb ik niet. Ik vind het vooral erg jammer dat mijn vader mijn volwassen leven niet mee mag maken en mijn dochter nu niet. En natuurlijk breekt mijn hart een beetje als ze met m'n moeder bij zijn foto staan en mijn moeder dan uitlegt dat dat haar pake is en daardoor zitten de tranen ook wel eens hoog, maar ik kan niets anders dan dat accepteren. Even slikken en weer doorgaan.
En ik weet dat mijn vader van boven op ons toe kijkt en zo nu en dan een grapje uithaalt. Het is goed zo.

En ik vergeet nooit meer dat rare gevoel dat je denkt dat iedereen het aan je kan zien ofzo. Ik dacht echt als ik in de supermarkt stond dat mensen dachten; Ach daar staat Savi, haar vader is net dood.
Terwijl dat helemaal niet zo was en veel mensen wisten het ook nog niet. Heel vreemd gevoel.
En alles raast maar door, de wereld en alles gaat door en jij staat daar broodjes en soep te halen voor een hele week omdat je toch moet eten met z'n allen terwijl je wereld hartstikke stil staat. Die dagen tot de begrafenis vond ik zo raar. Ik voelde me zo vreemd toen.

Ja precies dit
Ik was (en ben) ook type 'zakelijke stand'.

Ik vond de dagen na de begrafenis juist raar, ineens was daar het soort zwarte gat ofzo.

Poppy, is je vader ziek? Wat naar Wat een lief en mooi idee van die brieven.

Lejow en Savi, ook ik herken dat gevoel, gek is dat hè.

Mijn verhaal:

Mijn vader is drie jaar geleden plotseling overleden aan een hartaanval, 's avonds thuis op de bank. Hij had die dag nog gewoon gewerkt. Hij was 63.

Voor de kinderen heb ik me niet echt groot gehouden. We hebben het verteld zoals het is. Dat zijn hart gestopt was met kloppen en hij dood is. Daar reageerden ze kalm op, al was T. wel erg geschrokken. Als ik moest huilen waren de kinderen daar af en toe bij. Lachen en huilen wisselden elkaar ook wel eens af, omdat je soms ook moet lachen om mooie herinneringen. Er was ineens veel familie over de vloer en dat vonden de kinderen eigenlijk wel gezellig. Ik heb niet het idee dat zij het er zwaar mee hebben gehad.

Wel heb ik oppas geregeld voor de momenten dat we praktische dingen moesten doen, zoals de uitvaart regelen, het huis van mijn vader leeghalen etc. Mijn ouders waren gescheiden en mijn vader was alleenstaand. Toen hij overleed was ik 30, mijn zusje 25 en broertje 19. We hebben met zijn drieën alles geregeld. Daar had ik de kinderen niet bij kunnen hebben, het was veel stress. Mijn vader was bekend in medialand en er waren 350 collega's uit de media op zijn uitvaart. Door al het geregel rondom de uitvaart, de erfenis, administratieve dingen en vooral het uitzoeken van zijn spullen en het leeghalen en verkopen van zijn huis, heb ik twee weken niet gewerkt en de maanden erna ook extra vrij genomen. Hoe snel je weer aan het werk kan, hangt dus ook af van de mate waarin je druk bent met dat soort dingen.

De eerste weken waren echt het heftigste, voor mij. De maanden en jaren erna heb ik maar af en toe echt verdriet gehad. Misschien eens in de paar weken even.

Feestdagen vallen me wel mee. Wat ik het moeilijkste vind, is als ik iets meemaak wat ik met mijn vader had willen delen. Iets dat ik op tv zie, iets in de krant, een leuke film, goede muziek, een grappige anekdote, iets wat de kinderen doen. Ik kon zo met hem lachen en hij was zo geïnteresseerd in alles wat we deden. En altijd op de hoogte van alles wat er in de wereld gebeurde. Politiek geëngageerd, hij las vijf kranten, boeken, keek veel tv, luisterde radio, volgde allerlei sporten, cabaret, muziek, noem maar op. Daar stuurden we elkaar berichtjes over of konden we heerlijk over praten. We snapten elkaar, keken op dezelfde manier naar dingen. Dat mis ik enorm.

