Krijgen ze al zakgeld? De oudste kan zeker al de waarde van geld leren denk ik toch. Lekker laten sparen voor iets wat ze willen.

Voor de rest nog geen ervaringen.

zou het geen fase zijn? Bij S is het nu heel erg "waar is mijn eten" of "ik heb dit of dat nog niet" en "ik wil dit hebben"
Commanderend en op je wenken bediend worden. Verschrikkelijk.

Ik denk dat ik dingen als lasagne, taco's en dat soort gerechten niet zozeer als verwennerij zie. Meer in afwisseling in het eten. Maar ik snap je punt zeer zeker. Er wordt altijd maar vanuit gegaan dat de dingen die je noemt vanzelfsprekend zijn. En dat is natuurlijk niet zo. Maar een pak leegmaken voordat een nieuwe open gaat (tenzij echt te taai voor woorden en niet meer te eten). Ik houd mijzelf als norm aan. Zou ik het zelf nog eten? Nee? Dan gooi ik het weg. Anders hebben ze pech.

Overigens, als S. zo dramt krijgt hij de keuze tussen wat ik hem aanbood of helemaal niks. Ene keer kiest hij voor niks, andere keer kiest hij voor hetgeen ik aanbood. Wellicht nog een optie om te proberen?

Het ligt in ieder geval niet aan jou!!

Oh zo lastig! Ik zou wel proberen te relativeren hoe moeilijk die kinder emoties zijn en hoe (in hun ogen) het belangrijk lijkt dat de ene Bollo de andere niet is. Is het echt verwend gedrag of meer andere emoties?

Maar inderdaad, het zijn wel dingen waar je als ouder op moet letten. Ik ben er ook bang voor hoor, dat het zo'n verwend snotneusje wordt.

De dingen die je zegt zijn al goed denk ik, dus inderdaad niet zomaar lukraak speelgoed kopen. Zeker omdat Sinterklaas er al weer bijna aan komt, kunnen ze best nog even wachten. Hartje zomer vind ik het nog weer een ander verhaal maar nu zou ik inderdaad even niks kopen.

Ik zou niet zomaar de Playstation etc afpakken. Dat voelt dan toch als een soort straf, terwijl ze eigenlijk nu niks concreets hebben misdaan, maar eigenlijk heb jij gewoon nu een mentale grens bereikt. Daar kunnen zij ook niets aan doen. Wat ik dan wel zou doen is duidelijkere afspraken maken over schermtijd en je daar echt aan houden.

Met het oog op kerst zou ik ook bijvoorbeeld kijken of je wat van hun speelgoed kunt uitzoeken en dat ergens doneren aan kansarme kindjes? Of zo'n schoenendoos maken voor kindjes en die ergens (bij een kerk is dat vaak toch) doneren? Mooi leerzaam project, wat natuurlijk ook niet alleen met kerst kan, maar je zou bijvoorbeeld ook eens per half jaar samen de balans opmaken van welk speelgoed willen we nog en wat vinden we fijn om weg te geven aan iemand die er nu mee mag spelen.

Zakgeld is inderdaad ook een goed idee, zeker voor de oudste.

En kijk ook naar het voorbeeld wat je zelf uitdraagt. Is je eigen iPad/telefoon/iets kapot? Koop je dan ook direct een nieuwe? Niet dat je nou zelf in kapotte kleding moet gaan lopen, maar ik zou wel één lijn trekken en het voorbeeld geven. Neem zelf ook eens het kapje van de boterham en laat ze zien dat je dat ook prima kunt eten. Enzo.

Bedankt voor deze reacties, ik vind ze erg verhelderend voor mezelf. Het heeft misschien inderdaad meer te maken met mijn mentale grens die hierin bereikt is. Het is ook een goed idee om meer te kijken naar waar voor mezelf de grens zou liggen. Ik laat ze overigens echt geen oud brood eten hoor maar een cracker willen weggooien omdat je dénkt dat het niet meer lekker is, dat gaat me echt te ver.

