Ik ga proberen terug te gaan naar de basis waar ik zelf achter sta, dus Flo haar methode. Wat ik altijd deed maar door m'n eigen onzekerheid is 't allemaal een beetje soep geworden.

Wat me nog wel lastig lijkt is de frequentie. Hij geeft ook vaak gewoon eerst één of meerdere kleine tikken ipv echt een mep. Zet ik 'm dan al op de mat (z'n time out plekje ipv Flo haar stoeltje) ook al het niet echt pijn doet? Dus echt bij elke (kleine) tik straffen? Nu zeg ik meestal eerst dat hij niet mag slaan, dat hij mama pijn doet en als hij het daarna nog doet grijp ik harder in. Misschien honderdduizend keer op de mat per dag dan maar?

Die driftbuien kom ik verder wel uit, dat is idd echt peuter gedrag en vind ik niet zo erg. Het is echt dat slaan wat ik er (spreekwoordelijk hehe) uit wil rammen.

Marsy jaaaa herkenbaar dit allemaal! Ook heel fijn om dit van jou te lezen, met een kindje in dezelfde leeftijd en een beetje dezelfde achtergrond (niet helemaal natuurlijk). Fijne tips, dank je wel. Dingen positief benoemen noem ik ook erg maar inderdaad, als ie met een speelgoedhamer mij slaat (euh ja echt) of een meubelstuk ofzo, dan is dat ding weg. Jammer dan dat ie moord en brand krijst (miijjnnn hamer), maar vette pech knul, je mag dat niet doen. Nou is een hamer ook wel echt een lastig stuk speelgoed, want wat hoor je daarmee te doen? Juistem.
Ik bedenk me net dat we voor Sinterklaas ook een gereedschapskistje geven. Misschien daarvan de hamer ook maar vrij direct confisceren en met de schroevendraaier laten spelen.

Nou in de basis komt dat allemaal vanuit m'n vader die me dat allemaal aan heeft gepraat ooit.

Maar als ik het op m'n zoon betrek, dan komt het ook omdat ik natuurlijk degene ben bij wie hij het meeste is. Natuurlijk is het ons kind samen en we trekken gelukkig wel echt één lijn in zijn opvoeding en overleggen veel, maar puntje bij paaltje ben ik natuurlijk veel meer met hem bezig. Als iets dan niet goed gaat, voel ik me verantwoordelijk.
Zo kreeg hij een tijdje geleden op z'n kop op peuterspeelzaal omdat hij niet bleef zitten in de kring, of hij thuis wel blijft zitten (hij zat op dat moment nog in de kinderstoel en kreeg ik dus min of meer op m'n kop dat hij daar nog in zat op z'n net tweede), en dan voel ik me rot omdat dat blijkbaar iets is wat ik niet goed heb gedaan. Snap je? Ik kan dat prima rationaliseren naar 'het is een peuter', maar gevoelsmatig is dat lastiger

Ik ga zo film kijken dus even korte reactie op je stukje ervoor: ja, nip it in the bud (jajaja, daar ga ik met mijn niet Engels willen, maar doe het met opzet bij jou haha). Een tik is bij mij een tik, een kleine of grote tik maakt niks uit. Geef ik 1 vinger...

Ik denk dat ik voor R. heel erg voorspelbaar ben, dat vindt hij fijn. Ik zet hem zelfs in volle winkels neer (kinderwagen als ik die mee heb). Een keer op het vliegveld (kreeg ik een oude vrouw over me heen, heel irritant want die wilde met mij in gesprek terwijl ik consequent aan het doen was met een tijdsframe van, toen nog, 1 minuut met een godskrijsend kind, dus echt zo het verkeerde moment haha).

En echt, ik heb nu dagen dat ik alleen maar vertel hoe geweldig hij is, want hij probeert niet meer, hij weet het nu. Ik hoef echt niet meer veel nee te zeggen. En als hij wel uit zijn plaat schiet omdat ik nee zeg, dan negeer ik hem tot hij klaar is en dan bespreken we het even. Want: heeft toch geen zin om proberen met hem te praten of uit te leggen vantevoren. Nee = altijd en overal een duidelijke nee.

Oh en ik zie net je reactie. We zijn in veel dingen gelijk maar 1 ding heb ik wel echt heel erg: dikke vette vuile middelvinger naar anderen. Ik ben onzeker over veel dingen, maar NIET hoe ik mijn zoon opvoed. Daar ben ik heel arrogant in zelfs haha.

