Het jaar eindigde zo goed: R. was 7 maanden al niet meer aan het gillen, we sliepen weer, er was ritme en we hadden een au pair om ons te verlichten en tijd samen door te brengen.

Maar op 1 januari kreeg R. vreselijke aanvallen, 5 op 1 dag, en hij kwam er zelf niet meer uit. In de auto zelf naar de ER stopte hij met ademen en het was de meest vreselijke dag van mijn leven. De langste duurde 25 minuten. Wel hele hoge koorts.
3 dagen ziekenhuis, alles bleek ok. Naar huis gestuurd en toen op 5 januari weer 4 aanvallen zonder koorts.
En toen ging het snel bergafwaarts met mij. R. vertoonde heel apart gedrag: kon niet meer praten, wist niet wie of waar hij was en hij beet, als een puppy, alles kapot. Na alle stress na de geboorte van hem, het 11 maanden krijsen, het niet gehoord worden door doktoren en nu weer dit, viel ik in een diepe neurotische depressie. Ik wist meteen dat EMDR de therapie was en heb 4 maanden het proces doorlopen. Was erg zwaar maar rond juli was ik er weer bovenop.
Pas sinds een paar maanden kan ik het echt loslaten en controleer ik hem niet meer elke paar minuten. Toen hij enorm begon te stotteren had ik even terugval, maar is nu ook weer goed.

Daarnaast doe ik vanaf dat ik zwanger was een PhD en dat is superzwaar naast werken en zorg voor R. Ik wilde eind dit jaar klaar zijn maar kreeg een functie op de universiteit (yay!) en daar ben ik vol voor gegaan dus even op laag pitje gezet, maar nu weer vol op afstuderen. richten. Hopelijk eerste maanden 2020.

We hebben dit jaar een cruise gegaan en zijn paar keer wezen kamperen, was heerlijk. En over 2 weken gaan we naar Europa, zo fijn.

Heb volgende week sollicitatie voor leuke functie dus dat zou mooie afsluiting van dit jaar zijn.

2019 was een jaar vol hoogtepunten. Vorig jaar kwamen we er op 28 december (op mijn 30e verjaardag) achter dat ik zwanger was. 2019 stond dus in het teken van mijn zwangerschap, iedereen het grote nieuws vertellen en de geboorte van onze prachtige dochter ? dieptepunten dit jaar is toch wel mijn herstel van de bevalling, na 10 weken ben ik eindelijk bijna pijnvrij en kan ik sinds enkele dagen gewoon weer alles doen. Ook een groot dieptepunt was dat we mijn schoonvader gingen vertellen dat hij voor het eerst opa ging worden en hij ons toen vertelde dat hij longkanker had. Toen lag geluk en verdriet erg dicht bij elkaar. Maar gelukkig gaat het nu weer goed met hem ?
Ik ben dus erg benieuwd hoe 2020 gaat worden met onze kleine prinses en natuurlijk alle mensen om ons heen.

Bedankt voor de lieve reacties, ik ben zelf ook heel erg benieuwd!

Ik hoop dat in 2020 alle wensen mogen uit komen die belangrijk voor jullie zijn

Wat was een hoogtepunt dit jaar. Ik denk toch wel dat ik langzaam weer vertrouwen krijg in mannen en dat ze normaal kunnen doen. Mijn vriend heeft daar heel erg bij geholpen. Ja ik mopper af en toe op hem, maar ik moet er aan wennen met iemand samen te zijn en ik moet vertrouwen krijgen in mijzelf en daarin helpt hij echt wel.
Verder ben ik best wel trots op de hoeveelheid vakken die ik afgelopen jaar heb afgerond. Het afstuderen komt steeds meer in zicht en ik heb afgelopen jaar meer afgesloten dan de jaren ervoor. Dit geeft ook vertrouwen en ik hoop echt dat ik over 6 maanden eindelijk gedag tegen de opleiding kan zeggen.

