Ik vind het tot nu toe niet moeilijk. Mijn zoons zijn 7 en 3. Ik weet het niet, het gaat allemaal redelijk vanzelf ofzo. We zijn heel consequent, de jongens kennen de regels en grenzen en houden zich er aan.

I count my blessings.

Hier net wat als Un. Met als kanttekening dat ze maar de helft van de week bij mij wonen. En ik dus maar de helft van de week opvoed.
Toen ik daar alleen voor stond toen we nog in 1 huis woonden vond ik het zwaar en moeilijk. De balans is nu goed voor ons allemaal.
We hebben lieve, fatsoenlijke en belangstellende kinderen, meestal vrolijk en graag met hun moedertje onderweg. Heerlijk vind ik dat. Wel zie ik veel voordelen nu ze beetje bij beetje wat ouder worden. Het echte zorgen voor is wel geweest. Ze redden zichzelf vaak, hebben een mening en blenden mooi in dit leven. Erg tevreden hierover.

Ik ben gezegend met een redelijk makkelijk kind, maar zelfs die heeft z'n buien natuurlijk. Dan vind ik het wel eens moeilijk om geduld te bewaren, maar verder ervaar ik weinig problemen.

Wat ik soms moeilijk vind, is het samen spelen. Nou komt het niet ZO vaak voor, omdat ie een geweldige fantasie heeft en graag met z'n PJ Mask speelgoed speelt en dan zo uren zoet is... Maar hij heeft ook dagen dat ie alles samen wil doen en dan word ik wel gek. Of hij wil dan mee doen met wat ik doe en dan blijkt dat samen de was doen niet werkt. Of ik moet op de grond komen zitten om mee te doen in zijn spel. Ik wil niet altijd nee zeggen en vind samenspelen leuk, maar niet door met een poppetje op de grond heen en weer te lopen ofzo...

Wij zijn niet echt streng, we willen wel dat de kinderen zelfstandig zijn. Je mag hier op tafel zitten en op bed springen, maar als je een glas omstoot ruim je alles zelf op. Als je iets wil moet je het vragen, als de bal bij de buren in de tuin beland ga je zelf aanbellen.

Veel is gebaseerd op vertrouwen. Ze spelen al jong buiten maar als ik merk dat ze een cm verder gaan dan mag dan volgt wel straf. R mag dan zelf z'n tablet in de kast leggen bijvoorbeeld.

Tot niet lang geleden zeiden we weleens grappend tegen elkaar dat we dat opvoeden echt fantastisch hebben gedaan omdat T zo’n braaf kind is. Nu M wat ouder is zijn we erachter dat we T blijkbaar helemaal niet hebben hoeven opvoeden en dat het nu pas echt begint met dat monster van een M ? nu pas vragen we ons af hoe we met allerlei situaties moeten omgaan haha

Dit is wel een onderwerp waar ik veel mee bezig ben natuurlijk, letterlijk en figuurlijk.
Ik vind het eerlijk gezegd best behoorlijk pittig.