Idd behalve de tuthola op het CB is er ook vast nog wel iemand anders haha! Ik zou het ook wel een stap vinden hoor! Heb haar wel laatst aan de lijn gehad mbt het slapen van S. Ben er niet zo veel mee opgeschoten,maar goed. Met peuters weet ze misschien beter raad.

V is ook wel aan het uitproberen. Ik heb een tijdje gedreigd en niet gedaan...wat natuurlijk op een gegeven moment niet meer werkte. Nu moet ik gewoon doen wat ik zeg. En dan hoef ik ook echt niet zo heel boos meer te worden. En voor haar is de boodschap duidelijk. Ze kan nog wel echt heel dwars doen hoor. Een echte meid wat dat betreft.

En wat Marsy zegt: goed gedrag belonen! V kan nu zo lekker commanderen. Ik reageer er niet meer op. Nu heeft ze door dat als ze iets lief vraagt het meestal wel kan.

Opvoeden is ook wel lastig!

Ik begrijp je gevoelens erg goed, Marin. Ik voel me ook snel schuldig. Vooral als ik een keer echt boos ben geworden. Dan voel ik me heel rot. Ik wil liefdevol begrenzen. En ik vind bijvoorbeeld ook dat een kind best boos en teleurgesteld mag zijn. Ook al vind ik het erg onredelijk (denk aan open lakschoenen aan willen trekken terwijl het de hele dag regent). Mijn zoon heeft als hij boos is de neiging iets kapot te maken. Als hij boos is op zusje dan is het eerste wat hij wil doen haar tekening en stiften van de tafel maaien. En mijn jongste slaat haar broer of zus als zij iets hebben wat zij juist wil hebben. En dat mag gewoon niet. Maar ik snap de emotie van boos zijn wel. En wat dat betreft ben ik het niet helemaal eens met UN. Je kan best afspreken over wat wel kan als je boos bent. Dat zou ik niet doen tijdens een driftbui, maar wel op een ander moment. Je vroeg me wat ik met mijn kinderen heb afgesproken:
- Mijn zoon gaat naar zijn kamer om af te koelen en even alleen te zijn. Zijn zusjes mogen hem dan ook niet storen
- Mijn dochter spreekt uit wat ze niet leuk vindt. Bijvoorbeeld: mama ik vind het gemeen dat jij niet doet wat ik zeg, je maakt me verdrietig.
- En mijn jongste dochter laat ik uitrazen. Dat is stampvoeten en op de grond gaan liggen en daar veel geluid bij maken. Zij geeft ze aan wanneer ze een knuffel wil.

Ik kan me ook goed vinden in de aanpak van Flo. Ik zet de kinderen als ze elkaar slaan of iets van een ander kapot maken ook weg. Op dat moment ga ik ook niet de discussie aan over wat ze wel mogen doen als ze boos zijn, dat doe ik achteraf. Ik zeg alleen maar: "ik snap dat je boos bent, maar dit mag niet. Nu ga je even weg. En je komt weer terug als ik je uit de gang haal. Meestal kalmeren ze niet in de gang. Dus na een minuut of twee ga ik kijken en probeer ik in gesprek te gaan.

De zoon van een goede vriendin sloeg haar en haar partner ook regelmatig. Het cb heeft op haar verzoek opvoedondersteuning ingezet en dat heeft super goed geholpen. Ze heeft me wel verteld over de tips, maar omdat het voor mij niet echt relevant was, heb ik het niet onthouden. Ik kan wel even voor je navragen hoe zij het hebben aangepakt. Ik weet wel dat het namelijk echt geholpen heeft.

Neem het commentaar van leidsters van de psz/kdv af en toe ook gerust met een korrel zout hè! Soms is dat zo ongefundeerd en laat een kind gewoon normaal peutergedrag zien en reageert een pm-er ook vanuit haar eigen ‘frustratie’, want ja, groepsgebeuren enzo en als er dan een kindje rondwandelt dan loopt het allemaal niet. Terwijl een peuter niet gemaakt is om stil te zitten. Ik herken dat bij mezelf ook weleens, vreselijk vind ik dat achteraf.