Ik zal het er ook eens met mijn man over hebben, hoe we dit kunnen aanpakken. Hij ergert zich ook ontzettend aan het verwende gedrag wat de jongens soms laten zien.

Al met al moest ik misschien vooral wel even mijn hart luchten en voelt het nu alweer wat beter. Ook door jullie objectieve kijk erop.

Het klinkt misschien niet heel aardig, maar verwend gedrag is wel aangeleerd gedrag hè? En dat zal er wel insluipen, tot het zoals nu een hoogtepunt bereikt. En daar kun je best wat aan doen,maar dat zou ik in kleine stapjes doen. Niet gelijk het hele roer om maar zo nu en dan een beetje. Want ik denk dat er best veel eer in te behalen is. En kinderen zijn, mijn inziens, zoveel leuker zonder die verwende kant.

Mijn oudste was ook heel gemakkelijk in zeggen, dan gaan we toch naar de winkel en kopen we toch een nieuwe. Ook spullen kwijt raken op school en dan schouder ophalend zeggen dan we dan toch gewoon even iets nieuws kunnen kopen.
Toen hebben wij hem uitgelegd dat wij moeten werken, daar geld voor krijgen en dan pas spullen kunnen kopen. Mijn man heeft net de drukste maand van het jaar op zijn werk achter de rug en is heel veel afwezig geweest, dat vinden de jongens niet leuk, hem zo weinig zien, toen aangegeven dat als hij meer spullen wil kopen, dat wij dan ook meer moeten werken om dat te betalen en daar heeft hij echt over na gedacht.
Tot hij dus met opa en oma op pad was die beide met (pre)pensioen zijn en hij zich zorgen maakte hoe ze het uitje konden betalen want opa en oma werken toch niet meer. Dat vond ik ook wel weer wat sneu. Maar mijn vader heeft uitgelegd dat hij toen hij wel werkte heeft gespaard om nu van zijn oude dag te kunnen genieten. Dat heeft echt wel indruk gemaakt en heeft hij onthouden. Mijn vader heeft een hele grote pot met muntgeld uit allerlei vakantielanden staan, S denkt dat die pot opa zijn spaargeld is en wil nu ook net zoveel sparen als opa. Hij heeft wel echt begrepen dat je moet werken voor geld en dat alles wat we kopen geld kost.

Ik geef ook maar weinig cadeautjes tussendoor, ze hebben echt al zoveel speelgoed, krijgen vaak nog wel een keer iets van opa en oma of een prul bij een restaurant of iets dergelijk tussendoor, dus als hij iets graag wil hebben dan zeg ik dat hij het moet onthouden voor zijn verjaardag of aan Sinterklaas kan vragen.

Wat betreft eten, ik maak mijn jongens meer blij met avg dan met lasagne of een wat luxere maaltijd, daar zou ik mijzelf alleen maar mee straffen dus daar hou ik geen rekening mee. Water drinken ze hier sowieso vaak en zit standaard in de beker naar school.

Heel soms krijgt S iets van geld van ons ( hij is met 4 nog wat jong voor zakgeld) en mag dan iets kopen voor dat bedrag, vooral bij de Hema staan overal de prijzen super duidelijk bij, dan krijgt hij echt inzicht wat hij kan kopen voor die 2 euro. Van de zomer had hij van mijn ouders vakantiegeld gekregen, wij hebben toen aangegeven dat hij daar van mocht kopen wat hij wilde maar dat op ook echt op is dus dat hij goed over zijn aankoop moest nadenken en dat heeft hij ook echt heel serieus gedaan.

I feel you.
Het is zo verrekte moeilijk. Helemaal als ze dan hier roepen, dan ga ik wel bij papa wonen, want daar mag het wel.
Ik ben momenteel wel naar de basis van 1 uur beeldschermtijd op een dag. Willen ze meer, dat mag wel, maar daar moeten ze dan klusjes voor doen. En ik ben bezig met een planner. zodat de dag gestructureerd en duidelijk te zien is, zonder dat ik continu moet zeggen of er op moet wijzen wat er gaat gebeuren.