Ik vind het lastig om te zeggen of onze zoon echt lastig is, dat denk ik niet en dat vind ik ook naar om te zeggen. Wel denk ik dat hij iemand is die duidelijke grenzen nodig heeft. En dat vind ik lastig. Niet om die grenzen te geven, maar wel om die constant altijd 100% te geven. Ik ben natuurlijk zó veel bij hem dat ik wel mijn battles moet kiezen bij hem. Daarom merk ik dat ik wel iets soepeler ben geworden dan ik van te voren had gedacht, maar in de basis ben ik denk ik nog best streng. Er zijn duidelijk afgebakende dingen die niet mogen, maar het grijze gebied van dingen is ook wel echt enorm. Ik ga even nadenken of ik daar concrete voorbeelden in kan bedenken.
Ehm, ja bijvoorbeeld, zoontje moet altijd op de deurmat klaar gaan zitten om z'n schoenen aan te trekken. Als ik dan al de bui voel hangen dat hij een driftbui krijgt omdat hij geen schoenen aan wil, zeg ik vast 'of je laarsjes'. Of ik trek ze vast aan terwijl hij tv kijkt. Of ik beloof hem iets (een mooie tak zoeken/naar de veegwagen kijken bijv, ik probeer geen koekjes te gebruiken als chantagemiddel hoewel het met de kinderwagen wel eens voor komt, dan hoooor ik het mezelf zeggen en denk ik ). Dat is een beetje een soep aan allerlei mogelijkheden waarin ik niet heel consequent ben, terwijl het in de basis dat wel was. En zo zijn er nog wel honderd andere dingen. Speelgoed opruimen bijvoorbeeld, als je klaar bent met het ene, moet je het eerst opruimen voor je het andere pakt. Maar ja, als hij samen met z'n stofzuiger en z'n brandweerhelm ineens bedenkt dat dat ook een prima brandweerslang is, die stofzuigerslang, dan laat ik m natuurlijk in z'n geweldige fantasiespel. Zodra hij speelgoed mengt komen er vaak ook mooie dingen uit, dus soms laat ik hem daarin en mag hij wél gerust met speelgoed a, b en c samenspelen. Niet heel consequent omdat hij een andere keer wél moet opruimen. Maar ik ben wel streng met knutselen, dat gebeurt aan tafel, onder toezicht, niet mengen, eerst opruimen voor het volgende.
En zo ben ik de hele dag bezig. Wat ik ook lastig vind is dat hij heel veel samen wil spelen met mij. Wat Bazinga ook zegt inderdaad. Dat op de grond zitten, de hele tijd er bij. Ik probeer een paar keer per dag even echt volledige aandacht daaraan te geven, maar verder probeer ik hem te stimuleren zelf te spelen. Lukt helaas niet zo goed.
Ik kan echt ámper wat doen in huis. Een tijdschrift lezen is al veel. Mensen die kunnen thuiswerken met een kind erbij snap ik niet haha, hoe dóe je dat. Maar soms gaat hij wel ineens enorm op in z'n eigen spel, hij kán het wel.

Ik hanteer niet echt een duidelijke methode voor opvoeden, ik doe wat voor mij goed voelt, ik zou niet anders kunnen. Maar in de basis ben ik niet zo van 'democratisch opvoeden' waarbij je je kind als soort gelijke behandeld. Ik vind het namelijk ook zeker de taak van de ouders dat je grenzen moet stellen en je kind moet beschermen, niet alleen voor kwaad en slechte dingen, maar ook voor bepaalde grenzen. Natuurlijk mogen ze daar af en toe lekker zelf achter komen door op hun bek te gaan, ik bedoel het niet op een hele beschermende manier, maar ik vind niet dat een kind alles maar mag beslissen en bepalen hoe het reilen en zeilen gaat. Ik vind dat soms wel lastig, maar ik probeer wel heel duidelijk te maken dat ík bepaal, en niet hij. Heeft hij geen zin om naar boven te gaan/tanden te poetsen bijv? Of moet ik écht even iets doen en moet hij zichzelf even vermaken? Jammer dan, soms moet er nou eenmaal iets. Anderzijds ik leer hem wel dat zijn mening er mag zijn, geef hem vaak keuzes, probeer hem absoluut het gevoel te geven dat hij een stem mág hebben. Nog best lastig vind ik dat hoor, daar een balans in te vinden.

Wat ik echt ENORM lastig vind is zijn gedrag in het openbaar. Soms is het echt een engeltje, hij kan echt heel lief uit zichzelf Dankjewel zeggen, groet altijd mensen, is onwijs open en sociaal. Maar soms is hij ineens een monstertje. Dan rent hij door de winkel heen, trekt oorbellen van het rek in de Hema (check), gooit mascara door het Kruidvat heen (check) of maandverband en tampons door de Etos heen (check). Echt serieus, ELLENDE. En ik word heus boos, ik laat het hem opruimen, ik schaam me dood, ben oververhit van stress, hij gaat gillen en krijsen en op de grond liggen en dát kan me niet schelen (wel dat hij met dingen gooit, dat vind ik echt heel erg en genant, niet dat krijsen, dat zal me aan m'n r**t roesten). Ik kan dus echt enorm opzien tegen met hem de winkel in gaan. Toch doe ik het, want ik moet wel, anders heb ik natuurlijk geen leven meer. Hij móet het leren maar man man man wat een draak is het soms.


