Andere factoren zijn belangrijker, maar volgens mij heb je toch nog niet heel lang (nog geen jaar) een relatie met hem? Persoonlijk vind ik dat zelfs een erg korte tijd om binnen een jaar nadat je elkaar kent al aan kinderen te beginnen. Daar zou ik zelf meer iets van vinden dan de leeftijd.

Ik vind dit zo'n non-discussie. Niet ten opzichte van jou SO, maar een leven loopt zoals een leven loopt en daar kunnen andere mensen wel iets van denken, maar dat is dan maar zo. Daar zou ik me niks van aantrekken.

Ik was 31 toen ik mijn - nu - man leerde kennen en had nog geen kinderwens op dat moment. Ik ben er pas over na gaan denken toen ik 35 was. De pil had ik toen al de deur uit gedaan. Gelukkig was ik vrij snel zwanger en ben ik op mijn 36e moeder geworden van onze eerste dochter.
De wens voor een tweede kwam toen dochter 1,5 was en gelukkig was ik ook nu weer vrij snel zwanger zonder complicaties. Nu ben ik 38 als onze tweede dochter wordt geboren en mijn man is 44. Vaak zijn we de oudsten, maar zo voelen we ons niet. En mensen kunnen ons (te) oud vinden voor kinderen, maar het is nu eenmaal zo gelopen.

Voor mijzelf vind ik 35 te oud, ik wilde zelfs voor mijn 30ste klaar zijn met kinderen krijgen. Maar ik was met mijn 30ste 25 weken zwanger van de jongste.
Maar ik moet er echt niet meer aan denken om nu nog kinderen te krijgen. Maar dat is mijn gevoel, gezien mijn lichaam, ben ik blij dat ik het gehad heb.
Maar op school zie ik veel oudere moeders. Prima toch. Ik heb geen mening over hun leeftijd, iedereen moet doen zoals ze zelf willen en het leven komt zoals het komt.

Ligt het aan mij of verschuift die grens van wat we te oud vinden, ook naarmate we zelf ouder worden? Ik heb namelijk het idee dat er 5-10 jaar geleden ook soortgelijke topics geopend zijn en er toen veel sneller gezegd werd dat mensen 35 en ouder toch echt wel (te) oud vonden.
Ik vind eigenlijk weinig, zolang een lichaam nog een zwangerschap aan kan en je nog vruchtbaar bent, is het geheel je eigen keuze.

Ik vond vroeger voor mezelf persoonlijk 35 al veel te oud om nog mama te worden, ik was dan ook op mijn 21ste zwanger van de 1ste.
En op mijn 30ste kreeg ik mijn 3de en laatste.
Nu heb ik een vriendin van 35, zonder kinderen maar ene hele grote kinderwens, en nu snap ik haar wel dat ze er nu toch nog voor wil gaan, je weet nooit hoe het leven loopt( zij is de ware pas 2 jaar geleden tegengekomen) Ik zeg ook altijd ik heb geluk gehad dat ik jong mama mocht worden maar als ik dat op een of andere manier niet kon worden( geen vriend/geld/ baan o.i.d), gok ik dat ik die grens ook makkelijk verlegd zou hebben. Ondertussen heb ik dan ook totaal geen voordelen meer wanneer iemand besluit een kindje te krijgen, jong of oud.

Jij moet doen waar jij en je vriend je goed bij voelen. Mensen hebben áltijd wel een mening en je kunt het toch nooit voor iedereen goed doen. Ik had heel vroeger wel een ‘leeftijdsgrens’ voor mezelf in gedachten, maar inmiddels kan ik me daar ook weinig meer bij voorstellen. Een kind krijgen - of dat überhaupt lukt en of het een goed idee is - in iemands persoonlijke situatie is van zóveel meer dingen afhankelijk dan leeftijd.

Tsja, hoewel ik ook helemaal voor een stabiele relatie ben waarin je elkaar goed kent, op die leeftijd heb je nou eenmaal iets meer "haast" en wellicht weet je als je wat ouder bent ook wel iets sneller wanneer het goed is.

Ik denk dat andere factoren inderdaad een grotere rol spelen dan leeftijd, eigenlijk wat hier al genoemd is. En ik ben het wel met Harri eens dat je, als je wat ouder bent, wel wat sneller bepaalde beslissingen neemt. Ik was zelf twee jaar nadat ik m'n vriend leerde kennen zwanger. Zou je ook als 'snel' kunnen zien, maar de omstandigheden waren ernaar en ik voelde toch ineens wel iets van tijdsdruk. Als vrouw heb je nou eenmaal wel minder tijd dan als man, maar ik zou mezelf toch zeker tot m'n 40e hebben gegeven anders. M'n vriend was trouwens 40 toen onze dochter geboren is en dit is ook zijn tweede leg. Ik was zelf 34.