Oh, nee, dénken dat het oud is.. nee dat is inderdaad een ander verhaal. Dat zou bij mij ook een flinke grens zijn.
Samen bepalen wat de grens dan wel is, is een goede. En wellicht met de jongens om de tafel? D is oud en wijs genoeg om die grenzen te begrijpen. Of hij ze accepteert is een tweede Maar vertellen kan echt geen kwaad.

Hier helpt het trouwens erg goed om uit te leggen wat hun gedrag met míj doet. Hoe ík me voel als S. weer eens een ongeduldig stuk vreten is of brutaal doet (of boos of whatever).

Overigens helpt gedrag spiegelen hier ook nog wel. En ik denk dat je dat op speelgoed en dingen ook prima toe kunt passen. Oh, er lag hier een los stukje lego/whatever. Tsja, ik dacht dat het nergens bij hoorde dus ik heb het weggegooid (en dan natuurlijk niet echt weg gooien, maar je snapt me wel). Maar wellicht is dat een brug te ver voor je? Hier werkt het iig erg goed om te zeggen "als je lego niet in de bakken zit als de schoonmaakfee komt, komt jouw lego in de stofzuiger en daarna in de prullenbak. Anders kan er niet schoongemaakt worden. Werkt als een tierelier

Fijn topic dit!
Ik denk hier ook wel eens over na en ik merk dat ik zelf het meeste heb ‘aangericht’. Ik erger mij het meeste aan het niet ophangen van jassen, tas na school uitruimen, weg zetten van schoenen. Maar ik kan het ze niet kwalijk nemen, want ik heb dat altijd voor ze gedaan!
Nu ben ik dan toch aan het leren dat ze dit soort dingen zelf kunnen en moeten doen.
(Dit soort dingen is mijn vriend veel beter in, dus ik leer daar maar van)

Ik denk dat het ook wel een beetje de hedendaagse maatschappij is. Mijn kinderen kunnen zeker verwend gedrag vertonen, maar dan dim ik ze gewoon in. Mijn man is minder consequent, maar als ik ergens een consequentie aan verbind dan gebeurd dat ook.

Maar bijv. als er een rage is, zoals flippo's of iets - dan ga ik voor hun flippo's halen. Ik ben zelf gepest en buitengesloten vroeger, ik laat hun er niet buiten vallen met zoiets. Gevalletje beter verwend dan verwaarloosd, zeg maar.

Mijn kinderen, vooral mijn oudste (bijna 8) weet wel héél goed dat ze in een bevoorrechte situatie qua dat zit, maar zo zoeken we ook elk jaar rond hun verjaardag/sinterklaas hun speelgoed uit en geven dat aan minder bevoorrechte kindjes, en verkopen we met Koningsdag ook dingen, zodat ze dat geld weer ergens anders voor kunnen gebruiken. Ze zijn er wel echt mee bezig, zich bewust van dat dingen geld kosten. En als ze dan in haar enthousiasme, of juist nukkigheid (ze is heel transparant, ze heeft een vorm van autisme die haar emoties bloot legt) een opmerking eruit gooit, dim ik die in als hij niet juist is of me niet aanstaat.

Maar ik hoor als mijn kinderen, vooral mijn oudste, ergens gaat spelen alleen maar hoe gigantisch lief en goed opgevoed ze is, hoe netjes ze alles opruimt en heel rechtvaardig is, dan doen we toch iets goed. En ik denk altijd maar, als wij als ouders hun niet mogen verwennen - wie moet dat dan doen? Ik verwen ze net zo erg in liefde, en mijn tijd (ben jarenlang thuis geweest voor ze, en werk nu onder schooltijd - mogen heel vaak vriendjes of vriendinnetjes mee) als dat ik doe met spullen/kleren. Ik ben wel echt een emotie mens, dus ik handel per situatie ipv een vast patroon qua omgaan met iets (die vaste patronen hebben we ivm dat autisme en haar angststoornis natuurlijk wel, maar niet qua hoe we met elkaar omgaan of iets, we zijn geen machines maar mensen en corrigeren of complimenteren elkaar waar nodig).

