Dank je Bliss en Marin, lief!

Dank voor jullie berichten, heel fijn, net wat ik hoopte die herkenbaarheid. Ik reageer later even op jullie berichten maar bedankt alvast 💓.

Nou even wat uitgebreider antwoorden. Ik vind het fijn dat het herkenbaar is en lees goede tips!

Mooi wat je zegt en ik denk dat dat ook wel klopt Niekske. Juist de ‘gewone’ gesprekken die vanzelf op gang komen zijn ook heel dierbaar. In onze familie gelukkig ook geen geheimen en er is ook al veel besproken maar toch elke keer dat er weer ‘paniek’ ontstaat denk je weer dat je NU nog van alles moet vragen/zeggen/doen.

Ik kan gelukkig wel veel bij mijn ouders zijn want we wonen dicht bij elkaar. Maar dan wel vaak met de kindjes en soms is tijd alleen ook wel fijn. Dan heb je rust voor elkaar en andere gesprekken. Soms zijn de ‘duplo en politie auto’ gesprekken ook heerlijk. Met kindjes erbij dus :-).

Kerel. Ik moest je laatste alinea even goed lezen maar ik denk dat je ook gelijk hebt. Maar dat wat je zegt vind ik juist zo lastig. Eigenlijk moet je gewoon per keer bekijken en zou ik me ziek moeten melden indien nodig. Maar daar voel ik me dan al zo snel bezwaard over dat ik dan liever een structurele oplossing heb zodat iedereen weet waar hij aan toe is. Maar het wisselt echt zo per week hoe ik me voel en wat er speelt. Dank voor de tip.

Indigo: wat heftig, je zusje 🙁. De zin dat je het niet gelooft ook al weet je het wel is ook zo herkenbaar. Soort ‘eerst zien dan geloven’ (maar liever ook nooit zien).

Housebird: wij hebben idd hulp in de huishouding. Een week vooruit kijken is ook zo slim. Maar ook zo moeilijk. Willen nu ook kijken voor een zomervakantie maar ik vind het zo lastig allemaal wat er dan speelt en hoe ik me dan voel. Opschrijven is ook een goede tip! Doe ik weleens maar nu weer te weinig door drukte.

Ik heb deze week op mijn werk uitgesproken dat het allemaal wat veel is. Dit gezegd te hebben heeft me al lucht gegeven. Mijn moeder had deze week een afspraak in het ziekenhuis en het is nu weer even een soort van ‘stabiel’. Weer zo raar. Ik heb ook een afspraak staan bij een praktijkondersteuner. Wie weet wat ik daar nog uit haal. Mijn moeder zei al een soort van schuldig: ja sorry hoor dat het nu weer even stabiel lijkt (voor hoe lang het duurt). Dat slaat natuurlijk nergens op maar je wordt zo heen en weer geslingerd telkens. Daarmee ging ik mijn ‘klachten’ ook weer meteen in twijfel trekken, het valt wel mee, was gewoon een pittige week etc. Maar ik wacht eerst het gesprek maar even af en kijk dan weer verder. Heb nu gevraagd wat minder uurtjes te werken zodat ik wat meer tot rust kom.

Hoe is het nu met jullie? Zijn jullie nog dagelijks in rouw? Ben je veranderd? Ben je gelukkig?

Wat een bizarre achtbaan he Lot. Knuffel.

Allereerst: goed dat je naar poh gaat. Ik kan alleen vanuit mijn eigen ervaring spreken, maar ik had en heb er echt iets aan.

En eens met wat Kerel schrijft. Luister naar jezelf, je lichaam en geest. Doe wat voor jou goed voelt en werkt.

Mijn vader is een half jaar geleden (al en pas een half jaar???) zeer plotseling na een kort en hevig ziekbed overleden. En het blijft voelen alsof het niet helemaal echt is en echt is gebeurd. Terwijl ik heel goed weet dat dat wel zo is.
De laatste paar nachten heb ik enorme herbelevingen naar het moment van diagnose, dr momenten dat het keisnel bergafwaarts ging, het besluit behandeling te stoppen, overstap naar het hospice, telefoontje in de tweede nacht daar dat we nu moesten komen, het waken, het verzorgen van mijn vader, zijn uiteindelijke sterven. De nacht na zijn overlijden. De dagen daarna, de uitvaart. Alles komt voorbij. Heel heftig, maar nodig.

Even je vragen beantwoorden:

Hoe is het met jullie?
Dat gaat bij mij ik golven op en af. Meestal gaat het goed, soms ineens komt er een tsunami aan gemis en verdriet over me heen… totaal onverwacht.

Zijn jullie nog dagelijks in rouw?
Nee, maar dat ben ik (nog) niet echt geweest. Ik heb het gevoel dat dat nog echt moet komen. Komt ook omdat ik letterlijk niet de mogelijkheid had en heb gehad om stil te staan. Mijn vader werd 2 september gecremeerd en 6 september startte mijn nieuwe baan met opleiding. 6 weken fulltime school, als ik die opstart zou missen had ik ook geen werk meer…


Ben je veranderd?
Ja. Absoluut. Het heeft me nog meer doen beseffen hoe belangrijk mijn familie voor me is. Hier ben ik me echt meer bewust van.

