Gecondoleerd Jezzie. Heel veel sterkte.

Gecondeleerd Jezzie, heel veel sterkte.

Gecondoleerd Jezzie. Wat vreselijk verdrietig.

Ach lieve Jezzie, wat is dat snel gegaan. Gecondoleerd. Heel veel sterkte.



Idem dito in de buurt van je ouders.

Gecondoleerd!

Gecondoleerd dames

Gecondoleerd Jezzie. Heel veel sterkte.

Gecondoleerd Jezzie, wat een groot verlies. Veel sterkte.

Jezzie, gecondoleerd en heel veel sterkte gewenst.

Ach jeetje Jezzie, wat verdrietig zeg. Gecondoleerd en sterkte. ❤️

Gecondoleerd Jezzie.
Heel veel sterkte voor jou en iedereen die je vader lief had.

Gecondoleerd en heel veel sterkte Jezzie! 💐

Gecondoleerd Jezzie, sterkte voor iedereen

Wat lief dat jullie dat aanbieden Marin en Gijs.

Jezzie, gecondoleerd en heel veel sterkte voor jullie.

Gecondoleerd Jezzie, heel veel sterkte!



Lief dat je het vraagt! Het gaat heel erg op en neer. Soms lijkt het nog niet helemaal geland, je ziet/spreekt elkaar immers vaker een aantal dagen niet en soms komt het ook ineens heel hard binnen. De jongste was deze week jarig bijvoorbeeld. Ik was blij dat hij het jarig zijn nog niet helemaal snapte. Ik slaap heel erg slecht en dat maakt het ook niet makkelijker. Mensen om me heen zijn wel erg lief, hebben geduld, willen helpen... Ik vind het wel een heel moeilijk proces en ben nog zoekende wat voor mij fijn is hierin.

Bedankt voor alle lieve reacties.
Morgen is de begrafenis. Wat een heftige en emotionele dagen zijn dit. Gisteren was zijn verjaardag. Ik had appeltaart gebakken en die hebben we gegeten en ik heb tekeningen van de kinderen in de kist gelegd.
Met mijn werk overlegd dat ik deze hele week nog thuis blijf.

Ja het is echt een hele heftige periode. Het voelde voor mij toen ook alsof we in een bubbel zaten en de rest van de wereld leek zo ver weg. Fijn dat je nog even thuis kan blijven! Hoe gaat het met je kinderen? De oudste is hier sinds een paar weken met vlagen echt ontzettend brutaal en heeft dan veel extremere buien dan voorheen. Ik weet niet of het daarmee te maken heeft (of dat het gewoon de leeftijd is), maar het is wel erg pittig. Heel veel sterkte voor morgen, hopelijk kunnen jullie op een mooie en fijne manier afscheid nemen!

Hoe was het vandaag Jezzie? Wat fijn dat de je rest van de week ook nog vrij hebt. Het is allemaal al heftig genoeg. Sterkte voor de komende periode!

Wij hebben te horen gekregen dat mijn moeder binnen een aantal maanden zal overlijden. Ze is al een hele tijd ziek maar er was altijd nog wel iets mogelijk (levensverlengend), nu niet meer. Het is nu dus eigenlijk afwachten… maar waarop? Dat de tumoren flink gaan groeien, dat ze een infectie oploopt?

Ondanks dat we deze klap al 3x eerder hebben gehad (levensverwachting van een paar maanden) voelt het nu echter. Toen bleek er altijd nog wel iets mogelijk waar ze dan ook nog goed op bleek te reageren (chemo/operatie). Het voelt weer als een harde klap maar wel anders dit keer. De eerste keer dat je zo iets hoort stort je wereld in, je toekomstbeeld. Nu is het evengoed pijnlijk maar we lijken er een beetje in gegroeid, we zijn er helaas ‘ervaren’ in. We hebben al tijd gehad om over veel dingen te praten en voor te bereiden. Ik heb niet meer die constante paniek en verhoogde hartslag. Ik voel meer verdriet, angst en pijn voor wat komen gaat.

Mijn moeder is nog steeds positief, krachtig en vrolijk en gewoon mijn lieve sterke mama die het beste maakt van wat er kan (en zelfs soms de grenzen hierin opzoekt) en erg geniet van haar gezin en rol als moeder en oma. Dat is ook hetgeen haar het meest verdrietig maakt, dat ze ons moet achterlaten en niet meer de mama-rol kan vervullen.

Ondanks dat ik schrijf dat ik er al iets meer ‘ervaren’ in lijk geworden gaat het niet echt top met mij. Ik ben moe, vergeetachtig, heb (onverklaarbare) spierpijn, nachtmerries en een korter lontje. Ik heb een baby die moeilijk inslaapt en vaak wakker wordt ‘s nachts en vind de combo werk/huishouden ook best heel pittig nu. Ik heb ook weinig tijd voor mezelf dus kom vaak niet aan mijn emoties toe. De kinderen geven afleiding maar soms ook teveel waardoor ik maar op de automatische piloot door ga. Op mijn vrije dagen kom ik soms niet tot rust dus begin dan weer met een (energie)achterstand op mijn werk, waar ik me weer groot houd en zo gaat het maar door. Daarnaast wil je veel tijd samen door brengen maar heb je ook tijd alleen nodig en is momenteel alles wat je doet (of niet doet) emotioneel beladen. Ik ben aan het dubben of ik me deels ziek moet melden. Ik ben ook heel bang voor ‘straks’, echt bang dat ik dan helemaal instort. Maar aan de andere kant zijn er ook dagen dat het wel rustig verloopt (goed is een te groot woord) en heb ik zoals ik al zei geen constante paniek/spanning, ik voel me erg verantwoordelijk voor mijn werk en gaat het soms dus wel op deze manier (naar balans zoeken blijft het altijd). Logisch ook in deze situatie. Wat is jullie ervaring hiermee? En zijn jullie ‘ingestort’? En is er hier een (beetje) voorbereiding op mogelijk? Ik vind het onvoorspelbare zó moeilijk. Hoelang, wanneer… en ergens boeit dat ook weer helemaal niet maar het vreet gewoon aan je, altijd. Soms vraagt iemand hoe het gaat en zeg ik gewoon dat ik het niet goed kan uitleggen. Het is zoveel tegelijk. Iemand nog tips voor mij?