Ik weet zeker dat jullie het hartstikke goed doen Lady, je bent een mens van vlees & bloed en dat je dat verwende gedrag soms zat wordt, snap ik zeker. Ze worden er niet minder gelukkig van op de lange termijn als ze een keer geen snoepje in hun brooddoos hebben. Probeer slecht gedrag te weren door dingen soms voor te zijn of er rustig met ze over te praten, de ene keer zal je datzelfde gedrag beter kunnen hebben dan de andere keer. Maar ik denk dat het gedrag van jouw kinderen, bij een heleboel kinderen (en mensen) speelt, dus dat het niet gek is. Met alle YouTube en televisie dingen jutten ze elkaar ook vreselijk op, zoals instagram dat ook doet bij volwassenen soms. Probeer ze gewoon uit te leggen dat het gras niet altijd groener is bij de buren, ook al lijkt dat zo. Dan zal je zien, dat dat gedrag veel minder (irritant) wordt.

Moeilijk zeg! Ik denk dat streng(er) zijn al heel snel helpt, bij T iig wel. Als wij even een paar dagen opletten, minder filmpjes laten kijken, hem minder laten snoepen etc, dan gaat het al heel snel een stuk beter, en vraagt hij dingen weer netjes, en is ook makkelijker zelf aan het spelen zonder te zeuren.

Ook hier weer zit de crux echt in tijd nemen om dingen uit te leggen. Dat vind ik zelf vaak wel een uitdaging om vol te houden.

Ik vind het herkenbaar hoor Lady! Die van mij, vooral mijn oudste, kunnen dit ook zo doen. En voor mij is verwend gedrag een enorme trigger, ik kan daar helemaal niet tegen. Dus dan hoor ik mezelf ineens dingen zeggen als ‘denk je soms dat ik vroeger een Nintendo Switch had? Denk je dat ik sushi at toen ik 7 was? Nou?’
En dat slaat natuurlijk nergens op en daar hebben ze totaal geen boodschap aan, en terecht.
Als ik het wat nuchter probeer te bekijken is het allemaal niet zo raar en misschien niet eens verwend. Het is denk ik menselijk om altijd meer te willen, vooral als een ander het ook heeft. Die drive an sich zal er gewoon inzitten. Aan ons als ouders de dankbare taak om het eruit te rammen while keeping our sanity. Ik vind het voorbeeld van Minoes wel mooi.

Ook wel herkenbaar hier. Wat veel scheelt hier is om ze tussendoor niet zomaar meer cadeautjes te geven maar ze er zelf voor te laten sparen. Knutselspullen zorgen we wel voor dat er altijd zijn, maar willen ze speciale stiften of een speciale pen dan moeten ze die zelf kopen. Gaat iets kapot omdat ze er onvoorzichtig mee om zijn gegaan dan hebben ze pech en wordt het niet vervangen.
Raken ze iets kwijt, dan hebben ze pech want hadden ze het maar beter op moeten ruimen. Mijn zoon ging pas op zijn sokken buiten spelen terwijl hij weet dat hij schoenen aan moet of op blote voeten moet gaan. Hij kwam met kapotte sokken naar binnen en heeft die week geen zakgeld gehad maar dat geld is naar nieuwe sokken gegaan.
En tussendoor krijgen ze ook nog wel eens wat van ons maar het is niet meer vanzelfsprekend. Als ik met mijn dochter ga winkelen dan koop ik wel eens wat stiften om mee te handletteren bijv. of een leuk armbandje. En als mijn zoon een atletiekwedstrijd heeft gedaan krijgt hij wel eens ooit een pakje pokemonkaarten (heel soms, niet elke keer want dan wordt dat weer vanzelfsprekend).