Dieptepunt was toch wel het weekend dat mijn neefje van de trap viel en met de trauma heli naar het ziekenhuis moest. Daar heeft hij een week gelegen met een behoorlijk hersenletsel, waar hij gelukkig geen blijvende schade aan over heeft gehouden. Plus mijn vader die in hetzelfde weekend een klein herseninfarct kreeg. Gelukkig ook met minimale schade, maar het was wel even een heftig weekend. Met het gevolg dat ik echt in die week een tentamen niet kon maken (concentratie) en onzin die de opleiding vervolgens uitspookt. Waardoor ik nu geen 3de kans kreeg voor het tentamen. Lekkere chaos en dan komt alles wat mis komt gaan op één stapel.

pfoei.....2019 was het niet echt voor mij. Vooral veel ellende van de hormonen en de daarbij horende gevolgen.
Dat lijkt gelukkig wel onder controle.
Ik heb heel erg genoten van de vakantie. Het vliegen met E ging heel erg goed ondanks de rot tijden die we ineens hadden door dat we moesten omboeken nadat Thomas Cook het had begeven. Het appartement was goed en fijn, het eten was lekker, het weer was lekker en we hebben gewoon heerlijk genoten.

Voor 2020 is, wederom, het codewoord: balans. Ik hoop die te gaan vinden samen met J.
Zal wel pittig worden denk ik wat in februari begin ik ook met een opleiding naast mn werk. Ik heb het zo goed mogelijk gepland allemaal qua werkdagen en opleidingsavonden en opvang voor E en ik probeer nu al iig te bedenken hoe we het verder gaan inplannen met sporten enzo. Dat wil ik vanaf januari al gaan invoeren zodat de verandering steeds maar klein is en makkelijker te behappen is.

Ik vind het altijd weer bijzonder om terug te blikken naar het afgelopen jaar. Ook om even stil te staan wat we geleerd hebben, of meegemaakt. De warme herinneringen maar ook de levenslessen.

Mijn 2019, tja jeetje dat begon helemaal niet goed. Ontslagen in mijn proeftijd op basis van chronische ziekte. Juist dat waar ze nota bene van op de hoogte waren. Ontzettend stress vol maar ik ben het gevecht aangegaan. Ik heb de zaak gewonnen dus dat bevestigde dat ik volledig in mijn recht stond. Ze hebben mij met een zeer lullige schikking eruit willen werken, maar daar ben ik niet mee akkoord gegaan. In plaats daarvan hebben ze mij maar noodgedwongen opnieuw aangenomen. Dat heb ik 3 weken vol gehouden en toen ben ik letterlijk gecrasht. Alle trauma's, mijn lichamelijke ellende, maar ook alle nare ervaringen kwamen in 1 klap eruit. Ontzettend akelig en ik dacht oprecht dat mij dat nooit zou overkomen. Feb 2019 kreeg ik mijn zware depressie/burn out te verwerken. Gelukkig had ik mij al aangemeld bij Phi (psychologie centrum) en had ik net de intake achter de rug. Ik mocht daar gaan starten en op dat moment was er nog maar 1 ding heel belangrijk voor mij en dat was herstellen en Blutsj weer Blutsj worden.
Dat traject heeft 9 maanden geduurd. Ik heb de rest van mijn jaar contract dan ook ziek thuis gezeten. Ondertussen herstelde ik langzaam en heb ik bewuste keuzes gemaakt. Het volledig breken met mijn moeder b.v. Nooit gedacht dat dit zo'n enorme opluchting zou zijn voor mij. Daarbij heeft mijn zus mij ook laten vallen maar goed het zij zo.
Ik leerde omgaan met mijn fibromyalgie. Pijnlijk om mijn grenzen zo hard te leren kennen en eraan toe te geven. En deze ziekte heeft er daarnaast ook voor gezorgd dat ik de keuze heb gemaakt om als volledig zzp'er aan de slag te gaan vanaf 1-11-2019. Mijn eigen agenda indelen, eigen baas en niemand die mij meer zo kan teleurstellen of afkeuren.

Phi heeft mij echt goed gedaan. Ik heb zo knetterhard gewerkt aan mijzelf dat ik nu echt weer ik ben. Zo fijn om dat te voelen en ervaren. Helaas verloor ik heel plotseling in april mijn tante. Afschuwelijk was dat. Veel te jong en zo ontzettend oneerlijk.

Maar naast deze ervaringen heb ik absoluut ook hoogtepunten;
*Mijn reis naar Praag met het koor wat was dat geweldig.
*Mijn partner, wat is hij een kanjer. Hij heeft mij zo ontzettend goed bijgestaan afgelopen jaar
*Mijn bedrijf wat een enorme groei laat zien
*En mijn keuze om de touwtjes nu zelf in handen te nemen. Het ondernemen zit in mij en ik geniet ervan.