Dit klinkt allemaal wel heel negatief en zo is het helemaal niet, maar ik ben wel eerlijk over hoe pittig ik het vind. Ik vraag me ook best wel eens af hoe ik het zou vinden als ik wel zou werken (los van de hele balans tussen werk en gezin, maar puur het opvoeden). Ik kan me aan de ene kant voorstellen dat wanneer je veel werkt, je 's avonds a) moe bent en b) niet persé constant wilt fitten op je kind, omdat je hem/haar niet zoveel hebt gezien de hele dag en dus wat toegeeflijker bent (correct me if I'm wrong hoor!), maar ik zei toevallig vanochtend nog tegen m'n man dat ik waarschijnlijk toch ook wel wat toegeeflijker bent juist omdat ik de hele dag met m'n kind ben. Ik kán simpelweg niet de hele dag nee zeggen. Ik móet wel battles picken. Het viel ons op dat de laatste tijd ik wat makkelijk ben geworden, dan zeg ik halfslachtig nee zonder dat het echt duidelijk is. Dat is niet goed natuurlijk, maar soms kan ik gewoon even niet meer na de honderdste keer. Dat moet ik echt weer even beter oppikken, even de energie voor terug vinden, maar dat vind ik wel moeilijk. Ik ben echt afgepeigerd aan het einde van de dag.

Oké toch een heel verhaal haha en ik denk ook behoorlijk onsamenhangend. Ik hoop dat je er wat aan hebt Anelisan, een beetje herkenning of juist niet.

Oh ja, dit wilde ik ook nog zeggen:

Verder is het echt een heel lief, zachtaardig en flexibel kind hoor haha. Hij is heel meegaand met ons. Natuurlijk leven we op zijn schema en doen we dingen die hij leuk vind (ik vind mezelf vrij ondernemend met hem als ik mezelf een schouderklopje mag geven, ik vind dat ik altijd wel echt leuke dingen met hem doe, zoals een dagje naar Amsterdam/Den Haag of gewoon weer voor de honderste keer naar dezelfde speeltuin, maar ook samen koken/bakken/nou ja, ja hier ben ik wel goed in vind ik zelf). Maar wat ook wel echt typerend aan onze opvoeding is, is hoe we hem meenemen in ons leven. We nemen 'm overal mee naar toe, hij slaapt makkelijk bij anderen (nou is dit ook gewoon puur geluk hoor, echt niet alleen opvoeding, don't get me wrong, maar ik denk wel dat het elkaar helpt), hij kan heel zoet zijn en vindt het leuk om uiteten te gaan (we zijn zelfs bij een sterrentent geweest met hem, maar ook de lokale pizzeria natuurlijk). Dat vind ik wel echt een positief punt aan onze manier van opvoeden. En gewoon dat hij en ik zoveel samen zijn, het is echt soms you & me against the world, best buds, samen op pad, hij is degene met wie ik de allermeeste tijd doorbreng deze jaren.

Een kind opvoeden is het moeilijkste wat er is.

Getekend; Savi's pake (opa).

Mijn moeder herhaalt dat vaak haha.

En hoe vind jij het zelf tot nu toe, Savi?

Marin ik ga je niet quoten want zo groot is m'n scherm niet ;) Maar kan het ook niet gewenning zijn dat je er zo'n dagtaak aan hebt?

R en D knutselen samen en ik zeg van te voren dat er niet geklooit wordt. Dan ga ik boven de was doen en kijk heel af en toe. Alleen als het te gek wordt is het gelijk klaar en alles opruimen. Ik zit er helemaal niet bovenop maar weten de consequentie. En zo gaat dat met alles wat ze doen, ik ben er gewoon niet zo mee bezig.