Mijn dochter is zich heel bewust van hoeveel geld ze heeft en hoeveel ze uit kan geven, ze gaat graag 'shoppen' met vriendinnen en ze bedenkt van te voren heel goed hoeveel ze uit kan geven, ze heeft goed door dat als haar geld op is dat ze dan ook echt niks meer uit kan geven. Ze weet ook dat ze wat bij kan verdienen als ze wil, dit weekend heeft ze nog voor de kat van vrienden gezorgd en heeft ze daar een paar euro voor verdiend.

En verder weten ze hier dat overdag de tv niet aan gaat, mijn zoon mag op de ipad als ik kook en daarna mogen ze tv kijken maar dat doen ze eigenlijk nooit omdat ze dan buiten spelen.
Ze mogen twee keer op een dag tussendoor iets anders drinken dan water, 1 keer in de ochtend en 1 keer in de middag, ze weten dat dat is omdat water beter voor je tanden is.

Wederom bedankt voor alle reacties. Wel fijn dat het herkenbaar is.

Misschien vind het ik zelfs nog wel het lastigst om de grenzen aan te geven en aan te houden. Want zoals Parel ook benoemd, ik ga wel mee in rages. Ik wil niet dat mijn kinderen als enige geen flippo’s hebben zeg maar. En ja, ik heb gisteren heel erg getwijfeld of ik niet gewoon dezelfde Bollo knuffel voor D moest kopen als die zijn broer gewonnen had. Niet gedaan, thuis gezeik omdat hij een andere Bollo knuffel krijgt en eigenlijk maakt me dat dus dan gewoon onzeker. Want had ik toch niet die vijftien euro moeten neerleggen in plaats van me er nu makkelijk van af te willen maken? Verstandelijk weet ik het antwoord wel hoor maar mijn gevoel spreekt dan tegen.

Wat Misoe doet, doe ik ook trouwens hoor. Vooral bij D werkt het goed wanneer ik zeg dat niet opgeruimde spullen in de prullenbak belanden. En ik wil gerust meehelpen opruimen maar ik doe het niet meer allemaal voor ze, terwijl ze zelf lekker voor de tv hangen.

Caulfield, ik hoor mezelf soms ook praten zoals mijn moeder dat vroeger tegen ons deed. Ik troost me maar met die gedachte, dat zij daar dus vroeger ook al last van hadden met ons.

Soleil, dat is hier inderdaad ook nog wel een punt van ergernis. Maar ik ben er redelijk consequent in geworden en zie met name bij de oudste dat het opruimen van jassen, tassen, schoenen, etc steeds meer vanzelf gaat. Dat vind ik echt wel winst.

Ik heb bij mezelf gemerkt dat ik de neiging had om toe te geven, omdat ik geen zin in gezeik had Hierdoor gingen ze verwachten dat ik álles voor ze deed en bleven ze doorzeuren als ik 't een keer niet wilde doen.

Op een gegeven moment was ik er ook zó klaar mee, dat ik echt door die zure appel heen gebeten heb en ook gewoon echt gestopt ben met van alles voor ze te doen. Dat heeft een paar dagen geduurd en vanaf dat moment is het allemaal zo veel makkelijker geworden. Veel minder strijd, veel minder gedram.

Ipad heb ik ook niet meer. Wifi-wachtwoord veranderd, gedaan alsof ik niet snapte waarom de Ipad het niet meer deed (tóch die confrontatie uit de weg gaat ) en na twee dagen vroegen ze er niet meer om. Levert ook een hoop rust om. Geen ruzie meer om wie op welke mag (op de één staan leukere spelletjes), geen gedoe dat ze niet willen komen eten omdat ze nog een filmpje af willen kijken en ze spelen nu veel fijner samen.