2020; het jaar van groeien in het ondernemen. Ook het jaar dat mijn partner zijn studie verder gaat afronden en weer het werkveld in kan gaan. Het jaar dat onze kinderen echt richting puber leeftijd gaan. Maar vooral een jaar van gewoon rust en balans. Even geen gekke dingen hopelijk. Maar goed dat is altijd afwachten. Ik vertrouw erop dat we het samen aankunnen.

2019 was voor ons een heftig jaar. Op oudjaarsdag 2018 hoorden wij dat we een tweeling verwachtten, dus wij gingen het jaar een beetje flabbergasted en gespannen in. Daarbij was ik tot april zo’n beetje echt kots- en kotsmisselijk. Feestje was dat. Toen de misselijkheid eindelijk onder controle was, kreeg ik zo’n pijn in mijn bekken dat ik met de dag minder mobiel werd. Eind mei durfde ik eindelijk aan mezelf toe te geven dat het niet meer ging en vanaf juni zat ik dan thuis met verlof. Eind juni ben ik opgenomen in het ziekenhuis wegens dreigende vroeggeboorte, maar gelukkig bleven de meisjes nog even zitten. Ik heb toen nog 4 weken thuis kunnen doorbrengen, met bedrust.

Eind juli was druk. Eerst werd ik voor de derde keer tante van een prachtig neefje. Vier dagen later werd ik 30, maar ik was toen hoogzwanger en heb de dag doorgebracht met m’n voetjes in een ijsbadje en een ventilator voor m’n neus.
Drie dagen na mijn verjaardag beviel ik, toch wel ineens, van twee prachtige dochters. Oh en ergens tussen de geboorte van m’n neefje en m’n dochters besloot mijn zoon ook dag en nacht zindelijk te worden, hiep hoi!

Mijn kraamtijd was dubbel, enerzijds was ik heel blij dat de zwangerschap achter de rug was en dat wij zulke prachtige meisjes hadden gekregen, maar tegelijkertijd maakte we ons heel erg zorgen, de meiden vielen namelijk onwijs af (ongeveer 12 procent) en mochten dus eigenlijk niets, behalve eten en slapen. Nog steeds merk ik dat ik erg bang word als ze een flesje laten staan, ze zitten qua gewicht op de -2 lijn en ik ben erg bang dat ze niet snel genoeg groeien. Zes weken na mijn bevalling kreeg mijn man een blindedarmonsteking en moest dus met spoed geopereerd worden. Toen stond ik er dus even alleen voor. Helaas kreeg hij na zijn operatie complicaties (er werd en longembolie vermoed, maar deze was niet zichtbaar op de scan), waardoor hij ontzettend kortademig was en niet in staat was om de meisjes (en D.) goed te verzorgen. Dat was heel pittig, omdat ik zelf natuurlijk kort daarvoor was bevallen.

Toen mijn man weer opgeknapt was, begon ik me zelf beroerd te voelen. Bloedprikken wees uit dat ik een CMV-infectie heb opgelopen. Ik heb er vrij veel last van, en ben continu vermoeid en lamlendig. Daarnaast voel ik me erg neerslachtig en ik vermoed dat dat ook een stukje hormonen is. Ik ben hiervoor ook al enkele malen bij de huisarts geweest, en ik vermoed dat ik binnenkort wordt doorverwezen naar een psycholoog.

Inmiddels zijn de meisjes vandaag precies 4 maanden oud. Het is aan de ene kant echt genieten, zoveel rijkdom. D. is een onwijs trotse grote broer en wil de baby's continu knuffelen. Hij is echt geen moment jaloers geweest. Maar het is ook wel ontzettend zwaar, zeker omdat mijn man op onhandige tijden werkt, waardoor ik of de ochtendspits, of de avondspits alleen moet doen. Ik kijk uit naar 2020, omdat de meisjes dan wat ouder worden. Als eerst dat eerste jaar maar weer achter de rug is, dan zie ik het wel weer zitten.

Wat overigens wel heel fijn is, is dat ik nu het gevoel heb compleet te zijn. Na de geboorte van D. sluimerde er altijd nog het gevoel dat we 'nog een keer moesten', omdat we graag een tweede kindje wilden. Dat gevoel is nu helemaal weg, dat geeft wel rust.

Jee Elliot, wat een hoop heftigheid bij elkaar in korte tijd zeg. Ik hoop dat 2020 voor jullie een prettig en rustiger jaar wordt vol goede gezondheid. (oh en ik moest toch even lachen om je 'mijn kraamtijd was dubbel' vanwege je tweeling. excuus)

Wauw Elliot, dat klinkt echt heftig ja! Daar hebben jullie je maar mooi doorheen geslagen.