Nog iets over m'n eigen opvoeding wat ik hilarisch vindt. R zag een keer te zeuren over vies eten. Hij had een schaaltje vla of yoghurt voor z'n neus en hij klaagde en klaagde.. En toen heb ik het bakje op de kop op z'n hoofd gezet. 'dit is pas vies!'. Was fantastisch en hielp enorm ??

Inhoudelijk kan ik nog niet echt zeggen hoe wij opvoeden, want dat is nog niet echt aan de orde. Wat ik nu vooraf belangrijk vind is consequent zijn en beschikbaar zijn, het gevoel geven dat we er zijn.

@marin Ik ben ruim 8 maanden thuis geweest met kind en ik werk nu voor de derde week. Tot nu toe kan ik zeggen dat ik een dag werken echt veel minder vermoeiend vind dan een dag met kind. En ik ben nu op de dagen dat ik wel bij m'n kind ben, véél geduldiger. Betekent natuurlijk niet dat dat voor iedereen geldt, maar 's avonds moe hoeft na een werkdag echt niet erger te zijn dan na een dag met kind ?.

Gewoon uit interesse Marin, heb je nooit het gevoel gehad toch iets van werk weer te gaan doen?
Het zou zoveel meer invulling aan je leven geven dan alleen moeder zijn, en volgens mij zou het toch heerlijk voor je zijn om 1 of 2 dagen te werken in plaats van moeder van te zijn.
Niet vervelend bedoeld hoor, maar soms leest het alsof je alles zo zwaar ervaart, gewoon omdat je er altijd middenin zit. En ergens is dat toch ook zonde want dat zal vast het idee van thuis blijven niet zijn geweest.

Jawel hoor, op den duur wel weer. Maar ik wil gewoon wel echt heel graag thuis zijn zolang de kinderen (nou ja, vooralsnog één kind) klein is en nog niet naar school gaat. Dat is wel een beetje een opvoedkundige overtuiging die ik heb denk ik haha. Niet dat ik vind dat dat voor iedereen moet gelden, maar voor mezelf/ons wil ik dat wel heel graag. Betekent niet dat het altijd maar easy peasy is, maar dat mag ook. Ik vind het lastig maar ook mooi dat het kan. Die twee mogen prima naast elkaar bestaan vind ik. En ik denk dat ik werken+kinderen balans óók heel lastig zou vinden, ik denk niet dat er een pasklare oplossing is ofzo en dat hoeft ook niet. Maar op den duur wil ik wel weer gaan werken hoor, om je vraag te beantwoorden.

Joey, bedankt voor je antwoord! En dat gevoel geven dat je er voor je dochter bent is zoo belangrijk en fijn. Dat is zeker in die eerste periode belangrijk, maar ik kan je ook zeggen dat dat ook wel echt blijft. Ik zeg het vaak ook letterlijk als hij verdriet heeft, 'mama is er voor je'. Dat is wel echt fijn als ze dat voelen denk ik.

Wat Joey zegt. Ik ben moe na het werk maar heb veel meer geduld dan na een lange dag MET hem.
T is een kind dat altijd grenzen op zoekt.
We zijn duidelijk en consequent. Maar toch sluimeren sommige dingen er in. Zoals ik laatst schreef bij het afscheid nemen. Geef je T 1 vinger dan neemt hij een hele hand.
Ik laat hem trouwens wel alleen kleien beneden als ik boven de was opruim. Hij weet wat de regels zijn. Kom ik terug en het ligt op de grond dan is het geen klei meer voor hem. Zo ook met andere dingen. Hij krijgt makkelijk vrijheid. We maken van tevoren afspraken. Gaat het niet goed dan mag hij het niet meer.

En hoe vinden jullie partners dan de opvoeding? Zwaar? Naar verwachting?

En als je de hele dag alleen thuis bent, neemt de partner het dan over als die thuis komt? Of de weekenden? Volgens mij heb je dat serieus nodig om niet knettergek te worden ?. Maar jezelf opladen is zo nodig (lijkt me), krijg je dat dan wel eens in de weekenden?