Oh, en wat ik ook doe is van te voren uitspreken welk gedrag ik van ze verwacht. Vanavond gaan we bij een vriendin eten. Ik weet niet wat we gaan eten, dus dat ze ik van tevoren ook. Dat ik van ze verwacht dat ze aan tafel zitten, dat ze niet ondankbaar mogen doen, omdat er moeite voor ons is gedaan en dat ze, als ze iets niet lusten, niet alles op hoeven te eten, maar dat er altijd wel iets tussen zit wat ze wél lusten. Bij mijn kinderen werkt dat super goed, vooral ook het benoemen wat vervelend gedrag met een ander doet (zij heeft moeite voor ons gedaan, dus dan is het niet fijn als er mensen zijn die ondankbaar zijn en overal moeilijk om doen). In het geval van de bingo, had ons dat waarschijnlijk zo'n scène gescheeld.

Kort: afspraken hier over beeldschermgebruik is dat ze op maandag en donderdag gewoon niet mogen. Andere dagen wel, maar op de ipad en playstation zit een code, en dus moeten ze het eerst vragen of ze erop mogen. En natuurlijk mogen ze erop als ze hun jas tas en schoenen hebben opgeruimd.

Ik zou nu niet opeens gaan doorslaan en allerlei dingen die gewoon waren in jullie gezin (zoals lasagne, een lekker broodje in de broodtrommel) opeens gaan terugschroeven, of gaan straffen door opeens beeldschermen te gaan verbieden. Eerlijk gezegd zou ik helemaal niet zo lang stilstaan bij dat hele gebeuren van het weekend. Bij ons in de familie werden vroeger vaak spelletjes gedaan waarbij prijsjes gewonnen konden worden en dat liep altijd uit op huilen en ruzie, volgens mij komt dat dan ook gewoon door de spanning en de overprikkeling. En eerlijk gezegd kan ik het me vanuit de ogen van een kind best voorstellen dat het even moeilijk is als jij iets wint wat je weliswaar leuk vindt, maar vervolgens wint je neef een (in jouw ogen) DROOM van een knuffelbeer, echt de overtreffende trap van de jouwe. En dat na een hele avond vol spanning en op het puntje van je stoel zitten.

Wat Marin zegt, ze hebben niet echt iets misdaan, het zijn meer jouw frustraties die er nu uitkomen.

Ik geloof dat ik jouw voorbeeld niet helemaal zie als verwend gedrag. Ik zou het meer opvatten als jaloezie denk ik. En daar ga ik anders mee om. Jaloezie is een hele menselijke, maar niet zo'n fijne emotie. Maar daar kan ik wel begrip voor opbrengen en met het kind over in gesprek gaan. Mijn dochter had laatst wel een erg verwende reactie. Ze had me 's avonds voor het slapengaan verteld dat ze graag een kaptafel wilde hebben. En daar hebben we het toen even over gehad (ik was vooral erg benieuwd hoe ze op dit idee kwam en wat ze er dan mee wilde doen) en ik heb geopperd dat ze zoiets groots aan sinterklaas of voor haar verjaardag kon vragen. Twee dagen later was ze voordat ze naar bed ging boos. Toen ik vroeg wat er dwars zat zei ze enigszins verbolgen: "ik heb je twee dagen geleden om een kaptafel gevraagd en je hebt er nog steeds geen gekocht, waarom luister je niet als ik iets vraag". Voor mij was dat wel aanleiding om eens goed in gesprek te gaan over dingen kopen en daar eerst voor moeten werken. Dat was een best goed gesprek. Ik heb net als Minoes ook aangegeven dat ik overal voor werk, maar dat ik ook af en toe thuis wil zijn bij de kinderen en dat ik niet alles kan kopen. En zeker niet meteen.

Het laatste stukje kaas, brood, cracker niet meer willen herken ik ook. En begrijp ik ook. Ik wilde vroeger de harde randjes van de kaas niet en de korstjes brood ook niet. Ik ben daarover ook met de kinderen in gesprek gegaan en toen hebben we het gehad over voedselverspilling. En als nu een van de kinderen iets niet opeet of niet meer wil hebben, roept er altijd een ander: "voedselverspilling!".