Ik ben nu 33 en heb geen relatie. Zie dit ook nog niet zo snel gebeuren dus ik ga voor m'n 35e sowieso niet zwanger raken. De kinderwens is gelukkig nu miniem omdat ik het me niet voor kan stellen zonder partner.
Had liever ook de kans gehad om er eerder over na te denken maar dat heb ik nou eenmaal niet, net als jij. Ik zou me echt niet druk gaan maken om wat andere mensen vinden en gewoon je gevoel volgen.

En Fred, het liefst zou ik ook eerst minimaal 5 jaar samen zijn met iemand maar in mijn geval ben ik dan bijna 40 en wordt het toch allemaal wat lastiger en risicovoller dus ik kan me voorstellen dat het bij mij ook best snel kan gaan uiteindelijk (mocht het me gegund zijn uiteraard). Totaal niet m'n voorkeur maar het loopt nou eenmaal zo helaas.

Ik zie dat ook wel vaker gebeuren dat mensen die later een relatie krijgen wat sneller bepaalde stappen nemen. Vind ik ook helemaal niet zo gek eigenlijk. Mits de relatie goed is natuurlijk, maar dat is altijd zo, hoe jong of oud natuurlijk.

Een kennis heeft tussen haar 40e en 45e haar kinderen gekregen. Ik vond dat niet oud.

Voor mezelf hanteerde ik dat ik graag op mijn 32e klaar wilde zijn met kinderen krijgen. Ik was 30 jaar toen de jongste geboren is. Maar heel eerlijk: als mijn man vandaag zou zeggen dat hij toch voor een derde kindje zou willen gaan dan zou ik niet twijfelen en er 100% voor gaan ondanks dat ik nu 34 jaar ben.

Bij mijn dochters op school zie ik zowel oudere als jongere moeders en daar vind ik helemaal niets van. De meeste van mijn vriendinnen proberen nu zwanger te raken en zij zijn ook rond de 34 jaar. Aan de andere kant heb ik ook een vriendin die op haar 24e moeder is geworden. Allemaal prima.

Dat is inderdaad zó persoonlijk, ik vind moeders van 40 niet té oud, het moet je ook maar net gegund zijn natuurlijk. En gegund in de zin van dat je kinderen mag krijgen, maar ook dat je de mogelijkheden financieel, mentaal, fysiek en qua relatie hebt.

Ik ben mijn man op mijn 20e tegen het lijf gelopen, dus zodoende was ik 28 toen ik onze beide kinderen op de wereld had gezet. Had ik hem 10 jaar later ontmoet, dan was ik wellicht ook wel tegen de 40 gelopen eer ik klaar was.

Maar voor mezelf nu, kan ik me niet voorstellen dat vrienden die daadwerkelijk al jaren samen zijn pas (al dan niet) bewust voor kinderen gaan als ze eind de 30 zijn. Dan ben je dus zo ongeveer 65 als ze eens het huis uit gaan, en in de 70 als je opa of oma mag worden. Vind ik nu niet voor te stellen, maar natuurlijk wel als ik ze op latere leeftijd had gehad - dan verschuift mijn leeftijdsgrens gewoon mee.

Oh, nog even een persoonlijke aanvulling ; ik denk dat het ten alle tijden belangrijker is dat het kind liefde krijgt, dan dat mama 25 of 35 is.

Ik vind iemand boven de 38 al wel wat oud, maar zeker niet te oud. Ik denk dat ik bij vrouwen boven 45 zoiets zou hebben dat ik ze te oud vind.

Ik heb niet echt een kinderwens en ook daar vinden mensen wat van. Mensen vinden namelijk altijd ergens wat van. Waarom zou je, je er dan druk om maken? Het is toch jullie leven.

Volgens mij gaat het niet om tof of niet tof, wat sowieso een erg subjectief begrip is. Wanneer iemand een moeder of vader 'te oud' vindt om nog een kind te krijgen, is dit vanuit het oogpunt van gezondheid en toekomst voor moeder, vader en kind neem ik aan.