Afgelopen vrijdag was het 18 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ik was toen 19. Ze is onverwacht in haar slaap overleden aan een hartstilstand. Ik heb nog 1 oudere broer, en wij waren op dat moment allebei op ski vakantie (los van elkaar). Dus onze vader moest ons door de telefoon vertellen dat onze moeder was overleden. Superheftig. Ik sloeg helemaal dicht, en mijn lieve vrienden hebben toen geregeld dat ik met een gipsvlucht naar huis kon. 1 vriendin is met je meegegaan.

Wat ik het meeste mis? Dat ik nooit een volwassen moeder dochter relatie met haar gehad heb, dat ze mijn vriend nooit gekend heeft (ik weet zeker dat ze het heel goed konden vinden) en dat ze mijn neefje nooit gekend heeft. Wat zou ze trost geweest zijn. Het lijkt hoe langer het geleden is, hoe groter het gemis is en wordt. Mijn leven is nooit meer hetzelfde geworden, ik denk heel veel aan haar, en mijn hart breekt als ik zie hoe mijn vader worstelt met zijn verdriet. Volgend jaar leef ik net zolang zonder moeder als met moeder... ?

3 jaar na dat mijn vader behandeld is voor kanker, kwam het terug in uitgezaaide vorm.
Hij heeft toen nog 1,5 jaar geleefd.
Ik vond die tijd het zwaarst. Hij was er nog maar voor hoe lang? Elke week ging ik naar hem toe. Ik heb zoveel bewondering voor zijn doorzettingsvermogen vermogen. Altijd alles maar positief in zien.
Vakantie of iets vooruit plannen in die periode van 1,5 jaar vond ik heel moeilijk.

Toen het moment daar was dat hij zei ‘het komt niet meer goed’ is de palliatieve sedatie gestart. Hij was thuis, ik was die dagen thuis sliep bij mijn ouders. Het was zo intens verdrietig maar zo vol liefde. Dat hij eindelijk overleed aan de medicatie duurde ook weer een paar dagen.
Mijn vader kende veel mensen en wij hebben hun gevraagd om een herinneringen /anekdotes aan mijn vader op papier te zetten. Hier hebben heel veel mensen gehoor aan gegeven. We hebben nu een boek vol met herinneringen. Van zijn buurmeisje van vroeger tot klanten Etc. Dit is zo fijn om te hebben. Ook hoorde we dat mensen het fijn vonden om dit te doen. Ook weer een stukje verwerking. Toch weer anders dan een ‘met op rechte deelneming’ kaart sturen die alleen maar gaat over hoe erg het overlijden is. Mijn kind(eren) die nog niet geboren waren kunnen die later ook lezen over hun opa.

Op vrijdag is mijn vader begraven, die zondag heb ik nog aan sport wedstrijden meegedaan. En die week erna ben ik weer gaan werken.
Er kon weer vooruit gekeken worden dat vond ik fijn! Maar de rouw blijft pijnlijk.

Wat een heftige verhalen allemaal, voor iedereen een knuffel!

Wat een heftige verhalen zeg, ik vind het mooi om te lezen hoe iedereen een eigen weg heeft gevonden in het overweldigende verdriet.

Mijn vader is al bijna 28 jaar geleden overleden, ik was bijna 3 toen hij overleed. Hij had acute leukemie en ging binnen drie weken van 'ik voel me niet lekker, ik ga langs de huisarts' naar overlijden. Op dat moment kwam het natuurlijk amper bij me binnen, ik was zo klein. Die echte diepe rouw, dat intense verdriet, dat is toen compleet langs me heen gegaan. Ik moest zelfs lachen toen mijn moeder vertelde dat hij er niet meer was, ik had geen idee wat dood zijn betekende en dacht dat hij weer naar huis kwam. Toen ik ouder werd besefte ik pas wat het nu eigenlijk inhield, en dat ik geen papa meer had. Vooral op belangrijke momenten in mijn leven was (en ben) ik erg verdrietig. Het is een heel raar soort gemis, ik heb zelf geen enkele herinnering aan mijn vader. Alles wat ik van hem weet is van horen zeggen. Soms ben ik zo boos, zo oneerlijk dat ik hem niet heb mogen leren kennen. Vooral bij de geboorte van mijn kinderen vond ik het heel moeilijk om dit niet met hem te kunnen delen. Ik ben zowel na de geboorte van D. als na de geboorte van de tweeling met de kinderwagen naar zijn graf gelopen. Daar heb ik ontzettend staan huilen, ik wilde mijn kindjes zo graag echt aan mijn vader kunnen laten zien.