En ook het altijd maar weer opnieuw kopen als er iets stuk gaat, komt me bekend voor. Hier hebben we het ook samen over. Ik begrijp ook wel dat een kind iets wil hebben wat een ander ook heeft en ik begrijp ook dat geld en ergens voor betalen nog erg abstract is. En je krijgt ook altijd als antwoord: "Maar die heeft het wel gekregen." En dat kan misschien ook onrechtvaardig voelen. Desalniettemin heb ik wel uitgelegd dat er altijd kinderen zullen zijn die ander, mooier of nieuwer speelgoed hebben, maar ik heb mijn kinderen ook laten nadenken over wat zij hebben en een ander niet heeft. En dat het daarom ook zo leuk is om samen te spelen en te delen.

Ik ben het met Holly eens.
Dat met die beer lijkt mij ook jaloezie.
Ik snap D zijn reactie ook wel. Dat de knuffel niet hetzelfde is.

Het is helemaal niet slecht om wat terug te willen naar de basis.
T heeft dit ook echt nodig af en toe.
Ik geef hem dan gewoon de keuze uit 2 gezonde dingen op brood en geef hem s middags een keer extra fruit ipv een lekker koekje.
Dan voelt het in het weekend weer extra speciaal.
Als wij hem wat vaker tv laten kijken dan vraagt hij er ook continu om.
Nu zijn we daar weer strak in. 1 filmpje per dag als rustmoment. En ja dan zitten er dagen in dat hij blijft drammen. Ik moet mijzelf dan ook echt even motiveren om wat klei of knutsel spul te pakken. Na een paar dagen gaat het dan weer goed.

Hier is dat soms ook echt even nodig, terug naar de basis. F. is zo slim in dat soort dingen en ik trap er gewoon in omdat ze ook een heel pittig karakter heeft. Ik heb dan (door een slecht slapende baby) even niet de energie voor de discussie en dat voelt F. aan.

Dat van die beer is denk ik inderdaad jaloezie. Dat is absoluut niet leuk en ik kan daar ook heel ongemakkelijk en een soort boos van worden. Maar ze moeten leren om met die emotie om te gaan.

F. presteerde het om op haar verjaardag bij het krijgen van een cadeautje wat niet naar haar zin was het weg te gooien. Ik schaamde me zo erg en nu weer nu ik het typ. Ik heb mijn excuus aangeboden en dat F. ook laten doen. Maar man en ik vragen ons regelmatig af waar het mis is gegaan als ze zulke dingen doet.

Ik denk niet dat het ergens mis is gegaan. Ik denk dat kinderen gewoon soms zo zijn. Het is ook niet altijd een kwestie van groter/meer willen. Ik heb een keer meegemaakt dat Y als kleuter een bepaalde My Little Pony op het oog had die bij de Action te koop was voor nog geen tientje. Ik wilde haar verrassen en had een heel grote My Little Pony gekocht met muziek en lichteffecten en weet ik wat allemaal, maar ze was diep teleurgesteld dat het niet die simpele pony van de Action was, want die had ze zo graag gewild. Ik denk dat jonge kinderen zich daar gewoon nog niet zo makkelijk overheen kunnen zetten en ook niet kunnen inschatten hoe het op de gever overkomt.

Wat een goede reacties.
Het feit dat je hierover nadenkt vind ik echt ontzettend top, wat zo getuigt van goed ouderschap. Het enige wat me te binnen schoot is wel dat het spiegelgedrag is. In je post zie ik jaloezie vanwege de beer, en hoewel de reactie erop misschien anders had gekund, laat jij vervolgens ook gedrag zien wat misschien anders had gekund. Snap je wat ik zeg? Je gaat helemaal uit je plaat zeg je, maar zegt in dezelfde adem dat je wilt dat je kind zijn emoties beter in de hand heeft.
Als je daarin spiegelt, spiegel je misschien onbewust nog meer. Ik ga ervanuit dat jullie altijd alles wel in de huis hebben, het laatste speelgoed wordt gekocht, jullie hebben zelf de nieuwste kleren en schoenen etc? Dan is het geen gek gevolg dat de kinderen denken dat alles vervangbaar is.