Ik ben heel blij dat ik werk, haha.

G. kan echt geen moment stil zitten en ook niet alleen spelen. Wij zijn zelf beide vrij rustig en graag alleen dus ik vind het soms echt een uitdaging ja. Ik hoop dat het nog veranderd en ze binnenkort ook zichzelf een beetje kan vermaken.
Of even stil zit. ?

Zodra mijn vriend thuis is, dan is hij met G. en kan ik in alle rust boven de was doen. Of even plafond staren. ?

De tijd is je vriend hè. Mijn jongste is werkelijk geen tel stil, maar ik weet tegenwoordig feilloos wanneer ik moet antwoorden en wanneer ik het met een ‘ja’ of een ‘huhu’ op de juiste momenten af kan ?

Toen ik niet werkte, nam m'n vriend het 9/10 keer thuis direct over ja ?. In weekenden 50/50 maar dat gaat automatisch.
Echt, ik vond er ook heel veel voordelen aan zitten. En ik vind het ook stom om er veel over te klagen omdat het ergens ook fijn en luxe was. En ik het in theorie ook het beste zou vinden als onze kind(eren) tot 4 jaar gewoon thuis bij ons zouden kunnen zijn ipv wekelijks opvang. Maar ik ben er de afgelopen maanden achter gekomen dat ik dat echt niet nog ruim 3 jaar trek, dan word ik echt gek.

Partner vindt het tot nu toe minder zwaar. Dat komt ook omdat hij wel werkte de tijd dat ik thuis zat. En we hebben nog steeds gebroken nachten, die we wel afwisselen. Maar hij slaapt veel beter dan ik waardoor zijn slaaptekort minder erg is dan mijne. Dat scheelt ook veel.

Ik blijf erbij dat de relatie met de vader van mijn kinderen hier echt op stuk gelopen is. Het altijd alles zelf moeten doen, dag in dag uit, vond het vreselijk.
Mede daarom ook 1 van mijn grootste reden echt geen kind meer te willen in deze relatie. Het is goed zoals het is, en ik wil niet terug naar die eenzame jaren van toen.

Naar verwachting zwaar én leuk. Mag dat ook? ;) Nee, nou ja, hij ziet en hoort van mij het meeste natuurlijk. Hij is wel net zo in z'n opvoeding als we allebei van te voren hadden verwacht. Iets strenger dan ik, iets minder toegeeflijk, maar ook met iets minder subtiliteit. Dat komt deels ook omdat hij hem minder ziet, ik herken bepaald subtiel gedrag meer van m'n zoon en weet beter waarom hij iets doet, en voor m'n man is het dan sneller een duidelijke 'ja' of 'nee'. Maar gaandeweg leert hij daar ook van en dat verandert ook natuurlijk omdat zoontje ook ouder wordt en verandert. Hij doet in elk geval altijd heel erg z'n best om betrokken te zijn waar het kan. Sowieso hebben we veel contact door de dag heen, ik stuur veel foto's en vertel tegenwoordig ook de leuke dingen die zoontje zegt.
En momenten die hij thuis is, neemt hij inderdaad ook automatisch dingen over of heeft zo z'n eigen routines. Zo is hij altijd degene die zoontje wakker maakt 's ochtends en tegenwoordig ook 's avonds nog even goed legt in z'n bedje en een kus geeft.
In het weekend gaat hij vaak tegenwoordig iets leuks met hem doen, om even één op één tijd te hebben, maar wat ik ook wel aan geef is bijvoorbeeld als m'n man boodschappen wil gaan doen, dat ik dan zeg dat ík dat even wil doen. Even zonder kind er uit. Dan zoeken die twee het thuis maar even uit, en ook al is het maar even boodschappen, het is toch goed voor hen twee en voor mij. Hij zal dat zelf niet zo snel bedenken omdat ik denk dat je je niet echt realiseert hoe het is om altijd een kind bij je te hebben als je dat niet zelf weet hoe dat is, maar daarom zeg ik dat dan maar tegen hem. En dit klinkt ook weer negatiever dan ik het bedoel, dat bedoel ik echt niet negatief, maar het is gewoon zó bewerkelijk om altijd alles samen met een kind te moeten doen, ik hoop dat iemand snapt wat ik bedoel zonder dat het supernegatief op wordt gevat want dat is niet zo en ik heb ook geen zin dat verder uit te moeten leggen (haha sorry).
Dit plaatje vat het goed samen (hiermee bedoel ik niet alleen maar stay at home moms hoor, maar gewoon parent life):



Niet negatief dus, maar wel gewoon dit.