Soms zeggen mensen wel eens dat het maar beter is dat hij is overleden toen ik nog jong was, want nu heb ik het niet meegekregen. Dat vind ik zo naar om te horen, want het geeft mij het gevoel dat ik geen verdriet mag hebben. Ik kende hem immers niet, dus waar zou ik dan verdriet om hebben? Maar ook voor mij is er een groot gemis. Ik weet niet hoe zijn stem klonk, ik weet niet hoe het voelt om met hem te knuffelen, ik weet niets. Ik weet alleen wat anderen mij over hem vertelden.

Ik weet dat dit een heel ander soort verdriet is dan dat van anderen in dit topic, maar ik wilde toch mijn verhaal graag opschrijven.

Mijn moeder is 7 jaar geleden overleden. Ze is ruim 3 jaar ziek geweest (darmkanker met uitzaaiingen) waarvan we het laatste anderhalf jaar wisten dat ze niet meer beter zou worden.
Het verdriet wordt niet minder, maar je leert er mee omgaan. Vooral toen ik moeder werd vond ik het heel erg moeilijk dat zij mijn kinderen nooit zou kunnen zien. Daar wordt ik nog wel eens verdrietig om.

Kerst vond ik de eerste jaren vreselijk, mijn moeder en ik vonden kerst altijd geweldig. Samen versierden we het huis, en maakten we het gezellig. Mijn vader heeft niet zoveel met kerst, dus hij hield zich altijd wat afzijdig dan. Hij moest ook vaak werken met kerst. De eerst jaren na het overlijden van mijn moeder wilde ik niks doen met kerst, het liefst ook geen boom in huis. Maar ik moest dat wel doen van mijn man. Sinds vorig jaar is de knop om wat dat betreft: Ik wil dat mijn kinderen later met net zulke warme gevoelens terugkijken op kerst, dus nu pak ik weer net zo uit als vroeger. Ik merk dat ik er ook weer van kan genieten.

Toen mijn moeder in de laatste levensfase was beland zat ik in de ww (wegens faillissement van mijn werkgever) dat kwam eigenlijk "goed" uit. Ik had alle tijd om veel bij mijn ouders te zijn. Een paar dagen voor het overlijden heb ik het uwv gemaild en de situatie uitgelegd. Ik ben toen een aantal maanden vrijgesteld van solliciteren. Maar, een paar dagen na de uitvaart kreeg ik via via een baan aangeboden en heb ik die aangenomen. 2 weken na mijn moeders overlijden had ik mijn eerste werkdag. Ik vond dat zelf erg prettig, weer wat afleiding, andere gesprekken. Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk.

Mijn zoons hebben mijn moeder dus nooit gekend, ze stellen er wel eens vragen over en die beantwoord ik dan zo eerlijk mogelijk en passend bij hun leeftijd. Wanneer ik verdrietig ben omdat ik mijn moeder mis dan zien ze dat en verberg ik dat niet.


Elliot, ik wordt erg verdrietig van je verjaal over dat je met de kinderwagen naar het graf van je vafer gegaan bent. Wat oneerlijk is het leven dan!

Is je vader ziek Poppy?

.

Elliott, wat ‘fijn’ om ook jouw verhaal te lezen. Ik herken veel van wat je schrijft, behalve natuurlijk dat ik geen kinderen heb.
Mijn vader is plotseling overleden, 1 maand nadat ik 8 jaar ben geworden. Dat is straks alweer 28 jaar geleden. Ik heb nog maar heel weinig herinneringen aan hem (en degene die ik heb zijn vaak van minder fijne momenten die veel indruk op mij als kind hebben gemaakt). Vooral in mijn latere puberteit heb ik er heel veel last van gehad, was ik boos en verdrietig en nergens zin in. Gelukkig gaat dat de laatste jaren wel steeds beter.

Sterkte voor iedereen ?

Is je vader erg ziek, Poppy?