Vervelend van die lange vriendschap Fred, jammer hoe dingen soms gaan. Ik vind je hobby trouwens echt leuk. Wij maken echt veel te weinig tijd om bordspellen te doen, zeg maar geen.

Liv Hoe was de uitslag van je moeder? Verder klinkt je jaar echt goed, met een spannend eind straks .

Superleuk zo'n hobby AMM, daar kun je veel energie uithalen denk ik. Wat knap dat je weer een opleiding doet, fijn dat het wel bevalt. En zo leuk dat jullie die reis hebben gemaakt en bij thuiskomst positief testte!

Ah Holly, jij hebt het natuurlijk altijd stervensdruk met drie kinderen en je werk. Maar de ergste hectiek van de eerste beginjaren van je kinderen is er wel wat af dus? Echt sneu dat je zoon het nog steeds niet naar zijn zin heeft. Ik begrijp heel goed dat je een andere school overweegt. Leuk dat de jongste straks ook al naar school gaat, weer een nieuwe stap in je leven. En het wordt vaker gezegd maar ik noem het toch nog maar weer eens: wat doe je dat superknap allemaal met je kinderen en je werk. Voel je je zelf ook weer wat beter? Gaat het slapen wat beter?

Dee Ik hoop dat 2020 een veel beter jaar voor je wordt. Wat een rotjaar is het voor jou geweest. Knap dat je er al positieve punten uit kunt halen. Hopelijk ben je snel zwanger en kun je deze rottijd snel achter je laten.

Wat leuk Fantine, een nieuwbouwhuis. Komt nog wel wat bij kijken ja, maar wel echt een leuk vooruitzicht.

Tabbie, wat verdrietig dat je een pnd hebt (gehad). Fijn dat het nu onder controle is. Hopelijk volgend jaar helemaal over en lekker genieten van je zoontje en beginnen met een nieuwe baan. Wat ga je doen?

Wat rot Bosjesvrouw dat je schoonvader kanker bleek te hebben. Fijn dat hij nou weer schoon is. Hopelijk blijft zulk leed jullie volgend jaar bespaard.

Het heeft jou echt niet mee gezeten he Sarah . Ik snap dat al die dingen met elkaar je in een dip hebben gebracht dit jaar. Hopelijk kun je dit volgend jaar allemaal achter je laten en ben je snel zwanger.

Suus, lijkt me idd echt onwijs moeilijk en dubbel. Zelf zwanger en bevallen van een zoon en ondertussen je vader verliezen. Vreselijk hoor. Wat superleuk dat je volgend jaar aan een baan gaat beginnen die je helemaal leuk lijkt. Succes!

Ja, vliegt weer voorbij zo'n jaar he Isles. Wat leuk dat jullie een hondje hebben nu en beide aan het werk zijn! Leuke veranderingen.

Wat kan er dan veel veranderen in een jaar Lejow. Superknap hoe je alles rond je scheiding hebt opgepakt en wat fijn dat je zo zelf eigenaar bent van je huis, top! Ik vind het altijd zo leuk om te lezen hoe je kunt genieten van tripjes naar Disney. Echt zo'n passie voor iets hebben en daarbij tot rust komen, heerlijk.

Wow Marsy zijn die aanvallen van je zoon al weer bijna een jaar geleden? Ik dacht echt veel korter. Al was er natuurlijk ook een behoorlijke nasleep. Begrijpelijk maar kut dat je er zelf door in een depressie raakte. Wel knap dat je zo snel doorhad welke hulp je nodig had en er betrekkelijk snel weer uit was! Hopelijk kun je begin volgend jaar je PhD halen, succes!

Hope Ah wat naar dat je zo'n nasleep van je bevalling ook had. Kun je je van te voren niets bij voorstellen he, dat dat zo naar kan zijn . Hopelijk ben je daar nu vanaf en kun je verder van jullie dochter genieten.

Wat leuk dat je dit jaar zo'n fijne vriend hebt getroffen S-O! En succes met het afronden van je studie volgend jaar, eind is in zicht yeah.

Wat spannend dat je volgend jaar met een opleiding begint Kees. Zal idd wel weer even lastig balans vinden zijn. Fijn dat de ellende van je hormonen nu onder controle lijkt. Hopelijk blijft dat zo. Niets aan die ellendige hormonen.