Tot grote ergernis van mijn man staat de film nu op pauze omdat ik nog iets wilde zeggen. Maar wat je vast al doet maar ik toch nog even wilde benoemen omdat dat bij mij door werken met kinderen automatische gaat: ik heb een extra zintuig als het aankomt op slecht gedrag voorspellen. Ik benoem dus al veel dingen vantevoren: ‘we gaan nu slapen en ik lees 2 boekjes, zing 2 liedjes en dan ... lalala. Ik weet dat je niet wilt slapen, maar mama vindt het fijn als je het probeert. Lukt het niet, dan roep je me maar, maar ik doe niet meer liedjes en je mag je bedje ook niet meer uit. Maar wil je best nog even kusje komen brengen hoor lieverd. Ga maar proberen. Ik kom je ophalen als de klok weer geel is. Is de klok nog blauw dan is het nog slaaptijd’. Alvast voor de volgende ochtend. Zoetsappig en walgelijk maar werkt als een tiet.

Oh en als laatste: voor kindjes die eerst thuis waren en daarna in groep kinderen worden gezet is slaan heel ‘normaal’. Het is namelijk een beetje een machtskwestie.

Haha ja hier ook zo! Ze probeert soms nog wel een derde verhaaltje, maar dan is één blik van mij al genoeg.

Oh dat van de PSZ moet je je écht niet aantrekken. Dochter zat op kdv ook al 'los' in een stoel en thuis nog niet. Pas toen het daar goed ging, hebben we thuis ook de stoel veranderd. Wel met als gevolg dat we vaak moeten zeggen dat ze op de billen moet gaan zitten, omdat ze anders kan vallen, maar goed.

Lief dat je de film op pauze zette, sorry F! ;)

Dit doe ik ook veel, maar kan ook wel heel averechts werken bij O. Hij kan dan ook al in een tantrum raken ruim voordat er daadwerkelijk iets gebeurt. Als we 's ochtends na het ontbijt bijvoorbeeld nog een half uur kunnen spelen (en samen de afwas uitruimen enzo) voordat hij naar peuterspeelzaal moet, geef ik hem ruimschoots de tijd om vast te wennen aan dat we straks weg gaan (want oooh wat zie ik dan al op tegen die schoenen aan en jas aan enzo), dus dan zeg ik dat we straks jas aan gaan doen en schoenen aan gaan doen, ik weet dat je dat niet leuk vindt, maar we gaan straks even de pompoenen op de trap gedag zeggen, en je mag eerst nog even spelen. Etc etc. Maar dan kan hij soms ook al enorm in een tantrum schieten ruim voordat het 'nodig' is, snap je? Dan verpest ik dat kwartier dat we nog hebben eigenlijk, omdat hij dan al uit z'n plaat gaat. Dus het is een fijne balans bij hem, de ene keer werkt dat wel, de andere keer kan ik het beter juist vrij abrupt onaangekondigd doen en dan gaat het eigenlijk beter.
Maar ik moest nog wel aan je denken vanavond, want ik complimenteerde O dat hij z'n overhemdje zo goed zelf uittrok vanavond, dat hij zich zo goed zelf uit kon kleden en toen glunderde hij ook en moest ik aan jou denken haha.

Vanavond was het ook weer raak. Sowieso wilde hij niets eten, nou hop, zonder eten naar bed (haat ik want hij is zo mager, maar ja, punt maken, kind eet wel als ie honger heeft), maar zooo boos dat hij naar bed moest zonder eten (niet dat ie daarom nog ging eten hoor, dus consequent gebleven en toch naar boven gegaan). Kreeg ik op de trap al een klap van hem in m'n gezicht. Boos geworden, gezegd dat hij mama niet mag slaan, dat doet pijn, op de trap gezet en gezegd dat hij daar moest zitten en ik ben zelf weggelopen. Gooide zichzelf tig keer van de trap af (het is de onderste tree van de zoldertrap hoor, hij valt niet hard, gewoon dramatisch doen), maar telkens boos terug gekomen, gezegd dat hij stout was en dat hij mama niet mocht slaan. Gaat ie gewoon terug grijnzen. Maar voet bij stuk gehouden. Na een minuut 'm ergens vandaan geplukt (hij was tóch weer tussen de droogrekken geklommen) en het 'uitgepraat', kus gegeven, en daarna tanden gaan poetsen. Ik verwachtte drama (hij haat tandenpoetsen) maar hij was een engeltje de rest van het kwartiertje dat het naar bed brengen duurde, ging zo snel en hij was zo lief. Alsof ie het toch een beetje begreep.