Mijn vader is ruim een half jaar geleden overleden na een paar maanden ernstig ziek te zijn geweest. Ik had destijds zwangerschapsverlof (mijn jongste was 6 weken toen mijn vader overleed), dus aan werken hoefde ik gelukkig nog niet te denken. Maar ik had natuurlijk genoeg afleiding met drie kinderen, waaronder een heel kleine baby. Van mijn zusje weet ik dat zij een aantal weken niet gewerkt heeft en het daarna weer rustig heeft opgebouwd. Maar zoals je al leest is het voor iedereen anders wat fijn is, het hangt natuurlijk ook van je werk af.
Mijn kinderen hebben mij zeker wel verdrietig gezien, dat begon al toen we hoorden dat mijn vader een hersentumor had, ze waren erbij toen ik het hoorde (of eigenlijk waren zij buiten aan het spelen en toen ze binnenkwamen zat ik huilend aan de telefoon). Gelijk uitgelegd wat er aan de hand was en mijn dochter (toen ruim 5,5) moest daar ook erg om huilen. Zoon (3,5) begreep het niet zo. Ook na mijn vaders overlijden praten we vaak over hem en regelmatig komen daar wel tranen bij kijken. Mijn kinderen weten dus echt wel dat ik verdriet heb en vinden dat niet meer dan normaal.
Wij zitten nog middenin het eerste jaar met alle eerste keren zonder mijn vader. Zijn verjaardag vorige maand voelde heel vreemd, maar was ook wel weer een fijne dag met ons gezin. In het dagelijks leven is er af en toe ruimte voor het verdriet, maar eigenlijk gaat alles ook heel gewoon door. Ik kan me voorstellen dat dat wel anders zou zijn geweest als ik niet zelf een gezin zou hebben.

Elliot, ik vind het een rare uitspraak om te zeggen dat het beter is dat je vader is overleden toen je nog zo jong was. Het lijkt me vreselijk verdrietig om geen echte herinneringen aan je vader te hebben. Het gemis zal anders zijn, maar zeker niet minder. Ik ben heel dankbaar voor alle herinneringen die ik aan mijn vader heb. Dat hij er nog bij was toen ik ging trouwen en toen ik kinderen kreeg. Ik weet nu wat een geweldige opa hij was. En dat hij dat nu niet langer kan zijn voor mijn kinderen maakt mij verdrietig, maar ik had het daarom niet niet willen weten.

Mijn vader is op dinsdag overleden en de dinsdag erop was de uitvaart. Die week ben ik nog thuisgeweest. In totaal dus bijna 2 weken.
Ik vond het heel vreemd om weer op het werk te komen er was niks veranderd maarja in mij wel, mijn vader was er niet meer.
Ook was de afleiding wel fijn.
De dagen na het overlijden heb ik een boekje voor mijn zoontje gekocht over de dood en hoe iemand erbij ligt in een kist.
Ik heb mijn zoon ook meegenomen en mijn vader laten zien die thuis opgebaart lag. Hij was bijna 3 dus ook nog best wel klein.
Het intense verdriet slijt wel maar nu ik dit zo opschrijf komen bij mij toch wel weer tranen.
Sterkte met de aankomende tijd

Wat een verdrietige verhalen.

Volgende maand is het 5 jaar geleden dat mijn moeder overleed na 2,5 jaar ziek te zijn geweest.

De laatste weken voor haar overlijden en een paar maanden erna woonde ik weer tijdelijk thuis, omdat ik tussen twee huizen zat. Dat had wat dat betreft niet op een beter moment kunnen komen. Mijn vader en ik hebben ontzettend veel steun aan elkaar gehad.

De dag tot aan de begrafenis heb ik in een roes beleefd.

Mijn moeder overleed eind maart en de dag voor Goede Vrijdag was de uitvaart. Mijn toenmalige manager vond dat ik de dinsdag na Pasen wel weer aan het werk kon en liet me geen andere keus. Uiteindelijk ben ik alsnog ingestort en heb ik met moeite voor elkaar kunnen krijgen dat ik tijdelijk halve dagen mocht werken.
Ik heb dat haar heel kwalijk genomen.
Die eerste werkdag vond ik lastig, je krijgt toch allemaal collega’s die vragen hoe het gaat en je condoleren.