Heftig jaar Blutsj. Goed dat je zo in jezelf geïnvesteerd hebt dit jaar. Het was vast niet altijd makkelijk om die keus te maken, maar hopelijk heb je hier verder in je leven veel baat bij. Dan is dit jaar achteraf gewoon nuttig voor je geweest, hoe rot het ook is/was. Veel succes als zzp'er.

Oh Elliot ik word er naar van als ik je verhaal lees. Gewoon een stom jaar. Behalve natuurlijk de geboorte van je dochters. Hopelijk kun jij ook de ellende in 2019 achterlaten.

Ik hoorde gister een uur na m'n post ongeveer dat ik aangenomen ben voor een functie. Ik kan maandag al beginnen. Het is een tijdelijk project, maar ik begin 2020 in ieder geval met werk .

Wat lief dat je op iedereen reageert Joey. En gefeliciteerd! Super leuk voor je.

Nou! Idd, wat lief dat je op iedereen reageert Joey! En gefeliciteerd!!

Ik ben zelf altijd heel slecht in dit soort topics, gewoon omdat ik de helft van mijn eigen leven vergeet denk ik.

Ik weet wel nog heel goed dat 5 minuten voordat 2019 begon, ik ongesteld werd. Toen wisten we zeker dat we echt aan IUI (en wellicht nog verder) moesten gaan beginnen. Ik had me voorgenomen dat wat dat betreft 2019 gewoon een rotjaar ging worden. En deels was het dat ook, een vruchtbaarheidstraject vraagt veel van je. Zowel relationeel, emotioneel als fysiek. We hebben tijdig iemand erbij getrokken die ons hierbij heeft begeleid en dat is echt de beste beslissing geweest. Samen hebben we gewerkt aan onze relatie, ik heb aan mezelf gewerkt voor nog wat dingen uit het verleden en dat was ook intens maar hé: we zaten toch al in een klote situatie.
Na een paar pogingen werd duidelijk dat IUI niet ging, doorgegaan naar IVF en alles bij elkaar ging dat gewoon echt heel snel. Na de eerste cryo terugplaatsing werd duidelijk dat ik zwanger was. Nog steeds onwerkelijk maar goed, nu ben ik inmiddels alweer 22 weken zwanger. Heel bizar.

Werkvlak: had het bewust op een lager pitje gezet vanwege bovenstaande. Nu dat tot rust is gekomen merk ik dat het gewoon niet helemaal lekker zit. Te weinig uitdaging, loop tegen dingen aan die niet snel veranderen dus na mijn verlof wil ik echt kritisch gaan kijken wat dan de beste optie is voor mij.

Inderdaad lief zeg, Joey! Ik lees al jullie verhalen ook hoor, maar ben nog op vakantie en wil dan niet steeds op m'n telefoon of laptop. Maar wat een uiteenlopende jaren hebben jullie gehad. Geluk en verdriet naast elkaar in dit topic.

Caro, 22 weken alweer, wat gaat dat hard!! Hoe vinden je stiefkinderen het trouwens dat ze een broertje of zusje erbij krijgen?

Fantastisch! De oudste begon te huilen, de jongste op en neer te springen 'OHhhh Caro wordt mama!'. We doen nu iedere week met hun het namen spel om ze ook erbij te betrekken en dat soort dingen. De oudste kijkt erg uit naar het verzorgen, dus ze wil dan flesjes geven en de luier verschonen enzo. Ik was net zo oud als zij toen mijn broertje kwam en ik weet nog hoe leuk ik dat vond. Dus van mij mag ze! Ze vroeg laatst 'mag ik dan ook met de kinderwagen lopen'. Op het antwoord dat dat uiteraard mocht begon ze helemaal te glunderen.

2019 was voor mij wel een stabiel jaar.

Het begin van het jaar was rustig. Ik ben tante geworden van een heel mooi kereltje.
Lichamelijk had ik veel klachten van mijn CTS. En heb ik daarvoor injecties gekregen wat een korte duur heeft geholpen.

Half juni zijn we voor het eerst als gezin op 'grote' vakantie geweest. 2 weken naar Frankrijk geweest. Hier hebben we ontzettend genoten en waren ook echt even toe aan quality time met het gezin.

3 augustus testte ik positief.
Ik had net besloten dat ik geopereerd wilde worden aan mijn polsen, omdat ik weer heel veel klachten had. Maar door de zwangerschap mag ik liever niet geopereerd worden. Maar de hormonen hebben vooralsnog een goede uitwerking.