Ben je gelukkig?
Ja. En nee. Het heeft enorm veel impact gehad op mijn hele wezen, mijn hele zijn. Soms voel ik me gelukkig. En soms echt helemaal niet. Het gaat echt op en af. Maar ook daarmee helpt de praktijkondersteuner me.

Was het vreselijk? Absoluut, zeker omdat we vrijdag na opname in zkh naar huis gingen en mijn vader nog helder en bij was en we zaterdag terugkwamen en hij compleet van de kaart en delirant was. Echt met hem praten hebben we amper nog kunnen doen, op een paar zeer korte zeer spaarzame heldere momenten na.
Was het bijzonder en mooi? Ook zeer zeker dat. Op een heel vreemde manier.

Lot: niets wat je doet of niet doet is fout. Blijf bij jezelf en jouw gevoel.

Hoi lieve Lot, wat een moeilijke en onzekere periode maken jullie door. Ik herken veel in wat je schrijft.

Toen mijn moeder langzaam maar zeker steeds meer achteruit ging vond ik dit heel moeilijk te combineren met mijn eigen werk. Toch leidde het ook af en had ik veel steun aan mijn collega’s. Toen ik echter in de nachtdienst zat en mijn moeder me ‘s middags niet meer herkende, was dat het punt waarop ik het werk er niet meer bij kon hebben. Ik heb me toen ziek gemeld en uiteindelijk heb ik zorgverlof opgenomen. Dat laatste is iets om je in te verdiepen, ik ben heel dankbaar dat ik de laatste weken zoveel bij mijn ouders thuis hebben kunnen zijn.

Na een paar hele slechte dagen waarin we een paar keer hebben gedacht dat mijn moeder ging overlijden, en we dus ook echt afscheid hadden genomen, kreeg ze na toediening van dexamethason ineens een hele grote opleving. Ze wilde weer eten, zat weer op haar telefoon, is zelfs nog naar de Action geweest met mijn vader. Ik vond dat zó moeilijk om mee om te gaan. Mindfuck gewoon. Het ene moment ben je bezig met het komende overlijden en het volgende moment duwt mijn vader haar in een rolstoel door de Action. Ik kon daar echt niet goed mee dealen. Moest ik weer gaan werken, of toch niet? Uiteindelijk bleek het echt een opleving en is ze na een paar dagen heel snel achteruit gegaan en een week later is ze overleden. Het onzekere, het niet weten wanneer en hoe, dat vond ik heel slopend.

Ik ben in de laatste drie weken bijna non-stop daar geweest. Ik sliep bijna elke nacht daar en af en toe een nachtje thuis. Pittig voor mijn gezin maar gelukkig met alle begrip en kreeg ik hier alle ruimte voor. Deze weken heb ik als zo waardevol ervaren. Naast al het verdriet kom je als gezin nog dichter tot elkaar. Je leeft echt in je eigen wereldje en dat is heel veel waard. Dat kun je later nooit meer overdoen en ik heb daar nooit spijt van gehad. Ik ben uiteindelijk bij het overlijden van mijn moeder geweest. Samen met mijn zusje sliepen we naast haar in de woonkamer toen we ‘s nachts allebei wakker werden, precies toen het moment daar was. We hebben haar hand gepakt en gezegd dat ze mocht gaan. De overtreffende trap van liefde, zo voelt dat echt.

Ingestort ben ik nooit echt. De uren na haar overlijden voelde we allemaal een soort van opluchting. Dit was het dan, het moment waar we naar toe hebben geleefd, waar we zo bang voor waren. Het echte verdriet was er bij het kisten, het sluiten van de kist (hartverscheurend definitief en het allermoeilijkste moment wat mij betreft) en de uitvaart. Daarna moest ik door, ik had een gezin en dat draaide door. Ik heb momenten van verdriet gekend maar ben er nooit aan onderdoor gegaan. Dat maakte me ook onzeker, want ik hoorde toch te rouwen? Ik hoorde toch het gevoel te hebben ‘s ochtends niet meer uit bed te willen komen en niet meer te kunnen functioneren? Inmiddels heb ik geleerd dat het zo niet hoeft te zijn. De aanloop naar mijn moeders overlijden was lang en we hebben op voorhand al zoveel verdriet gehad hiervan. Misschien was ik al best ver in het rouwproces.