Feestdagen en verjaardagen vond ik voornamelijk bij de eerste keren heel moeilijk. Nu ben ik eraan gewend, wat niet wegneemt dat ik haar op zulke dagen net dat beetje extra mis.
Nu zijn het voornamelijk de kleine dingen waarbij ik haar mis.

Mijn nichtje was net een halfjaar oud toen mijn moeder overleed, ze heeft dus geen herinneringen aan haar oma. Ze weet nu natuurlijk wel dat ze een oma gehad heeft en soms benoemt ze dat ook.

Stom dat er gezegd wordt dat het beter is een ouder op jonge leeftijd te verliezen. Het lijkt me vreselijk om helemaal geen herinneringen aan een vader of moeder te hebben.

Heftige verhalen, pijnlijk dat zoveel forummers een ouder moeten missen.

Elliot: rare opmerking over dat missen. Als ik nu ook zie hoe dol mijn zoon (1 jaar, 4 mnd) op zijn vader is kan het toch bijna niet dat hij deze herinneringen zou vergeten. Helaas werkt het brein wel zo, je vader heeft wel een heel grote rol in de eerste 3 jaar van je leven gespeeld. Hopelijk heb je veel foto’s en eventueel filmpjes. Je stuk over je kinderen meenemen naar het graf van je vader raakt me ook. Je vader zal vast trots op jou en je gezin zijn.

Hier ook een ongeneeslijk zieke ouder. Ik probeer nu te genieten van alles wat we nog samen hebben. Ik denk ook wel eens aan de toekomst maar vooruit denken hoe je het dan zal doen is zo lastig in te schatten en nu -gelukkig!- ook nog niet aan de orde. Dat komt dan wel en ook dan is alles goed, er is geen bestaand pad of handleiding die je kan volgen. De pijn die gaat komen vliegt me soms ook aan, boosheid, waarom-gevoel, grip willen houden. Maar ik probeer die tijd die we NU hebben daar niet aan te ‘verspillen’.

Stuk in de krant vandaag: https://www.volkskrant.nl/cultuur-media ... ~bc090339/

Jeetje zijn er toch best veel meiden die een ouder hebben verloren.. sterkte allemaal!

Poppy, is je vader ziek? Wat heeft hij?..

Mijn vader is overleden in oktober 2018. Hij kreeg in maart 2014 een beroerte, waarschijnlijk rond 07:00 uur in de ochtend en is pas om 12:00 uur gevonden. Toen was er al teveel stuk en is hij in een verpleeghuis beland, verlamd aan zijn rechterzijde en hij leef aan afasie, een taalstoornis, waardoor hij niet kon praten of schrijven, op een handvol woorden na.

Hij takelde heel langzaam af, al kon ie het tweede en derde jaar ongeveer nog wel genieten van dingen. Hij is opa geworden en was zo, zo retetrots. Mijn man is bij m geweest om officieel om mijn hand te vragen, hij heeft me zien trouwen. Dat waren mooie dingen.

Maar de man die altijd heel actief was, voor iedereen klaar stond, altijd aan het klussen en koken was, die werd gedwongen tot een zittend leven. Hij kon alleen nog toekijken. En toen overleed zijn tante, zijn moederfiguur in december 2017 en ging het bergafwaarts.

Hij werd minder actief: ging geen boodschapje meer doen, kwam niet meer langs bij ons. Hij was bekaf na een uurtje bezoek enz.

En toen ging ie minder eten.. ergens in september. Ik riep meteen al, hij is er klaar mee. Dit is zijn manier.. maarja ik wilde niet zomaar opgeven. We hebben veel geprobeerd om hem op te beuren, maar hij leek alleen een beetje blij als we met Tobias op bezoek waren en daarna leek ie net zo hard weg te zakken. Ik heb mensen op de hoogte gebracht, omdat ik nog op vakantie ging en familie ging ook wat meer langs. Hij leek blij op die momenten, maar bleek ook alleen te eten met anderen erbij.

Tijdens m'n vakantie was het al moeilijker, ik heb veel gebeld met de verzorging daar. Uiteindelijk heb ik zelfs m'n broertje heen gestuurd die m'n vader dwong te eten.