Wanneer het leven zo loopt dat de mogelijkheid er pas is als je 35+ bent, vind ik dat geen reden om niet meer te proberen je kinderwens te vervullen. Boven de 40 zou ik wel echt afwegingen gaan maken omtrent gezondheid van jezelf en het kindje, maar leeftijd is ook daarin geen harde grens. Zoals AMM ook zegt, leeftijd zegt lang niet alles en het gaat dan meer om het totaalplaatje van gezondheid.
Als iemand een kinderwens heeft en de mogelijkheden (partner, financieel, mentaal) heeft, zou ik het wel onverstandig vinden om dit uit te stellen tot boven de 35 jaar. De vruchtbaarheid van de vrouw neemt aanzienlijk af en de kans op gezondheidsproblemen bij zowel moeder als kind nemen toe, die risico's zou ik niet bewust nemen.

Mijn persoonlijke leeftijdsgrens ligt een beetje richting de 40. Ik heb mijn dochter gekregen op mijn 28e en ik voel zelf de ruimte om tot ongeveer mijn 40e wel of niet nog de wens voor een 2e te vervullen. (Mijn vriend denkt daar wel anders over, maar dat heeft er niet mee te maken dat hij me dan te oud vindt.)

Maar dat is dus persoonlijk (als antwoord op je vraag in de openingspost). Over anderen heb ik geen mening. Zou ook niet weten waarom ik daar iets over zou denken of zeggen.

Mijn gevoelsmatige grens om te oud te zijn voor kinderen is wanneer de overgang begint. Ergens rond de 40-45 jaar. Maar als het later dan 45 jaar lukt dan lukt het.

Wat vindt je zo erg aan de mening van andere over jou/jullie kinderwens?

In mijn omgeving begint iedereen pas met 30 eraan te denken. Ook zijn er meerdere van 40 jaar die met een nieuwe partner een kind krijgen.

Als er nou één onderwerp is waar niemand iets mee te maken heeft behalve jij en je partner dan is het deze wel. Zolang het lukt, lukt het en ben je dus in ieder geval niet te oud.

Pas als iemand over de 40 is en zich wat duf zou kleden zou het me misschien opvallen, en dan nog zou ik daar niks van vinden. Gelukkig verkeer ik niet in een omgeving waar mensen iets zouden vinden van dit soort zaken. En if so, dan zou de mening van deze mensen me ook totaal niet interesseren.

En betreft jouw specifieke leeftijd, de meeste van mijn vriendinnen zullen minstens 35 zijn als ze aan kinderen zouden beginnen. Heel normaal tegenwoordig. Biologisch wat minder handig wellicht, maar heel normaal wel ja.

Lastig, ik zit hier ook een beetje mee. Ik ben zelf nu 33 en mijn vriend 42 en bij ons wil het vooralsnog niet lukken.
Ik denk sowieso dat het er hier maar bij 1 blijft mocht ik zwanger raken en dat omdat we bieden mijn vriend dan te oud vinden. Voor mezelf heb ik nu de grens bij 35 gelegd, maar het zou makkelijk kunnen dat ik die nog een beetje ga opschuiven.

Bij een ander vind ik daar niet echt wat van, zoals al eerder gezegd is de ene veertigjarige de andere niet.

Ik ben bewust laat moeder. Met alle mensen die om me heen jong sterven wilde ik persé vanalles gedaan hebben voordat ik me ging settelen. Met de pensioenregeling die steeds klimt weet ik niet of ik het nog red om dan nog de wereld te bekijken.

Ik was 35 toen R geboren werd en we gaan dit jaar beginnen met nummer 2 (word 38 dit jaar). Maar ik denk dat 40 voor mij persoonlijk de grens wordt. Wil niet jaren hier mee bezig zijn.

Ik leerde mijn man kennen toen ik 27 was. Hij is 6 jaar jonger. Kan me voorstellen dat als je jong samen bent dat je dan eerder begint. Maar ook als je later bij elkaar komt ook. Ieder zijn eigen. Sommige mensen voelen zich oud met 30, anderen jong toch?

Ik haak nog even aan bij Lavendel, over ‘duf’ kleden: onze buurman is 51 en zijn oudste zoon is 7 jaar. Hij ziet er heel ouwelijk uit (kaal met zo’n kraagje) en hij kleedt zich ook heel ouwelijk. Hij liep in de supermarkt met zijn schoonmoeder (77) en toen zei de vakkenvuller tegen zoon: zo, gezellig met opa en oma op stap?

Oei.

(Ik moest heel erg hard lachen en ben snel doorgelopen ? het is ook een beetje een zeurvent)

Ik vind dat er niet echt een leeftijd opgehangen kan worden aan het krijgen van een kind. Je bent vruchtbaar tot je het niet meer bent en dan is je kans verkeken. Tot die tijd ben je jong genoeg om een kind te krijgen. Dat mensen in je omgeving daar een oordeel over vellen moet je koud laten.
Een veilige omgeving en liefdevolle ouders, dát zijn de voorwaarden.