Ik had dit woord voor woord kunnen schrijven
Wij zijn echt nog zoekende daarin. Onze jongste gaat vaak tot de grens en er ook geregeld overheen. En hoe daar dan op te reageren vind ik erg lastig want hij lijkt echt nérgens mee te zitten.

Onze oudste is echt een goedzak en luistert enorm goed maar dat is denk ik meer geluk dan opvoeding denk ik nu haha.

En wat voor situaties? Heb je daar voorbeelden van? (En jij ook Olijfje?)

Haha Marin dat plaatje Jaaa. Vroeger vond ik het altijd zo leuk en gezellig uit zien als ik ouders met jonge kinderen zag wandelen. Nu vraag ik me vaak af of zij misschien vanaf 5u wakker zijn, de hele dag met een huilend kind zaten of zich voorbereiden op een moeilijk avondritueel?. En inderdaad dat is echt totaal niet om te klagen, maar gewoon iets wat ik nooit had kunnen denken voor ik zelf een kind had.

Haha Olijfje best lastig he!
Marin, T heeft denk ik nog maar 1 of 2x in z’n leven een driftbui gehad. Letterlijk! M is nog niet zo’n driftkikker dat ie er elke dag 1 heeft maar we hebben nu al wel 1000x meer met hem te stellen. Dus dat is nieuw voor ons! Hij kan ook bijv gewoon echt niet willen luisteren, ons negeren, nee schreeuwen, z’n broer uit het niets slaan of aan z’n haar trekken etc. Over het algemeen valt het op dagelijkse basis nog best mee hoor gelukkig, maar we hebben wel echt veel situaties waarin we dus nu pas met elkaar overleggen: wat vinden we hiervan en hoe gaan we hiermee om

Caro, vriend en ik ervaren precies hetzelfde.

Met V hebben we het altijd best makkelijk gehad. Ze luistert goed, wanneer we dingen van te voren uitleggen weet ze wat ze kan verwachten. Ze slaapt makkelijk. Sinds S er is, is ze wel wat moeilijk geworden in sommige situaties. Ze kan me soms echt claimen, of heel dwars gaan doen. Dat is ook wel de leeftijd, maar Ik wijt dat echt aan dat S veel tijd en aandacht vraagt. Wanneer V dan weer even bij opa en oma is geweest of we een dagje samen op pad zijn, dan is ze weer mijn kleine, makkelijke meisje.

We zijn beide heel consequent. V heeft dat ook nodig. We moeten doen wat we gezegd hebben anders gaat ze vragen stellen of dwarsig doen.
Vanaf heel jong kunnen we haar even alleen beneden laten terwijl er boven een was in de machine gaat. Laatst heeft ze 1x stout gedaan door, ze zat te verven, zichzelf onder te smeren. Ik moest er zo hard om lachen haha.

Dat is vooral onze opvoeding: consequent zijn, veel uitkauwen van te voren (duidelijk zijn), en ergens ook mee gaan in wat zij wil. Dat ze mag kiezen uit dit of dat als avondeten. Dit of dat qua kleding. Links of rechts als we buiten lopen.

Of ik het moeilijk vind...soms wel. Wanneer ik merk dat V mij meer nodig heeft en dwars gaat doen dan vind ik het soms wel moeilijk om consequent te blijven. Omdat ik mij dan schuldig voel. Maar aan de andere kant moet ze ook leren dat ze soms moet wachten. En dat is weer het lastige aan jaar leeftijd: de wereld draait om haar in haar optiek. Haha.