Op maandag kwamen we terug van vakantie, 13:00 uur reden we naar huis en 14:30 uur waren we bij hem. Hij lag in bed. Tobias gaf hem een knuffel. Ik liet foto's zien.. Hij kwam uit bed, dronk koffie met ons en opeens wees hij tussen mij en mijn man en stak z'n duim op met een vragend gezicht.

'Of het goed gaat tussen ons? Ja natuurlijk!'

Hij wees tussen mij en zichzelf. Weer die duim.

'Ja pap, doe niet zo mal, alles is goed, ik beloof het.'

Hij huilde en probeerde het te verhullen door met Tobias te spelen. We moesten uiteindelijk weer naar huis. Pap ging mee naar beneden, keek uit het raam naar ons, maar zwaaide niet.

Ik maakte thuis andijviestamppot en bakte savonds een appeltaart, toen ik 5 gemiste oproepen had. Die avond is m'n vader overleden. De avondverpleegster kwam even bij m kijken bij de ronde van 20:30 en hij lag al op bed.

'Hee Willem, lig je al te slapen?' Hij draaide zich om, pakte haar hand. Hij mompelde 'Doei' en overleed. Ik ben er van overtuigd dat ie op me heeft gewacht. Wilde weten dat het goed zit, tussen ons. Dat ie me goed achterlaat.

Het is bijna 6 jaar geleden toen ik mijn vader voor het eerst verloor aan de beroerte en anderhalf jaar sinds zijn dood en waar ik de jaren tijdens zijn beroerte sterk bleef, doorging, zakelijk bleef en vlak na zijn overlijden ook nog vooral aan het regelen was, zo verdrietig ben ik nu. Ik mis m'n papa van vroeger en heb spijt van de afgelopen jaren, waarin ik vind dat ik meer met m had moeten doen. Ik heb hem toen als vervelend ervaren, als een last. Maar nu heb ik niks meer en da's ook ruk.

Ik verberg niks voor Tobias, maar die kan niks herinneren. Ik huil nog regelmatig omdat ik het allemaal zo kut vind. Hoe hij heeft geleden en hoe naar het is om op je 30ste (oké inmiddels 31ste..) geen vader meer te hebben. Ik begin het zelfs steeds moeilijker te vinden, terwijl ik dacht dat het zou slijten. Maar goed, alles wat ik had verwacht te voelen, voel ik niet. Het is dus niet te voorspellen. Sorry is een lang verhaal geworden... Maar merk dat dit soort dingen mij iets helpen. Alles nog eens op een rijtje zetten ofzo.

Ik kan alleen zeggen, koester alle momenten samen. Stel vragen als je die nog hebt, zelfs de pijnlijke. Zie niks als vanzelfsprekend, want als het wegvalt, besef je pas hoeveel die momenten samen waard zijn. Zelfs de meest simpele appjes, likes op Facebook, telefoontjes. Alles. Koester het.

Wauw, wat lees ik veel herkenning!

Mijn vader is 5 jaar geleden overleden na een ziektebed van 1,5 jaar. Hij had een tumor en vooral de laatste 3/4 maanden was hij niet écht meer mijn stoere, alles wetende vader. Dat klinkt echt heel gek maar hij kreeg steeds meer pijn, kon steeds minder en kreeg morfine waar hij heel wazig van werd (hij zag dingen die er niet waren, wist heel veel dingen niet meer zoals waar het toilet in huis was).

Ik woonde niet meer thuis, en had op dat moment geen werk (wat dan heel prettig is) en ik werd wakker met tig gemiste telefoontjes van mijn moeder en broertje dus toen wist ik al hoe laat het was. Het eerste wat ik ook dacht was ‘Nu heb ik geen vader meer..’ We (mijn vriend en ik) zijn toen 2 weken bij mijn moeder geweest, gewoon omdat we dat heel fijn vonden, mijn vriend is de volgende dag wel wezen werken. We kregen eten van familie wat erg fijn was! En het is inderdaad zo vaag dat de wereld gewoon doorgaat terwijl je zelf in een afschuwelijke situatie zit, of dat je na een paar dagen toch boodschappen moet doen en daar echt loopt met de gedachte ‘Waarom doet iedereen zo normaal en blij, mijn vader is net overleden!’. Wat ik ook heel gek vond is dat smiddags de begrafenisondernemer al kwam om bepaalde zaken door te bespreken zoals waar hij kwam te liggen zodat mensen afscheid kunnen nemen etc.. ik kon alleen maar denken ‘Weet ik veel! Ga weg, hij is nog niet eens 12 uur overleden’. Vooral het ‘in een roes leven’ herken ik ook heel erg! Veel dingen van die periode zijn ook echt vaag, dingen die we allemaal niet meer weten.. zo gek.