De afgelopen echo's heb ik als heel spannend ervaren en ook het vooruitzicht op de bevalling vind ik heel spannend. Maar daarover zijn al gesprekken gaande en dat geeft me hopelijk wat rust.

Op werkgebied gaat het niet lekker. De onregelmatigheid en werkdruk gaan steeds zwaarder op mij drukken, waardoor ik heel graag iets anders wil. Hierover ben ik ook in gesprek geweest met mijn leidinggevende en heeft ervoor gezorgd dat ik een loopbaan traject terecht ben gekomen. Hier is wel een richting uitgekomen, maar dat is voor de komende jaren gewoon niet haalbaar. En dat maakt dat ik nu wel wat ongelukkiger op mijn werk rondloop.

2020 zal vooral in het teken staan van bevallen. En dit zo goed mogelijk doorstaan, haha.
En daarnaast balans vinden in ons nieuwe gezinnetje.
Ik hoop dat ik ergens in de tweede helft van het jaar iets anders kan gaan doen op werkgebied en dat ik daarin meer geluk vind.

2019 was op relationeel vlak een shit jaar.
Mijn relatie is verbroken en ik moest dus alleen met mijn zoontje een woning gaan zoeken. Die had ik snel gevonden maar daar rondom is het ook heel onzeker en onrustig (wil niet te veel details kwijt). Financieel is het ook allemaal nog niet helemaal top omdat ik nog geen toeslagen kan aanvragen.
Gelukkig zijn ex en ik nu weer goed, nu we niet meer samen wonen. Maar dat maakt de toekomst ook onzeker.

Maar daarnaast heb ik dit jaar een super leuke baan gekregen en heb ik uiteraard ook onwijs veel genoten van mijn zoontje. Hij maakt mij echt gelukkig en ik ben zo trots op hem. Hij doet het zo goed!

Ik hoop dus volgend jaar meer stabiliteit te krijgen op gebied van wonen en financiën.

Wat leuk! Dat heeft m'n stiefdochter inderdaad ook, die wil altijd achter de wagen lopen. Hoe oud zijn jouw stiefkids nu? Leuk dat ze het zo bewust meekrijgen.

NC, bedoel je dat jij en je ex toch weer samen zijn? Of gewoon dat jullie weer normaal contact hebben?

Mooi topic, gooit dingen soms weer even in perspectief. Zeker veel hoogte- en dieptepunten.

Het jaar begon heel naar voor me. Ik dacht weer heel gelukkig in de liefde te worden (iets wat enorm welkom was) maar hij werd ernstig ziek en ik werd zonder uitleg aan de kant gezet. Veel verdriet van gehad. Toen kreeg ik een zware hernia en kon ik een maand amper staan of lopen, vond het vooral zwaar om dat in m'n eentje maar weer aan te gaan. Had het ook niet echt naar m'n zin op m'n werk dus was zowel mentaal als fysiek een uitdaging.

Desondanks in februari wel m'n motorrijbewijs gehaald, iets waar ik ongelooflijk trots op ben! Heeft me zoveel zelfvertrouwen en vrijheid gegeven, had ik nooit kunnen bedenken. Daarmee echt een leuke zomer gehad en nieuwe mensen leren kennen.

Inmiddels sinds juni ook een leuke nieuwe baan met de liefste collega's en binnenkort weer een kantoorpup! Kijk ik enorm naar uit. Ook hecht geworden met een grote groep expats die heel vaak leuke dingen organiseren waardoor ik al een stuk minder eenzaam ben.

In 2020 hoop ik nog steeds met plezier naar m'n werk te gaan en zou ik het echt heel leuk vinden om een relatie te krijgen zodat ik wat meer naar de toekomst durf te kijken en wat meer los kom van m'n ' studentenleven'.

Hey Feline, ik vraag me ineens af hoe het met jullie papegaai is?

Gaat goed! Hij zit op een andere locatie dus ik zie 'm niet veel maar m'n collega die daar werkt heeft onlangs een cursus gedaan over de verzorging en opvoeding en op zijn vrije dagen nemen andere collega's het over.

De uitslag van m’n moeder is niet goed, dus dat is even flink balen (en dan zeg ik het nog netjes). Gefeliciteerd met je nieuwe tijdelijke project!

Ooh wat ontzettend klote. Sterkte.

Ooh nee, wat rot Liv!

Joey, gefeliciteerd met je nieuwe baan!