De zorg is kapot
Ik werk inmiddels 10 jaar in de gehandicaptenzorg, en de afgelopen jaren is het verloop van personeel inderdaad naar extremen gestegen. Op mijn vorige werkplek kozen al steeds meer mensen er voor om ZPP'er te worden of in dienst te gaan van een uitzendbureau. Tot op een punt waarbij er van de 16 mensen van het vaste team nog maar 8 collega's over waren. Op dit moment ben ik werkzaam in een crisisteam van 10 personen waarbij ik de enige ben die in dienst is van de organisatie. Al mijn collega's werken voor zichzelf.
Er wordt veel gepraat over lage lonen in de zorg, vooral nu veel mensen de overstap maken richting ZPP en het gat wat er ontstaat (uurlonen van 50 euro per uur voor iemand die net van school af is, tegen een uurloon van zo'n 20 euro waarvoor je echt al flinke tijd in de zorg moet werken) wel erg zichtbaar wordt. Maar naar mijn idee zit het probleem niet in salaris. Natuurlijk zou ik niet klagen als dit verhoogd zou worden, maar ik ben nooit in de zorg gaan werken met de gedachte er rijk van te worden. Wel is naar mijn idee de werkdruk véél te hoog, en de erkenning en waardering van werkgevers minimaal. Opvallend is ook dat dit in alle lagen van de organisatie plaats vindt; ook hoofden en gedragskundigen wisselen in rap tempo en er komen veelal interimers voor terug.
In de zorg staken we niet, want er zijn kwetsbare mensen die ons altijd nodig hebben. Maar stel dat we het wel zouden doen; wat is er dan volgens jou nodig om te zorg weer aan te laten sterken?
L. 22-01-2012 ♥ M. 16-05-2014