Bewust zijn is de eerste stap. Maar niet alleen jij bewust zijn, maar het bespreekbaar maken. Ga MET elkaar zitten, bespreek het en laat ze zelf ook met oplossingen komen.

Ik ben ontzettend bewust aan het opvoeden. Mijn zoon moet 2 keer per jaar speelgoed opgeven voor kinderen die het minder goed hebben. Dit jaar met zijn verjaardag voor het eerst meer bewust en straks met kerst nog een keer. Hij krijgt ook geen bergen cadeaus, hij krijgt EEN cadeau. En van familie/vrienden ook wat dingen met zijn verjaardag.
Ik rouleer speelgoed en we zijn voornamelijk buiten aan het spelen met stenen en hout.
Dat klinkt als een zweverige moeder, maar ik ben zo klaar met die overconsumptie.
Hij draagt al vanaf dat hij kan lopen zijn steentje bij in het huishouden (zelf speelgoed opruimen 2 keer per dag, tafel dekken en afruimen), hij is nu 2.4. Televisie mag 15 minuten per dag voor het eten. En na het eten zitten we allemaal 10 minuten te lezen in ons eigen boek.
Het klinkt allemaal alsof het een strikte routine is, dat is niet zo. Maar ik heb geen kind die zeurt, hij weet het allemaal precies. En dat gaat straks wel veranderen met school etc. Maar de basis waar jij het over hebt, die ga ik zeker leggen. Ik wil geen verwend kind, dat is mijn nachtmerrie. En de jouwe ook zoals ik lees, dus ik zou bedenken wat je graag zou willen, gaan zitten met ze, en dit bespreken. En het vooral zelf ook spiegelen dan.

Haha zweverig Marsy? Vind ik niet hoor.
T krijgt ook met zijn verjaardag 1 cadeau van ons (fiets). Vorig jaar een stempelset erbij omdat zijn grote cadeau pas kwam aan het einde van de middag (zodat mijn man erbij was).
Met sinterklaas zijn wij met 8 mensen. T krijgt dan 8 cadeautjes zodat hij tussendoor wat uit te pakken heeft.
Ook hier 1 groter cadeau (Duplo) en de rest waren een peuterschaar, potje klei, kleurpotloden etc. Met name dingen die op gaan en knutselspullen.
Ook helpt hij mee met opruimen, tafel dekken etc. Tsjah ik vind dat wel heel normaal.

Wel heeft hij veel speelgoed in de woonkamer staan. Maar als ik merk dat hij ergens op uitgekeken is dan gaat het naar zolder. Hij speelt dan ook met alles wat er beneden is.

Mijn ouders zeiden altijd "Beter verwend dan verwaand". En ik vind dat je een kind dus ook prima mag verwennen, zolang ze maar niet verwaand worden.

Overigens eet ik ook de laatste cracker niet op.. En chips die al een week open is, gooi ik ook weg. Dus kan mij voorstellen dat onze zoon dat later ook Gaat doen.

Daarbij lady, je was een weekend weg met familie? Dat zijn al zoveel andere prikkels. En ik zou ook balen dat mijn neefje de hoofdprijs zou winnen en ik 'maar een ander prijsje. Ik denk dat dat heel normaal gedrag is voor een kind. En ik zie hier dat kinderen vaak precies hetzelfde willen hebben als de ander. Dus dat met die knuffel snap ik ook. Niet dat jij het fout doet. Maar ik snap zijn emoties.

Het is goed hoor om ermee bezig te zijn en erop te letten dat ze niet verwaand worden. Maar een beetje verwend is toch niets mis mee?