Ik denk inderdaad dat 'de begeleider' in de war is. We vinden het een leuke man, maar erg ingelezen is hij niet. Hij had dan ook voor hij ons het bericht stuurde, zelf nog niet gelezen waar het precies over gaat. Niet erg, het zet je wel aan het nadenken. Maar fijn om nu te vernemen dat ik meer ingelezen was en ben dan de beste man.

Hier eigenlijk hetzelfde als Roodkapje. Tevens hebben we het er met de kinderen over gehad en uitgelegd maar willen ze het (nu) zelf ook niet.

Mijn eerste reactie is ja. Maar ik kan me ook voorstellen dat ik anders zou willen als we die keuze daadwerkelijk moeten maken. Ik hoop dat het nooit nodig is, maar ik hoop toch wel zo helder te kunnen nadenken om dan alsnog ja te zeggen.

Ik lees hier dat oudere kinderen zelf geen donor willen zijn. Is er überhaupt voorlichting op hun niveau? Toen ik puber was, wilde ik ook geen donor zijn. Ik vond het zo'n eng idee dat ze mijn organen eruit zouden halen. Pas later toen ik ging studeren (iets medisch/technisch) en dus echt snapte hoe en wat ben ik donor geworden. Ik snap dat het voor kinderen/tieners een bizarre keuze is, maar we hopen toch (bijna) allemaal ook geholpen te worden als wij een donororgaan nodig hebben? Dan zijn er in elke leeftijdscategorie donoren nodig, vandaar dat ik me afvraag hoe de voorlichting is voor kinderen/tieners. Ik heb die vroeger in elk geval wel gemist.

Ik vroeg het aan mijn oudste of zij donor wil zijn en ze knikte vol overtuiging. Als zij dat wil dan hoop ik dat ik, wanneer ik voor de keuze kom te staan, haar wens daarin kan inwilligen. Al kan ik me voorstellen dat ik het in een geval als Holly beschrijft gewoon niet kan. Overigens weer ik niet hoe mijn man erin staat. Ik hoop vooral dat we nooit voor de keuze komen te staan.

De oudste (13) wil het wel. Want ik heb er toch niks meer aan als ik dood ben en als ik dan iemand langer kan laten leven.

De jongste (10) wil het (nog) niet. Ook niet ontvangen op dit moment. Hij zit heel erg in de ‘ik wil dood’ fase. Hij is zich op dit moment heel erg bewust dat ‘ie beperkt en anders is. En dat wil hij logischerwijs niet. Daar komt deze periode vandaan. Heeft hij wel vaker gehad. En door de verstandelijke beperking heeft ‘ie niet door wat hij zegt.

Ik kan en wil hier nog echt geen beslissing over maken. Ik denk dat ik dat pas kan doen als het moment daar is en wat de situatie dan is.

Ik had, voor dit topic, zeker gezegd dat ze donor zouden zijn. Maar nu twijfel ik dus door dit topic, volgens mij weet je t idd pas als het daadwerkelijk zo ver is (hopelijk nooit). Ik kan me goed voorstellen dat je je kind graag bij je hebt tot t laatste moment en ook dat je niet nog meer leed wil aan doen.

Dit inderdaad.

Rationeel gezien zou ik zeggen: doneren. Maar emotioneel gezien denk ik niet dat ik dat zou kunnen. Wat een verschrikking als je voor die keuze komt te staan en ik zou mijn kinderen zo lang mogelijk bij me willen houden. Ik ben echt 100% voor donatie, ze mogen van mij ook alles hebben maar van mijn kinderen is een ander verhaal. Ik ben bang, weet bijna zeker, dat ik dat niet zou kunnen.

R is in zijn leven 3 keer buiten bewustzijn geraakt en 3 keer waren we op de ER. Ik heb toen die gedachtes gehad, toen ik naar de apparaten keek en toen besloten dat hij sowieso donor is. Man zelfde. Nu alles rustig is denk ik er hetzelfde over.

Ik heb dan (nog) geen kinderen. Maar zou ik voor deze keuze komen te staan dan zeg ik ja. Ik heb vorig jaar een collega gehad. Haar kind had een aangeboren hartafwijkingen. Heeft lang op een donorhart moeten wachten. Maar die is gekomen. Helaas heeft haar kind te lang aan een steunhart bezetten waardoor ze toch een jaar na de transplantatie is overleden. Omdat de steunhart teveel van het lichaam had gevraagd.
Ik ben zelf als jaren donor, maar met dit tweede verhaal dichtbij waarbij iemand toch een beter leven heeft gekregen ( ook al was het voor korte duur). Denk ik dat mijn verdriet hierdoor een gouden randje kan krijgen doordat andere ermee geholpen zijn.