Hoe gaat het nu met jullie?

Jeetje Lot, ik heb geen ervaring, maar ik voel gewoon de wanhoop in je post. Wat een onzekerheid en een achtbaan. Het lijkt mij ook heel moeilijk dat je niet weet waar je aan toe bent; je weet dat het een keer gaat gebeuren, maar niet hoe of wanneer. Ik vind het knap dat je alle ballen nog hoog weet te houden, maar ik zou inderdaad serieus nadenken of je je deels ziek gaat melden. Het klinkt eerlijk gezegd wel alsof je tegen overspannenheid aan zit en dat is niet gek in jouw situatie! Ik kan verder weinig zinnigs zeggen, maar wil je heel veel sterkte wensen met wat er komen gaat. Hopelijk kun je nog mooie momenten met je moeder hebben. Denk goed aan jezelf!

Sterkte lieve Lot. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen maar wilde ook niet wegklikken. Ik wens je nog veel warme momenten met je moeder. 😘

Lieve Lot, ik weet helaas precies wat je meemaakt. Hier ook meerdere keren slecht nieuws gehad en dan kwam er toch weer iets nieuws op zijn pad en kon hij er weer even tegen. De laatste keer voelde het ook anders en we wisten allemaal dat dit het zou zijn.

Ik wist ook niet waar ik het zoeken moest. Op mijn werk (docent VO) was toen nog een gedeeltelijke sluiting. Op dagen dat ik online lesgaf, was ik bij mijn ouders. Paar uurtjes lesgeven en verder wandelen met mijn vader en gewoon samen zijn. Ik kon het zo plannen dat ik door de week twee dagen daar kon zijn en in het weekend ook met de kinderen. Ik ben op mijn werk, ook tegen mijn leerlingen er ook open over geweest trouwens. Gaf veel rust en ook veel begrip van hun kant.

En wat er gaat komen... tja, ik was ook heel bang voor alle emoties en het onbekende. Je kan je er niet op voorbereiden. Ik kreeg goedbedoelde adviezen als 'zeg en vraag alles wat je nog te binnen schiet'. Goedbedoeld, maar ik wist niet wat ik moest vragen meer op een gegeven moment. Dat maakte sommige momenten zo geforceerd. Terwijl samen zijn ook gewoon fijn is. En dat ik vertel over de kinderen en over mijn werk. Zo komen gesprekken vanzelf. En op een gegeven moment gaf het me ook rust dat ik niet echt prangende vragen meer had. We zijn altijd open geweest, in onze familie zaten geen donkere geheimen ofzo.

Zorg vooral dat je de tijd neemt voor dingen die jij nu wilt doen. Als je meer tijd bij je ouders wil zijn, neem verlof of meld je ziek. Misschien kost het even tijd om erachter te komen wat je wil, maar ga het onderzoeken. En dan komt de rest vanzelf. Ik vond die tijd erg heftig, maar ook heel erg fijn. Je mag me een PM sturen als je meer wil weten. Heel veel sterkte 😘

Pff.. sterkte. Wat Niekske zegt, zo voelde ik het ook, toen mijn moeder ziek werd. Die is uiteindelijk na een lang ziekbed van 1,5 jaar aan leverkanker overleden. Maar toen ook maar gewoon wat overgegeven aan de situatie: zo veel als het ging goede gesprekken gehad, goede dingen nog gedaan samen, en maar afwachten welk wonder haar lichaam elke keer zelf nog tevoorschijn toverde, om het leven nog te rekken.

Maar er helpt maar 1 ding: je zelf niet dwingen tot dingen, niet in een ritme, maar kijk van situatie tot situatie wat je kunt, qua werk, qua prive. Laat het gebeuren, dat is het enige "verstandige" wat je in deze situatie kunt doen.

Ik herken je gevoel heel goed. Ik was in die periode ook zo ontzettend moe. Ook veel spierpijn inderdaad van spanningen. Vooral het onvoorspelbare van wat er gaat gebeuren en tegelijkertijd het verdriet van wat er staat te gebeuren vond ik zo zwaar. Ondanks dat ik wist dat mijn zusje uiteindelijk zou komen te overlijden, had ik toch altijd het idee dat het niet echt zou gaan gebeuren. Ook omdat er iedere keer iets kwam waardoor er toch weer een sprankje hoop was. Het is gewoon zo'n onvoorstelbaar idee. In die laatste periode heb ik een poos ziekgemeld gestaan. Ik werkte arbeidstherapeutisch (wat er op neer kwam dat ik ziekgemeld was), zodat ik de ruimte had om mijn rust te nemen en ook om vaker bij haar te zijn. Ik ben heel blij dat ik dat toen heb gedaan. Doe wat goed voelt voor jou, hierin zijn geen verkeerde keuzes te maken.