In de jaren na haar overlijden ben ik nog een keer moeder geworden, kreeg ik een andere baan, deed ik een opleiding. Ik zat achteraf gezien helemaal niet goed in mijn vel. Voelde me vaak down, kon weinig verdragen van mijn man en kinderen en heb hier uiteindelijk veel te lang mee rondgelopen. Vorig jaar ben ik in therapie gegaan en hebben we het ook veel gehad over het gemis van mijn moeder. Uiteindelijk bleek ik een milde depressie te hebben en ben ik afgelopen zomer gestart met antidepressiva. Sindsdien zit ik zoveel beter in mijn vel, voel ik me veel gelukkiger. Of het overlijden van mijn moeder hier aan ten grondslag ligt weet ik niet zeker, maar het is zeker onderdeel van. Wat ik probeer te zeggen is dat je leven gewoon door dendert, na haar overlijden. Alleen kun je niet meer op haar terugvallen en moet je naast alles wat er op je pad komt ook nog dealen met het feit dat je moeder er niet meer is. Dit kan snel gaan stapelen. Pas in die zin straks goed op jezelf en probeer signalen te herkennen.

Het gaat nu goed met mij. Ook in ons nieuwe huis hangt een prachtige, grote foto van mijn moeder op de muur en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Met onze kinderen hebben we het geregeld over oma. Maar het verdriet overheerst niet, het is onderdeel van ons leven geworden. Mijn vader is hertrouwd, dat vond en vind ik nog steeds wel lastig en ingewikkeld. Maar ik ben vooral bij dat hij weer gelukkig is. Ik geloof dat mijn moeder altijd wel ergens om me heen is, al voel ik dat niet altijd heel sterk. Maar toen mijn zusje twee weken geleden ons nieuwe huis kwam bekijken en er toen op de zolderkamer een mooie vlinder op de vloer zat, dat zijn wat mij betreft dan die kleine tekentjes van boven. Ze is er!

Dank je Scheef. Wat heftig ook voor jullie. En ook dat je zo door hebt moeten gaan. Fijn dat de POH je wat heeft geholpen! En een half jaar is lang en kort ja 🙁. Dank voor je tips!

Lady: jouw bericht kwam echt even binnen🥲. Ik ken je verhalen nog van toen. Wat prachtig dat je erbij bent geweest. Ik hoop dat ook voor ons en voor mijn moeder. Prachtig ook van die vlinder.

Ik denk ergens dat wij ook al een hoop ‘voorrouw’ hebben gehad. En hoop ook dat dat me straks helpt. Mijn moeder hoopt dat ook en doet daar ook alles aan om het te kunnen verzachten en mooie herinneringen en beelden achter te laten. Dat is heel lief. Toch blijft het ‘grote onbekende’ nog zo spannend. Ik snap dus die opluchting ergens wel. Het is zo’n grote boze donderwolk die steeds maar boven je hoofd hangt.

Vandaag precies een half jaar geleden dat we midden in de nacht gebeld werden dat we snel moesten komen omdat mijn vader zou gaan overlijden. Uiteindelijk hield hij het nog vol tot 1:20 uur de nacht van 28-29 augustus… Her was de allerlangste zaterdag van mijn leven… En ik merk dat het alleen maar moeilijker lijkt te worden dit verlies. Pfffff😢

😘 aan jou Scheef. Confronterende dag vandaag dus voor je. Sterkte (wat altijd zo stom voelt om te zeggen in zulke gevallen maar ik bedoel het goed).

Wat een nacht… heb alleen maar continu herbelevingen gehad… Uiteindelijk vannacht mijn broertje maar gebeld en die had precies hetzelfde. Samen gehuild. Luchtte wel iets op. Maar ik ben helemaal op nu. Bah.

Ach wat verdrietig Scheef. Fijn dat je het verdriet met je broer kon delen midden in de nacht. Sterkte. 😘

Mijn lieve, sterke, positieve moeder is van de week toch nog vrij plotseling overleden.

We zijn heel open en eerlijk tegenover mijn peuter (wat echt je hart breekt) maar hij heeft het er echt moeilijk mee.

Wat ontzettend verdrietig Lot. Voor mijn destijds peuter was het toen heel moeilijk te bevatten wat de dood nu eigenlijk inhoudt. Ik denk dat jullie het heel goed doen om open en eerlijk te zijn. Ondanks dat je er een soort van op voorbereid bent, omdat je weet dat het uiteindelijk gaat komen, blijft het ontzettend zwaar en verdrietig. Heel veel sterkte voor jou!

Oh wat verdrietig, Lot. Gecondoleerd en heel veel sterkte voor jullie!

Ach Lot, wat verdrietig. Heel veel sterkte.

Sterkte Lot

Wat vreselijk Lot. Heel veel sterkte!

Aah Lot, sterkte.

Wat een gemis Lot. Veel sterkte.

Gecondoleerd Lot! Heel veel sterkte!

Gecondoleerd en heel veel sterkte Lot!

Sterkte Lot!

Heel veel sterkte Lot♥️

Gecondoleerd, Lot.
Heel veel sterkte.

Gecondoleerd Lot, sterkte

Wat verdrietig Lot. Heel veel sterkte voor jou en jullie. Wat moeilijk ook om je zoontje zo verdrietig te zien