Als reactie op je laatste bericht: ik denk dat een half uur voor een peuter echt heel erg lang is, terwijl dat voor ons volwassenen als een kort wordt ervaren. Een half uur lang je zoon voorbereiden is dus misschien wel te lang en doordat je het dan misschien heel vaak aankondigt (dit vul ik in) wordt hij boos en opstandig omdat datgene wat je zegt helemaal (nog) niet komt maar wel 'vreselijk' klinkt.
Misschien is bijvoorbeeld 5 minuten voorbereiden wel duidelijker voor hem. Zelf zeg ik vaak tegen mijn zoon van net 3 dat hij nog 5 minuten mag spelen en dat we dan weg gaan, schoenen aan doen, etc. Na een paar minuten zeg ik dat hij nog 1 minuut mag spelen en dat we dan weg gaan, blabla. Tijdsbesef heeft hij niet natuurlijk, maar het klinkt wel duidelijk.
Als hij nog niet naar bed wil vraagt hij ook altijd of hij nog 1 minuutje mag spelen, klinkt heel schattig ;)

Oh en geen idee of je dat doet, maar ik zou in de 'voorbereiding' geloof ik niet zeggen dat hij iets niet leuk gaat vinden.


Ik ben totaal niet theoretisch onderlegd wat betreft het opvoeden van mijn kinderen en mijn eigen tips werken hier uiteraard ook niet altijd, dus hopelijk geef ik geen schadelijke tips ?

Baken je je 'straks' ook af Marin?
Het is natuurlijk een heel ruim begrip waar ze op deze leeftijd nog helemaal niks mee kunnen.
"Als ik klaar ben met opruimen dan gaan we de schoenen aan doen en naar de peuterspeelzaal"
Is veel duidelijker voor hem.
Misschien doe je dat al hoor maar je had het nu over straks dus ik wilde het toch nog even benoemen.
Oh en ik zou wat hij er van vind open laten. Misschien heeft hij er wel heel veel zin in maar omdat jij zegt dat hij het niet wil (wat 'wil' een peuter wel?) denkt hij dat hij het niet leuk moet vinden.

Ja tuurlijk! We gaan eerst nog dit en dit doen, en als dat klaar is gaan we schoenen aan doen, want dan gaan we naar de peuterspeelzaal. Als hij dan 'neeeeeeeeeee joh, niet schoenen aan' roept, benoem ik dat ik weet dat hij het niet wil, maar dat we dat ná het opruimen gaan doen, en daarna naar de pompoenen buiten gaan kijken en dat hij een tak mag uitzoeken om mee te nemen naar de peuterspeelzaal. Dat laatste werkt vaak wel, maar hij kán hiervan dus wel enorm in een tantrum raken op het moment dat hij nee roept. Dus het is altijd een beetje aftasten of ik beter van te voren kan aankondigen of juist op het laatst zeg 'zo, en nu is het tijd om schoenen aan de doen, welke wil je aan, je laarzen of je schoenen, pak maar vast degene die je wil!'. De ene keer werkt het ene, de andere keer werkt het andere.

Edit: Maar inderdaad, misschien is een half uur van te voren aankondigen wel te lang. We hebben tussen ontbijt en weg gaan wel altijd een half uur min of meer, maar dan kan ik misschien beter 5 minuten van te voren proberen aan te kondigen. Ga ik morgen proberen!

Ben weer vanaf mijn telefoon maar 2 dingen vallen me op:
1) korte time-out. 1 minuut is in mijn ogen erg kort. Dan is hij vooral bezig om uit die hoek te komen i.p.v. het vervelend vinden dat hij er zit.
2) jij wordt boos als je terug gaat naar hem. En hoe moeilijk dit ook is: daarmee begin jij die machtsstrijd. De truc is juist erboven staan; hij heeft al verloren voordat hij deze strijd begint. Hij slaat, jij zegt: slaan doet zeer en mag niet. En hoppa, hij zit. En dan begint het pas. Want jij bent boos, dat interesseert hem dus geen flikker. Vervolgens doet hij vanalles, jij reageert boos en dan mag hij er alweer uit. Is het je wel eens opgevallen dat slecht gedrag meer slecht gedrag uitlokt? Hij zit in die negatieve emotie. Het heet time out, niet als time out voor de ouders, maar om die emotie te temperen. Niet jouw negatieve emotie erbij halen, hij slaat = zitten. Jij bent firm en daadkrachtig, níet emotioneel of boos. Je wilt dat hij leert anders om te gaan met die boze reactie. Jij blijft rustig en zet hem elke gewoon rustig terug. Dat grijnzen herken ik ook, woedend werd ik daarvan (van binnen) maar ik acteerde het mooi. Actie, reactie, spiegelen; zonder ons leren ze het niet. En mijn favoriete zin: hoe kun je dit ook vragen R?