Ook inderdaad het eerste jaar, alle eerste keren zonder hem zijn heel beladen en rot. En de jaren gaan voorbij zonder dat hij er nog deel van uit maakt, soms vind ik dat best pijnlijk vooral omdat de tijd zo voorbij vliegt. Uiteindelijk gaat het allesoverheersende verdriet over in leren leven met en vind je daar een weg in.

Sorry voor de late reactie. Ik heb wel alles gelezen. Wat een verdrietige verhalen. Knuffel voor jullie allemaal.

Ik vind het moeilijk om er zelf op in te gaan merk ik. Ik moet van al jullie reacties huilen.

Mijn vader heeft beenmergkanker en ik vind het moeilijk om te zien hoeveel minder hij steeds kan. Je weet dat hij hieraan gaat overlijden, alleen niet wanneer. We proberen dan ook “gewoon” door te gaan en geen nadruk te leggen op de ziekte (dat vindt hij ook echt niet fijn), maar ooit moeten ook wij afscheid gaan nemen en dat houdt me de laatste tijd echt vaak bezig.

Wat verschrikkelijk poppy. Ik snap dat dit je erg bezig houd, maar wellicht is het wel beter om je juist te focussen op het hier en nu, en niet op wat er uiteindelijk komen gaat. Koester de momenten die je nu nog met je vader kan maken en geniet daarvan. Natuurlijk snap ik dat je wellicht enigzins op het onvermijdelijke voorbereid wilt zijn, maar je hebt geen idee hoe je zal reageren. Iedereen maakt het zo anders mee. Mijn vader is ook overleden en ik was daar redelijk oké onder. Terwijl ik nu natuurlijk een ander rouwproces doormaak en ik van alles wat je kunt bedenken, maar soms ook helemaal niets, wel heb gevoeld. Want ja, soms kan je ook helemaal verdoofd zijn. Het enige wat ik je dus kan adveseren is om nu vooral te genieten dat hij er is, en de rest ga je vanzelf ervaren als het moment daar is.

Wat een verdrietige verhalen, en inderdaad veel herkenning.

Mijn moeder is ook 7 jaar geleden overleden.
Ze had een hersenvliesontsteking met epileptische aanvallen. Een aanval in combinatie met braken zorgde ervoor dat ze is gestikt. Ze lag al wel in het ziekenhuis, is gereanimeerd kwam op de ic maar bleek hersendood.
Dit is op een donderdag gebeurd, op vrijdag is mijn nichtje geboren (dochter van mijn broer) maar mijn moeder was in coma en op zaterdag is ze overleden.
In een roes hebben wij met elkaar alles geregeld.
Nieuw leven en dood was zo dicht bij elkaar.
Sterker nog, 2 weken na haar begrafenis ontdekte wij zwanger te zijn wat later een tweeling bleek.

Ik ben na 1 week wel weer gaan werken, maar van harte ging het niet.
Zwanger zijn en een nieuwe fase in gaan zonder mijn moeder was zwaar maar ik kwam er redelijk goed door heen.
Maar wat een gemis bij het krijgen van kinderen.
Wel mis ik echt mijn moeder en niet zozeer een oma, gewoon weg omdat ik niet weet hoe ze oma zou zijn.

Ik huil niet veel, maar kom haar nu ik ouder wordt wel steeds meer in mijzelf tegen.

Mijn oma (moeder van mijn moeder) was er kapot van en werd opgenomen op een speciale afdeling. Inmiddels is ze ook overleden.

En toen ons leven weer een beetje rustig werd... overleed mijn schoonvader. Dit allemaal binnen 1,5 jaar.
Mijn man zat er diep doorheen en dit heeft heel lang geduurd.


Voor jou Poppy, ik begrijp heel goed dat jullie er niet de nadruk op willen leggen. Maar probeer echt nog zolang het kan samen mooie herinneringen te maken!! Want wat je hebt gedaan pakken ze je niet meer af.