23 Dec 2019 19:58 door Studiebol
Ik vind het eigenlijk wel goed te doen, als we met zijn drieën thuis zijn. Wij hebben een goede ritme, ik ken mijn kinderen goed, weet 9 van de 10 keer wel waarom ze reageren zoals ze reageren, dus dan komen we er ook wel weer uit. Ik heb geen kinderen gehad die weg liepen bij me toen ze klein waren en dat doen ze nog steeds niet, ze luisteren eigenlijk best wel heel goed. Ik ben wel een strenge moeder denk ik, hecht veel waarde aan omgangsvormen, hallo en doei zeggen, bedankt en alsjeblieft, dat soort dingen ook. Er wordt hier niet de hele tijd gesnoept, sinds kort laat ik ze pas af en toe alleen thuis, als ik niet ver weg ben. Ze liggen eigenlijk veel avonden gewon op tijd in bed, omdat ik weet dat ze hun slaap nodig hebben. Aan de andere kant zijn onze kinderen ook best verwend, er is hier genoeg speelgoed, ze hebben leuke kleding (en veel) vind dat ook leuk om te doen. En ik vind het heel leuk om spontaan even ergens te gaan eten, of juist een gebakje te eten op een zondagmiddag.
Ik vind het nu ze ouder worden soms ook wel lastigere, rondom school dingentjes, met vriendinnetjes en hoe iedereen met elkaar omgaat. Of wat belangrijk is in de klas, of wat je hebt. Je wilt natuurlijk dat je kind er bij hoort en niet verdrietig is, maar ja aan de andere kant moeten ze ook leren dat niet alles kan, of zomaar gekocht kan worden.
Als we met zijn vieren zijn, is het toch lastiger, ik heb het gevoel dat ik iedereen dan tevreden moet houden. Mijn vriend en de kinderen moeten weer aan elkaar wennen, de regels zijn soms wat aangepast of juist of mijn vriend gaat ineens totaal iets anders doen, nou dan zijn hier wel irritaties. Dit duurt vaak alleen de eerste dagen, maar goed we hebben daar dus alleen wat aan als mijn vriend langere periode van huis is. En doordat mijn vriend ze echt wel minder mee maakt, kent hij ze ook minder goed, weet hij vaak niet waarom ze reageren zoals ze reageren en dat zorgt dan ook voor irritaties.
2011