Wat ook heel erg helpt bij ons, is dat ik mezelf een paar keer in de hoek heb gezet. Ik deed met opzet iets op de grond gooien en mijn man stuurde me naar de hoek. R. was zó onder de indruk. Maar R. Is ook wel emotioneel typetje.

En ja, het tot vervelend toe prijzen, dat trotse koppie he? Doe het vaak onverwachts: jij hebt vandaag zó goed naar mij geluisterd, je mag 2! zandkasteel. Nou, dat gezicht is goud waard. Ik vond het wel echt investeren hoor, we hebben ook weken gehad dat ik alleen maar het idee had te dealen met de negatieve emoties en kreeg ik de positieve bijna mijn strot niet uit want zat zelf vol met boosheid en onmacht na een dag gillen en schreeuwen. Maar na weken spiegelen en volhouden, is het gelukt.

Maar jij zegt nu dus dat ik wél terug moet naar hem als hij na 1 seconde zich laat vallen, maar gewoon kort (rustig maar duidelijk) 'zitten' zeg? Ik draai me om en hij zegt 'neeee joh' en gooit zichzelf weer er vanaf en rent giebelend weg. Pak ik 'm weer 'nee, zitten'. Dan ben ik twee minuten daarmee bezig (want hij is twee). Is dat wel oke? Dan geef ik hem juist twee minuten aandacht toch? In hoeverre is het erg als hij níet zit maar rond gaat spoken (want dat gaat ie doen dan). Ik wil dat niet, maar ik wil ook niet z'n hele time out nodig hebben om hem in bedwang te houden, dan mis je ook behoorlijk het punt van de time out.

Bij mij loopt de time out-tijd pas vanaf het moment dat ze blijven zitten. Loop je weg? Jammer, dan duurt het alleen maar langer.

Als je tegen hem praat, geef je hem aandacht. Ik zou hem terug zetten en verder niks zeggen. Net zolang tot hij die twee minuten heeft gered.

Wat June en Flo zeggen. En wees voorbereid: dat is een lange adem hebben. En de volgende keer denk je: kut, het is nu een hoek moment maar heb zó geen zin in dat drama nu. Maar áls je dit doet, doe het consequent, en heel rustig. Het gaat zijn vruchten afwerpen, écht. Laat je niet meeslepen in zijn emotie achtbaan.

Ik zie hem dat niet heel snel snappen dat dat menens is, maar ik ga het zeker proberen, bedankt.

Ik heb in het begin wel eens bij hem gezeten terwijl ik zijn been vasthou zodat hij niet opstaat en zo zittend dat ik hem niet aankijk in plaats van weglopen want dat kostte me soms teveel energie..

Zou het zeker doen! Twee minuten aanhouden waarvan je eigenlijk anderhalve minuut bezig bent met hem terug op zijn strafplek zetten is geen straf voor hem, maar een spelletje. En wat Marsy zegt, je hebt een lange adem nodig, het gaat écht een tijd duren voor hij het doorheeft. Maar ik denk dat je echt moet proberen consequent te blijven. ‘T Woord kordaatheid van Geel is me blijven hangen, ik denk dat dat alles wel dekt. Resoluut terugzetten, niets zeggen en zelf iets anders gaan doen. Geen contact maken. Loopt hij weg, terugzetten, niets zeggen.

Ja precies, een spelletje is niet de bedoeling, dat lijkt me alleen maar averechts werken. Wat jij zegt, Flo, deed ik vanavond dus ook, maar dan wel met zeggen dat ie moet blijven zitten. Ik ga het morgen wel proberen zonder uberhaupt iets te zeggen. Die tactiek heb ik een tijd geleden ook toebepast met naar bed gaan, stoicijns een uur daar gestaan zonder iets te zeggen. Werkte uiteindelijk ook.
Ik ben ook gewoon niet zo geduldig. Ik wilde dat ik zo'n moeder was met engelengeduld, maar ik heb dat gewoon niet.